Rozdział 10 – Lu Tian Chen I5 min. lektury

Tian Chen Group posiadało własną restaurację. Miejsce to było niewiarygodnie duże, zajmowało całe dwa piętra. Na jednym z pięter jadali zwyczajni pracownicy, drugie natomiast było zarezerwowane na przyjęcia i specjalne wydarzenia. Był to czas około południa, gdy większość ludzi dopiero co skończyła swoje poranne obowiązki.

Dosyć spora grupa personelu zdecydowała się na zakupienie swojego posiłku w restauracji. Nie było ustalonego menu, a miejsce to było rozdzielone na dwa różne obszary. Jeden obejmował bufet, gdzie różnorodne rodzaje jedzenia, od zachodniego do wschodniego, udostępniano za darmo dla wszystkich zatrudnionych. Firma nie zapewniała jedynie alkoholu. Serwowano kawę oraz zwyczajne napoje. Z drugiej strony znajdował się obszar à la carte. Jeżeli chciałeś czegoś bardziej wysmakowanego bądź miałeś ochotę na posiłek w nieco cichszym miejscu, była to lepsza opcja. Jednak po zjedzeniu należało zapłacić.

Jako wyższy wykonawca w Tian Chen Group, Charles nie musiał płacić, korzystając z obszaru à la carte. Wychodząc z windy dla VIP-ów, Tang Feng mógł wyczuć wpatrujące się w niego pary oczu. Ludzie pracujący dla Tian Chena mieli skłonność do modnego ubierania się, więc nie potrafił odróżnić celebrytów od pracowników biurowych. Charles zabrał Tang Fenga prosto do obszaru à la carte. Byli tam aktualnie jedynymi obecnymi, a wkrótce przybył kelner, aby przynieść im menu.

– Pozwól, że zgadnę, co chciałbyś zjeść. – Charles od niechcenia przerzucił parę stron. Stukał palcami w blat stołu, a jego usta rozciągały się w rozbawionym uśmiechu. W połączeniu z dobrze dopasowanym garniturem i piękną postawą mężczyzna wyglądał przebiegle i czarująco. Tang Feng wziął łyk ze swojej cytrynowej wody i uśmiechnął się szeroko.

– Oczywiście.

– Nie lubisz jeść zwierzęcych wnętrzności.

– Jak się domyśliłeś? – Tang Feng był raczej zaskoczony. Charles miał rację. Nie jadał wnętrzności zwierzęcych i w związku z tym również żadnych organów wewnętrznych.

– Ponieważ widzę, co kryje się w ludzkich sercach, haha. – Charles złożył szybkie zamówienie i kelner oddalił się z kartami dań.

– Skoro tak, co jeszcze możesz we mnie zobaczyć?. – Odstawiwszy szklankę z wodą, Tang Feng skrzyżował palce na blacie. Miękkie światło południa przeniknęło ciepło przez okna, pozostawiając Tang Fenga z łagodnym, cichym odczuciem. Charles nachylił się lekko, a jego spojrzenie zatrzymało się na twarzy drugiego mężczyzny. Z uśmiechem drgającym w kącikach ust, Charles oznajmił leniwie:

– Wyglądasz w tej chwili uroczo.

– Ja również mam oczy, które widzą, co kryje się w ludzkich sercach. Nie jestem jedyną osobą, której to powiedziałeś, Charles. Z pewnością umawiałeś się częściej z kobietami niż mężczyznami. – Tang Feng otwarcie zdemaskował małą sztuczkę mężczyzny. Charles uśmiechnął się.

– Hahaha, Tang Feng, mogę się założyć, że liczba mężczyzn i kobiet, z którymi się widywałeś, wcale nie jest mniejsza… – wybuchnął szczerym śmiechem, przyciągając sporo uwagi.

– Z czego się tak cieszysz, Charles? – O ile głos Charlesa był głęboki i donośny, o tyle głos mężczyzny, który właśnie przemówił był jak noc – zimny, lecz pociągający.

Tang Feng odwrócił głowę w stronę źródła dźwięku. Nie było rzadko spotykane zobaczenie Lu Tian Chena w jego własnym budynku. Po ujrzeniu go Tang Feng mógł zrozumieć, dlaczego poprzedni właściciel ciała był tak zaślepiony przez tego człowieka. Lu Tian Chen był bardziej przystojny niż na zdjęciach z magazynów i emanował zimną charyzmą. Ludzie mieli skłonność do bycia przyciąganymi przez ten tajemniczy typ jak roje much. Całe szczęście nie dotyczyło to Tang Fenga.

– Tian Chen, masz straszne wyczucie czasu. Jem właśnie z moim ukochanym Tangiem. Chociaż muszę ci podziękować. Jeżeli byś mi go nie przedstawił, nie poznałbym tak czarującej osoby. – Charles powitał Lu Tian Chena, obydwaj zdawali się bliskimi przyjaciółmi.

– Och, doprawdy? – Dopiero teraz Lu Tian Chen rzucił okiem na Tang Fenga. Skierował na niego obojętne, oceniające spojrzenie, a ten odwzajemnił się uprzejmym uśmiechem. Lu Tian Chen został zbity z tropu, lecz prędko odzyskał swoją chłodną postawę.

– Zatem masz tylko więcej powodów, by poczęstować mnie obiadem. – Lu Tian Chen podszedł, a kelner pośpiesznie przyniósł kolejne krzesło.

Cudownie, teraz cała nasza trójka będzie dzielić jeden stół. Tang Feng w milczeniu pił swoją wodę.