Rozdział 9214 min. lektury

Po pewnym czasie Yong Yi ruszył powoli do przodu, równając swego wierzchowca z czołem wojska.

Z niewielkiego dystansu około trzech metrów wykrzyknął nagle:

– Sam Król Xi Rei stawa się przede mną? – Gdy tylko skończył, skręcił swe ciało i zsiadł z konia, klaszcząc głośno w dłonie. – Dotarły do mnie wieści, że Król Xi Rei chce jechać do Dong Fan i zamierza przekroczyć granicę z Yong Yin w czasie tej podróży. Yong Yi czeka tu na Was już od dawna.

Feng Ming patrzył na Księcia zaskoczony. Sytuacja była niezwykle dziwna. Koronowany Książę Yong Yi prawie na pewno nie dostał rozkazu od swego ojca Króla, by powitać delegację z Xi Rei przy granicy i wyglądało na to, że wojsko Yong Yin specjalnie blokuje im drogę.

Rong Hu i cała reszta mieli te same przypuszczenia. Wszyscy bezradnie rzucali spojrzeniami to na Feng Minga, to na Rong Tiana.

Rong Tian, ku zaskoczeniu wszystkich, zaśmiał się nagle i, zsiadając z konia, odpowiedział:

– Przepraszam, że pozwoliłem Koronowanemu Księciu czekać tak długo. Czuję się niezwykle winny z tego powodu.

Widząc, jak Król Xi Rei zsiada z konia, cała reszta poszła za jego przykładem. Chiu Yue zbliżyła się do Feng Minga i wyszeptała:

– Oczy Księcia Yong Yi wydają się opuchnięte, jakby płakał od dłuższego czasu.

Feng Ming przyjrzał się mężczyźnie dokładniej. Rzeczywiście twarz Yong Yi była blada i nie wyglądała najlepiej.

– Hm, czyżby miał dziś rano wyciskającą łzy sprzeczkę z Lie Er i przez to Lie Er jest nieobecny? – odpowiedział szybko Feng Ming.

Chiu Yue uśmiechnęła się łagodnie, jakby wiedziała, że Feng Ming chce za pomocą tych słów złagodzić niepokój Rong Hu i szybko przytaknęła:

– Och, to prawda. Książę Ming trafił w sedno sprawy. Temperament Lie Er sprawia, że każdy może wpaść w gniew. Jestem pewna, że dziś się pokłócili, dlatego Lie Er nie przyjechał z księciem.

Rong Hu dobrze znał swych przyjaciół, więc wiedział, że starają się go podnieść na duchu. Spokojnie odwrócił głowę w ich stronę, a na jego twarzy pojawił się nikły uśmiech:

– Książę Ming nie musi się niepokoić, najlepiej będzie, gdy później zapytamy o to otwarcie.

Wszyscy spojrzeli na chłopaka i nie powiedzieli już niczego więcej, skupiając całą uwagę na mężczyznach odgrywających w tym momencie najważniejszą rolę.

W powietrzu czuć było napięcie. Blada twarz księcia patrzyła wprost na Rong Tiana, a w jego oczach krył się dziwny wyraz. Po chwili wahania mężczyzna również zaczął się śmiać.

– Król Xi Rei jest wciąż tak wspaniały, jak wcześniej, a ten widok w każdym wzbudza radość. Yong Yi czekał tu, pragnąc spędzić, choć chwilę czasu z Królem Xi Rei podczas przekraczania granicy. Chcę napić się dobrego wina i powspominać chwalebne momenty z czasów wielkiej bitwy nad rzeką Aman. Niestety wino i jedzenie zostało przygotowane w gospodzie kawałek drogi stąd. Mam nadzieję, że pomimo tej niedogodności, Król Xi Rei i Książę Ming mogą do mnie dołączyć?

Rong Tian odwrócił się i wymienił spojrzenie z Feng Mingiem, po czym kiwnął głową na zgodę.

– Brzmi zachęcająco.

Mała grupka podróżujących udała się za księciem Królestwa Yong Yin. Niedługo potem przyjechali do małej gospody. Było to ciasne i odludne miejsce, nieodznaczające się niczym szczególnym.

Rong Tian i Feng Ming usiedli naprzeciw siebie przy długiej ławie. Rong Hu i dziewczęta stali z boku małej sali. Gwardziści rozstawieni wokoło pilnowali na zewnątrz dojścia do małej gospody. Yong Yi spojrzał na swych gości i powoli usiadł na końcu długiej ławy. Był sam, nie przyprowadził ze sobą do środka ani jednego służącego.

