Rozdział 53 – Zameldowanie się w domu Lu I5 min. lektury

– To na pewno ten facet, który zazdrości ci twoich umiejętności aktorskich. – W czasie drogi powrotnej łzy Xiao Yu zaczęły niekontrolowanie płynąć.

Nagle poczuła się bezsilna i słaba. W kręgach rozrywkowych było powszechne to, że zdarzały się przypadki znęcania. Było także normalne odbieganie od scenariusza i zmienianie zamierzonej fabuły tylko dlatego, że się kogoś nie lubiło. Jednak kiedy takie rzeczy naprawdę przydarzały się ludziom, z którymi było się blisko, jak wielu dałoby radę zaakceptować to w milczeniu?

Xiao Yu i Tang Feng nie mieli odpowiedniego pochodzenia ani statusu. Nie mieli nawet prawa, by wypowiedzieć się czy zaprotestować. Co zatem mogli zrobić? W Chinach nie funkcjonowała organizacja stworzona w celu ochrony aktorów i aktorek. Nieważne jak rozgniewani byli, mogli jedynie cierpieć samotnie w swoim gniewie. Jeśli teraz postawiliby się swojemu przeciwnikowi, tylko oni sami zostaliby zranieni.

Dwóch aktorów, którzy grali wymierzających karę, odeszło bez otrzymania zapłaty, więc nie było sposobu, by dowiedzieć się, kto kierował nimi z ukrycia. Ekipa filmowa nie rzuciłaby całej swojej pracy, aby pomóc im zbadać taką małą sprawę. Jedynym, na co mogli liczyć, było parę słów pociechy ze strony producenta serialu.

– Po prostu myśl o tym jako o poświęceniu się dla programu. – Tang Feng uśmiechnął się i uspokoił Xiao Yu.

Niekiedy urazy były nieuniknione w czasie kręcenia. Jednak nadal istniała różnica pomiędzy zranieniem się dla dobra filmowania a byciem celowo przez kogoś wrobionym. Kto dokładnie chciał utrudnić mu życie? Po incydencie Xiao Yu specjalnie popytała dookoła, lecz nie otrzymała nic poza retorycznym pytaniem.

Kto kazał ci prowokować grubą rybę?

Grubą rybę? Tang Feng nie mógł przypomnieć sobie prowokowania żadnych grubych ryb, a jeszcze mniej pamiętał denerwowanie ich na tyle, aby skłonić ich do odwoływania się do tego typu brudnych sztuczek, by się z nim policzyć.

Po pocieszeniu Xiao Yu, Tang Feng powrócił do rezydencji Charlesa. Dzisiaj był jego ostatni dzień tutaj. Gdy wszedł do pokoju, okazało się, że jego bagaże zostały już uporządkowane. Charles faktycznie był prawdziwym „jednomiesięcznym kochankiem”, na koniec ich transakcji biznesowej nawet spakował dla niego bagaż.

Lu Tian Chen powiedział, że odbierze go tej nocy. Skoro tak się sprawy miały, Tang Feng nie musiał chodzić dookoła, nosząc swoje walizki. Poza tym w tej chwili nie miał nawet miejsca, do którego mógłby się udać.

Charlesa nie było w domu. A może raczej – Tang Feng nie widział mężczyzny od samego rana. Nie wiedział, czy powodem było to, że Charles przestał się nim interesować czy może istniała inna przyczyna, lecz nawet cieszył się z rezultatu. Rzeczą, której nie lubił najbardziej, były niezręczne rozstania. W przeszłości, kiedy musiał żegnać się ze swoimi przyjaciółmi, zabraniał im przychodzić na lotnisko, by go odprowadzili. Tak więc tego rodzaju pożegnanie, przy którym nie musieli się w ogóle widzieć, było doskonałe.

Nie było takiej rzeczy, której nie mógłby odpuścić ani też takiej, której nie mógłby zabrać.

Po powrocie z planu Tang Feng czuł się nieco zmęczony. Odrzucił do zakamarków umysłu ostrzeżenie Xiao Yu o pójściu do szpitala na badanie. Został tylko uderzony przez dwa drewniane kije i, mimo że czuł ból, nie był to ciężki uraz. Jedyne co musiał zrobić, to użyć później jakiejś maści. Leżąc na łóżku, Tang Feng wkrótce zasnął. Miał sen. W tym śnie jego serce zaczęło nagle szwankować, powodując intensywny ból w całym ciele. Chwiejąc się na nogach, upadł na podłogę. Otaczający go tłum wydał alarmujący krzyk. Ktoś biegał dookoła, pomagając mu, ale nie wiedział kto. Byli ludzie, którzy rozmawiali przez telefony, robili mu zdjęcia i wykrzykiwali jego imię.

– Tang Feng… Tang Feng… Obudź się… – Rozmyty głos stopniowo stawał się wyraźniejszy, przepływając ze snu do jego ucha.

Tang Feng obudził się. Otworzył oczy i spostrzegł zamglony cień majaczący nad nim w ciemności.

– Charles? – zawołał z przyzwyczajenia. W związku z tym, że mieszkał tu jedynie Charles, nie wziął pod uwagę możliwości, że cień może być kimś innym.

Wraz z cichym kliknięciem włącznika światła, pokój natychmiast zalał się światłem. Niespodziewana jasność była trudna do zniesienia dla oczu, więc Tang Feng osłonił je rękoma. W związku z tym, że dopiero co się wybudził, ton jego głosu był dosyć zirytowany:

– Charles, ty idioto! Nie mogłeś zamiast tego włączyć bocznej lampy?

– Widzę, że jesteś dosyć wybuchowy, chociaż normalnie całkiem dobrze to ukrywasz. – Tego typu drażniące zdanie było czymś, czego Charles z pewnością by nie powiedział.

Tang Feng odsunął rękę od oczu. W świetle stał ubrany w garnitur mężczyzna o prostych plecach oraz poważnej twarzy. Lu Tian Chen schował ręce do kieszeni i schylił się, jego oczy były jasne i przeszywające.

– Wreszcie obudzony?

– Haha, prezes Lu. – Tang Feng popatrzył na drugiego mężczyznę i wskazał leżące na podłodze walizki. – Mogę poprosić o pomoc?

Oczy Lu Tian Chena wyraźnie drgnęły, po czym posłał Tang Fengowi przeciągłe spojrzenie. Następnie podniósł walizki i wyszedł.