Rozdział 13 – Udoskonalenie III13 min. lektury

Później Wei Wuxian zastanawiał się, dlaczego jego stosunki z Lan Wangjim nie były zbyt dobre. Wszystko zaczęło się prawdopodobnie, kiedy miał piętnaście lat i przybył do Gusu z Jiang Chengiem na trzymiesięczne nauki.

W sekcie GusuLan był pewien cnotliwy i szanowany starszy – Lan Qiren. Wszyscy w świecie kultywacyjnym wymieniali trzy cechy, które go opisywały: pedantyczny, uparty i srogi nauczyciel, który wychowywał nadzwyczajnych uczniów. Choć pierwsze dwie cechy trzymały ludzi na dystans, a niektórzy nawet go w tajemnicy nie lubili, to ze względu na ostatnią wszyscy robili, co mogli, by wysłać dzieci do niego na nauki. W końcu w sekcie GusuLan wychował wielu wspaniałych adeptów. Jeśli ktoś spędzi kilka lat w jego sali lekcyjnej, to bez względu na swoją początkową żałosną bezużyteczność, po odejściu był wyszkolony przynajmniej w kwestiach etykiety i aparycji. Wielu rodziców było podekscytowanych do łez, kiedy odbierali swoje pociechy.

– Nie wydaję się być w porządku taki, jaki teraz jestem? – ogłosił w tej kwestii Wei Wuxian.

– Zdecydowanie pozostaniesz piętnem wstydu na jego całej nauczycielskiej karierze – wywróżył Jiang Cheng.

Tego roku oprócz uczniów z sekty YunmengJiang pojawili się także panicze z innych klanów, którzy zostali tu przysłani przez rodziców znających reputację Gusu. Wszyscy mieli po piętnaście-szesnaście lat. Ich sekty się znały, choć nie były ze sobą blisko, więc wcześniej już widzieli swoje twarze. Powszechnie było wiadomo, że choć Wei Wuxian nie miał na nazwisko Jiang, to był głównym uczniem lidera sekty YunmengJiang – Jiang Fengmiana, a także synem jego zmarłego przyjaciela. Właściwie mężczyzna traktował go jak własne dziecko. Dzięki temu szybko zaprzyjaźnił się z pozostałymi, szczególnie że w przeciwieństwie do dorosłych nie zwracali uwagi na status i pochodzenie. Po kilku zdaniach wszyscy nazywali się nawzajem braćmi. Ktoś zapytał:

– Przystań Lotosów sekty Jiang jest o wiele bardziej zabawnym miejscem niż to, prawda?

– Zabawność zależy od tego, jak zabawnym coś uczynisz. Tam na pewno jest mniej zasad i nie trzeba tak rano wstawać – zaśmiał się Wei Wuxian.

Sekta GusuLan wstawała o piątej rano i kładła się spać o dziewiątej wieczorem, nie pozwalając nawet na chwilę zwłoki. Ktoś inny zapytał:

– O której wstajecie? Co robicie w ciągu dnia?

– On? Wstaje o dziewiątej i kładzie się spać o pierwszej w nocy. Kiedy się budzi, to nie ćwiczy miecza i nie medytuje. Kajakuje, pływa, zbiera nasiona lotosu i poluje na bażanty – sarknął Jiang Cheng.

– Nieważne, ile bażantów upoluję, nadal będę numerem jeden – odpowiedział Wei Wuxian.

– Za rok jadę do Yunmeng na nauki! Nic mnie nie powstrzyma! – ogłosił jeden z młodzieńców.

Jego zapał został szybko ostudzony.

– Nikt by cię nie powstrzymywał. Twój starszy brat po prostu połamałby ci nogi.

Chłopak natychmiast spuścił głowę. To drugi panicz sekty QingheNie – Nie Huaisang. Jego brat, Nie Mingjue, był niezwykle surowy, kiedy wypełniał rozkazy i dzięki temu wyrobił sobie pewną renomę w świecie kultywacyjnym. Choć mieli różne matki, to ich więź była silna. Nie Mingjue zawsze uczył go z ogromną surowością, przykładając do tego szczególną uwagę. Dlatego, choć Nie Huaisang szanował swojego brata, to bał się, kiedy ten tylko wspominał o nauce.

– Szczerze mówiąc, Gusu też jest dość zabawne – powiedział Wei Wuxian.

