Rozdział 215 min. lektury

Jeżeli żołnierz zaatakowałby, mógłby zostać zatrzymany przez dowódcę. Jeżeli nastąpiłaby powódź, mogłaby zostać przykryta przez błoto. Czy trzydziestosiedmioletni mężczyzna mógłby szczerze obawiać się dwudziestoparoletniego młodzieńca?

Skoro Lu Tian Chen już zaoferował wspaniałomyślnie swoją rękę, Tang Feng bez wahania zaakceptował propozycję.

Lu Tian Chen objął go jednym ramieniem w pasie. Wyglądało na to, że nie ma zamiaru tańczyć kobiecej partii. Tang Feng uśmiechnął się, a w jego czystych, czarnych oczach odbijał się wizerunek stojącego przed nim chłodnego mężczyzny.

– Nie będę tańczył kobiecej partii.

– Myślałem, że nie znasz tanga. – Nachylając się lekko i niespodziewanie zamykając jego talię w ciasnym uścisku, Lu Tian Chen przyciągnął ich do siebie. Ich klatki piersiowe były teraz mocno przyciśnięte. Jego działania były dominujące, lecz nie do uniknięcia. Te słowa. Im mocniej Tang Feng je analizował, tym bardziej brzmiało to, jak jakiegoś rodzaju sprawdzian.

Muzycy zaczęli delikatnie grać, a ich kroki również rozbrzmiały.

To nie tak, że nie znał kroków do roli kobiecej. Po prostu nie chciał tego tańczyć.
Ale z drugiej strony, nie miał zamiaru pogorszyć relacji z Lu Tian Chenem tylko z powodu tańca.

– Po prostu nie rozumiesz mnie wystarczająco dobrze, prezesie Lu. – Uśmiechając się lekko, Tang Feng ujął rękę Lu Tian Chena, w którego wzroku kryło się niezadowolenie. Muzyka zdawała się piąć wzdłuż ich nóg jak niewidzialna winorośl. Gdy rozpoczęli swój pierwszy taniec, atmosfera otoczenia natychmiast uległa zmianie. Było to tango pomiędzy mężczyznami, wdzięczne, lecz zarazem pełne mocy. W starciu tej dwójki czaiła się siła, ukryta w każdym kroku i ruchu.

– Och, z tego, co widzę teraz, z całą pewnością cię nie rozumiałem. – Nieznacznie przymykając powieki, Lu Tian Chen przyglądał się lodowato Tang Fengowi, zupełnie jakby usiłował zajrzeć do jego myśli. Jednakże mógł w nich zobaczyć jedynie spokojne jezioro. Stali blisko siebie, niemalże dotykając się klatkami piersiowymi, lecz wyglądali jak szermierze gotowi na przystąpienie do wzajemnego ataku. Opanowanie wpływało na lekkie stłumienie atmosfery, a dwójka mężczyzn kontynuowała poddawanie się próbie.

– We wszystkim należy zachować stosowny dystans. Zbyt daleki nie jest dobry, lecz zbyt bliski również nie jest właściwy. Czyż nie? – Usta Tang Fenga skrzywiły się ledwo zauważalnie. Lu Tian Chen był naiwny, próbując wciągnąć go w psychologiczne gierki. Zmuszony, by radzić sobie z chorobą serca przez dekady, zdążył już zbudować sobie serce ze stali. Zachowywanie opanowania już dawno stało się jego nawykiem.

– Jeśli nie usłyszałbym tego na własne uszy, trudno byłoby mi uwierzyć, że te słowa wyszły z twoich ust.

Czy to był komplement? Brzmiał niemal jak szyderstwo. Tang Feng po cichu egzaminował Lu Tian Chena. Jeżeli go nie lubił, mógł to po prostu powiedzieć. Czy nie męczyło go takie owijanie w bawełnę? Jeśli posiadałby pozycję i pochodzenie Lu Tian Chena, mógłby mniej przejmować się tym, co mówi, doszedł do wniosku Tang Feng. Jeżeli Lu Tian Chen tak bardzo ważył słowa, rozmawiając ze zwykłym wykonawcą, inni ludzie potrzebowali prawdopodobnie łamacza szyfrów.

Tang Feng zaśmiał się.

– Możesz udawać, że zwymiotowałem.

Lu Tian Chena zamurowało. Nie wyobrażał sobie, że drugi mężczyzna mógłby prześmiewczo sobie z tego żartować. Jego czyny i postawa nie przypominały Tang Fenga, którego znał.

W tej chwili muzyka zatrzymała się. Tang Feng uwolnił rękę, którą trzymał dłoń Lu Tian Chena, lecz ten nadal obejmował ramieniem jego talię.

– Prezesie Lu, jeśli nie zamierzasz mnie pocałować, możesz puścić. – Tang Feng nachylił się i szepnął do ucha mężczyzny, a w jego oczach dało się dostrzec szelmowski błysk. Lu Tian Chen posłał Tang Fengowi pojedyncze spojrzenie i bez emocji odsunął swoje ramię.

Ach, spójrzcie na tego faceta. Dokucza mu jego własny pracownik, a on nadal zachowuje się jak bryła lodu.

Przypatrywali się sobie w milczeniu.

W tym samym czasie Charles również doskoczył do nich i „wilk w owczej skórze” przyciągnął Tang Fenga w swoją stronę.

– Hej, jeśli wasza dwójka ma zamiar strzelać do siebie nawzajem pociskami miłości, nie róbcie tego pod moim nosem, w porządku? Jeszcze trochę wpatrywania się i wasze oczy się zapalą.

– Chce mi się pić. Co ty na to, żebyśmy poszli na drinka? – Tang Feng odwrócił się w stronę Charlesa, a on zaśmiał się radośnie, usłyszawszy słowo „drink”. Dwójka mężczyzn opuściła parkiet, idąc ramię w ramię.