Rozdział 97 – Pragnienie VIII6 min. lektury

Po wejściu do pokoju i zamknięciu za sobą drzwi Wei Wuxian oparł się o framugę. Gdy usłyszał zgrzyt zamka od pokoju obok, natychmiast sobie przywalił.

Usiadł na drewnianej leżance i ukrył wciąż czerwoną twarz w dłoniach. Była gorąca jeszcze po dłuższej chwili, żar jego ciała także nie przygasał. Chwycił nawet stojący na stole dzbanek i wylał sobie wodę na głowę, lecz to wcale nie pomogło. Zapach Lan Wangjiego nie znikał z jego skóry.

Wei Wuxian wiedział, że jeśli tu zostanie, to nie będzie w stanie się do rana uspokoić, wiedząc, że jego towarzysz jest zaledwie po drugiej stronie ściany i pamiętając, co robili raptem kilka chwil temu. Nie mógł tutaj zostać. Otworzył okno i wdrapał się na parapet, po czym lekko wyskoczył jak czarny kot, bezdźwięcznie lądując na ziemi obok gospody.

Było już późno. Na ulicach nie było ani żywej duszy, dzięki czemu mógł bez przeszkód pobiec przed siebie.

Mijając zniszczoną przez pijanego Lan Wangjiego ścianę Wei Wuxian w końcu się zatrzymał. Wyryte w niej były chaotyczne rysunki przedstawiające króliki, bażanty i drobne postaci. Wpatrując się na nie, przypomniał sobie, z jaką dedykacją zostały stworzone. Jego towarzysz chciał, by je podziwiał. Nie mógł powstrzymać cisnącego mu się na usta uśmiechu.

Nagle jego serce wypełnił nieopisany żal.

Gdyby tylko tak nie zaszalał, gdy był pijany! Wtedy przynajmniej mógłby udawać, że jest bardzo szczery i uczciwy, bez wstydu śpiąc teraz obok Lan Wangjiego. Zamiast tego czekała go noc na ulicy i bieganie jak bezgłowa mucha, by trochę ochłonąć.

Wyciągnął dłoń, głaszcząc dwie całujące się postacie, a jego wzrok spoczął na wyryty nad nimi napis „Lan Wangji i Wei Wuxian tu byli”. Musiał usunąć te słowa, lecz zanim to zrobił, opuszką palca prześledził każdy znak tworzący pierwsze z imion.

Raz. Dwa razy. Trzy razy.

Im dłużej ich dotykał, tym bardziej nie chciał przestać.

Nagle usłyszał szelest, co wywołało w nim niepokój, gdyż był środek nocy. Wyszedł za róg i się rozejrzał, zauważając ubraną na czarno postać trzymającą pilnik i z oddaniem próbującą spiłować napisy na ścianie.

…

Wen Ning się odwrócił. Cała jego twarz pokryta była białym pyłem.

– Co tutaj robisz, paniczu?

– Nie, co ty tutaj robisz?

– Och. Panicz Lan zostawił tak wiele napisów i rysunków. Gdyby mieszkańcy się obudzili i to rano zobaczyli, to zapewne nie byliby zadowoleni, więc przyszedłem się ich pozbyć… – Po chwili przerwy zapytał: – Gdzie panicz Lan?

Wei Wuxian spojrzał w dół.

– Poszedł spać, a ja postanowiłem pospacerować.

Wen Ning zauważył, że nie był w najlepszym nastroju, więc przestał na chwilę piłować.

– Paniczu, czy coś się stało?

Podszedł kilka kroków bliżej, po czym nagle się zatrzymał i szybko cofnął. Wei Wuxian patrzył się na niego zdezorientowany.

– Co tym razem robisz?

Wen Ning wyglądał na przerażonego. Zamachał dłońmi.

– Nie, nie. Nic!