–Bracie Wei, wysłuchaj mojej szczerej rady. Zacisze Obłoków wcale nie jest podobne do Przystani Lotosów. Podczas swojego pobytu tutaj pamiętaj, że jest jedna osoba, której nie należy prowokować – odrzekł Nie Huaisang.

– Kto? Lan Qiren? – zapytał Wei Wuxian.

– Nie ten staruszek. Musisz uważać na jego najbardziej dumnego ucznia, Lan Zhana.

– Tego Lan Zhana z Dwóch Nefrytów Lan? Lan Wangjiego?

Pełen szacunku przydomek Dwóch Nefrytów Lan został nadany synom obecnego lidera sekty – Lan Huanowi i Lan Zhanowi. Ledwo skończyli czternaście lat, a już zostali uznani przez starszych każdej sekty za przykładowych uczniów, do których należy porównywać swoich adeptów. Byli szczególnie znani wśród młodych, więc to naturalne, że każdy rozpoznał to imię.

– A jest jakiś inny Lan Zhan? Tak, chodzi o tego. Rany, jest w tym samym wieku, co my, ale nie ma ani krztyny energii nastolatka. Jest sztywny i surowy, gorszy od swojego wuja – powiedział Nie Huaisang.

Wei Wuxian wydał z siebie głośne och i zapytał:

– Czy to taki ładny młodzieniec?

– Czy w GusuLan jest ktoś brzydki? Nie akceptują nawet uczniów z nierównymi rysami. Jeśli potrafisz, to wskaż mi kogoś z przeciętną twarzą – zadrwił Jiang Cheng.

– Bardzo ładny – podkreślił Wei Wuxian i wskazał na swoją głowę. – Biały od stóp do głów ze wstążką na czoło i srebrnym mieczem przypasanym na plecach. Wyglądał przystojnie, ale przez tę niewzruszoną minę trochę jakby był w żałobie.

– To on! – powiedział z pewnością Nie Huaisang. A po chwili zastanowienia kontynuował: – Przez ostatnie kilka dni medytował w samotności. Dopiero wczoraj przyjechaliście, więc kiedy go zobaczyłeś?

– Zeszłej nocy.

– Ze… Zeszłej nocy?! – Jiang Cheng był zszokowany. – W Zaciszu Obłoków nie można kręcić się po dziewiątej. Gdzie go widziałeś? Dlaczego nic o tym nie wiem?

– Tam. – Wei Wuxian wskazał na szczyt bardzo wysokiego muru.

Wszyscy zaniemówili. Jiang Cheng poczuł, jak jego głowa puchnie ze złości, więc zacisnął zęby.

– Dopiero przyjechaliśmy, a ty już wpadłeś w kłopoty! O co chodziło?

– O nic takiego. Kiedy przyjechaliśmy do Gusu, to mijaliśmy sklep z alkoholem Uśmiech Cesarza, prawda? Wczoraj w nocy przewracałem się na wszystkie strony i dłużej nie mogłem wytrzymać, więc poszedłem do miasta i kupiłem dwa słoje. Pamiętaj, że nie mamy szansy wypić tego w Yunmeng.

– No to gdzie alkohol?

– Cóż, ledwo co wskoczyłem na mur i przełożyłem nogę na drugą stronę, kiedy mnie złapał.

– Bracie Wei, ale miałeś pecha. Pewnie dopiero co wyszedł z samotni i poszedł na nocny patrol, kiedy cię dorwał – powiedział jeden z młodzieńców.

– Ci, którzy wracają w nocy, nie zostaną wpuszczeni przed siódmą rano. Dlaczego wpuścił cię do środka? – zauważył Jiang Cheng.

Wei Wuxian wzruszył ramionami.

– No nie wpuścił. Kazał mi cofnąć nogę, którą miałem po tej stronie muru. Powiedz mi, jak miałem to zrobić? A potem wskoczył na górę lekko jak piórko i zapytał, co mam w rękach.

Głowa zaczynała boleć Jiang Chenga, przynosząc ze sobą złe przeczucie.

– Co odpowiedziałeś?

– „To Uśmiech Cesarza! Czy możesz udawać, że mnie nie widziałeś, jeśli się nim z tobą podzielę?”.

