Rozdział 15 – Udoskonalenie V13 min. lektury

Wei Wuxian to ktoś wysoce uzdolniony w wyszukiwaniu sobie rozrywki i szczególnie utalentowany w odnajdywaniu radości w nudnych sytuacjach. Nie miał czym się bawić, więc mógł tylko podroczyć się z Lan Wangjim.

– Bracie Wangji – zawołał.

Lan Wangji nie zareagował.

– Wangji.

Wyglądał, jakby nic nie usłyszał.

– Lan Zhan!

Chłopak nareszcie oderwał się od pisania i spojrzał na niego chłodno. Wei Wuxian cofnął się trochę i uniósł ręce w geście obronnym.

– Nie patrz tak na mnie. Zawołałem cię w ten sposób, bo nie reagowałeś na „Wangji”. Jeśli jesteś zły, to też możesz zwracać się do mnie imieniem osobistym.

– Nogi na ziemię – powiedział Lan Wangji.

Postawa siedząca Wei Wuxiana była wysoce niestosowna – pół leżał bokiem z podpartymi nogami. Widząc, że zdenerwował Lan Wangjiego tak bardzo, że ten aż się odezwał, cicho zachichotał pod nosem, jakby chmury zostały rozwiane i księżyc pojawił się na niebie. Słuchając się go, opuścił nogi, ale górna część jego ciała niezauważalnie się zbliżyła i oparł ramiona o biurko.

– Lan Zhan, mam do ciebie pytanie. Naprawdę mnie aż tak nienawidzisz? – zapytał poważnie. Lan Wangji spojrzał w dół, a jego rzęsy rzuciły cień na jadeitowe policzki. Wei Wuxian pospiesznie dodał: – Ej, nie bądź taki. Nie ignoruj mnie po wypowiedzeniu kilku słów. Chcę przyznać się do winy i przeprosić. Spójrz na mnie.

Po chwili przerwy zaczął mówić dalej.

– Nie chcesz na mnie spojrzeć? No dobrze. Po prostu zacznę mówić. Tamtej nocy to była moja wina. Popełniłem błąd. Nie powinienem był wspinać się na mur, wypić alkoholu i z tobą walczyć. Ale przysięgam! Nie sprowokowałem cię specjalnie. Naprawdę nie przeczytałem wcześniej zasad sekty. W YunmengJiang wszystkie zasady przekazywane są ustnie i żadna z nich nie jest zapisana. Inaczej na pewno bym tego nie zrobił.

Z pewnością nie wypiłbym przy tobie Uśmiechu Cesarza. Schowałbym go i zaniósł do pokoju, pijąc go codziennie w tajemnicy i dzieląc się ze wszystkimi, dopóki by nam nie zbrzydł.

– No i bądźmy poważni. Który z nas zaatakował jako pierwszy? Ty. Gdybyś nie zaatakował, to porozmawialibyśmy miło i wszystko sobie wyjaśnili. Jednak kiedy ktoś mnie atakuje, to kontruję. To nie moja wina. Lan Zhan, słuchasz? Spójrz na mnie. Paniczu Lan? – Strzelił palcami. – Drugi starszy bracie Lan, czy mógłbyś wyświadczyć mi przysługę i na mnie spojrzeć?

– Przepisz jeszcze raz. – Lan Wangji nawet nie podniósł wzroku.

– Nie bądź taki. To moja wina, dobra? – Wei Wuxian pochylił się w bok.

– W ogóle nie czujesz skruchy.

Jego kłamstwo zostało bezlitośnie wyjawione na światło dzienne.

– Przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam. Mogę to powtórzyć tyle razy, ile będziesz chciał. Mogę nawet paść na kolana – powiedział Wei Wuxian, jakby był pozbawiony dumy.

Lan Wangji odłożył pędzel. Wei Wuxian pomyślał, że dłużej tego nie wytrzyma i będzie chciał go pobić. Już miał uśmiechnąć się głupkowato, kiedy jego wargi nagle się skleiły, tłumiąc w środku śmiech. Wyraz jego twarzy natychmiast się zmienił.

– Mmh? Nghmh mmnh hnn! – Usilnie starał się coś powiedzieć.

