Rozdział 1215 min. lektury

Następnego ranka oczy Feng Minga łagodnie zatrzepotały i otworzyły się wraz z ciepłymi promieniami wschodzącego słońca.

Krótko po tym wspomnienia z ostatniej nocy zalały na nowo jego umysł. Nie mógł powstrzymać swej twarzy od zarumienienia się po same uszy.

Rozmyślał przez chwilę, co powinien teraz zrobić. Zdecydował, że bez względu na wszystko musi zmierzyć się z Regentem.

Zacisnął zęby i przekręcił się, aby spojrzeć na mężczyznę.

Gdy tylko się odwrócił, zaskoczyło go odkrycie, że człowieka, który go obejmował i z którym dzielił w nocy łóżko, nie było już przy nim.

Ogarnęła go nagła, przytłaczająca złość. Przygnębienie i niezadowolenie spowodowane porzuceniem kipiało w czeluściach jego serca.

Feng Ming usiadł na łóżku i wpatrywał się tępo w miejsce, gdzie spał Rong Tian.

Jego szczupłe palce sięgnęły do powierzchni łoża. Kołdra była wciąż ciepła i pozostało na niej nieznaczne wgłębienie po ciężarze ciała mężczyzny.

Dlaczego tak odszedł w pośpiechu?

Chu Lan czekała na zewnątrz od samego rana. Słysząc odgłosy wewnątrz komnaty, weszła, aby pomóc Księciu w porannej toalecie.

– Chiu Lan…

– Wasza Wysokość, czy jest coś, czego potrzebujesz?

Feng Ming opuścił głowę i, myśląc o tym przez chwilę, potrząsnął nią, mówiąc:

– Już nic.

Czy to możliwe, że Rong Wang ma jeszcze cieńszą skórę niż ja? Czy był tak zawstydzony moim widokiem, że aż uciekł przed świtem?

Wyobrażenie Regenta zrywającym się z łóżka w panice i zakrywającego swoją twarz tuż przed ucieczką, spowodowała, że jego żołądek się skurczył.

Prawdopodobnie jednak było to spowodowane głodem.

Podczas jedzenia śniadania Książę oddawał się swej wyobraźni, rozmyślając nad pytaniem „dlaczego?”.

W ciągu ostatnich kilku dni Regent pojawiał się w jego kwaterach jak w zegarku. Był zawsze pogodny i przychodził codziennie wcześnie rano, przynosząc ze sobą kolejne nowe wiadomości.

Podczas tych wizyt Feng Ming myślał o nim jak o utrapieniu, jednak teraz, gdy nie było go w pobliżu, zaczynał za nim bardzo tęsknić.

Po zjedzeniu posiłku czekał przez ponad dwie godziny, mając nadzieję, że coś się wydarzy. Jego niecierpliwość sięgnęła zenitu, kiedy nic oprócz latających owadów nie mogło skupić jego uwagi. Wstał i natychmiast podbiegł do drzwi, jak to zazwyczaj robił.

Chociaż nie był to już pierwszy raz, to wiedział, że szansa wyśliźnięcia się za każdym razem kończyła się schwytaniem go przez straż pałacową.

Stało się to już rutyną, by próbować i być z powrotem zawleczonym do swych komnat. Zaczął traktować te codzienne epizody jako bardzo dobre ćwiczenia.

Zanim przystąpił do próby ucieczki, ukradkiem wysunął głowę, by sprawdzić, czy korytarz wokół jego kwater jest pusty i czy drzwi do wyjścia z holu głównego są strzeżone.

Jak można się było spodziewać, gdy tylko postawił stopę na zewnątrz, został złapany i zawrócony z powrotem do komnaty.

Jednakże tym razem nie został aresztowany przez pałacową straż, lecz był to Rong Wang we własnej osobie.

– Co się stało? Dopiero świta, a ty już nie możesz wytrzymać?

Regent poluźnił swój uścisk na kołnierzu Feng Minga i pociągnął go za sobą, by ten usiadł przy stole naprzeciw niego, zanim rozkazał Chiu Lan podać gorący posiłek.

– Przygotuj nam coś do zjedzenia i przynieś jakieś lekkie przekąski.

Kiedy Chiu Lan opuściła ich, Feng Ming zaczął przyglądać się twarzy mężczyzny. Uspokoił się, kiedy zauważył, że nie ma na niej ani cienia niezręczności.

Po niedługim czasie Chiu Lan powróciła i natychmiast położyła na stole tuzin pysznych przekąsek, po czym usprawiedliwiła się i odeszła.