– …Alkohol jest zabroniony w Zaciszu Obłoków. To jeszcze gorsza zbrodnia. – Jiang Cheng westchnął.

– Powiedział mi dokładnie to samo. A ja zapytałem „dlaczego mi nie powiesz, co jeszcze jest zabronione w twojej sekcie?”. Wydawał się trochę zły i chciał, żebym zobaczył ścianę zasad znajdującą się przed wejściem. Rany, jest ich ponad trzy tysiące, a do tego zapisano je pismem małopieczęciowym¹. Kto by je przeczytał? Przeczytaliście je? Bo ja nie. Co w tym irytującego?

– Racja! – Wszyscy czuli się podobnie i zaczęli narzekać na dziwne i przestarzałe zasady panujące w Zaciszu Obłoków, żałując, że nie poznali się wcześniej. – Która sekta ma ponad trzy tysiące zasad? One się nawet nie powtarzają! Rzeczy jak „zabijanie zwierząt w okolicy jest zakazane, potyczki bez pozwolenia są zakazane, wychodzenie w nocy jest zakazane, rozwiązłość jest zakazana, hałasowanie jest zakazane, bieganie jest zakazane” da się przeżyć, ale jest nawet coś jak „szydzenie bez powodu jest zakazane, niepoprawne siedzenie jest zakazane, jedzenie więcej niż trzy miski jest zakazane”…

– Co? Potyczki bez pozwolenia też są zakazane? – zapytał nagle Wei Wuxian.

– …Tak. Nie mów, że się z nim biłeś – powiedział Jiang Cheng.

– No tak. Zbiliśmy słój Uśmiechu Cesarza.

Wszyscy klepnęli się w nogę i zajęczeli z rozpaczy.

Cóż, sytuacja gorsza już być nie mogła, więc Jiang Cheng skupił się na czymś innym.

– Mówiłeś, że przyniosłeś dwa słoje. Gdzie jest drugi?

– Wypiłem go.

– Gdzie go wypiłeś?

– Tuż przed nim. Powiedziałem „dobra, jeśli alkohol jest zakazany w Zaciszu Obłoków, to z nim nie wejdę. Wypiję go, stojąc na murze. To nie będzie się liczyło jako łamanie zasad, prawda?”. I wtedy wypiłem wszystko duszkiem tuż przed nim.

– …A później?

– A później zaczęliśmy walczyć.

– Bracie Wei – wypalił Nie Huaisang – jesteś taki zadowolony z siebie.

– Lan Zhan był całkiem niezły. – Wei Wuxian zmarszczył brwi.

– Umrzesz, bracie Wei! Lan Zhan jeszcze nigdy nie poniósł takiej porażki. Pewnie się na ciebie uwziął. Powinieneś być ostrożny. Choć nie chodzi z nami na lekcje, to jest odpowiedzialny za wydzielanie kar w sekcie Lan!

Wei Wuxian wcale się nie zmartwił i tylko machnął ręką.

– Czego się tu bać? Czy nie powiedzieliście, że Lan Zhan od dziecka jest wspaniałym uczniem? Skoro jest taki mądry, to pewnie już nauczył się wszystkiego, co mógł od wuja i cały czas medytuje w samotności. Kiedy miałby się na mnie uwziąć? To…

Nawet nie skończył mówić, kiedy wyszli zza rogu i przez okno zobaczył siedzącego sztywno chłopaka ubranego w biel. Jego długie włosy były związane, a czoło przepasała wstążka. Obrzucił ich zimnym spojrzeniem, emitując lodowatą aurę.

Wszyscy nagle ucichli. W milczeniu weszli do środka i usiedli, w zgodzie omijając miejsca przy Lan Wangjim.

– Uwziął się na ciebie. Życzę powodzenia – wyszeptał Jiang Cheng, klepiąc go po ramieniu.

Kiedy Wei Wuxian odwrócił głowę, to mógł zobaczyć profil Lan Wangjiego. Jego rzęsy były długie, wydawały się bardzo delikatne i eleganckie. Siedział wyprostowany, patrząc się przed siebie. Już miał do niego zagadać, kiedy do pomieszczenia wszedł Lan Qiren.

