Rozdział 12 – Udoskonalenie II11 min. lektury

Wei Wuxian skupił całą swoją uwagę na piętnie, zaczynając wątpić, że coś mu się przywidziało. Nawet nie był w stanie spojrzeć na twarz tej osoby i przez chwilę złapać oddechu. Nagle biały rozbłysk pojawił się przed jego oczami, jakby właśnie spadł śnieg. Natychmiast przebił się przez niego niebieski blask miecza, tnąc w jego stronę arktycznym zimnem.

Kto nie rozpoznałby znanego miecza Hanguanga-jun – Bichena? Cholera, to Lan Wangji!

Wei Wuxian był całkiem niezły w uciekaniu i unikaniu ostrych przedmiotów. Przeturlał się po ziemi, z łatwością unikając miecza. Nawet znalazł chwilę, by wyciągnąć liść, który wpadł mu we włosy, kiedy uciekał znad źródła. Pędził jak bezgłowa mucha, wpadając prosto w ludzi stojących na nocnej warcie. Złapali go i zbesztali:

– Dlaczego biegasz? Bieganie jest zabronione w Zaciszu Obłoków!

Wei Wuxian był szczęśliwy, widząc, że to Lan Jingyi i pozostali. Myślał, że nareszcie wygonią go z tego miejsca. Natychmiast zaczął swój teatrzyk.

– Nie widziałem! Nic nie widziałem! Na pewno nie przyszedłem tutaj, by podglądać kąpiącego się Hanguanga-jun!

Młodzieńcy byli zszokowani jego bezczelnością. Bez względu na miejsce, Hanguang-jun był wysoką, świętą górą, którą trzeba było podziwiać, a młodzi adepci z sekty otaczali go szczególnym szacunkiem. A ten kręcił się wokół źródła, by patrzeć, jak Hanguang-jun się kąpie! Już sama myśl o czymś takim jest największą zbrodnią, której nigdy nie można wybaczyć.

– Co? Hanguang-jun? Hanguang-jun tam jest?! – Lan Sizhui był tak przerażony, że aż zmienił mu się głos.

– Ty cholerny obcinaczu rękawów! C-czy to ktoś, kogo można podglądać?! – Lan Jingyi złapał go wściekle.

Wei Wuxian postanowił kuć żelazo, póki gorące i potwierdził ich domysły.

– Wcale nie widziałem, jak Hanguang-jun wygląda bez ubrań!

– Mówisz, że nie zakopałeś tutaj trzystu taeli¹?! Jeśli nie, to dlaczego się skradasz? Spójrz na siebie! Wyglądasz podejrzanie! – wysapał Lan Jingyi.

Wei Wuxian zasłonił twarz rękoma.

– Nie tak głośno… Hałasowanie jest zabronione w Zaciszu Obłoków.

W trakcie zamieszania Lan Wangji wyszedł spośród źdźbeł trzcinnika z rozpuszczonymi włosami i w białej szacie. Rozmowa nawet się jeszcze nie skończyła, a on już był ubrany, choć trzymał w dłoni Bichen. Uczniowie szybko się z nim przywitali.

– Hanguang-jun, Mo Xuanyu jest naprawdę okropny. Wziąłeś go ze sobą, bo nam pomógł w wiosce Mo, ale on… on… – Lan Jingyi się zająknął.

Wei Wuxian założył, że tym razem na pewno nikt tego nie zniesie i zostanie wyrzucony z sekty. Jednak Lan Wangji tylko krótko na niego spojrzał. Po chwili ciszy z brzdękiem schował Bichena do pochwy i powiedział:

– Możecie odejść.

To tylko dwa słowa wymówione beznamiętnym tonem, ale były wystarczająco mocne, by nikt się nie sprzeciwił. Tłum rozszedł się natychmiast, a Lan Wangji złapał Wei Wuxiana za kołnierz i zaciągnął go do jingshi. W poprzednim życiu byli podobnej postury – obaj wysocy i szczupli. We Wuxian był tylko odrobinę niższy od drugiego mężczyzny. Kiedy obok siebie stanęli, to prawie nie dało się zauważyć różnicy jednego kciuka. Jednak w tym ciele był ponad dwa kciuki niższy od Lan Wangjiego, więc ciężko było mu się oprzeć, kiedy ten mocno go trzymał. Wei Wuxian się potknął i chciał krzyczeć, ale Lan Wangji powiedział chłodno:

– Ci, którzy hałasują, zostaną uciszeni.

