Rozdział 141 – Drobna prośba10 min. lektury

Gino zacisnął zęby z bólu, podczas gdy Tang Feng mocno pocierał uderzone miejsce.

– Czy tak powinieneś traktować swojego wybawcę?

– Czy to nie ja cię ostatecznie uratowałem? Inaczej nic by z ciebie nie zostało po tym, jak Charles by z tobą skończył.

– Dlaczego znasz takiego agresywnego drania? W ogóle do ciebie nie pasuje. Tang, powinieneś trzymać się z daleka od takich ludzi. Oni wszyscy są bezdusznymi wampirami, które wyssą cię na wiór i zostawią, abyś gnił na podłodze.

Gino wpatrywał się w drugiego aktora. Usta Tang Fenga były nieco zapuchnięte. Potrzebował zaledwie chwili, by domyślić się, jak do tego doszło. Czuł się tak, jakby ten cholerny Charles kopnął go nie tylko w brzuch, ale też w klatkę piersiową – inaczej nie sprawiałaby równie ciężkiego wrażenia.

– Czuję się tak, jakbym miał obrażenia wewnętrzne. Bardzo boli mnie klatka piersiowa. Cholera, pozwę go!

Nie tylko bolało go w piersi, ale miał także problemy z oddychaniem. Miał wrażenie, że zaraz umrze.

– Nie bądź dzieckiem. Jeśli go pozwiesz, prawdopodobnie obaj skończycie z takim samym wyrokiem. Proszę nie zapominać, kto wykonał pierwszy ruch, panie Michaelu Gino.

Tang Feng był zaskoczony arogancją Gino, który uderzył Charlesa bez żadnego pytania. Charles również lubił żywić urazę – imię Gino prawdopodobnie znajdowało się już na jego czarnej liście. Zdecydował, że po powrocie do domu musi dać mu parę porządnych kopniaków. Zerknął na Gino, wpatrującego się w niego jak dziecko skarcone za coś, czego nie zrobiło. Zgodnie z oczekiwaniami, jego dobroduszny wizerunek w czasie ich pierwszego spotkania w Chinach był czymś, co Tang Feng samodzielnie wyczarował. Samowolne i wymagające przerośnięte dziecko, które właśnie przed nim siedziało, było tym Gino, którego znał z przeszłości. Aktor urodził się w zamożnej rodzinie i otrzymał najlepszą edukację – w rzeczy samej miał szczęście, że wiódł takie życie. Rzecz jasna oznaczało to zarazem, że w rezultacie rozpieszczania przez rodzinę oraz menadżera jego postawa była okropna.

– Następnym razem wgniotę go w ziemię! – obiecał sobie Gino.

Tang Feng zaśmiał się pod nosem. Charles nie wyrobił sobie mięśni poprzez ćwiczenie na siłowni, co było oczywiste po tym, jak walczył wcześniej z Gino. Drugi mężczyzna wyraźnie nauczył się swoich ciosów od trenera na siłowni, z naciskiem na przestrzeganie zasad oraz poprawną formę. Z drugiej strony Charles walczył jak uliczny gangster. W jego sposobie walki nie istniały zasady ani wzory, lecz Tang Feng po jednym spojrzeniu wiedział, że ma on duże doświadczenie. Każde uderzenie i kopnięcie, które otrzymał Gino, mogło być śmiertelne. A jeśli chodziło o sportowe zachowanie… Kto miał czas, by przejmować się czymś takim w czasie walki z prawdziwymi nożami oraz pistoletami? Tak czy inaczej, nie byli przeciwnikami rozgrywającymi sprawiedliwy pojedynek na jakiś zawodach.

***

W związku z walką, Gino miał problemy podczas nagrywania popołudniowych scen. Skończyło się na tym, że odbył długą rozmowę z reżyserem na temat swojej roli oraz tego, co powinien przedstawić. W rezultacie Tang Feng mógł wcześniej opuścić plan. W domu czekał na niego agresywny niedźwiedź o imieniu Charles. Tang Feng był zmuszony podpisać z nim niesprawiedliwy kontrakt w czasie lunchu, aby niedźwiedź „spokojnie” sobie poszedł. Podczas gdy zbierał swoje rzeczy i przygotowywał się do wyjścia ze swoim asystentem, Lu Tian Chen przyjechał, aby go odebrać.