– Nie jadłeś jeszcze śniadania? – Rong Tian sięgnął po swe pałeczki i podniósł wieżyczkę wykonaną z pysznych pikantnych klusek. Włożył je do ust, przeżuwając delikatnie i skinął do Księcia.

Zamiast odpowiedzieć, Feng Ming zapytał:

– Gdzie poszedłeś tak wcześnie rano?

Rong Tian nagle się uśmiechnął, a jego oczy wpatrywały się w Feng Minga.

Książę ponownie się zarumienił, po czym smutno dodał:

– Nie myśl sobie, że się o ciebie martwię!

– Dlaczego się z taką łatwością rumienisz? Dlaczego jesteś zawstydzony? – Rong Wang dał sygnał służbie, by wyszła, sięgnął ręką do talii Feng Minga i przysunął go bliżej siebie.

– Chodź tutaj.

– Co zamierzasz zrobić? – Chłopak patrzył na niego zaskoczony.

– Usiądź na moich kolanach.

– Zapomnij! Nie jestem dziewczyną na telefon!

– Co to dziewczyna na telefon?

Twarz Feng Minga pokryła się grymasem, wystawiając do mężczyzny swój język i powiedział:

– Nie myśl sobie, że będziesz miał szczęście jakąkolwiek zobaczyć. To kobiety znane ze swego boskiego piękna. – Próbował wyślizgnąć się z silnych objęć i odsunąć jak najdalej od miejsca, w którym siedział Regent.

Rong Tian spojrzał na chłopaka. Odłożył pałeczki i spokojnie sięgnął do swej kieszeni na klatce piersiowej, wyciągając z niej zaplamioną chusteczkę.

Oczy Feng Minga rozszerzyły się, jak tylko zobaczył biały materiał. Gwałtownie podskoczył i zażądał ze złością:

– To moje! Oddaj mi to, mieliśmy umowę!

Rong Wang posłał mu szyderczy uśmiech, mówiąc:

– To tylko połowa depozytu. Poczekam, aż pomożesz mi stać się władcą nad władcami i wtedy z przyjemnością zwrócę ci resztę.

W następnej chwili schował chusteczkę z powrotem do kieszeni swej szaty.

– To niemożliwe, byś mówił poważnie! Planujesz zatrzymać coś tak brudnego przez cały ten czas? – Feng Ming złapał za swój nos.

Jego usta zmarszczyły się w grymasie. Mając twarz i ręce zajęte okazywaniem swego zniesmaczenia, całkowicie opuścił gardę.

Korzystając z okazji, Rong Wang nagle chwycił za nadgarstki chłopaka, unieruchamiając go i zamykając w swych ramionach, a następnie przycisnął swe usta mocno do zagniewanej pary warg.

– Feng Ming, jesteś zachwycający…

– Hej! Nie możesz być niegrzeczny wobec Księcia!

Kiedy Regent zadowolił się już swoją porcją pocałunków, niechętnie uwolnił chłopaka i zapytał stanowczo.

– Feng Ming, czy jesteś naprawdę Koronowanym Księciem?

Już od samego początku, Feng Ming był zawsze stanowczy w odniesieniu do tego pytania. Niezwłocznie przytaknął.

– Nie musisz mnie okłamywać, nawet jeśli nie jesteś prawdziwym Księciem, będę cię chronił.

– Nie oszukuję cię. Od stóp do głów jestem prawdziwym Księciem.

Rong Wang patrzył spokojnie przez chwilę, zanim powiedział:

– Obserwując, jak mówisz i jak się zachowujesz w porównaniu do poprzedniego Księcia, obaj jesteście jak dwie całkowicie inne osoby.

Nagle jego głos zmienił się złowieszczo, kiedy zadał kolejne pytanie.

– Feng Ming, musisz być szczery. Czy wiesz coś o ‘sztuce opętania duszy’?

Gdy tylko te słowa opuściły usta Regenta, Feng Ming przeżył wstrząs, a jego ciało całe zesztywniało.

Pomyślał o własnych doświadczeniach. Nigdy by nie przypuszczał, że ci zacofani i starożytni ludzie, a zwłaszcza obywatele Xi Rei, mają wiedzę o ‘opętaniu duszy’.

Nie mniej jednak rzeczywiście to były jedyne słowa, aby opisać jego obecną sytuację.

Rong Wang dostał to, czego chciał. Obserwując reakcję Feng Minga, nareszcie to odgadł. Wzdychając, powiedział:

– Więc to prawda.

– Chodzi o to, że to jest naprawdę skomplikowana i długa historia, prawdopodobnie dłuższa od najdłuższej rzeki w Xi Rei.

