Rozdział 95 – Albert III5 min. lektury

– Czytałem parę prac na temat Chin. Jedna z nich wspominała o feniksie, który po spaleniu odradza się ze swoich popiołów. Rzecz jasna to łączy się z ogniem. Ty wpadłeś do oceanu. – Albert dodał długi potok dziwnie brzmiących zdań. – Czy może mi pan powiedzieć, panie Tang? Jestem w oczywisty sposób niezainteresowany twoim typem osoby, więc dlaczego staję się coraz ciekawszy, im więcej się o tobie dowiaduję? Poza tym w tak ogromnym świecie nasza dwójka zdołała się spotkać tutaj przez przypadek! Bóg pozwolił na to, byśmy się spotkali. To nasze przeznaczenie!

Wyraz twarzy Alberta sprawił, że wyglądało to, jakby odgrywał sztukę szekspirowską. Na myśl o tym Tang Feng poczuł przemożną chęć, by się zaśmiać, ale się powstrzymał. Kiwając lekko głową, powiedział:

– Tak, być może. Albercie, co dokładnie próbujesz powiedzieć?

Albert zmrużył oczy i nachylił się w stronę Tang Fenga.

– Ja również nie wiem. Może ty mi powiesz? – odpowiedział z lekkim uśmiechem na ustach.

– Jesteś zaledwie chwilowo znudzony i chcesz zabić czas, dokuczając mi. Wszędzie na ulicy można znaleźć ludzi takich jak ja.

Chociaż Albert pochylił się w jego stronę, Tang Feng siedział z uśmiechem w tym samym miejscu, na pozór spokojny. Jednakże rozmyślał o tym, co powinien zrobić w następnej kolejności. Najlepiej by było, jeśli Albert wyszedłby w ciągu kolejnych paru minut. Ale biorąc pod uwagę najgorszy z możliwych scenariuszy, Tang Feng czuł, że prawdopodobnie powinien poprosić o pomoc. Słysząc odpowiedź Tang Fenga, Albert parę razy potrząsnął głową.

– Nie, to nie tak. Już wtedy, kiedy Charles zabrał cię po raz pierwszy na spotkanie ze mną, uważałem, że byłeś inny niż pozostali. Kiedy wróciłem do Stanów Zjednoczonych, coś sobie uświadomiłem: wygląda na to, że nawet Lu Tian Chen troszczy się o ciebie.

Udając, że zmienia pozycję, Tang Feng pochylił się do przodu i skorzystał z okazji, aby wyciągnąć telefon z tylnej kieszeni. W międzyczasie wpatrywał się w Alberta, aby utrzymać jego uwagę na swoich oczach.

– Lu Tian Chen? Nie sądzę, że chodzi o to. Jestem tylko jego pracownikiem. Poza tym wie, że mogę zarobić dla niego pieniądze.

– Jesteś niepowtarzalny, czy w tym rzecz? – Wyglądało na to, że Albert lubił odpowiadać pytaniami.

Korzystając ze swojej pamięci, Tang Feng wpisał na klawiaturze serię liczb. Tak jakby nic się nie stało, kontynuował rozmowę z Albertem.

– Tak, ale każda osoba jest niepowtarzalna.

Albert uśmiechnął się i potrząsnął głową.

– Nie, nie, nie, ty nie jesteś taki sam. Niewielu ludzi może zachować taki spokój jak ty naprzeciwko mnie. Nie wspominając nawet… w tej chwili po kryjomu wzywasz pomoc przez telefon.

Został zdemaskowany? Tang Feng westchnął – tak jak przypuszczał, naprawdę nie mógłby być szpiegiem. Jako że został już zdemaskowany, nie było potrzeby, by nadal to ukrywał. Nie chciał rozgniewać Alberta. Położył telefon na stole. Ekran pokazywał, że połączenie zostało już zrealizowane, a osobą na drugim końcu linii był Lu Tian Chen.

– Więc widziałeś, myślałem, że raczej dobrze to ukrywałem.

Chociaż Albert wiedział, że Tang Feng potajemnie wzywał pomoc, nie był ani trochę rozzłoszczony. Tak naprawdę jego humor poprawił się, gdy usłyszał bezpośrednie wyznanie Tang Fenga.

– Urodziłem się, by wykonywać taką pracę. Nic nie ukryje się przed moimi oczami.

Albert uniósł podbródek. Nikt nie odrzuciłby słów pochwały od innych, a zwłaszcza jeżeli „innym” w tym przypadku była osoba, którą Albert się bardzo interesował.

– Muszę przyznać, że jeśli teraz grasz, twoje umiejętności aktorskie są naprawdę zadziwiające. Jednak wierzę, że w tej chwili odgrywasz samego siebie. – Albert rozłożył ręce i zaśmiał się cicho. Wstał ze swojego miejsca, zabrał telefon Tang Fenga ze stołu i zakończył połączenie do Lu Tian Chena. Następnie zrobił krok w stronę Tang Fenga, równocześnie mówiąc: – Lubię piękne rzeczy. Takie jak pąk kwiatu przed rozkwitnięciem. Jak nieskazitelna, zielona skórka cierpkiego jabłka, zanim dojrzeje ono i stanie się czerwone. Ja… mam cierpliwość, żeby czekać ile tylko będzie potrzeba.

Zatrzymując się tuż za Tang Fengiem, Albert schylił się i jego usta znalazły się przy uchu aktora. Ciepły oddech na małżowinie wywołał w Tang Fengu dziwne i niekomfortowe odczucie.

– Będę czekał aż do dnia, gdy staniesz się najjaśniejszą gwiazdą na niebie. – Albert zwrócił Tang Fengowi telefon. Korzystając z okazji, chwycił mocno rękę aktora. – Ani odrobiny potu, drżenia lub nawet śladu paniki. Twój nadzwyczajny spokój jest bardzo przyjemny.

– To podstawowy wymóg dla aktora.

Tang Feng podniósł oczy i skierował wzrok ku drzwiom. Stał w nich lekko zasapany Lu Tian Chen. Albert również go zauważył. Wyprostował się z uśmiechem i podszedł w stronę drzwi.

– Prezesie Lu, spotykamy się ponownie.

Lu Tian Chen odepchnął na bok dwóch ochroniarzy blokujących wejście. Widząc, że z Tang Fengiem wszystko w porządku, nie poszedł pośpiesznie w jego stronę, ale spojrzał zimno na Alberta i powiedział:

– Wierzę, że nasza umowa już się zakończyła.