Powietrze w izbie było zimne. Yong Yi chwycił za dzban i kilkukrotnie nalał sobie wina, po czym szybko je wypił, pozostawiając gości w nieznośnym oczekiwaniu. Nagle spojrzał znad opuchniętych powiek na Feng Minga i uśmiechnął się smutno.

– Proszę o wybaczenie Książę Ming, Yong Yi nie jest osobą, która zazwyczaj nadużywa wina, po prostu dzisiaj… Och, nie jestem dziś w najlepszym nastroju.

Serce Feng Minga omal nie wyskoczyło z klatki piersiowej, czując, że stało się coś niedobrego.

Rong Tian chwycił za swoją miseczkę, wypełnioną czerwonym trunkiem i powoli przełknął wino, uparcie wpatrując się w Yong Yi.

– Więc już wiesz? – zapytał, odsuwając naczynie od ust.

Wszyscy zebrani w małej izbie zamarli w oczekiwaniu.

Yong Yi patrzył w milczeniu na Rong Tiana, a potem łagodnie odpowiedział:

– A jak Wielki Król Xi Rei sądzi? – Jego cichy śmiech rozbrzmiał na chwilę wśród ścian gospody, ale nagle jego twarz przybrała poważny wyraz, a ton głosu niebezpiecznie się obniżył. – Nie spodziewałem się, że dostojny Król Xi Rei zastosuje tego rodzaju sztuczki i wykorzysta swego lojalnego sługę, by opracował tak żałosne zagranie, jak to, haha… To naprawdę smutne.

Chiu Lan przesunęła się o krok, ścisnęła dłoń Rong Hu i szybko odkryła, że jest ona mokra od potu i zimna jak lód.

– Gdyby Lie Er nie był całkowicie oddany Koronowanemu Księciu Yong Yi, wtedy rzeczywiście byłaby to żałosna sztuczka. – Feng Ming wtrącił kilka słów. – Jednakże, zamiast odpowiedzieć na uczucia Lie Er, Koronowany Książę uznał to jedynie za żałosną grę. Ja tego w ten sposób nie postrzegam.

Oczy zgromadzonych skierowały się w stronę Feng Minga.

– Armia Xi Rei jest dwa razy potężniejsza niż wojsko Yong Yin. Lie Er jest powiernikiem Wielkiego Króla, mającego przed sobą świetlaną przyszłość, jednak z własnej woli wybrał przybycie do Yong Yin, pomimo grożącego mu niebezpieczeństwa. Czy Koronowany Książę naprawdę nie rozumie, dlaczego i dla kogo on to robi?

Yong Yi nie potrafił wytrzymać spojrzenia Feng Minga, jednak gorycz, którą do tej pory trzymał w sobie, nagle gdzieś zniknęła. Odwrócił wzrok i spojrzał w pusty kąt gospody, ciężko wzdychając.

– Wszyscy możecie sądzić, co chcecie, ale on przybył do Yong Yin, aby podzielić mój kraj, a temu z pewnością nie możecie zaprzeczyć.

Rong Tian skorzystał z okazji, by zapytać:

– Skąd Koronowany Książę wie, że takie były zamiary Lie Er?

Nikt nie wiedział, o czym w tej chwili myśli Yong Yi, ale przez dłuższą chwilę milczał, zanim odparł:

– Powiedział mi o tym osobiście.

– Hę?

– Co?

Tym razem, nawet Rong Tian był oszołomiony.

– Więc tym jest dla ciebie Lie Er… – Nagle zaśmiał się głośno, odwrócił głowę i spojrzał na Rong Hu. – Rong Hu, twój brat jest prawym człowiekiem, więc szybko podaj mi swój miecz.

Rong Hu natychmiast wyciągnął ostrą broń, ukrytą na plecach i szybkim krokiem podszedł do króla.

Rong Tian przejął miecz i położył go na długim stole. Jego twarz pociemniała, kiedy zimno spojrzał na Yong Yi.

– Po tym, jak Lie Er powiedział ci o wszystkim, co zaszło w Xi Rei, co mu odpowiedziałeś?

Yong Yi wytrzymał wzrok mężczyzny i zapytał:

– Gdyby na moim miejscu był Król Xi Rei, jaka byłaby twoja odpowiedź?

Rong Tian nie wahał się ani chwili.

– Nie widzę w tym niczego złego, gdyby Feng Ming osobiście pragnął, abym wycofał się z chęci podboju świata i dla niego zrezygnował z całego Xi Rei.

Feng Ming spojrzał na kochanka zaskoczony.

Rong Hu, przysłuchujący się wszystkiemu do tej pory, nie wytrzymał w końcu narastającego w nim napięcia i szybko zapytał:

– Co zrobiłeś z Lie Er?