Feng Ming przełknął ślinę, kiedy zaczął się bronić. Tak naprawdę nie miał pojęcia, jak długa jest najdłuższa rzeka Królestwa, ale nie chciał, aby Rong Wang wierzył, iż od samego początku oszukiwał go tylko po to, aby znaleźć wytłumaczenie dla ich wzajemnych relacji.

Kręcąc głową, postanowił, że najlepszym rozwiązaniem będzie wytłumaczyć fakty Regentowi.

Rong Wang natychmiast przerwał jego wyjaśnienia, pytając:

– Feng Ming, czy ktokolwiek wie o podróży twojej duszy?

Chłopak był przerażony, widząc ten poważny wyraz twarzy. Rozpaczliwie pokręcił głową i cicho odpowiedział:

– Zawsze twierdziłem, że jestem prawdziwym Księciem.

– Czy wiesz, co ‘opętanie duszy’ oznacza w Xi Rei?

Twarzy Feng Minga pobladła, a następnie gorzko powiedział:

– Rong Tian, nie waż się mnie zastraszać, mówiąc mi, że będziesz chciał mnie spalić na popiół.

– W historii Xi Rei jest wiele opowieści o ‘opętaniu duszy’. Zaczyna się to wtedy, gdy dusza zmarłego przy pomocy zewnętrznej siły posiądzie ciało żyjącej osoby. Ewentualnie zabija gospodarza, wydalając pierwotną duszę. Co więcej, aby przetrwać w pożyczonym ciele, musi pochłaniać każdego dnia siły życiowe innych bytów. W Xi Rei, jeśli jakakolwiek osoba jest podejrzana o popełnienie tak czarnej magii, będzie pochwycona i publicznie stracona. Każda część ciała zostanie kawałek po kawałku odcięta, a wszystkie organy zostaną wyjęte i zgniecione na miazgę. To ma powstrzymać duszę przed kontynuowaniem opętywania innych bytów, upewniając ludzi, że nie zostaną ofiarami tego zła.

Feng Ming wzdrygnął się, słysząc informacje, które zostały mu przekazane.

Kara była porównywalna do szokującej ‘śmierci tysiąca cięć’, którą w Chinach w czasach dynastii Ming zapoczątkował Nguy Trung Hien¹.

Cera Feng Minga ciągle zmieniała kolory, gdy przepełnione krwią obrazy wystrzeliły do jego umysłu. Złapał i pociągnął za rękaw Rong Wanga.

– Hej, ja nie zabiłem Księcia, ani nikogo nie zraniłem. Nie powinieneś wątpić w moją niewinność.

Rong Tian pochylił głowę niżej ku Feng Mingowi, który nosił teraz strach na swej twarzy.

– Nie powiedziałem, że cię podejrzewam.

Widząc, że chłopak naprawdę się boi, a jego piękne czarne oczy, przepełnione zwykle pełnym życia światłem, pociemniały wypełnione teraz trwogą, Rong Wang nie mógł się powstrzymać i uśmiechnął się delikatnie, pocieszając go:

– Nie musisz się obawiać, nikt nie wie o twojej sytuacji, to powinno wystarczyć. Nie wierzę, że jesteś złym duchem. W przeciwnym razie pierwszą osobą, którą próbowałbyś zabić, byłbym ja.

Feng Ming z ulgą odzyskał panowanie nad sobą.

– To dobrze, że o tym wiesz. Rong Wang, nie powinieneś mnie więcej straszyć. Zamiast tego pospiesz się i powiedz mi, jak wpadłeś na ten pomysł o ‘opętaniu duszy’? – Po chwili wahania, dodał – Nie zamierzasz chyba poddać mnie egzekucji, prawda?

– Tego ranka wyszedłem, aby poćwiczyć sztuki walki. Przypadkowo, kiedy przechodziłem koło kwater służby, coś przykuło moją uwagę. Po bliższym przyjrzeniu się odkryłem, iż pomieszczenie było wypełnione kolekcją relikwii i darów ofiarnych. Stałem się podejrzliwy, więc natychmiast przywołałem służących będącym w kwaterze, by się wytłumaczyli. Po przesłuchaniu wyznali, iż dziwne zachowanie Księcia spowodowało, że zaczęli sobie przypominać historię o ‘opętaniu duszy’ i ze strachu przygotowali rytuał proszący ich przodków o ochronę przed złem.

Rong Wang całkowicie umniejszył fakt, iż zaangażowani w to słudzy byli torturowani, aby wyznać prawdę o swych działaniach.

Feng Ming naiwnie zapytał:

– Zawsze myślałem, że odgrywam swoją rolę bardzo dobrze, jak mogli mnie zdemaskować?

