Rozdział 93 – Albert I5 min. lektury

– To prawda, miał chorobę serca. Jednak nigdy byś o tym nie pamiętał, stojąc tuż obok niego. Nigdy nie pomyślałbyś, że Fiennes był kimś, kto może umrzeć w każdej chwili z powodu zawału. – Głos Gino stał się łagodny, kryjąc w sobie cień szacunku. – Był taką optymistyczną osobą. Zawsze usiłował się doskonalić i był pracowity aż do przesady. Poza tym lepiej niż ktokolwiek inny wiedział jak dobrze żyć. Taki typ osoby jest bardzo atrakcyjny. Kto nie kochałby kogoś, kto przynosi tak dużo energii do swojego otoczenia? Kiedy z nim rozmawiałeś, czułeś, że każdy dzień na tej ziemi jest wspaniały. Próbowałeś doskonalić się razem z nim. To było nieprawdopodobne. Podziwiałem go, ale również mu zazdrościłem. Miałem w zwyczaju kłócić się z nim bez powodu. Wiem, że go nie nienawidziłem. Tylko chciałem… zbliżyć się do niego. – Mieszając swoją kawę porcelanową łyżeczką, Gino uśmiechnął się gorzko. – Bo wiedziałem, że nigdy nie będę w stanie stać się kimś takim jak on.

Było to dziwne, lecz fantastyczne uczucie, móc słyszeć opinie Gino na swój temat z perspektywy osoby postronnej. Tang Feng nigdy nie wiedział, że Gino miał wobec niego takie uczucia. Niemniej jednak przeszłe czyny Gino oraz słowa na jego temat były niezmiernie dziecinne.

– Z tego, co mówisz, naprawdę wydaje się dobrą osobą. – Tang Feng pochwalił samego siebie bez wstrzymania. Było to raczej dobre odczucie.

Gino zaśmiał się w odpowiedzi.

– Masz rację. Kiedyś zastanawiałem się, czy na jego miejscu, będąc porzuconą sierotą z genetyczną chorobą serca, byłbym w stanie stanąć o własnych siłach czy też uciekłbym się do obwiniania wszystkich wkoło za swoje kłopoty? Nawet gdybym potrafił się pozbierać, to sądzę, że byłoby mi trudno wspiąć się na pozycję Fiennesa. Nawet teraz mogę jedynie wpatrywać się w jego plecy i kontynuować wspinaczkę.

Bycie komplementowanym w ten sposób było wspaniałe – na tyle, że Tang Feng nie miał nic przeciwko temu, by pocieszyć swojego juniora.

– Jesteś teraz Hollywoodzką gwiazdą. Nawet jeżeli miałbyś z nim rywalizować, nie jesteś tak daleko w tyle.

Gino potrząsnął głową i odpowiedział:

– Kto mógłby konkurować z tym staruszkiem? Jest urodzonym aktorem. Został stworzony, by odnieść sukces w tej branży. W przyszłości, gdy ludzie będą o nim mówić, będą go opisywać jako „wielce poważanego aktora”. Jeżeli zaś chodzi o ludzi takich jak ja, możemy liczyć jedynie na „bardzo popularną gwiazdę”. Tego typu tytuł może zostać łatwo zabrany przez kogoś nowego.

Tang Feng nie zauważył nawet, że Gino opisał go jako „wielce poważanego aktora”. Jak on go właśnie nazwał? Staruszek? Litości, kiedy zmarł, nie miał nawet czterdziestu lat. Mężczyźni zbliżający się do czterdziestki są ponoć w szczytowej fazie swojej dojrzałości i uroku osobistego. W ogóle nie był stary.

– Nie sądzę, żeby Fiennes był staruszkiem. W tym wieku mężczyźni są najbardziej czarujący.

Ty bezczelny gówniarzu!

Na listach Stu Najbardziej Seksownych Mężczyzn Świata w magazynach, więcej niż połowa mężczyzn była starsza niż trzydzieści pięć lat. Tylko nastolatki lubiłyby bezczelnych gówniarzy takich jak Gino.

Gino spojrzał z ciekawością na Tang Fenga, kiedy usłyszał jego ripostę.

– Dbasz o niego?

– Jest moim idolem. – Tang Feng prędko wymyślił wymówkę.

– Nic dziwnego, że jesteś do niego tak podobny. Więc go naśladujesz.

Odpowiedź Gino niemalże sprawiła, że Tang Fengowi ze złości zagotowała się krew. Jakie naśladowanie? Jego osobowość była taka na co dzień, w porządku? Tang Feng wahał się, czy powinien chlusnąć resztką swojej kawy na Gino, czy nie.

– To moja normalna osobowość. – Głos Tang Fenga był cięższy niż zazwyczaj, w oczywisty sposób dosyć niezadowolony.

Gino prędko zamachał ręką, poddając się.

– W porządku. Przepraszam. Byłem w błędzie. Wybacz mi? Tang Feng z całą pewnością jest wyjątkową osobą. W ogóle nikogo nie naśladuje.

Tang Feng nie miał nawet siły, żeby się odciąć. Co to za przeprosiny? Gino zachowywał się, jakby pocieszał dziecko. W tym momencie zadzwonił telefon Gino. Aktor prędko odebrał i odpowiedział w paru zdaniach. Następnie znalazł kawałek papieru i powiedział przepraszającym tonem, podczas gdy coś gryzmolił:

– Mój menadżer chce się ze mną spotkać z jakiegoś powodu. Muszę iść. To jest mój prywatny numer i ID messengera. Pamiętaj, żeby się ze mną skontaktować!

– W porządku – odparł Tang Feng.

– Pamiętaj, koniecznie musisz się ze mną skontaktować!

Wyglądało na to, że Gino się śpieszył, bo wypadł natychmiast po zostawieniu kawałka papieru. Tang Feng westchnął. Właśnie kiedy miał podnieść skrawek, ktoś inny go uprzedził. Tang Feng spojrzał do góry: stał przed nim blady mężczyzna ze złotymi włosami.