Rong Tian podniósł miecz i wycelował go w Yong Yi.

– Proszę mi wybaczyć, Koronowany Książę, ale złożyłem obietnicę Lie Er, że jeśli Koronowany Książę nie będzie dobrze go traktował, sprawię, że poniesiesz konsekwencje z pomocą tego miecza.

Para rąk sięgnęła nagle od tyłu i delikatnie dotknęła ostrza broni. Rong Tian odwrócił się i spojrzał na Feng Minga, który potrząsnął lekko głową.

– Mylisz się, Wasza Wysokość.

– Dlaczego? – zapytał Rong Tian zaskoczony.

– Nawet jeśli Lie Er musiał się zmierzyć z problemami, z pewnością nie chciałby, aby Wielki Król skrzywdził Koronowanego Księcia. Ponadto, gdyby arogancja i upór Księcia Yong Yi sprawiła ból i przyniosła zgubę Lie Er, wówczas oznaczałoby to, iż zdolność Lie Er w ocenianiu ludzi jest dość ograniczona.– Feng Ming spojrzał nagle Yong Yi i dodał: – Czy nie mam racji?

Yong Yi milczał przez dłuższy czas, aż w końcu potrząsnął głową i westchnął.

– Rozum Księcia Minga naprawdę jest imponujący. – Mężczyzna powoli chwycił za dzban i nalał sobie kolejną czarkę wina, po czym głośno się zaśmiał, jakby coś sobie przypominał. – Lie Er powiedział mi, że jeśli naprawdę mi na nim zależy, powinienem iść z nim i już nigdy nie wracać do stolicy. Ja… Uparcie odmówiłem.

Wszyscy natychmiast odgadli, że właśnie to zdarzenie było przyczyną tak niespodziewanego powitania delegacji Xi Rei przy granicy obu Królestw. Każdy siedział w napięciu i w milczeniu wpatrywał się w postać Koronowanego Księcia Yong Yi, czekając, aż zacznie mówić dalej.

– Dla niego… powiedzenie mi szczerej prawdy, to coś… Aż do tej pory, nigdy o nic go nie obwiniałem, ani w niego nie wątpiłem… Ale mój ojciec ma względem mnie wysokie oczekiwania, więc jak mogę uciec przed moimi obowiązkami? Odmówiłem Lie Er, ponieważ byłem w trudnym położeniu… Dlaczego chce, abyśmy opuścili Yong Yin? Przecież jeśli możemy być ze sobą w jednym miejscu, po co pragnąć szukać kolejnego?

Feng Ming uśmiechnął się smutno i nagle zapytał:

– Czy mogę Koronowanemu Księciu zadać kilka pytać?

Yong Yi z lekkim wahaniem kiwnął głową, ale jego głos był spokojny:

– Książę Ming, proszę się nie krępować.

Feng Ming wstał ze swego miejsca, przeszedł kilka kroków, po czym usiadł naprzeciw mężczyzny.

– Chciałbym zapytać Koronowanego Księcia, czy zostanie królem jest czymś, co uczyni cię szczęśliwym?

– …To decyzja mojego ojca, ale również obywateli Yong Yin.

– W takim razie chciałbym jeszcze Koronowanego Księcia zapytać, czy w obrębie Królestwa Yong Yin, są osoby, które ze względu na chęć zdobycia tronu, żywią do Księcia głęboką urazę?

– To… jest coś, czego nie można uniknąć.

– Jeśli Koronowany Książę nie byłby Koronowanym Księciem, czy Król Yong Yin ma innych godnych tronu spadkobierców?

– Oczywiście.

– Więc chcę zadać ostatnie pytanie. – Feng Ming przerwał i nagle dodał łagodnym głosem: – Czy naprawdę lubisz Lie Er? Jeśli nastałby dzień, w którym Koronowany Książę już nigdy więcej nie ujrzałby Lie Er, czy cierpiałbyś, z tego powodu?

Yong Yi westchnął z bólem w głosie.

– Książę Ming, czy Książę nie zdołał już odgadnąć moich myśli?

Feng Ming spytał ponownie:

– Lie Er całym sercem myśli o tobie i martwi się, czy naprawdę tego nie widzisz?

Stojące z boku Chiu Yue i Chiu Xing spojrzały na siebie ukradkiem. W ich oczach widać było zniecierpliwienie. Nagle Chiu Xing wtrąciła się do rozmowy:

– Książę Ming, dlaczego Książę nie spyta wprost, gdzie jest Lie Er?

Feng Ming spojrzał na zdenerwowaną dziewczynę i uśmiechnął się do niej smutno.