Chciałby zostać wyrzucony, ale nie uciszony! W ogóle tego nie rozumiał – od kiedy GusuLan tolerowało coś tak bezwstydnego, jak podglądanie jednego z najbardziej dystyngowanych kultywatorów podczas kąpieli?!

Lan Wangji zaniósł go do jingshi, podchodząc prosto do łóżka i rzucając go na nie z trzaskiem. Wei Wuxian zawył z bólu. Na początku nie mógł się podnieść, ale po chwili udało mu się usiąść. Pierwotnie chciał kilka razy zajęczeć pociągająco, żeby go znienawidzono, ale kiedy uniósł głowę, to zobaczył patrzącego na niego władczo Lan Wangjiego z Bichenem w dłoni.

Przyzwyczaił się do widzenia go z przewiązaną wstążką na czoło, dokładnie zaczesanymi włosami i starannie ubranego, ale nigdy nie widział go w ten sposób – z rozpuszczonymi włosami i w cienkiej szacie. Wei Wuxian nie mógł się powstrzymać przed kilkoma ponownymi zerknięciami na niego. Po zaciągnięciu go tutaj i rzuceniu na łóżko poły szaty Lana Wangji trochę się rozluźniły, odsłaniając jego wyraźne obojczyki i znajdujące się pod nimi ciemnoczerwone piętno, które ponownie przyciągnęło uwagę Wei Wuxiana.

Też miał na swoim ciele takie piętno, jeszcze zanim został Patriarchą Yiling.

A ślad na ciele Lan Wangjiego był dokładnie taki sam, od kształtu aż po miejsce, więc to normalne, że je rozpoznał i był zaskoczony.

Skoro o tym mowa, to ponad trzydzieści blizn po bacie dyscyplinującym także wywoływało w nim nie mniejsze zdumienie.

Lan Wangji stał się sławny w młodym wieku. Był dobrze wykwalifikowany i uważany za jednego z najbardziej poważanych kultywatorów, a także jednym z Dwóch Nefrytów, z których GusuLan było tak dumne. Każde jego słowo i czyn były uważane za przykłady wspaniałości przez starszych wszystkich sekt. Jaki niewybaczalny błąd popełnił, że musieli go aż tak ukarać?

Sądząc po ilości blizn, mogli go równie dobrze zabić. Nie znikną z jego ciała do końca życia, więc zapamięta to na zawsze i nie popełni znowu tego samego błędu.

Podążając za jego wzrokiem, Lan Wangji spojrzał w dół. Poprawił kołnierz, zakrywając piętno i obojczyki. Znowu stał się obojętnym Hanguangiem-jun. W tej chwili z oddali zabrzmiał głośny dźwięk dzwonu.

Sekta GusuLan miała sztywne zasady, łącznie z precyzyjnym grafikiem spania od dziewiątej wieczorem do piątej rano. Dzwon był tego przypomnieniem. Lan Wangji wysłuchał uważnie kolejnych uderzeń i powiedział:

– Będziesz tutaj spał.

Nie dając mu czasu na odpowiedź, przeszedł do innego pomieszczenia w jingshi, zostawiając ogłupiałego Wei Wuxiana samego.

Wątpił, by Lan Wangji domyślił się, kim naprawdę jest. Jednak to zwątpienie podszyte było niepewnością. Składanie swojego ciała w ofierze było zabronione, więc niewiele osób o tym wiedziało. Książki przekazywane z pokolenia na pokolenie były prawdopodobnie tylko fragmentami całego dzieła, przez co nie można było w pełni wykorzystać ich potencjału. Nic się w tej kwestii nie zmieniało, więc coraz mniej osób w to wierzyło. Mo Xuanyu przywołał Wei Wuxiana tylko dlatego, że gdzieś dorwał tajemny zwój. Ale Lan Wangji nie mógł rozpoznać go tylko po kilku okropnie zagranych na flecie melodiach.

