Rozdział 92 – Pogawędka przy kawie II5 min. lektury

Chłodna popołudniowa bryza owiewała paru klientów siedzących w kawiarni położonej na tarasie w połowie budynku hotelowego. W powietrzu unosiła się aromatyczna woń kawy, a przed nimi położona była wystawa z wymyślnymi deserami… Wszystko było relaksujące i komfortowe.

Gino lekko mieszał swoją kawę, z dwojgiem oczu skierowanych ku siedzącemu naprzeciwko, patrzącemu na scenariusz mężczyźnie. On sam również sporadycznie patrzył na dół, by poczytać scenariusz, lecz przez większość czasu jego wzrok pozostawał na Tang Fengu. Po prostu było w nim coś dziwnie znajomego. Ale co takiego? To odczucie towarzyszyło mu, od kiedy spotkali się po raz pierwszy. Był to również powód, dla którego poprosił reżysera Li Wei, by dał Tang Fengowi szansę. Kiedy jeden z asystentów Lu Tian Chena zadzwonił do niego, prosząc, aby skontaktował się z Tang Fengiem, ku własnemu zdziwieniu zgodził się, chociaż rzadko kiedy brał udział w programach rozrywkowych.

– Nawet jeżeli nadal będziesz się we mnie wpatrywał, nie zamienię się w kwiatek.

Przewracając stronę, Tang Feng wziął łyk ze swojej kawy bez podnoszenia wzroku. Pił kawę bez cukru lub mleka, był to jego stary zwyczaj, który nigdy się nie zmienił. Gino oparł ręką podbródek, a jego oczy zasłaniały okulary przeciwsłoneczne.

– Już jesteś kwiatem – rzekł z lekkim uśmiechem.

– Jeżeli ja jestem kwiatem, to czym jesteś ty? – parsknął Tang Feng.

To był pierwszy raz, kiedy ktoś porównał go do kwiatu.

– Ja? Jeżeli o mnie chodzi, jestem ogrodnikiem, który troszczy się o kwiaty, ale mogę być również złodziejem kwiatów – powiedział Gino ze śmiechem. – Jak sądzisz?

– Sądzę, że jesteś nudny. To, co mówisz, jest głupkowate i nie ma żadnej istotnej wartości. Gdybyś naprawdę był ogrodnikiem, nie byłbyś w ogóle w stanie wyhodować żadnych kwiatów. – Unosząc brew, Tang Feng przemówił pozbawionym zainteresowania, znudzonym tonem.

Oczy Gino rozszerzyły się nagle.

– Wiesz co, Tang Feng? Od czasu kiedy cię zobaczyłem po raz pierwszy, miałem bardzo dziwne wrażenie, zupełnie jakbym spotkał cię wcześniej.

Serce Tang Fenga zabiło mocniej, lecz kontynuował patrzenie w dół na scenariusz. Doczytał do momentu, w którym dwójka bohaterów sprzeczała się ze sobą. Myśląc o ich przeszłości i teraźniejszości, Tang Feng zaśmiał się cicho do samego siebie. W tej chwili z pewnością wyglądali jakby byli „kłótliwymi kochankami”.

– Wiem, że jestem twoim wyśnionym kochankiem. Nie musisz tego powtarzać – zażartował Tang Feng.

– Nie, to nie to. – Gino potrząsnął głową nadal wpatrzony w Tang Fenga, tak jakby próbował czytać w jego myślach. Ostatecznie zobaczył jedynie obojętnego, opanowanego mężczyznę pijącego kawę.

– Czy znasz Fiennesa Tanga? – zapytał Gino.

– Tak, oczywiście, jest znany.

Co więcej, są również bardzo ze sobą zaznajomieni.

Gino kontynuował:

– Tang, jesteś do niego naprawdę podobny. Nawet wasze imiona są takie same. Spójrz, obaj lubicie kawę bez cukru.

– Takie upodobanie może mieć wielu ludzi.

– Nie tylko to. Prawdopodobnie nie możesz sobie tego wyobrazić, ale to, co właśnie powiedziałeś, jest dokładnie takie samo jak to, co Fiennes powiedział mi wcześniej. Zawsze mówił mi, że jestem nudną i głupią osobą, a wszystko, co mówię, jest pozbawione znaczenia. – Gino westchnął z cieniem smutku w oczach. – Fiennes był bardzo dobrym człowiekiem, ale… Nawet Bóg mu zazdrościł i zabrał go tak wcześnie.

Tang Feng podniósł głowę i schował scenariusz do torby. Było powiedziane, że porozmawiają o filmie, ale nawet jedno zdanie z ich dotychczasowej rozmowy nie miało z tym nic wspólnego. Skoro teraz temat przeszedł na „Fiennesa Tang”, wzbudziło to zainteresowanie Tang Fenga. Chciał wiedzieć jakiego rodzaju osobą był z punktu widzenia Gino. W końcu Gino dopiero co powiedział, że był dobrym człowiekiem.

– Brzmi, jakbyś był z nim bardzo blisko – powiedział Tang Feng. – Jaką osobą był?

– Fiennes? – Gino potrząsnął głową i uśmiechnął się. Tak jakby wspominając przeszłość, spojrzał na filiżankę kawy w swojej dłoni. – Na zewnątrz wyglądał jak dojrzała, spokojna i charyzmatyczna osoba, ale tak naprawdę był dumnym i pewnym siebie facetem. Czasami nie mogłeś się powstrzymać od dokuczania mu. Z jakiegoś powodu szczególnie lubiłem widzieć go doprowadzonego do ostateczności.

– Przypominam sobie, że miał chorobę serca.

Traktować w ten sposób chorą osobę, Gino, ty draniu!