Rozdział 23 – Złośliwość I12 min. lektury

W tej chwili wstał nieprzytomny Jin Ling.

Chłopak z zamkniętymi oczami podniósł się niezgrabnie na nogi. Wei Wuxian chciał zobaczyć, co planuje zrobić, więc się nie ruszył, kiedy Jin Ling powoli go obszedł i jednym krokiem wrócił na miejsce w ścianie, z którego przed chwilą go wyjęli. Ułożył ramiona wzdłuż ciała – przyjął nawet identyczną pozycję jak wcześniej.

Wei Wuxian znowu go wyciągnął, czując, że sytuacja była jednocześnie komiczna i dziwna. Już miał powiedzieć Lan Wangjiemu, że lepiej by było się stąd wynosić, kiedy zadrżał nagle ze strachu, słysząc z oddali kilka szczeknięć. Odkąd weszli do środka, pies duchowy siedział grzecznie przed wejściem, merdając ogonem. Czekał niecierpliwie i żałośnie, aż przyprowadzą jego pana, nie wydając z siebie ani piśnięcia. Jednak teraz szczekał ostrzej niż przedtem.

– Coś jest nie w porządku na zewnątrz – powiedział Lan Wangji, sięgając, by podnieść Jin Linga, jednak Wei Wuxian go wyprzedził, zarzucając sobie chłopaka na plecy.

– Chodźmy zobaczyć!

Szybko wrócili tą samą drogą. Pochylając się, by wyjść przez zrobioną w murze dziurę, zobaczyli odwróconego do nich tyłem duchowego psa, który gardłowo na coś warczał. Choć Wei Wuxian dał radę tu przyjść, to nie był w stanie znieść tego dźwięku i nieświadomie cofnął się kilka kroków w tył. Kiedy zwierzę się odwróciło i zobaczyło, że niesie na plecach Jin Linga, to natychmiast do nich podbiegł. Wei Wuxian krzyknął ze strachu. Lan Wangji stanął przed nim w momencie, kiedy już miał rzucić Jin Lingiem o ziemię.

Pies się zatrzymał, znowu kuląc ogon pomiędzy łapami. Wyraźnie widać było, że trzymał coś w pysku. Lan Wangji podszedł, schylił się i wyjął spomiędzy jego zębów kawałek materiału, który wyglądał jak skrawek czyjegoś ubrania. Najwyraźniej przed chwilą ktoś musiał się tu kręcić i wyglądać podejrzanie, inaczej pies nie byłby tak wrogo wobec niego nastawiony.

– Nie oddalili się za bardzo. Chodźmy za nimi! – zadeklarował Wei Wuxian.

– Nie ma takiej potrzeby. Wiem, kim są – odpowiedział Lan Wangji.

– Też wiem. To musiała być ta sama grupa ludzi, która rozniosła plotki o grani Xinglu, wypuściła żywe trupy, ustawiła szyk labiryntu i zbudowała kamienny zamek. No i te szable w trumnach. Ale jeśli ich teraz nie złapiemy, to potem ciężej będzie ich znaleźć.

– Pójdę za nimi. Co z Jin Lingiem?

– Zabiorę go stąd i zostawię w Qinghe, gdzieś w okolicy miejsca spotkania tego szarlatana. Tam się potem znajdziemy.

Tempo rozmowy było niezwykle szybkie. Lan Wangji zatrzymał się na chwilę, więc Wei Wuxian dodał:

– Idź. Chwila zwłoki i ci uciekną. Wrócę!

Słysząc jego „wrócę”, Lan Wangji wziął głęboki wdech i odszedł bez dalszych słów. Duchowy pies znowu chciał się na niego rzucić, więc Wei Wuxian krzyknął:

– C-c-czekaj! Zabierz ze sobą psa! Zabierz go!

Lan Wangji musiał się wrócić. Spojrzał z góry na psa, który był zbyt przerażony, by mu się postawić, więc pisnął tylko i poszedł za mężczyzną, odwracając się od czasu do czasu, by spojrzeć na Jin Linga. Wei Wuxian przetarł kilka kropli potu z czoła. Jeszcze raz rzucił okiem na zamek, po czym zaczął schodzić z grani Xinglu z Jing Lingiem na plecach.

Zbliżał się zmierzch. Wszyscy przechodnie zwracali uwagę na brudnego mężczyznę, który niósł równie brudnego chłopaka. Wei Wuxian skierował się na ulicę, na której Jin Ling próbował poszczuć go psem i znalazł gospodę. Używając pieniędzy skradzionych Lan Wangjiemu, kupił im dwa stroje na przebranie i wynajął pokój. Najpierw zdjął szatę Jin Linga, która pomięła się, kiedy został zakopany, a potem ściągnął mu buty. Jego ruchy nagle zamarły.

Na łydce Jin Linga znajdowało się zacienione miejsce. Kucając i podwijając spodnie chłopaka, Wei Wuxian odkrył, że to nie był cień, ale czarny siniak. I to nie taki zwykły, lecz symbol klątwy.

