Rozdział 70 – Zadanie egzaminacyjne na zajęciach z gry5 min. lektury

Ge Chen zacznie uczęszczać do klasy treningowej, zaczynając od drugiego odcinka, co oznaczało, że nie pokaże się w ogóle w ciągu pierwszego tygodnia.

Co było do przewidzenia, używając tytułów „Ostatnie pojawienie się Tang Fenga” oraz „Rozmowa telefoniczna Tang Fenga z Gino” jako mocnych punktów najświeższego odcinka, show Chen Ming Xu zdołało zdobyć koronę za najwyższe notowania. Zwłaszcza w trakcie fragmentu z rozmową, program pobił rekord najwyższej oglądalności w czasie transmisji.

Tang Feng nigdy nie oczekiwał, że stanie się znany dzięki Gino. Po nagraniu zadzwonił do menadżera Gino, lecz ku konsternacji Tang Fenga mężczyzna nie chciał podać mu jego numeru telefonu. Później dowiedział się od Xiao Yu, że to Lu Tian Chen nakazał ludziom skontaktować się z Gino, a ten się nieoczekiwanie zgodził.

Cóż, powinien cieszyć się z rezultatów, bo wyglądało na to, że Lu Tian Chen naprawdę zdecydował się zacząć go promować.

Jeśli chodziło o klasę treningową, na końcu tygodnia odbywały się zajęcia z gry aktorskiej. Wszyscy byli pełni oczekiwania. Jako aktorzy i aktorki, ich najwyższym celem było poprawienie gry. Ponadto mieli możliwość spotkania Leary’ego — światowej klasy aktora, który zdobywał nagrody na wszystkich najważniejszych festiwalach filmowych. Był on również nauczycielem, wobec którego świętej pamięci Fiennes Tang czuł największą wdzięczność. Trudno opisać uczucia Tang Fenga w tamtej chwili. Był trochę zaniepokojony, lecz zarazem podekscytowany. Stał wraz z pozostałymi uczniami i czekał na przyjazd Leary’ego. Nie wydawał się odmienny od pozostałych praktykantów, każdy z nich wyglądał jak fan. Jednak Tang Feng nie uważał się tylko za fana.

Drzwi klasy otworzyły się i do środka wkroczył starszy dżentelmen z głową siwych włosów oraz pomarszczoną twarzą. Jego twarz mogła być pełna zmarszczek, lecz kiedy się uśmiechnął, wszyscy poczuli, że jest nawet uroczy. Od pierwszego spojrzenia Leary wydawał się niezwykle życzliwy, roztaczając aurę przystępności wobec tłumu entuzjastycznych uczniów. Tang Feng nie dołączył do pozostałych wychodzących naprzód i gromadzących się wkoło Leary’ego. Pozostał na tyłach i jedynie wpatrywał się w cholernego starucha. Wziął głęboki oddech i uśmiechnął się nieznacznie. Zupełnie jakby wyczuwał spojrzenie Tang Fenga, otoczony przez ludzi Leary podniósł oczy i napotkał wzrok młodego aktora. Ciemnobrązowe oczy Leary’ego były czyste jak zawsze. Tang Feng mógł dostrzec w nich mieszankę zaskoczenia, wątpliwości i uciechy.

Leary dał uczniom niepowtarzalną lekcję gry aktorskiej. Żadna z restrykcyjnych teorii tak rozpowszechnionych w szkołach aktorskich, nie pojawiła się na jego lekcji. Zamiast tego wydawał się on myśleć, że dla uczniów było lepiej używać swoich serc by czuć, uczyć się i występować.

– Jaka jest najważniejsza rzecz w graniu? Cóż, jeżeli gracie taksówkarza, musicie zachowywać się jak taksówkarz. Musicie wyglądać na znudzonych, ale równocześnie gotowych na plotki. Jakie inne cechy przychodzą wam na myśl? Zrozumienie roli jest najbardziej podstawowym elementem gry. Co więcej, musicie wnieść do grania również swój osobisty urok oraz szczególne właściwości. Wraz z tym nie tylko staniecie się taksówkarzem, ale takim taksówkarzem, jakiego jeszcze nie było. – Mimo że miał on niemal siedemdziesiąt lat, głos Leary’ego brzmiał energicznie, gdy udzielał im wykładu.

Leary wolał raczej przekazać nową, wyjątkową koncepcję niż próbować powiedzieć uczestnikom jak grać lub jakie umiejętności powinni opanować. Pod koniec lekcji Leary spojrzał na wszystkich po kolei i uśmiechnął się.

– Miałem kiedyś przyjaciela. Był on szanowany jako jeden z najbardziej utalentowanych aktorów tego wieku. Kiedy wasza gra jest w stanie przezwyciężyć kolor skóry i różnice kulturowe, możecie uznać to za swój ogromny sukces. Gra jest sztuką, a sztuka nie posiada ograniczeń. – Leary kontynuował. – Mam nadzieję, że każdy z was może pójść i obejrzeć parę filmów Fiennesa. Jego odejście było wielką stratą dla świata. Ale wierzę, że nie jest on ostatnim z naprawdę uzdolnionych wykonawców, wierzę, że wśród was będzie ktoś, kto go przewyższy. – Celowo lub nie, Leary spojrzał w oczy Tang Fenga, gdy mówił ostatnie zdanie.

Czy był to koniec zajęć? Oczywiście, że nie.

– To moja pierwsza lekcja dla was wszystkich, ale również ostatnia. Na naszej ostatniej lekcji przejdziecie przez test. Zostaniecie umieszczeni w pustym pokoju, bez możliwości używania jakiejkolwiek mowy ciała lub scenariusza. Możecie jedynie chodzić. W połączeniu z waszym zachowaniem i spojrzeniem, zinterpretujecie i zaprezentujecie piosenkę. Życzę wam wszystkim powodzenia.

Tego typu zadanie naprawdę pasowało do stylu Leary’ego. Sprawił, że zabrzmiało to tak wyszukanie i poważnie, podczas gdy w rzeczywistości staruch był po prostu zbyt leniwy, by zrobić cokolwiek bardziej wymagającego. Chęć śmiechu prędko zwyciężyła nieznaczny smutek, który odczuwał Tang Feng, nie będąc rozpoznanym przez starego przyjaciela. Tang Feng marudził nad starszym mężczyzną, który grał poważnego z pokerową twarzą. Nie chciał przyznać, że był nieco poruszony, gdy Leary wspomniał jego imię.

Byli przyjaciółmi wcześniej i od teraz również nimi będą.

Włoży największy możliwy wysiłek w swój ostatni występ w tej klasie treningowej.