Rozdział 1017 min. lektury

Szybki galop dniem i nocą, bez odpoczynku, bez wytchnienia. Rong Tian wraz z wojskiem wyruszył w drogę powrotną do obozu, jakby gonił go sam diabeł. Nawet pory posiłków składały się tylko z suchego prowiantu i kilku chwil na napojenie koni. Myśli mężczyzny biegły ku Feng Mingowi. Gdzieś w głębi serca czuł, jak wielkie niebezpieczeństwo grozi mu ze strony Tong Er i Doradcy Lu Dana. Jak mogłeś być tak głupi, by dać się oszukać Lu Danowi?! Wyrzucał sobie nieustannie, obwiniając się, że zostawił swego kochanka w rękach tego nikczemnego mężczyzny.

Przez całą drogę aż do granicy z Yong Yin jego oczy wypełniał głęboki smutek. Pospiesznie przekroczył mętne wody rzeki Aman, a potem ruszył w kierunku obozu, do którego zostało niespełna dziesięć mil.

– Królu, z przodu widać ogień.

Konie pognały w kierunku niewielkiego wzgórza, u którego podnóża widać było małe obozowisko. Rong Tian zmarszczył brwi, które w ciągu ostatnich kilku dni nie rozciągały się prawie w ogóle, czyniąc jego twarz podobną do maski.

– Sprawdźcie to – rozkazał natychmiast.

Grupa żołnierzy niezwłocznie zjechała wzdłuż zbocza. Siedzące przy ogniu osoby poderwały się z miejsca, najwidoczniej zaskoczone widokiem jeźdźców. Jeden z żołnierzy Xi Rei wyprzedził resztę towarzyszy i zawołał głośno:

– Mówcie, kim jesteście. Wielki Król Xi Rei jest tutaj, czyńcie mu pokłon!

– Wielki Król! – Radosny okrzyk rozległ się nagle w obrębie małego obozowiska.

– Wielki Król powrócił. – Zawtórował mu drugi mężczyzna.

Znajome głosy dotarły w końcu do uszu Rong Tiana, kiedy dwie postacie wybiegły mu naprzeciw.

– Wielki Królu! Wielki Królu!

– Wielki Król powrócił!

Rong Tian ruszył z miejsca i szybko podjechał do biegnących ku niemu Rong Hu i Lie Er, który najwidoczniej został uratowany przez brata. Zatrzymał konia tuż przed swymi lojalnymi sługami.

Rong Hu padł na kolana, pochylił głowę i westchnął, po czym łamiącym się głosem zaczął mówić:

– Królu… Wielki Królu… on… on zniknął!

Ręce Rong Tiana puściły wodze, a jego ciało pozbawione sił zaczęło opadać do przodu. Stojący za nim gwardzista zeskoczył z konia i rzucił się, by złapać upadające ciało swego Króla. Widząc to, Rong Hu przestał płakać, zerwał się z miejsca i również ruszył naprzód, by w ułamku sekundy znaleźć się przy Rong Tianie.

– Wielki Królu! – wykrzyknął nagle z trwogą w głosie.

– Nic mi nie jest. – Rong Tian wziął kilka głębokich oddechów, otworzył oczy i odepchnął lekko przytrzymującego go żołnierza. Jego lekko zgięte ciało powoli zaczęło się prostować, na nowo nabierając dostojności.

– Droga była wyboista i męcząca. Ale to nieważne. Mów szybko, co z Feng Mingiem?!

Rong Hu z pokorą i smutkiem skłonił głowę, przełknął żal wiążący jego głos w gardle i zaczął mówić:

– Kilka dni temu, kiedy przyjechałem z Lie Er i pięcioma tysiącami żołnierzy z powrotem do obozu, myślałem, że mamy tylko na nowo połączyć się z grupą tam stacjonującą i natychmiast wyruszyć do Dong Fan. Jednakże nie byliśmy w stanie uwierzyć w to, co tam zastaliśmy po naszym przybyciu. W obozie panował totalny chaos. Naczelny dowódca, Generał Dong Ling, został zamordowany, Chiu Lan, Chiu Yue i Chiu Xing odnalazłem nieprzytomne w namiocie Księcia Minga, jednak on sam gdzieś zniknął i ślad po nim zaginął. Kiedy odkryłem, że Księcia Feng Minga nie można nigdzie znaleźć, natychmiast poprosiłem Księcia Yong Yi, aby zablokował obszar wokół rzeki Aman. Razem z Lie Er kontynuowaliśmy poszukiwanie wzdłuż rzeki. Jednak przez dwa dni i dwie noce nieustannego szukania, natrafiliśmy tylko na to. – Rong He odwrócił się i wyciągnął z torby kilka rzeczy.