– Prezesie Lu, nie jesteś zajęty?

Tang Feng usiał w samochodzie obok mężczyzny. Ta ich rutyna trwała już od kilku dni. Lu Tian Chen odbierał go, kiedy tylko miał czas. Chociaż teoretycznie nie powinien mieć aż tyle wolnego czasu jako CEO w ogromnej firmie.

– Muszę tylko wyznaczać zadania dla moich pracowników i czekać aż pieniądze wpłyną na konto. – Lu Tian Chen powoli wyjechał z lokalizacji filmowej. Podczas gdy przekręcał kierownicę, zerknął na Tang Fenga. – Jestem inwestorem, biznesmenem. Nie robotnikiem, dobrze?

– Jasne, oczywiście, to ja jestem robotnikiem.

Cholerni kapitaliści, którzy widzą tylko jak wyzyskiwać klasę pracującą.

Prezes uśmiechnął się, nie odpowiadając. Tang Feng niespodziewanie odkrył, że dogadywał się w bardziej naturalny, spokojny sposób zarówno z Lu Tian Chenem, jak i Charlesem. Początkowe konflikty oraz ostrożność, które pomiędzy nimi istniały, zanikały wraz z codziennymi rozmowami. To powinno się liczyć na plus. Być może mogli stać się dobrymi przyjaciółmi, z naciskiem na „dobrych przyjaciół”.

– Charles przyjechał dzisiaj, żeby cię odwiedzić, prawda? Powiedział, że zrobi ci niespodziankę – powiedział Lu Tian Chen.

– Tak, niespodziankę. Chociaż trafniej byłoby określić to jako nieprzyjemny szok. Pobił Gino, choć Gino rzeczywiście wykonał pierwszy ruch. Ale ostatecznie i tak wszystko to było nieporozumieniem. – Tang Feng westchnął, zerkając za okno.

Temperatura nie obniży się do wieczora. Wiatr, który owiewał jego twarz, niósł ze sobą gorąco. Prędko podniósł szybę.

– Charles ma twardą pięść.

Tang Feng uśmiechnął się i spojrzał na Lu Tian Chena.

– Brzmi, jakbyś wcześniej z nim walczył?

– Są takie chwile, gdy mężczyźni muszą porównać swoje pięści. – Lu Tian Chen również się uśmiechnął, wyglądając, jakby coś wspominał.

Tang Feng wyobraził sobie, jak ci dwaj się biją.

– Gdzie walczyliście? Na ringu? Kto wygrał? – zapytał z ciekawości.

– A kogo wolałbyś jako zwycięzcę?

– Hmm… Mogę się założyć, że był remis. Nigdy nie widziałem, jak walczysz, ale pamiętam twoje słowa, że jesteś w tym dobry. Jeśli chodzi o Charlesa, dopiero co miałem okazję zobaczyć go w czasie walki. Zgaduję, że obaj jesteście na podobnym poziomie – przeanalizował, marszcząc brwi.

Lu Tian Chen zaśmiał się głęboko, wydając się dosyć rozbawiony.

– Tia, masz rację. Nie rozminąłeś się znacznie z prawdą.

– Powiesz mi o tym coś więcej?

Lu Tian Chen zawsze przerywał w środku opowiadania. Tang Feng był ciekaw dalszego ciągu. Jako ktoś, kto aktualnie ćwiczył sztuki walki, był zainteresowany każdą kwestią związaną z walką. Chociaż w poprzednim życiu miał chińskie pochodzenie, liczył się co najwyżej jako pół-Chińczyk. Dorastał w Ameryce, więc chociaż zagłębiał się w chiński język oraz kulturę, jego edukacja nadal była solidnie wrośnięta w kulturę amerykańską. Jego przyjaciele również byli Amerykanami. W związku z tym nie posiadał głębokiego zrozumienia chińskiej kultury albo sztuk walki. Charles od początku był pół-Chińczykiem, praktycznie tak samo, jak Tang Feng. Jednak w przypadku Lu Tian Chena sprawy miały się inaczej. Biorąc pod uwagę powierzchowność, był on w pełni człowiekiem wschodu.