Na pierwszy rzut oka widać było, że jest zawstydzony. Zerknął na siebie i zauważył, że na przegubach ma odciśnięte czerwone ślady palców. Prawdopodobnie powstały, gdy Lan Wangji złapał go i rzucił na łóżko. Dotknął ust. Wciąż były lekko opuchnięte. Gdy tarmosili się na łóżku, przytulając tak mocno, że prawie stali się jednością, Lan Wangji gryzł i ssał jego skórę. Szyja Wei Wuxiana zapewne również przedstawiała niezły widok.

Gdyby w żyłach Wen Ninga płynęła jakakolwiek krew, to rumieniłby się jak burak.

– Ty… Ugh! – Wei Wuxian nie wiedział, co powiedzieć. Usiadł pod ścianą i westchnął. – Chcę się napić wina.

– Pójdę kupić – odparł natychmiast Wen Ning.

– Wracaj! Gdzie biegniesz?

Trup zawrócił.

– Szukam alkoholu…

– Ech… Tylko tak powiedziałem, a ty od razu rzuciłeś się do biegu. Wiesz, że nie jesteś moim sługą?

– Wiem.

– A zresztą czy masz jakieś pieniądze?

– Nie…

– Widzisz?! Wiedziałem!

– Ale panicz Lan… ma dużo pieniędzy. To takie fajne.

– Ugh. – Wei Wuxian uderzył kilka razy głową o mur, ciągle wzdychając. – Nieważne. Już nie będę nigdy pił.

– Dlaczego? – Wen Ning był zaskoczony.

– Alkohol wszystko psuje. Zostanę abstynentem.

Usta trupa drgnęły.

– Co to ma być? Nie wierzysz mi?

– Nie, nie… – wymamrotał Wen Ning. – Siostrze nie udało się zrazić cię do alkoholu, choć próbowała wszystkiego, co w jej mocy…

– Hahaha! Przecież tylko robiła mi dziury w ciele swoimi igłami co drugi dzień, prawda? – Gdy już przeszła mu chęć do śmiechu, Wei Wuxian dodał: – Wen Ning, czy kiedykolwiek zastanawiałeś się, co zrobisz, gdy ta sprawa się zakończy?

Wen Ning zamarł z zaskoczenia.

– Co zrobię?

Obecnie nie miał już prawie żadnych przyjaciół na świecie. Właściwie to nawet nie znał zbyt wielu ludzi. Nigdy nie był dobry w planowaniu, a tym bardziej w podejmowaniu decyzji, więc albo słuchał się Wen Qing, albo Wei Wuxiana. Prawdopodobnie nie wiedział, dokąd powinien się później udać, ani nawet gdzie może się wybrać, ale patriarcha miał nadzieję, że odnajdzie własną drogę. Jednak gdyby tak powiedział, to zapewne zabrzmiałoby, jakby go wyganiał.

Zastanowił się nad tym przez chwilę. Wen Ning może i nie miał żadnych planów, ale on też nie wiedział, co później ze sobą począć, prawda? Pierwotnie wszędzie podróżował z Lan Wangjim, więc nie miał tego problemu. Był pewny, że to się nie zmieni, jednak po dzisiejszej nocy ich relacje mogą nie być już jak dawniej. Samotne wędrówki po świecie nie wydawały się takie straszne i niewykonalne, ale głos w sercu Wei Wuxiana powiedział mu stanowczo, że to niemożliwe.

Słowa, które wypowiedział podczas drogi powrotnej z Wieży Karpia, okazały się prawdą. Obecny Wei Wuxian nie był w stanie sobie poradzić bez Lan Wangjiego.

Westchnął z rozpaczy.

– Chcę się napić.

Im dłużej o tym myślał, tym gorzej się czuł. Niepokój, który nie znalazł ujścia, zamienił się w pożogę gorejąca w jego sercu. Zerwał się na nogi.

– Kurwa. Wen Ning, idziemy!

– Gdzie?

– Poszukać kłopotów!