Symbol klątwy to znak zrobiony przez złą istotę na wybranej ofierze. Jeśli się pojawił, to oznaczało, że dana osoba uraziła coś niezwykle nienawistnego. Kiedy zostawiało ten znak, to mogło cię zawsze znaleźć, może za kilka lat, może dzisiaj. W konsekwencji można było stracić oznaczoną partię ciała lub nawet życie.

Cała noga Jin Linga była czarna, a siniak nadal piął się w górę. Wei Wuxian jeszcze nigdy nie widział symbolu klątwy w tak intensywnym odcieniu czerni, pokrywającego tak duży fragment ciała. Im dłużej się przyglądał, tym poważniejsza robiła się jego mina. Szybko rozpiął szatę chłopaka. Poczuł ulgę, dopiero gdy upewnił się, że brzuch i pierś były czyste.

W tej chwili Jin Ling otworzył oczy. Przez chwilę nie wiedział, co się dzieje. Jednak szybko się ocknął, czując zimno na gołej skórze. Natychmiast wstał i zarumieniony ryknął:

– C-c-c-co ty wyprawiasz?!

– Och, hej. Obudziłeś się. – Wei Wuxian uśmiechnął się szeroko.

Wyglądając, jakby przeżył mocny szok, Jin Ling zasunął przód swojej szaty i cofnął się na skraj łóżka.

– Czego chcesz?! Gdzie moje ubrania?! Gdzie mój miecz?! Gdzie mój pies?!

– Właśnie miałem cię ubrać.

Jego ton głosu i mina były tak miłe, jak babci, która chciała założyć kurtkę ulubionemu wnuczkowi. Rozczochrany Jin Ling oparł się o ścianę plecami.

– Nie jestem obcinaczem rękawów!

– Cóż za zbieg okoliczności! Ja jestem! – Wei Wuxian uśmiechnął się szeroko.

Jin Ling chwycił leżący przy łóżku miecz w sposób tak odważny, że gdyby Wei Wuxian zrobił choć krok do przodu, to by go zabił, a potem popełnił samobójstwo, by dowieść swej niewinności. Wei Wuxian nareszcie opanował śmiech.

– Czego się tak boisz? To tylko żart. Włożyłem tyle wysiłku w wykopanie cię ze ściany, a ty nawet mi nie podziękowałeś.

Jin Ling przeczesał ręką włosy, żeby wyglądały porządniej i wściekał się dalej:

– Gdyby nie to, to za z-z-zdjęcie moich u-ubrań zabiłbym cię już tysiące razy!

– Proszę, nie. Pierwsza śmierć była wystarczająco bolesna. No już, już. Odłóż miecz.

Zmieszany chłopak zrobił tak, jak go poproszono, odkładając miecz na bok.

Kiedy grali Zapytanie, choć dusza Jin Linga opuściła jego ciało i niewiele pamiętał z tych chwil, to wiedział, że ta osoba zniosła go z grani. Przez jakiś czas po zakopaniu był przytomny, a strach i rozpacz szalały w jego sercu, jednak nie spodziewał się, że uratuje go ktoś, kogo nienawidził od pierwszego spotkania. Kolor jego twarzy wahał się pomiędzy czerwienią a bielą, a do tego kręciło mu się w głowie, był zażenowany i jego myśli kręciły się bez ładu i składu. Nagle jego wzrok przeskoczył na okno – chłopak był zdziwiony, że niebo było już ciemne i gdzieniegdzie przyprószone gwiazdami. Właśnie w tym momencie Wei Wuxian schylił się, by podnieść ubrania, które spadły na podłogę. Jin Ling wykorzystał szansę, by uciec, wsuwając buty, chwytając szatę wierzchnią i wybiegając z pokoju.

Wei Wuxian pierwotnie pomyślał, że chłopak będzie po tej sytuacji przez chwilę niespokojny. Kto by pomyślał, że młodzi ludzie są tak energiczni? Jin Ling zniknął w oddali jak chmura pyłu. Przypominając sobie o symbolu klątwy, który nie był błahą sprawą, szybko wykrzyknął:

– Gdzie uciekasz?! Wracaj!

Jin Ling biegł, nakładając pomiętą i brudną szatę wierzchnią.

– Nie idź za mną!

Miał lekki krok, więc w kilku susach wyszedł z gospody. Po chwili pogoni Wei Wuxian stracił go z oczu. Szukał go jakiś czas, ale szybko nadszedł zmierzch, a na ulicach było coraz mniej ludzi, wywołując w nim irytację.

– Cholera. Jak dziecko może robić coś takiego?!

Już miał się poddać, kiedy z oddali dobiegł go znajomy, wściekły głos.

– Powiedziałem kilka rzeczy o tobie, a ty zniknąłeś! Jesteś jakąś panienką? Twój temperament robi się coraz gorszy!

Jiang Cheng!

Wei Wuxian natychmiast schował się do alejki. Chwilę później dało się słyszeć także głos Jin Linga.