Lan Wangji zamknął oczy i westchnął lekko. Kiedy je otworzył, na jego twarz powróciła pełna spokoju mina. Ponownie podniósł pędzel, jakby nic się nie stało. Wei Wuxian od dawna wiedział, że sekta Lan ma jakieś zaklęcie uciszające, ale nie chciał w to wierzyć. Jednak po wielu próbach i podrapaniu kącików ust do czerwoności nadal za nic nie mógł otworzyć ust. Wziął arkusz papieru, napisał coś tak szybko, że jego pędzel wyglądał, jakby latał. Rzucił zapisaną kartkę na biurko.

Lan Wangji zerknął na nią.

– Żałosne – odpowiedział, mnąc papier i go wyrzucając.

Wei Wuxian był taki zły, że przeturlał się po macie, wstał i napisał kolejną wiadomość, z impetem rzucając ją przed drugiego chłopaka. Znowu została pomięta i wyrzucona.

Zaklęcie uciszające zostało zdjęte dopiero gdy skończył przepisywać. Następnego dnia w pawilonie bibliotecznym nie było nawet śladu po pomiętych kulach papieru. Wei Wuxian szybko zapominał o przeżytym bólu. Choć pierwszego dnia wiele się nacierpiał przez zaklęcie uciszające, to po chwili znowu zaczęły świerzbić go usta. Po kilku nieprzemyślanych kwestiach ponownie został uciszony. Nie mógł otworzyć ust, więc napisał wiadomość na kartce i podsunął Lan Wangjiemu. Wszystkie były mięte i rzucane na ziemię. Trzeciego dnia sytuacja się powtórzyła.

Był uciszany raz za razem. Jednak ostatniego dnia „patrzenia się na ścianę i rozmyślania o swoich czynach” Lan Wangji zauważył, że Wei Wuxian był jakiś inny.

Podczas swojego pobytu w Gusu wiecznie zostawiał gdzieś miecz i nigdy go ze sobą nie nosił. Jednak dzisiaj wziął go ze sobą i głośno rzucił na biurko. Potem bez słowa zaczął przepisywać, choć normalnie zadręczał Lan Wangjiego na każdy możliwy sposób. Był tak posłuszny, że to aż dziwne.

Lan Wangji nie miał powodu, by go uciszać, więc zerknął na niego kilka razy, jakby nie dowierzał, że Wei Wuxian nareszcie był grzeczny. Jak można było się spodziewać, po kilku chwilach chłopak powtórzył swoje przeszłe czyny, dając mu zapisaną kartkę papieru.

Pierwotnie uważał, że to znowu będzie mnóstwo głupich zdań i już miał wyrzucić arkusz, ale po przypadkowym zerknięciu ze zdziwieniem zobaczył, że to rysunek przedstawiający siedzącą prosto osobę, która czytała książkę przy oknie. Wyraz jej twarzy był wyjątkowo realistyczny. To był on sam.

Widząc, że nie odwrócił od razu wzroku, Wei Wuxian wygiął usta w uśmiechu i uniósł brew, puszczając mu oczko. Słowa były niepotrzebne, bo znaczenie było jasne – czy jest podobne do ciebie? Czy to dobry rysunek?

– Masz czas, ale bazgrasz coś, zamiast przepisywać zasady. Uważam, że nigdy nie zostaniesz zwolniony z kary – powiedział powoli Lan Wangji.

– Już skończyłem, więc od jutra nie przychodzę! – odrzekł nonszalancko Wei Wuxian, dmuchając na tusz, który jeszcze nie zasechł.

Szczupłe palce Lan Wangjiego zatrzymały się na chwilę przed przekręceniem pożółkłej strony. Zadziwiająco Wei Wuxian nie został tym razem uciszony. Nie otrzymując żadnej reakcji, chłopak lekko rzucił rysunkiem.

– To dla ciebie.

Kartka wylądowała na macie, ale Lan Wangji nie miał zamiaru jej podnosić. Wszystkie skrawki papieru, na których Wei Wuxian go wyklinał, nakłaniał, przepraszał i błagał, skończyły w ten sposób. Przyzwyczaił się i nie miał nic przeciwko. Nagle dodał:

– Prawie zapomniałem. Muszę dodać coś jeszcze.

Po tych słowach wziął kartkę i pędzel do ręki, po czym domalował kilka pociągnięć. Zerknął na rysunek, potem na modela i upadł na ziemię ze śmiechu. Lan Wangji odłożył książkę i zobaczył, że Wei Wuxian dorysował mu kwiat za uchem.

Kąciki jego ust zadrżały.