– Ubrania Feng Minga?

Rong Tian przejął z rąk Rong Hu mały pakunek. Kolory szat były piękne, materiał najlepszego gatunku, nawet ozdoby z jadeitu były nadal przymocowane, jednak ubrania zostały porwane, jakby ktoś siłą zerwał je z ciała Księcia.

Rong Tian zazgrzytał zębami i ostro spojrzał na Rong Hu:

– Gdzie jest Tong Er?

Lie Er ukląkł obok brata i odpowiedział za niego:

– Młody Mistrz Tong Er został ranny w tym samym czasie, w którym zginął Generał Dong Ling. Obecnie odpoczywa w obozie i leczy rany.

– Odważył się zostać w obozie? – Oczy Rong Tiana błysnęły zimnym światłem jak u myśliwego. – Sam sprawdzę, jak wielkie odniósł rany.

Wygląd obozu Xi Rei był przytłaczający, panował tu chaos i nieład. Serce Rong Tiana dziwnie zakłuło w klatce piersiowej. Spędził tyle dni w drodze. Najpierw śpiesząc się do Pałacu, a potem jak szalony gnał na złamanie karku z powrotem do Yong Yin. Przez ten cały czas myślał tylko o Feng Mingu, błagając cicho w sercu, aby móc go tu zastać spokojnie śpiącego i bezpiecznego…

***

– Ach… – Feng Ming poruszył się na łóżku, czując, jak jego kończyny lekko zdrętwiały. – Rong Tian, nie wsiadajmy już więcej na konia, zjedzmy na zewnątrz… ach… tak, piknik jest lepszy…

Czyjś palec delikatnie przejechał wzdłuż jego nosa. Usłyszał cichy śmiech, a zaraz potem niski, męski głos rozbrzmiał w jego uchu:

– Czas wstawać, Wasza Książęca Wysokość.

Feng Ming otworzył oczy i ujrzał pochyloną nad sobą piękną twarz Lu Dana.

– Och to ty, Doradco Lu Dan. Dlaczego Chiu Lan sama nie przyszła mnie obudzić, tylko poprosiła o to Doradcę?

Nie usłyszał jednak nigdzie odpowiedzi Chiu Lan, nie mówiąc już o Chiu Xing i Chiu Yue. Dziewczęta zawsze mówiły głośno i droczyły się z nim, ale dziś panująca wokół cisza sprawiła, że Feng Ming poczuł niepokój i z trudem usiadł na łóżku.

Lu Dan uśmiechnął się i stanął przy łóżku.

– To nie jest mój namiot – Feng Ming rozejrzał się dookoła zdziwiony.

– Nie, nie jest.

– Nie jestem w obozie Xi Rei?

Lu Dan uśmiechnął się tajemniczo.

– Nie. Książę Ming jest na łodzi, a ta łódź płynie wzdłuż małego, dobrze ukrytego dopływu rzeki Aman. Niewielu ludzi o nim wie i jest daleko poza zasięgiem poszukiwań armii Xi Rei.

– Doradca mnie okłamał? – Feng Ming spojrzał na mężczyznę oskarżycielskim wzrokiem.

Nie mogąc uciec przed pełnym złości i rozczarowania spojrzeniem Księcia, Lu Dan uśmiechnął się urodziwie, sprawiając, że jego twarz stała się jeszcze piękniejsza niż kiedykolwiek.

– Książę Ming został również oszukany przez Ruo Yana, Króla Li, prawda? Wojna pomiędzy dwoma królestwami przy zastosowaniu odpowiedniej strategii jest czymś oczywistym. Jednakże mój podstęp jest niczym w porównaniu z twoim podstępem, polegającym na połączeniu ze sobą łodzi na rzece Aman, o którym głośno w całym świecie.

To nie był pierwszy raz, kiedy Feng Ming został oszukany, więc nie bał się. Zamiast tego skrzyżował ręce na piersi, oparł się o wezgłowie łóżka i stos miękkich poduszek, a potem zmarszczył brwi i powiedział:

– Naprawdę nie wiem, dlaczego Doradca użył takiego podstępu.

Zadowolony z reakcji Feng Minga Lu Dan uśmiechnął się i, nie spuszczając z niego wzroku, łagodnym głosem powiedział:

– Po tym, jak wszystko Księciu wytłumaczę, wówczas będę szczęśliwy, słysząc opinię Księcia Minga. – Nie czekając na odpowiedź Feng Minga, zaczął zdradzać szczegóły swego planu.