Rozdział 110 – Nagły Atak II4 min. lektury

– Mój drogi, mój drogi. Mój drogi Tangu, czy to jest szczera tkliwość, którą powinieneś mnie raczyć?

Przesadzony ból na twarzy Charlesa sprawiał tylko, że jeszcze trudniej było mu uwierzyć. Ostatnio skłaniał się on ku teatralności i czerpiąc wskazówki ze sztuk, odgrywał swoją własną wersję tragedii szekspirowskich z nutą Chiung Yao¹.

– Co?

Tang Feng nie mógł znaleźć w Charlesie niczego szczerego lub tkliwego. Gdyby nie to, że Lu Tian Chen trzymał go w ryzach, Tang Feng czuł, że mężczyzna nie mógłby się powstrzymać od wcześniejszego działania.

Tang Feng nie rozumiał, dlaczego playboy taki jak Charles się w nim zadurzył. Dokładnie w której jego części? Nie chciał, żeby sprawy dotarły do punktu, w którym Charles pragnąłby go na śmierć. W rezultacie poza egzaminami z klasy treningowej oraz nadchodzącym filmem z Gino, Tang Feng zastanawiał się również jak pozbyć się Charlesa. Playboye tacy jak on prędko stawali się znudzeni, ale Tang Feng nie był pewien czy mógłby skierować sprawy w stronę pożądanego przez siebie rezultatu. Utrzymywanie niejasnej relacji z Charlesem nie było wskazaną opcją. Poza tym Tang Feng nie lubił pozostawiania rzeczy w ten sposób. Być może powinien zacząć traktować Charlesa obojętnie. Nieważne czy Charles by go znienawidził, Lu Tian Chen był tutaj, aby go ochronić. Co do uczuć Lu Tian Chena… W tej chwili Tang Feng nie miał potrzeby, aby brać pod uwagę ten problem. Pomiędzy byciem mężczyzną a biznesmenem, Lu Tian Chen z pewnością skłaniał się w stronę tego drugiego.

– Naprawdę jesteś zimny, kochanie. Nie traktowałeś mnie wcześniej w ten sposób. Co cię zmieniło? – Charles opadł beztrosko na sofę, rozkładając ramiona i układając je na oparciu jak brudny milioner. Unosząc podbródek, spojrzał na aktora i rzekł: – Powiedziałeś mi, że nie masz dzisiaj czasu, bo musisz ćwiczyć. Ale co takiego widziałem przed chwilą? Och, właśnie, nasz Tang Feng, który powinien skupiać się na pracy, spędził w swoim pokoju pół godziny sam na sam z małym białym królikiem.

– Możesz sądzić, że się zmieniłem, ale ja zaledwie przestałem żyć w taki sposób, w jaki chciałeś, żebym żył. Charles, nie znasz prawdziwego mnie.

Charles zaśmiał się głośno, usłyszawszy odpowiedź Tang Fenga.

– Mój drogi, co takiego opowiadasz? Prawdziwy ty stoi tuż przede mną. Jak mógłbym nie wiedzieć?

– Charles…

– Pozwól mi zgadnąć, chcesz rozpocząć związek z tym królikiem? Zapomnij o tym, mój drogi. Ten mały królik w ogóle do ciebie nie pasuje. Mężczyzna taki jak ty urodził się po to, by inni za nim szaleli.

– Oprócz seksu, o czym innym możesz mówić?

– Nie sądzę, żeby z seksem było coś nie w porządku. Nawet kiedy będę miał osiemdziesiąt lat, nadal chcę kochać. Po prostu przyznaj się, mój drogi, że tak naprawdę chcesz być przeze mnie wzięty. Tęsknisz za moim ciałem. – Charles oddalał się coraz bardziej od tematu, a w jego oczach czaił się cień urazy. – Nawet jeżeli udajesz dojrzałego i spokojnego, widziałem twoje oczy. Powiedziały mi, że w rzeczywistości jesteś samotny i zraniony. Po prostu tego nie zauważyłeś.

– W ogóle nie chcę zauważyć. – Tang Feng westchnął i potarł dłonią czoło. – Charles, nadal mam rzeczy do zrobienia. Jeżeli nie masz nic ważnego do powiedzenia, możemy porozmawiać innego dnia.

– Wyrzucasz mnie? – Głos Charlesa podniósł się z niedowierzaniem.

– Po prostu chciałbym, żebyś wykazał trochę zrozumienia.

Tang Feng był pewien, że taki megaloman jak Charles nie wiedziałby jak komuś współczuć. Przez większość czasu troska oraz łagodność, które pokazywał, były rezultatem wizerunku eksponowanego przed publicznością. Charles wstał nagle i zmierzył Tang Fenga długim spojrzeniem.

– Myślę, że pokazałem ci wystarczająco zrozumienia, mój drogi.

– Doprawdy? Powinienem ci za to podziękować? – Tang Feng zmusił się do uśmiechu.

– W porządku, w porządku. Nie będę już dłużej przeszkadzał ci w ćwiczeniu.

Po raz pierwszy Charles wyszedł bez powiedzenia czegoś więcej. Tang Feng westchnął, wpatrując się w zamknięte drzwi.