– Jest powód, dla którego to robię. Chcę… upewnić się co do uczuć Koronowanego Księcia i wyjaśnić pewne rzeczy – odpowiedział Feng Ming i na powrót odwrócił głowę w stronę Yong Yi, zadając mu kolejne pytania. – Po pierwsze, jeśli Koronowany Książę wiedział o wszystkim, jednak wciąż celowo zablokował nam drogę, czy zamierza Książę zainicjować wojnę z Xi Rei, czy jest ukryty w tym inny cel? Po drugie, jeśli Koronowany Książę i Lie Er znają swoje wzajemne uczucia, to skąd ten smutny wyraz na twarzy Koronowanego Księcia? I po trzecie… Gdzie poszedł Lie Er?

Ostatnie z pytań było tym, na które wszyscy z niecierpliwością czekali. Każdy z zebranych skupił wzrok na Yong Yi.

– On… zostawił tylko krótką notatkę. Napisał, że otrzymał rozkaz z Xi Rei i natychmiast musi go wykonać. Jeśli nie jestem w stanie obiecać mu tego, o co mnie poprosi, będzie musiał znaleźć inny sposób.

– Niedobrze. – Rong Tian nagle zwęził brwi i dodał: – Czy Lie Er zamierza wkroczyć do królewskiego pałacu i spotkać się z Królem Yong Yin?

Na twarzy Yong Yi pojawił się lekko widoczny uśmiech.

– Król Rong Tian dorastał z Lie Er, więc nie dziwi mnie, że tak dobrze go znasz. Tamtego roku, kiedy Lie Er przybył do Yong Yin, używając imienia Fu Ju, od razu zdobył względy mego ojca. Po tym, jak upozorował swoją śmierć, mój ojciec wciąż przeżywa stratę swego ulubieńca. Tym razem, jeśli wkroczy do pałacu, mój ojciec zobaczy w nim kogoś, kto wygląda dokładnie jak Fu Ju i z pewnością zatrzyma go przy sobie.

Milcząca do tej pory Chiu Yue nagle powiedziała z trwogą:

– Jeśli Lie Er dołączy do królewskiego haremu, może zrobić się niebezpiecznie.

Feng Ming zaprzeczył stanowczym kiwnięciem głowy i bez wahania powiedział:

– Lie Er nie jest kimś, kto narażałby się na niebezpieczeństwo.

Yong Yi również mu przytaknął i dodał:

– Książę Ming ma rację, jestem pewny, że nie wkroczy do pałacu bezpośrednio, ale zamiast tego połączy siły z moim drugim bratem. Wszyscy będą wierzyć, że tylko wygląda jak Fu Ju i wykorzystają okazję, aby sprawić memu ojcu radość. Mój drugi brat z pewnością się nie zawaha i podaruje Lie Er memu ojcu, czym zyska jego wdzięczność i względy.

– Ach! – Feng Ming nagle coś sobie uzmysłowił. – Powód, dla którego Koronowany Książę, przywitał nas przy granicy, jest taki, że Książę zamierza prosić o naszych żołnierzy?

Pod obstrzałem zaskoczonych oczu zebranych w izbie ludzi, Yong Yi, nie mógł zaprzeczyć i w końcu kiwnął głową.

– Tak, pragnę tylko, aby Król Xi Rei, pozwolił mi pożyczyć 5000 żołnierzy. Nie mogę użyć swojego wojska w czasie ataku na rezydencję mego drugiego brata. Chcę tylko uwolnić Lie Er, nie pragnę zdobycia tronu. Ja… już raz straciłem Lie Er, nie stracę go po raz drugi.

Chiu Yue nie potrafiła zrozumieć i nagle zapytała:

– Jeśli Koronowany Książę chciał pożyczyć żołnierzy, dlaczego nie powiedział tego otwarcie, sprawiając, że tak bardzo się martwiliśmy?

Yong Yi spoważniał.

– Yong Yi zrobił to, ponieważ chciałem zobaczyć, czy lojalność i upór Lie Er są tego warte. Nie kłamię, mówiąc to Królowi Xi Rei i Księciu Mingowi, ale cała ta drewniana gospoda oblana jest olejem. Jeśli obaj zignorujecie Lie Er, traktując go jak nic nieznaczącego kozła ofiarnego, to wówczas wszyscy tu zebrani nie zobaczą jutrzejszego wschodu słońca.

Nagle Rong Tian wybuchnął śmiechem, a wszystkie milczące w napięciu twarze zwróciły się w jego kierunku.

– Lie Er, Lie Er, twoja ocena ludzi nie jest najgorsza.