Lan Qiren był wysoki i chudy, stojąc z wyprostowanymi plecami. Choć miał długą, czarną kozią bródkę, to na pewno nie był stary. I zgodnie z tradycją klanu GusuLan, nie był też brzydki. Jednak niestety ze względu na otaczającą go pedantyczną i sztywną aurę nazwanie go „starym” byłoby jak najbardziej na miejscu. W jednej dłoni trzymał zwój, który od razu rozwinął się i potoczył przez całą długość pokoju, gdy mężczyzna zaczął mówić o zasadach sekty GusuLan. Twarze wszystkich obecnych pociemniały. Wei Wuxian szybko się znudził i spojrzał na twarz Lan Wangjiego. Był zszokowany, kiedy zobaczył, że jego skupienie i powaga wcale nie były udawane.

Jak może z taką uwagą słuchać czegoś tak nudnego?

Na przedzie Lan Qiren natychmiast rzucił zwój na ziemię i uśmiechnął się gorzko.

– Powtarzam zasady jedna po drugiej, bo nikt ich nie czyta, choć zostały wyryte w skale. W ten sposób nikt nie będzie mógł ich już złamać, powołując się na ignorancję. Ale choć to robię, to niektórzy i tak nie słuchają. Dobrze, zaczniemy mówić o czymś innym.

Choć jego słowa mogły odnieść się do wszystkich obecnych, to intuicja podpowiadała mu, że były dla niego ostrzeżeniem. Nic dziwnego, że chwilę później Lan Qiren powiedział:

– Wei Ying.

– Tutaj – odpowiedział Wei Wuxian.

– Powiedz mi, czy demony, zjawy, duchy i potwory to to samo?

– Nie. – Wei Wuxian się uśmiechnął.

– Dlaczego nie? Jak się je rozróżnia?

– Zjawy tworzą się z żyjących nieludzkich bytów, demony z żywych ludzi, duchy z martwych ludzi, a potwory z martwych nieludzkich bytów.

– Zjawy i potwory często są ze sobą mylone. Podaj przykład jak je od siebie odróżnić.

– To łatwe. – Wei Wuxian wskazał za drzewo magnolii rosnące za oknem i powiedział: – Na przykład żywe drzewo skażone energią z książek, które dzięki kultywacji zyskało przytomność, zostałoby nazwane zjawą. Jeśli wezmę siekierę i je zetnę, to zostanie po nim tylko martwy pień, który, zyskawszy świadomość dzięki kultywacji, stanie się potworem.

– Kim z zawodu był założyciel sekty QingheNie?

– Rzeźnikiem.

– Symbolem sekty LanlingJin jest biała piwonia. Jaki rodzaj?

– Iskry pośród śniegu.

– Kto jako pierwszy skupił się na rozwoju klanu zamiast sekty?

– Założyciel sekty QishanWen, Wen Mao.

Jego płynne odpowiedzi sprawiły, że serca zebranych zabiły szybciej. Choć czuli się szczęściarzami, to wszyscy modlili się, by przy żadnym się nie zająknął, żeby Lan Qiren nie przyczepił się nikogo innego.

– Jako uczeń sekty YunmengJiang powinieneś być z tym zaznajomiony i znać je od dawna, więc nie masz powodów do dumy. Zapytam o jeszcze jedno. Kat miał rodziców, żonę i dzieci, ale przed śmiercią stracił ponad sto osób. Nagle zmarł w publicznym miejscu, a jego ciało zostawiono na siedem dni na ulicy, by ukarać go za czyny. Ze stłumioną energią urazy zaczął zabijać. Co powinno zostać zrobione?

Tym razem Wei Wuxian nie odpowiedział natychmiast. Pozostali pomyśleli, że się pogubił, więc zaczęli czuć się niespokojnie.

– Dlaczego na niego patrzycie? Też się nad tym zastanówcie! Nie otwierajcie książek! – zbeształ ich Lan Qiren.

Uczniowie cofnęli ręce od książek, które chcieli szybko przejrzeć. Też nie wiedzieli, co zrobić. Skoro umarł w miejscu publicznym i zostawiono go na siedem dni na ulicy, to zdecydowanie był okrutnym duchem i podłym trupem, więc to trudne pytanie. Wszyscy mieli nadzieję, że Lan Qiren nie wybierze ich do odpowiedzi. Po kilku chwilach, widząc, że Wei Wuxian nie ma zamiaru nic powiedzieć, staruszek zastanowił się i rzekł:

– Wangji, ty mu powiedz, co trzeba zrobić.