Rozdział 24 – Wykładając karty6 min. lektury

Rezultatem wypowiedzenia tego jednego zdania było coś, czego Tang Feng prędko pożałował. Ge Chen i Lu Tian Chen rzecz jasna spotykali się w tajemnicy i prawdopodobnie nie było wielu osób, które wiedziały o ich sekretnym romansie. Jednak teraz, w swoim drobnym potknięciu, gdy próbował odegrać się na Ge Chenie, wypalił to bez zastanowienia. Jeżeli Ge Chen powiedział Lu Tian Chenowi, czy prezes umieści go na czarnej liście lub pozbędzie się go, by wszystko zamaskować?

Gdy dołączył ponownie do przyjęcia, Ge Chen i Su Qi Cheng szykowali się właśnie do wyjścia. Popularna gwiazda zdążyła już przebrać się w inny strój, lecz czemu nadal był on biały? Gdy Su Qi Cheng spojrzał na Tang Fenga, jego oczy wyrażały pewien wyrzut. Obydwaj wyszli bez pożegnania się z nim. Tang Feng westchnął w myślach. Lu Tian Chen już zmierzał w jego kierunku z lodowatą miną.

– Chodź tutaj. – Jego słowa były zdawkowe, a ton chłodny i złośliwy.

Zaszczycając Tang Fenga jedynie tym zdaniem, wspaniały prezes Lu odwrócił się elegancko i wszedł schodami na górę. Tang Feng nie miał innego wyjścia jak tylko podążyć za nim. Kto do cholery pozwolił Lu Tian Chenowi na bycie jego szefem? Poprosił Xiao Yu, żeby to sprawdziła. Kontrakt, który „Tang Feng” podpisał z Lu Tian Chenem, obejmował osiem lat a minęło jedynie pięć. Wolałby raczej nie zostać uziemionym i trzymanym na uboczu przez Lu Tian Chena przez pozostałe trzy lata. Nadszedł czas na to, by z nim porozmawiać.

– Zamknij drzwi – rozkazał zimno Lu Tian Chen, gdy wkroczyli do przestronnego pokoju wypoczynkowego.

Gdy Tang Feng wszedł do środka, zamknął za sobą drzwi. W tym samym momencie włączył światło. Lu Tian Chen siedział już na kanapie, patrząc na niego nieco lustrującym wzrokiem.

– Osobiste problemy innych ludzi to nie moja sprawa. Nie musisz się obawiać, nie wyjawię żadnych twoich prywatnych spraw – rozpoczął rozmowę Tang Feng.

– Och? A co takiego wiesz o moich prywatnych sprawach, może mi wyjaśnisz? – Lu Tian Chen uśmiechnął się lekko. Aczkolwiek w oczach mężczyzny nie było ani śladu uśmiechu.

– Nie wiem nic. Tak tylko powiedziałem. – Wzruszył ramionami i uśmiechając się, usiadł naprzeciwko Lu Tian Chena. – Wcześniej mogły zaistnieć między nami jakieś nieporozumienia i w związku z tym, że rzadko kiedy pojawia się szansa na bycie
z prezesem Lu samemu, lepiej jest porozmawiać teraz.

– Och? Co takiego chcesz powiedzieć? – Zakładając ręce na piersi, Lu Tian Chen założył nogę na nogę i oparł się o kanapę. Chłodny uśmiech nie schodził z jego warg.

– Posiadanie bardzo natrętnego prześladowcy jest naprawdę niekomfortową rzeczą. Jednak jeżeli chodzi o tę sprawę, prezes Lu nie musi się dłużej martwić. Byłem wtedy niedojrzały i pewnie przesadziłem z niektórymi kwestiami. Ale nie zrobię tego teraz ani nigdy w przyszłości. – Przez całe swoje życie, to Tang Feng był zawsze ściganym, nigdy zaś ścigającym. Twarz Lu Tian Chena nie wyrażała żadnych emocji, więc Tang Feng mówił dalej. – Nie będę przenosił osobistych uczuć do pracy,nie ważne co stało się w przeszłości. Aktualnie niczego nawet nie pamiętam. Z pewnością ktoś tak ważny, jak prezes Lu nie będzie kontynuował sporu z kimś tak nieistotnym, jak ja, czyż nie? Powinniśmy puścić to w niepamięć, w porządku?.

Tang Feng poważnie wyciągnął rękę. Jego zachowanie powinno zaliczać się jako ukazywanie pokornej postawy. W każdym razie nie oczekiwał, że ktoś tak nadmiernie przenikliwy i uważny jak Lu Tian Chen mu odpowie. Jednakże zrobił i powiedział już niemalże wszystko, co mogło być zrobione i powiedziane. Lu Tian Chen powinien mniej więcej zrozumieć.

Lu Tian Chen ledwo spojrzał na Tang Fenga, który nadal zachowywał swój łagodny i uprzejmy uśmiech. Nie mógł obniżyć swojej wyciągniętej w powietrzu ręki, nawet jeżeli zaczynała go boleć. W sercu przeklinał po cichu Lu Tian Chena. Czy on celowo z nim zadzierał?

Proszę, powiedz coś szybko.

– Trudno uwierzyć, że te słowa wychodzą z twoich ust. – Jego spojrzenie padło
na wyciągniętą rękę Tang Fenga. Nachylił się do przodu i mocno chwycił dłoń drugiego mężczyzny. Z jego twarzą niemal dotykającą twarzy Tang Fenga, Tang Feng mógł poczuć ciepły oddech Lu Tian Chena wraz ze słowami, które wycedził. Zupełnie, jakby prosił się o bójkę – Tang Feng, lepiej zmądrzej. Najlepiej, żebyś zrozumiał, że niektóre rzeczy nie powinny zostać usłyszane, wypowiedziane i zrobione.

– Dziękuję bardzo prezesowi Lu za danie mi tej możliwości. – Tang Feng bezgłośnie wypuścił powietrze, które wstrzymywał. Nawet ktoś tak doświadczony, jak on w czasie konfrontacji z Lu Tian Chenem mógł odczuć wytwarzaną przez niego przygniatającą atmosferę. Uśmiechając się blado, Lu Tian Chen niespodziewanie wycofał rękę i chwycił Tang Fenga za szczękę.

– Nie próbuj wyłgać się z tego spiskowaniem. I nie myśl, że wskakując do łóżka Charlesa, zyskałeś jakąś wyższość. Trzymaj się swoich granic. Oprócz tej twarzy i ciała jesteś bezwartościowy. Wśród mężczyzn i kobiet nie jesteś jedynym gotowym na zrzucenie ciuchów i przespanie się z kimś.

Powstrzymując złość i poczucie upokorzenia, Tang Feng cieszył się ze swojego użytecznego nawyku wypracowanego w czasie gdy chorował na serce. Nie przegrał z gniewem. Po prostu udawał, że śmierdzący pies zaczął obok niego szaleńczo szczekać.

– Dziękuję za radę prezesa Lu – rzekł, uśmiechając się.

Lu Tian Chen wyszedł. Tang Feng siedział samotnie na kanapie. Delikatnie położył rękę na swojej klatce piersiowej. Mógł liczyć jedynie na siebie samego.