– Żałosne, prawda? Wiem, że masz zamiar to powiedzieć. Nie możesz użyć innego słowa? Albo coś do niego dodać? – powiedział Wei Wuxian, podnosząc się.

– Wyjątkowo żałosne – odrzekł chłodno Lan Wangji.

Wei Wuxian zaklaskał.

– Naprawdę dodałeś drugie słowo. Dziękuję!

Lan Wangji odwrócił wzrok, podniósł książkę i znowu ją otworzył. Spojrzał na nią i odrzucił, jakby go sparzyła.

Pierwotnie czytał tekst buddyjski, ale teraz jego oczom ukazały się dwie nagie i splątane razem postaci, na które nie można było patrzeć. Jego książka została podmieniona na pornografię z okładką literatury buddyjskiej.

Nawet bezmózg zgadłby, kto to zrobił. Podmiana musiała nastąpić, kiedy jego uwaga skupiła się na rysunku, zresztą Wei Wuxian nawet się z tym nie krył, klepiąc ręką stół i śmiejąc się histerycznie.

Kiedy książka została rzucona na ziemię, to Lan Wangji w mgnieniu oka odskoczył w kąt pawilonu bibliotecznego, jakby uciekał przed wężami i skorpionami.

– Wei Ying…! – ryknął z wściekłości.

Wei Wuxian ze śmiechu prawie wtoczył się pod biurko. Z trudem uniósł rękę.

– Tutaj! Jestem tutaj!

Lan Wangji szybko dobył miecza. Odkąd go spotkał po raz pierwszy, Wei Wuxian nigdy nie widział go tak roztrzęsionego. Szybko złapał własną broń i wysunął jedną trzecią ostrza, przypominając Lan Wangjiemu:

– Maniery! Drugi paniczu Lan, uważaj na maniery! Dzisiaj też przyniosłem miecz. Jeśli zaczniemy walczyć, to czy twój pawilon biblioteczny nie ucierpi?

Wiedział, że porządnie wkurzy Lan Wangjiego, więc na wszelki wypadek wziął miecz, by przypadkiem nie zostać zadźganym na śmierć. Ostrze Bichena zostało skierowane w jego stronę. Ogień płonął w bladych oczach.

– Co z ciebie za człowiek?!

– A jakim mógłbym być? Jestem mężczyzną! – odpowiedział Wei Wuxian.

– Wstydu nie masz! – zaatakował go Lan Wangji.

– A muszę się tego wstydzić? Nie mów, że nigdy czegoś takiego nie widziałeś. Nie wierzę ci.

Słabym punktem Lan Wangjiego było to, że nie umiał się kłócić. Powstrzymywał się przez chwilę, po czym znowu skierował miecz w stronę drugiego chłopaka.

– Na zewnątrz. Już raz walczyliśmy – powiedział z zimną miną.

Wei Wuxian pokręcił kilka razy głową, udając, że jest potulny.

– Nie, nie. Nie wiesz, paniczu Lan? Walki bez pozwolenia są zakazane w Zaciszu Obłoków. – Już miał podnieść swoją erotyczną książkę, ale Lan Wangji go wyprzedził, szybko biorąc ją do ręki. Wei Wuxian wywnioskował, że miał zamiar użyć jej jako dowód, by na niego naskarżyć. Odezwał się z namysłem: – Dlaczego bierzesz ją do ręki? Myślałem, że nie chcesz jej czytać. A teraz ci się zachciało? Właściwie, to nie musisz się o nią bić, nawet jeśli chcesz ją przeczytać. Pożyczyłem ją specjalnie dla ciebie. Teraz kiedy zobaczyłeś moje porno, zostałeś moim przyjacielem. Możemy wymienić się opiniami i…

Lan Wangji zbladł jak ściana. Silnie akcentując każde słowo, powiedział:

– Nie. Przeczytam. Tego.

– Jeśli nie przeczytasz, to po co ją łapiesz? Chcesz zatrzymać ją w sekrecie? Nie możesz. Pożyczyłem ją od kogoś, więc po przeczytaniu będziesz musiał mi oddać. Ej, ej, ej, nie podchodź do mnie. Jesteś za blisko, denerwuję się. Porozmawiajmy miło. Nie masz zamiaru komuś tego przekazać? Komu? Star… Twojemu wujowi? Drugi paniczu Lan, myślisz, że możesz pokazać to starszym? Na pewno założy, że to czytałeś. Na pewno tak ci będzie wstyd, że umrzesz… – Wei Wuxian dalej przekręcał fakty.