– Wróciłem cały i zdrowy, prawda? Przestań się czepiać!

Wyglądało na to, że Jin Ling nie przybył sam do Qinghe. Cóż, nic dziwnego. Ostatnim razem podczas nocnych łowów na górze Dafan Jiang Cheng mu pomagał, więc dlaczego teraz miałoby być inaczej? Jednak oceniając sytuację, najwyraźniej pokłócili się w Qinghe, więc Jin Ling poszedł do grani Xinglu sam. Przed chwilą uciekł, bo pewnie Jiang Cheng zagroził mu, że jeśli nie wróci przed zmierzchem, to połamie mu nogi.

– Cały i zdrowy? Wyglądasz, jakbyś tarzał się w błotnistym rowie, a ty mówisz, że jesteś cały i zdrowy! Nie wstyd ci tak hańbić szaty twojej sekty? Przebierz się szybko w coś innego! Mów. Na co dzisiaj wpadłeś?

– Już powiedziałem, że na nic nie wpadłem. Potknąłem się, a reszta była stratą czasu. Ałć! – wykrzyknął. – Nie ciągnij mnie tak! Nie jestem trzylatkiem!

– Wydaje ci się, że nie mogę cię już dyscyplinować? Słuchaj, nawet jeśli będziesz miał trzydzieści lat, to nadal będę mógł cię ciągnąć za ucho. Kiedy następnym razem uciekniesz bez słowa, to po powrocie czeka cię chłosta!

– Poszedłem sam, bo nie chciałem, by ktoś mnie dyscyplinował lub mi pomagał.

Nie znam całej sytuacji, ale Jiang Cheng ma rację, besztając Jin Linga jak rozkapryszoną panienkę – pomyślał Wei Wuxian.

– I co teraz? Gdzie pies duchowy, którego dostałeś od wuja?

Został zagoniony w kąt przez Lan Zhana. Kiedy Wei Wuxian to pomyślał, dwa znajome szczeknięcia dobiegły z drugiej strony alejki.

Zachowanie Wei Wuxiana natychmiast się zmieniło. Jego nogi ruszyły się samowolnie, wybiegając z kryjówki, jakby był ostrzeliwany zatrutymi strzałami. Jednak czarny pies duchowy minął go i rzucił się ku Jin Lingowi, ocierając się o niego ogonem.

Pojawienie się tu psa musiało oznaczać, że Lan Wangji już złapał szpiega i udał się na umówione miejsce spotkania. Jednak w tej chwili Wei Wuxian nie był w stanie o tym myśleć.

Tak się złożyło, że uciekając, znalazł się tuż przed Jiang Chengiem, Jin Lingiem i kilkoma uczniami YunmengJiang. Obie strony zamarły na chwilę, a Wei Wuxian wykorzystał tę okazję, by dać dyla.

Odbiegł tylko niewielki kawałek, kiedy usłyszał skwierczący dźwięk i fioletowy ładunek elektryczny owinął się wokół jego łydki jak gibki wąż. Odrętwienie i ból rozpłynęły się po jego ciele od dołu do góry. Po mocnym szarpnięciu upadł natychmiast na ziemię. Chwilę później ktoś podniósł go za kołnierz. Wei Wuxian natychmiast próbował znaleźć swoją sakiewkę, lecz szybko mu ją zabrano.

Jiang Cheng przeszedł z nim kilka kroków w stronę najbliższego sklepu i kopniakiem otworzył na wpół przymknięte drzwi. Właściciel przygotowywał się do zamknięcia przybytku na noc, jednak widząc, jak bogato ubrany mężczyzna wdarł się do środka, wlokąc kogoś za sobą i wyglądając, jakby miał zamiar go rozbebeszyć, był tak przerażony, że nie mógł odezwać się ani słowem. Podszedł do niego jeden z uczniów i wyszeptał mu parę słów do ucha. Gdy wsunięto mu kilka srebrnych monet w dłoń, to uciekł na górę i już się nie pojawił. Nie potrzebując dalszych instrukcji, uczniowie rozstawili się na zewnątrz i w środku, upewniając się, że nic nie wejdzie ani nie ucieknie.

Jin Ling stał z boku, wyglądając, jakby chciał powiedzieć parę rzeczy, ale był na to zbyt zszokowany. Jiang Cheng łypnął na niego.

– Tobą zajmę się później. Zostań tutaj!

Chłopak jeszcze nigdy nie widział takiej miny na twarzy Jiang Chenga. Jego wuj, który od młodości kierował prominentną sektą, zawsze był chłodny i mroczny. Kiedy się odzywał, to nie było w nim ani krztyny łaski czy dobra. Jednak teraz, kiedy próbował wygładzić wszystkie niepotrzebne odruchy mimiczne, jego spojrzenie było przerażająco intensywne.

Choć jego twarz zawsze była zamglona, naznaczona arogancją i satyrą, to teraz wyglądała, jakby każdy jej fragment ożył. Ciężko było ustalić, czy to mściwy gniew, niezgłębiona nienawiść czy szaleńcza ekstaza.