Rozdział 101 – Sesja do magazynu6 min. lektury

Luksusowa rezydencja, ubrania od projektantów – najwyraźniej Lu Tian Chen miał zamiar przedstawić Tang Fenga raczej jako gwiazdę stylu i jakości niż taką, która wydaje się łatwo osiągalna. Pomimo tego wszystkiego, zewnętrzne opakowanie nie dodało tak naprawdę niczego, czego Tang Feng już sam w sobie by nie posiadał. Jego osobowość i maniery dobrze współgrały z zaprojektowanymi ubraniami, które miał na sobie. Nawet gdy był ubrany w uszyty na zamówienie garnitur od Gucciego albo Luisa Vuittona i nosił szwajcarski zegarek marki Patek Philippe, Lu Tian Chen nie dostrzegał żadnego rozdźwięku ani przyćmienia aktora przez luksusowe przedmioty. Niektórzy ludzie, nawet gdyby nosili najdroższe dostępne ubrania, nie wyglądaliby ani trochę lepiej niż wcześniej. Jeżeli zaś chodzi o innych, wyglądaliby dobrze zarówno w tanich T-shirtach, jak i drogich garniturach. Niektórzy ludzie nie urodzili się po to, by zostać aktorami albo piosenkarzami, natomiast inni byli przeznaczeni do stania się prawdziwą gwiazdą z momentem urodzenia.

Tematem dzisiejszej sesji była wolność. Fotograf miał nadzieję, że Tang Feng będzie mógł się zrelaksować i uwydatnić swój wyjątkowy urok, zamiast polegać na ustalonym szablonie póz. Publika lubiła szczerość, a jeszcze bardziej lubiła widzieć ją w celebrytach. Nikt nie lubił takich, którzy się wywyższali.

Dla Tang Fenga sesje zdjęciowe były czymś, co mógł robić ze związanymi rękoma. Nie wspominając o tym, że nie miał zamiaru ukrywać czegokolwiek o sobie w czasie dzisiejszej sesji. Kiedy aparat skieruje się na niego, przybierze odpowiednią pozę dokładnie pasującą do tematu.

Na początku Tang Feng wybrał dżentelmeńskie i postawne pozy, wyglądając niczym współczesny arystokrata. Zdjęcia wyszły dosyć dobrze, lecz tak jak powiedział fotograf, Tang Feng powinien wydobyć swój niepowtarzalny urok. Jeżeli mieliby na celu po prostu zrobienie dobrych zdjęć, to było mnóstwo modeli, którzy sprawdziliby się lepiej niż on. Po zaznajomieniu się z fotografem Tang Feng zaczął kombinować ze swoimi pozami. Pociągnął za krawat, przekrzywiając go. Fotograf kliknął, prędko uwieczniając tę chwilę. Równocześnie pochwalił aktora i po cichu ucieszył się z prędkości, z jaką zrobił zdjęcie. Miał wrażenie, że uchwycił ujęcie, na którym Tang Feng wyglądał najbardziej czarująco. Wcześniej robił zdjęcia wielu celebrytom. Często te wydrukowane w magazynie mogły być jedynymi udanymi z setek. Właśnie kiedy cieszył się, że zdołał zrobić udane ujęcie Tang Fenga tak wcześnie, aktor udowodnił mu, że był to dopiero początek sesji.

– Chcę zrobić coś bardziej śmiałego.

Wyglądało na to, że Tang Feng stawał się podekscytowany dreszczykiem emocji wywołanym przez sesję. Jako że była to pierwsza sesja zdjęciowa po jego odrodzeniu, a tematem również była „wolność”, Tang Feng czuł, że musi się wyzwolić. Fotograf był nad wyraz uszczęśliwiony, gdy usłyszał aktora. Nie obawiali się celebrytów, którzy wygłupiali się i wymyślali dziwne pozy – bardziej obawiali się tych, którzy nigdy nie próbowali eksperymentować.

– W porządku. Jeżeli tylko jest ci wygodnie.

Tang Feng ściągnął krawat i związał własne nadgarstki. Spojrzał na kamerę i zrobił zabawnie przesadzoną minę, jakby zaskoczony, że został związany krawatem.

O ile pierwsze serie zdjęć uwydatniły urzekającą męskość Tang Fenga, jego dojrzałość, kompetencję i aurę wysokiej klasy, o tyle kolejne pokazały jego figlarność oraz to, że w sercu był nadal dzieckiem. Posyłał w stronę obiektywu promienny uśmiech, leżąc na kanapie z niechlujnymi ubraniami. Jedna ze stóp opierała się o podłogę, podczas gdy druga leżała na oparciu. Czasami jego niedbałe i zuchwałe pozy niemal przyprawiały członków ekipy o nieśmiały rumieniec, a bicie ich serc nieco przyspieszało. Większość publiczności nadal przyczepiała do imienia Tang Fenga mało oryginalne pseudonimy typu „Klasyczna Męska Piękność” czy „Dystyngowany Dżentelmen”. Jednak gdy zobaczą dzisiejsze zdjęcia, z pewnością zyskają nowe zrozumienie aktora. Poważny i spokojny mężczyzna mrużył powieki i nadgryzał końcówki palców, wpatrując się w aparat. Otwierał szerzej oczy i patrzył się na obiektyw z niewinną i budzącą politowanie miną, jakby próbując wkraść się w czyjeś łaski. Ale minutę później zmieniał swój wyraz twarzy na okrutny, a w jego oczach pojawiał się morderczy błysk.

Sesja postępowała niebywale gładko. Nie wiedząc, co to znaczy zmęczenie, fotograf i Tang Feng biegali po całej rezydencji, robiąc zdjęcia. Lu Tian Chen pozostawał w pobliżu, śledząc całą sesję. Nie wkroczył, aby zatrzymać którekolwiek z działań Tang Fenga. Widząc rezultaty, uświadomił sobie, że ma on potencjał nie tylko do stania się wielkim aktorem, ale również modelem. Kiedy tylko kamera kierowała się w kierunku Tang Fenga, emanujący z niego urok sprawiał, że ludzie nie byli w stanie patrzeć na niego bezpośrednio z powodu onieśmielenia i szoku. Czasami Lu Tian Chen czuł się tak, jakby dotychczas żył pod wpływem iluzji. Czy Tang Feng, który gawędził z nim każdego dnia, był tym samym, który stał przed aparatem?

Jako że wszystko poszło bardzo płynnie, cała sesja trwała jedynie do południa. Sympatyczna postawa Tang Fenga pozwalała mu na prędkie zdobywanie przyjaciół. Gdyby nie fakt, że fotograf miał po południu kolejną pracę, prawdopodobnie spotkaliby się razem by porozmawiać przy herbacie.

– Powinieneś zostać i zjeść obiad. Charles też przyjdzie – rzekł Lu Tian Chen po tym, jak ekipa magazynu wyszła.

Dla Tang Fenga nie brzmiało to, jak obiad, którego by szczególnie wyczekiwał.