Lan Wangji wypełnił swoją dłoń energią duchową i książka rozpadła się na miliony trzepoczących kawałków. Kiedy Wei Wuxian zauważył, że z powodzeniem udało mu się wkurzyć Lan Wangjiego tak bardzo, że ten aż zniszczył dowody, to poczuł ulgę.

– Co za szkoda! – powiedział z udawanym żalem. Podniósł fragment strony, który wylądował na jego włosach i uniósł, by pokazać go wściekłemu i blademu Lan Wangjiemu. – Lan Zhan, wszystko w tobie jest świetne z wyjątkiem tego, że lubisz rozrzucać rzeczy. Powiedz, ile arkuszy papieru w ciągu ostatnich kilku dni rzuciłeś na ziemię? Dzisiaj nawet nie zadowoliło cię rzucenie kuli papieru i zamiast tego podarłeś książkę. Ty to zrobiłeś, więc ty posprzątaj, nie mam zamiaru ci pomagać.

Oczywiście i tak nigdy nie pomagał.

Lan Wangji wielokrotnie próbował z nim wytrzymać, ale w końcu nie dał rady.

– Wynoś się! – wybuchnął.

– Spójrz na siebie, Lan Zhan. Wszyscy mówią, że jesteś znakomitym dżentelmenem, jasną perłą na świecie, zachowując się z nieporównywalną kurtuazją. Nie wiesz, że hałasowanie jest zabronione w Zaciszu Obłoków? I powiedziałeś, żebym się wynosił. To pierwszy raz, kiedy tak się do kogoś odezwałeś… – Lan Wangji dobył ponownie miecza i ruszył w jego stronę. Wei Wuxian szybko wskoczył na parapet. – Okej, no to pora się stąd wynieść. Wynoszenie się jest moją najlepszą umiejętnością. Nie musisz odprowadzać mnie do drzwi!

Wyskoczył przez okno pawilonu bibliotecznego, śmiejąc się jak wariat, kiedy wbiegł do lasu. Na miejscu czekała już na niego grupa ludzi.

– Jak poszło? Przeczytał? Jak zareagował? – spytał Nie Huaisang.

– Jak zareagował? Ha! Nie słyszeliście jego wrzasku? – odpowiedział Wei Wuxian.

– Słyszałem! Kazał ci się wynosić. Bracie Wei, pierwszy raz słyszałem, żeby Lan Wangji komuś powiedział „wynoś się”! Jak to zrobiłeś? – Nie Huaisang był pełen podziwu.

– To dobrze, że pomogłem mu osiągnąć ten „pierwszy raz”. Widzieliście to, prawda? Opanowanie i etykieta, które tak w nim wychwalano, były w starciu ze mną słabe i bezużyteczne.

– Z czego jesteś dumny?! Nie ma w tym żadnych powodów do dumy! Myślisz, że usłyszenie „wynoś się” jest takie wspaniałe?! Przynosisz wstyd naszej sekcie! – zbeształ go Jiang Cheng z mroczną miną.

– Naprawdę chciałem go przeprosić, ale nie zwracał na mnie uwagi. Przez tyle dni mnie uciszał, więc co jest złego w odrobinie zabawy? Miałem dobre intencje, kiedy dałem mu tę książkę. Bracie Huaisang, ogromna szkoda, że coś takiego przytrafiło się twojej wspaniałej erotyce. Nawet nie skończyłem jej czytać, a była taka dobra! Lan Zhan na pewno nie rozumie związków. Dałem mu coś takiego, a i tak był niezadowolony. Jego piękna twarz się marnuje!

– To wcale nie szkoda! Dam ci tyle, ile zechcesz – wypalił Nie Huaisang.

– Poważnie obraziłeś Lan Wangjiego i Lan Qirena. Tylko czekaj na swoją jutrzejszą śmierć! Nikt nie pochowa twojego ciała!

Wei Wuxian zamachał rękami, obejmując ramieniem Jiang Chenga.

– Kogo to obchodzi, o ile najpierw się z nim podroczę? Tyle razy już mnie zakopywałeś, że jeden więcej nie zrobi różnicy.

Jiang Cheng odpowiedział kopniakiem.

– Sio, sio, sio! Następnym razem nie mów mi, że planujesz coś takiego! I nie każ mi też oglądać!