Zapytał się w duchu, czy w poprzednim życiu był blisko z Lan Wangjim. Choć razem się uczyli, chodzili na przygody i walczyli, to wszystkie te doświadczenia były jak płatki kwiatów spadające do rzeki – pojawiały się i zaraz znikały. Lan Wangji był uczniem sekty GusuLan, co oznaczało, że musiał być „prawy”, więc nie pasował do osobowości Wei Wuxiana. On sam uważał, że ich znajomość nie była zła, ale też niespecjalnie dobra. Możliwe, że Lan Wangji myślał o nim to samo, co wszyscy – że był swawolny i niewystarczająco cnotliwy, a wywołanie przez niego tragedii było tylko kwestią czasu. Po tym, jak zdradził sektę YunmengJiang i stał się Patriarchą Yiling, doszło do kilku starć z sektą Lan, szczególnie na kilka miesięcy przed jego śmiercią. Gdyby Lan Wangji był pewny, że jest Wei Wuxianem, to już dawno walczyliby na śmierć i życie.

Jednak nie wiedział, jak zrozumieć swoją obecną sytuację. W przeszłości Lan Wangji nie tolerował jego zachowania, a teraz nie miał nic przeciwko temu, choć użył wszystkich możliwych mu metod? Czy powinien pogratulować mu rozwoju osobistego?!

Po chwili gapienia się w przestrzeń Wei Wuxian przekręcił się i zszedł z łóżka. Cicho zakradł się do drugiego pomieszczenia.

Lan Wangji leżał na boku, wyglądając, jakby już spał. Wei Wuxian bezdźwięcznie do niego podszedł.

Nadal się nie poddawał i miał nadzieję zdobyć nefrytowy token. Jednak kiedy już wyciągał rękę, to długie rzęsy Lan Wangjiego zadrżały i mężczyzna otworzył oczy.

Wei Wuxian szybko podjął decyzję i rzucił się na łóżko.

Pamiętał, że Lan Wangji nienawidził kontaktu fizycznego. W przeszłości winowajca oberwałby już za jeden drobny dotyk. Jeśli tym razem wytrzyma coś takiego, to ta osoba na pewno nie jest Lan Wangjim! Można by nawet pomyśleć, że to ciało prawdziwego Wangjiego zostało przejęte!

Całe ciało Wei Wuxiana znajdowało się nad drugim mężczyzną, a nogi oparł po obu stronach jego talii. Ręce trzymał na drewnianym łóżku, więżąc Lan Wangjiego między swoimi ramionami. Powoli schylił głowę. Odległość dzieląca ich twarze zmniejszała się z każdą sekundą. Bardziej i bardziej. Kiedy Wei Wuxian miał trudności z oddychaniem, to Lan Wangji w końcu się odezwał.

– Zejdź.

– Nie – odrzekł Wei Wuxian, mając gdzieś wstyd.

Para jasnych oczu przyglądała mu się z bliska. Lan Wangji patrzył się na niego niewzruszenie i powtórzył:

– Zejdź.

– Nie. Skoro pozwoliłeś mi tu spać, to powinieneś wiedzieć, że coś takiego się wydarzy – powiedział Wei Wuxian.

– Jesteś pewny, że właśnie tego chcesz? – odrzekł Lan Wangji.

Z jakiegoś powodu Wei Wuxian poczuł, że powinien dokładnie zastanowić się nad swoją odpowiedzią.

Już miał wykrzywić usta w uśmiechu, kiedy poczuł odrętwienie części ciała poniżej pasa. Jego nogi nie mogły dłużej utrzymywać ciężaru ciała i z głośnym bach upadł na ciało Lan Wangjiego.

Jego usta zamarły w pół-uśmiechu, a głowa spoczywała po prawej stronie piersi mężczyzny. W ogóle nie mógł się poruszyć. Do jego uszu dobiegł głos. Był głęboki i niski. Pierś Lan Wangjiego wibrowała z każdym wymówionym słowem.

– No to zostań tak przez całą noc.

Wei Wuxian w ogóle się tego nie spodziewał. Powiercił się trochę, chcąc wstać, ale jego nogi nadal były pozbawione czucia. Mógł tylko leżeć na drugim mężczyźnie w tak niezręcznej sytuacji, czując się trochę zamroczonym.

Co takiego stało się Lan Zhanowi w ciągu ostatnich paru lat, że zmienił się w taką osobę?

Czy to ten sam Lan Zhan, co kiedyś?!

Czy to nie jego ciało zostało przejęte?!

Jego myśli były wzburzone jak ocean podczas sztormu, kiedy nagle Lan Wangji lekko się poruszył. Wei Wuxian podniósł się na duchu, zakładając, że mężczyzna dłużej tego nie zniesie. Jednak ten tylko zamachał ręką.

Światła zgasły.