Rozdział 117 – Porwanie III5 min. lektury

Tang Feng zniknął. Początkowo Chen Ming Xu myślał, że aktor po prostu wyszedł na zewnątrz i za chwilę wróci. Bądź co bądź, jego portfel i telefon nadal leżały na stoliku. Jednakże po pięciu minutach czekania, Chen Ming Xu nie mógł już dłużej siedzieć na miejscu. Prędko pochodził dookoła, pytając kelnerów i innych bywalców kawiarni czy nie widzieli, dokąd poszedł Tang Feng. Jedyną odpowiedzią, jaką otrzymał, było to, że mężczyzna w garniturze chwycił Tang Fenga za ramię i wyszedł z nim z kawiarni.

Chen Ming Xu nagle poczuł się tak, jakby ktoś oblał go wiadrem zimnej wody – dreszcz wędrował od czubka jego głowy do palców u nóg. Natychmiast wyciągnął swój telefon i zadzwonił do Lu Tian Chena. Prezes prędko podjechał do kawiarni i zabrał rzeczy, które pozostawił Tang Feng. Powiedział Chen Ming Xu, żeby się nie martwił, prawdopodobnie Tang Feng postanowił wyjść z kimś, kogo znał. Po ostrzeżeniu Chen Ming Xu, żeby zachował milczenie odnośnie do tej sprawy, Lu Tian Chen wyszedł.

– Jak myślisz, kto zabrał Tang Fenga? – Lu Tian Chen jadąc, zadzwonił do Charlesa. – Nie sądzę, żeby był to Albert. Miejsce wyglądało zbyt czysto jak na niego. W środku kawiarni byli również inni klienci. Tang Feng jest mądry. Jeśli byłby to ktoś nieznajomy, wykazałby jakiś opór, ale nie zrobił tego.

– Więc sądzisz, że to ktoś, kogo zna?

– Zgadza się.

– Chyba nie uważasz, że to ja to zrobiłem?

– Nie sądzę, żebyś był zdesperowany do tego stopnia, aby uciec się do porwania. Charles, czy nie jesteś przypadkiem dżentelmenem? – Lu Tian Chen zaśmiał się cicho.

– Na nic mi twoja pochwała. W porządku, wysłałem już ludzi, żeby wyśledzili miejsce pobytu Tang Fenga. Sądząc po tonie twojego głosu, nie wydajesz się specjalnie o niego martwić. – Charles prychnął w odpowiedzi.

Lu Tian Chen chwycił mocniej za kierownicę i zmrużył lekko oczy. Uśmiechnął się drwiąco i stwierdził:

– Dookoła Tang Fenga nie ma nikogo, kto chciałby go skrzywdzić. Jeżeli celem są pieniądze, będą się kontaktować z nami.

– Cholera! Co, jeżeli zamiast tego chcą ciała Tang Fenga?

Charles był wściekły. Nie dotknął Tang Fenga palcem przez tak długi czas. Jeżeli trzecia albo czwarta osoba wyskoczyła, podczas gdy on starał się jak mógł by kontrolować swoje żądze, nie będzie w stanie powstrzymać się przed załatwieniem ich.

Pytanie zadane przez Charlesa było czymś, czego Lu Tian Chen nie wziął pod uwagę. Zmarszczył brwi, usłyszawszy ten pomysł i stawał się coraz bardziej zirytowany, jedynie rozmyślając o takiej możliwości. Jeżeli ktoś ośmielił się dotknąć jego własność, to sprawi, że będzie musiał zapłacić cenę nawet wyższą niż życie.

– Skoro tak, powinniśmy go znaleźć, zanim się ściemni.

Lu Tian Chen gwałtownie zakończył połączenie i wyrwał swój zestaw słuchawkowy Bluetooth.

***

Tang Feng czuł się ogłupiały i oszołomiony, tak jakby słoń stąpał po jego głowie, gdy był nieprzytomny. Cała jego osoba utknęła we wrażliwym stanie pomiędzy dezorientacją a czuwaniem.

Czując lekką niewygodę, wziął słaby oddech i starał się zmusić swój umysł do trzeźwości, zanim otworzył oczy. Przypominał sobie, że wcześniej tego dnia pił kawę z Chen Ming Xu. Rozprawiali o ostatnich wydarzeniach i wtedy Chen Ming Xu poszedł do toalety. Słuchał muzyki, czekając na jego powrót, a kiedy podniósł głowę, zobaczył…

– Wygląda na to, że użyłem zbyt dużej dawki. Masz, napij się. Wkrótce poczujesz się lepiej.

Za uchem Tang Fenga zabrzmiał znajomy głos. Czuł, jak ktoś go prostuje i opiera o wezgłowie łóżka. Po chwili poczuł dotyk zimnej wody zwilżającej jego wyschnięte wargi. Instynktownie otworzył usta i przełknął wodę. Po wypiciu poczuł się znacznie lepiej. Chociaż miał wściekły ból głowy, to przynajmniej opuścił krainę snów i mógł myśleć jaśniej. Jego grube rzęsy zatrzepotały, gdy otworzył swoje ciemne oczy. W jego oczach widać było ślad wyczerpania i dezorientacji, ale wyraźnie odbijały one wizerunek mężczyzny ubranego w czarno-biały, kraciasty garnitur. Mężczyzna trzymał szklankę wody w dłoni i uśmiechał się, obserwując, jak aktor rozchyla powieki. Wpatrywał się w Tang Fenga mającego zamglone spojrzenie i nie mógł się powstrzymać przed dotknięciem jego policzka.

– Przebudzony?

– Su Qi Cheng.