– Czy w zamian powinienem otrzymać od ciebie obietnicę, tak samo, jak Charles? – Chociaż Lu Tian Chen sformułował swoją wypowiedź jako pytanie, jego ton głosu pokazywał, że jest poważny.

Jako biznesmen nie oferował darmowych usług.

– Za bardzo polegasz na swojej władzy, ty wampiryczny kapitalisto.

– Dziękuję za komplement.

Skóra Lu Tian Chena stawała się tak gruba, jak Wielki Mur Chiński. Tang Feng nienawidził stykać się z gruboskórnymi ludźmi.

– Co chcesz w zamian? – zapytał po chwili wahania.

Zadecyduje, czy zaakceptować ofertę, gdy usłyszy warunki.

– Czy nie masz jutro rano wolnego czasu? Może zrobisz mi śniadanie – stwierdził Lu Tian Chen.

Tang Feng uniósł brew. Czy dobrze usłyszał? Lu Tian Chen powiedział, że ma mu zrobić śniadanie?

– Jesteś pewien?

Tang Feng pamiętał, że wspominał o swoim braku umiejętności kulinarnych oraz o tym, że nie wie jak zrobić śniadanie. Był nieudolny nawet przy prostych zadaniach typu usmażenie jajka czy zrobienie tosta. Wszyscy mieli swoje mocne i słabe strony. Miał wiele mocnych stron, lecz gotowanie z pewnością do nich nie należało. Jednak nie zamierzał odświeżać pamięci Lu Tian Chena. W końcu zadanie polegające na zrobieniu śniadania było w zasięgu jego możliwości.

– Tak, czy to problem?

– Nie, oczywiście, że nie.

W ogóle nie było problemu. Przecież to nie on zje zrobione przez siebie śniadanie.

– Tylko dla mnie – dodał mężczyzna po dłuższej chwili milczenia.

– Wiem.

Tang Feng nie planował zatruć kogoś innego, chociaż gdyby chodziło o Charlesa, nie miałoby to znaczenia. Jeżeli zdołają przełknąć jego wytwory, może ugotować, co tylko zechcą. Zaśmiał się pod nosem, patrząc na widok za oknem.

***

Gdy Lu Tian Chen i Tang Feng wrócili do swojego apartamentu, Charles już czekał na nich w środku, siedząc na ciemnej, skórzanej kanapie. Z jego ust, których kącik nadal był zaczerwieniony po walce z Gino, sterczało cygaro. Zamiast zrujnować wygląd zboczonego niedźwiedzia, rana dodawała mu surowej atrakcyjności.

– Ranisz moje serce, skarbie! – poskarżył się Charles w chwili, gdy zobaczył pozostałą dwójkę.

– Nie jestem twoim skarbem, Charles.

Tang Feng wszedł do wnętrza, po czym zawiesił na wieszaku obok drzwi czarną torbę, którą niósł. W torbie znajdował się wybór witamin, jego telefon oraz krople do oczu – wszystkie te rzeczy przydawały się w czasie pobytu na planie.

– Pocałowałeś dziś rano idiotę, potem pozwoliłeś temu idiocie uderzyć mnie w czasie lunchu. A teraz stoisz przede mną z moim najlepszym przyjacielem i zachowujesz się, jakbyście byli małżeństwem!

Przesadny ton Charlesa sprawił, że Tang Feng się roześmiał. Zboczony niedźwiedź znowu popuszczał wodze fantazji. Lu Tian Chen upodobał sobie rzucanie od czasu do czasu suchych żartów, a Charles również stawał się coraz lepszy w swoim żenującym poczuciu humoru. Tang Feng czuł się tak, jakby żył z dwoma szaleńcami.

– Zgadza się. – Grając zgodnie ze słowami Charlesa, Tang Feng uśmiechnął się, zarzucił ramię dookoła talii Lu Tian Chena i uniósł podbródek. – Mam nowego ulubieńca. Zostałeś wygnany do zimnego pałacu¹, Charles.

Lu Tian Chen uśmiechnął się bez słowa, a Charles spojrzał na nich ostrym wzrokiem.

– Obydwaj głęboko mnie zraniliście.