Rozdział 56 – Nakładanie maści II6 min. lektury

– Zostałem tylko parę razy uderzony drewnianym kijem. To nic wielkiego. Kiedy byłem młody, wplątałem się w bójkę w barze i nawet ktoś rozbił mi na głowie butelkę. Po dwóch dniach odpoczynku będzie w porządku.

Tang Feng przespał całe popołudnie. Po zjedzeniu był w pełni usatysfakcjonowany i trzeźwo myślący. Położył się na łóżku i ściągnął szlafrok na wysokość talii. W ciepłym, żółtym oświetleniu jego młode i zdrowe ciało lśniło niczym błyszczący jedwab. Siniec biegnący wzdłuż jego pleców niósł ze sobą nieoczekiwanie bezwzględne poczucie piękna. Oczy Lu Tian Chena zwęziły się nieco. Podszedł do łóżka i usiadł. Otworzywszy szufladę stojącej obok nocnej szafki, wyciągnął z niej tubkę maści.

– Kiedy byłeś młody?

– Mhm.

Przypadkowo zaczął mówić o rzeczach, które wydarzyły się w jego poprzednim życiu. Jednak kiedy Tang Feng się zorientował, nie był ani trochę spanikowany. Położył głowę na ramieniu i uśmiechając się, dodał:

– Kto nie miał przeszłości? Głupiej, porywczej, szalonej i beztroskiej przeszłości.

Nie było żadnego prawa zabraniającego pacjentowi z chorobą serca pić, palić i podróżować wszędzie dookoła. Kiedy był młody, rzecz jasna zrobił parę głupich rzeczy. Bezmyślnie wdawał się w bijatyki. Pewnego razu prawie wybrał się z jakimiś ludźmi na joyride¹. Za każdym razem był powstrzymywany przez swojego menadżera i ostro napominany. Parokrotnie jego serce zaczęło nawalać i prawie umarł. Po tym, jak niemal zafundował sobie przejażdżkę do piekła, wreszcie się ustatkował. Zawsze mówi się, że czarujący ludzie emanują urokiem, ale skąd pochodzi ten urok? Ludziom byłoby trudno dojrzeć bez doświadczenia w życiu wzlotów i upadków. Ból i cierpienie mogą zniszczyć, ale także zbudować osobę. To była przyczyna, dlaczego czterdziestolatek miałby odmienne poglądy niż wówczas, gdy miał dwadzieścia lat.

Oczy niektórych ludzi przypominały czyste źródła. Tylko w nie patrząc, można było stwierdzić, że mają za sobą wiele przeżyć i doświadczeń. Oczy wszystkich dobrych aktorów wypełniały historie. Potrzebna była jedynie ich czarno-biała fotografia, aby obejrzeć niezapomniany film. Dwudziestoletnie ciało i niemalże czterdzieści lat doświadczenia. Tak wyglądał jego atut.

– Twoje słowa brzmią jak coś, co mógłby powiedzieć mój wujek.

Lu Tian Chen wycisnął na rękę nieco maści, rozgrzewając ją. Następnie roztarł ją między dłońmi i rozsmarował na sińcu Tang Fenga. Ten zawołał cicho:

– Prezesie Lu, bądź delikatniejszy. To boli.

– Więc wiesz, czym jest ból? – Lu Tian Chen rzucił okiem na ukąszenia pokrywające kark i plecy Tang Fenga. Nacisk jego rąk stał się nawet mocniejszy.

– Prezesie Lu, chcesz mnie zabić?

Tang Feng wykrzywił się nieco i odwrócił głowę, by posłać mężczyźnie spojrzenie. Jego oczy zaszły lekko łzami, zupełnie jakby miał się zaraz rozpłakać. Lecz było tak tylko dlatego, że bolały go siniaki. Kąciki ust Lu Tian Chena uniosły się w uśmiechu.

– Nawet jeżeli umrzesz, to nie stanie się to w moim domu.

– Bardzo dziękuję za wielką łaskę prezesa Lu. – Tang Feng natychmiast odwzajemnił się sarkastyczną uwagą.

– W porządku, możesz podciągnąć szlafrok.

Lu Tian Chen klepnął miękki i sprężysty tyłek Tang Fenga. Z uśmieszkiem włożył tubkę z powrotem do szuflady.

– Maść jest tutaj. Używaj jej, kiedy tylko będziesz potrzebował.

Tang Feng usiadł i niespiesznie nałożył szlafrok. Nie zawracał sobie głowy ciasnym zaciąganiem go i skończył, eksponując część klatki piersiowej.

– Czy to liczy się jako twoja próba uwiedzenia mnie?

Lu Tian Chen stał obok łóżka z rękami w kieszeniach. Patrzył na siedzącego na łóżku mężczyznę w rozchełstanym ubraniu.

– Nie, nie sądzę, żebym posiadał walory zdolne do uwiedzenia prezesa Lu. Czy może rzeczywiście jesteś teraz przeze mnie uwodzony? – Tang Feng z premedytacją pociągnął za kołnierz szlafroka, przybierając żartobliwą minę. Podniósł głowę i spojrzał na drugiego mężczyznę. – Jeżeli tak, muszę pogratulować. Prezesie Lu, twój gust się poprawia.

– Mój gust zawsze był dobry. – Lu Tian Chen wskazał malinkę na piersi Tang Fenga. – Czy życie z Charlesem było przyjemne?

– Jest dosyć dobrym kochankiem – rzekł Tang Feng rzeczowo, nie doszukując się w pytaniu drugiego dna. Jeżeli chodziło o osobliwy ton głosu Lu Tian Chena, automatycznie go wyłapał.

Lu Tian Chen przyjrzał mu się.

– Myślałem, że będziesz mnie nienawidził.

– Sam podjąłem decyzję. Nie winiłbym nigdy kogoś innego. – Tang Feng zniżył głowę i uśmiechnął się lekko. Jego głębokie oczy miały wytworne i otwarte spojrzenie.

– Jeśli twój wygląd nie pozostałby taki sam, myślałbym, że jesteś kimś innym. – Usta Lu Tian Chena rozciągnęły się w uśmiechu. – Ale nie ważne, w tej chwili jesteś Tang Fengiem, moim pracownikiem.

– Czy zatem szef jest skłonny wytrzymać ze swoim pracownikiem i pomóc mu w osiągnięciu sukcesu?

– To zależy od twojego wystąpienia. – Lu Tian Chen odwrócił się, aby wyjść. Zanim zamknął drzwi, uniósł rękę na do widzenia. – Wypocznij porządnie.

Tang Feng przewrócił oczami. Całe szczęście, że mógł jutro odejść. Jeżeli musiałby mieć do czynienia z Lu Tian Chenem każdego dnia, obawiał się, że nie byłby w stanie powstrzymać chęci uderzenia go pięścią.