Rozdział 36 – Nieżyczliwy II5 min. lektury

Albert uniósł nieznacznie palce. Stojący na boku ochroniarz natychmiast zbliżył się z papierosem i zapalniczką. Złotowłosy mężczyzna zaciągnął się głęboko i nieśpiesznie wypuścił kłęby dymu.

– Przejdźmy do sedna tego, dlaczego tutaj jesteś.

– Czy próbujesz powiedzieć, że do tej pory tylko się wygłupialiśmy? Albert, naucz się nieco poczucia humoru i zrelaksuj się trochę. Pamiętaj, że jesteśmy szanowanymi ludźmi. – Słowa Charlesa nie miały za grosz wiarygodności, lecz jego mina wyrażała całkowitą pewność siebie. Sprawiało to, że wydawał się niezwykle atrakcyjny.

Albert zaśmiał się zimno. Następnie uniósł znacząco podbródek. Ochroniarz niezwłocznie położył na stole walizkę. Kącik oka Tang Fenga drgnął na ten widok. Nie może być wypełniona narkotykami lub pieniędzmi, prawda? Mimo że wcześniej był zaznajomiony z ludźmi balansującymi na krawędzi czarnego i białego, sam Tang Feng stanowił modelowy przykład prawomyślnego obywatela.

– Otwórz i popatrz – rzekł Albert. Wówczas Charles wyciągnął cygarnicę. Tang Feng wiedział, że mężczyzna lubił cygara.

Zgodnie z rozkazem Alberta, ochroniarz otworzył walizkę. W środku nie było żadnych paczek z narkotykami ani plików gotówki, jedynie parę strzykawek wypełnionych nieznanym płynem. Obecna sytuacja sprawiła, że Tang Feng poczuł się jak w filmie, lecz nadal siedział spokojnie u boku Charlesa. Skoro Charles zabrał go tutaj, oznaczało to, że nie obchodziło go czy Tang Feng wiedział o tym, co robi. Tylko skąd Charles czerpał pewność, że Tang Feng nie wyzna nikomu, co widział?

Oczywiście Tang Feng nie był na tyle głupi, by donieść o tym policji. Jeżeliby to zrobił, prawdopodobnie tym razem doświadczyłby prawdziwej śmierci. Charles wstał i odebrał jedną ze strzykawek. Spojrzał na nią beztrosko i wyciągnął kolejną z walizki.

– Kochanie, pomóż mi to załadować.

W całym trzydziestoparoletnim życiu Tang Fenga był to pierwszy raz, gdy został zamieszany w biznesowe interesy kryminalnego półświatka. Westchnął cicho, ale jednak wyciągnął rękę i odebrał od Charlesa dwie strzykawki. Postarał się, by zachować opanowanie, lecz kto wie jakiego rodzaju podejrzany płyn znajdował się w środku. Czy był zdenerwowany? Oczywiście, że był.

Jednakże w tej sytuacji Tang Feng nie mógł pozwolić sobie na ujawnienie swojego napięcia lub wściekłości. Albert, który siedział naprzeciwko, posłał Tang Fengowi kolejne spojrzenie. Wtedy, tuż przed twarzą Tang Fenga, oznajmił:

– Powiedz Lu Tian Chenowi, żeby wypożyczył mi tego mężczyznę na parę dni. Chcę się z nim zabawić.

Kurwa… Tang Feng zaklął we wnętrzu. Więc naprawdę był traktowany jak zabawka?

– Haha, tego nie mogę zrobić. Jeżeli go chcesz, pójdź i sam zapytaj Lu Tian Chena. Ale teraz jest mój. – Charles przyciągnął Tang Fenga, by go objąć. Obejmując ramieniem talię mężczyzny, intymnie pocałował go w policzek, a jego zachowanie mimochodem przekazywało Albertowi, że nie powinien kłaść teraz ręki na Tang Fengu. Ale co stanie się pół miesiąca później?

W tej chwili Tang Feng naprawdę pogardzał Charlesem. Rozumiał sposób rozumowania zamożnych ludzi: jeżeli ktoś ma coś, czego oni nie mają, również będą tego chcieli. Jeżeli obiekt zostanie im odmówiony, jedynie przyczyni się to do większego pobudzenia ich zainteresowania. Im bardziej Charles go osłaniał, tym bardziej intensywne stawało się zainteresowanie Alberta.

Po swoim odrodzeniu Tang Feng chciał jeszcze raz stać się podziwianą gwiazdą filmową. Chciał ponownie skupić się na graniu w filmach. Tym, czego nie chciał robić, było wskakiwanie do łóżka kolejnemu mężczyźnie. Nie wspominając nawet o tym, że Albert na pierwszy rzut oka wydawał się jakimś szczególnym typem zboczeńca z dziwnymi preferencjami.

Gdy opuścili restaurację, wyraz twarzy Tang Fenga wykazywał stałe niezadowolenie. Nie starał się ukrywać swojej irytacji i nie miał wyrzutów sumienia, używając ciszy, aby wyrazić swój zły humor.

Nie miało znaczenia, czy był to Lu Tian Chen, czy Charles – w ich oczach nie różnił się wiele od pozostałych ludzi. Był zaledwie zabawką lub pionkiem.

Aczkolwiek w oczach Tang Fenga, zarówno Charles, Lu Tian Chen i Albert, wszyscy oni byli szumowinami. Czy myśleli, że mają do czynienia z jakąś glinianą lalką, która może zostać łatwo zgnieciona? Skoro tak, nie miał potrzeby, by się wstrzymywać. Ostatecznie nie polegał tylko na swoich umiejętnościach aktorskich, by z pozycji sieroty wspiąć się na pozycję gwiazdy filmowej.