– W Pałacu jest niezliczona ilość ludzi, którzy obserwują każdy twój ruch. Dlaczego miałoby być dziwnym, że ktoś cię podejrzewa? Biorąc pod uwagę sytuację, jedynym szybkim rozwiązaniem było zatrzymanie rozprzestrzeniających się plotek. Już poddałem egzekucji wszystkich zamieszanych w to ludzi.

– Ty, co…?! – Wykrzyknął Feng Ming z niedowierzaniem.

Już od samego początku myślał, że bycie Księciem było bardzo interesujące. Ale nic nie mogło go przygotować na spotkanie z człowiekiem, który traktował tak lekko ludzkie życie.

– Dlaczego? – Feng Ming nie wierzył w to, co Regent właśnie uczynił i zapytał wciąż zszokowany: – Byli tylko wystraszeni, więc dlaczego ich zabiłeś?

– Feng Ming, jesteś prostoduszny, powinieneś przykładać więcej uwagi do swej własnej tożsamości.

Rong Wang zaprowadził młodszego mężczyznę z powrotem na jego miejsce i spokojnym głosem dodał:

– Jesteś Koronowanym Księciem Xi Rei. Na szczycie zagranicznych sporów, a nawet w kraju, jest wielu ludzi, którzy woleliby widzieć twą przedwczesną śmierć. W tym wypadku popełniłeś błąd w swym zachowaniu. Ludzie zawsze zauważą twoje wady, a kiedy znajdą powód będzie to tylko kwestią czasu, kiedy plotki zaczną się szerzyć. Będą wypatrywać każdej okazji, by poddać cię egzekucji. Potrzebują tylko wymówki, a tym razem dałeś im interesujący pretekst.

Feng Ming lubił wyobrażać siebie samego jako więźnia przetrzymywanego w Pałacu wypełnionym wielkim przepychem. Jednak po usłyszeniu słów Rong Wanga zrozumiał, że jego koszmar jest jeszcze gorszy.

Był otoczony pułapkami, gdzie czekali jego wrogowie, gdzie w każdym z miejsc mógł stanąć twarzą w twarz ze śmiercią.

Te myśli sprawiły, iż zadrżał.

– Ale… – Książę zawahał się.

– Ale… co? Książę, którego obawia się własny kraj, mógłby wstrząsnąć podstawami systemu narodu i jego prestiżem. Pałac Królewski jest strasznym miejscem. Ponieważ twoja dusza posiadła ciało Księcia, możesz tylko to zaakceptować. Gdyby prawdziwy Książę był tutaj w tym momencie, myślisz, że pozwoliłbym, aby sprawcom plotek uszło to na sucho? Wczoraj celowo zostałem w komnatach książęcych, by dać ostrzeżenie tym, którzy wzięli sobie ciebie za cel. Potwierdziłem twoją tożsamość. Odtąd, jeśli ktokolwiek zakwestionuje twój status, potraktuję to jako stawianie mi bezpośredniego wyzwania.

Feng Ming wymusił na sobie uśmiech.

– Rong Wang, jestem zdezorientowany, co może się teraz wydarzyć?

Regent pogładził go po policzku, uśmiechnął się delikatnie i bez pośpiechu odpowiedział na pytanie.

– Wiedza, jaką posiadasz, zajęłaby więcej niż dziesięć lat badań, aby ją zgłębić. Teraz musisz pamiętać tylko o jednej rzeczy. O tym, aby zachowywać się bardzo ostrożnie. Niezależnie od tego, gdzie jesteś, nie bądź zuchwały w swych działaniach.

– Rong Wang, nie boisz się tego, kim jestem?… mogę być demonem…

Regent wybuchnął śmiechem i z podekscytowaniem powiedział:

– Mój mały demonie, jesteś najbardziej fascynującym stworzeniem, na jakie natknąłem się w ciągu całego mojego życia…

Nagle zaczął łagodnie narzekać:

– Jest jednak coś, czym martwię się o wiele bardziej…

Feng Ming stał się niespokojny.

– Co masz na myśli?

– Pomimo tego, iż ciało oryginalnego Księcia było niezłe, to jednak nie mogło wytrzymać miłości między mężczyznami. Jego wejście było zbyt ciasne i łatwo się rozrywało, przez co za każdym razem kończył z obrażeniami. Jeśli naprawdę posiadłeś ciało oryginalnego Księcia, to jak powinienem rozwiązać ten problem?

Feng Ming był oszołomiony. Otworzył usta, a oczy przybiły Regenta nowym poziomem zabójczego spojrzenia.

Po długiej, niezręcznej chwili, coś wewnątrz Księcia nareszcie pękło, gdy bezwładny ryk złości wybuchł z jego ust.

– Rong Wang, o czym ty mówisz, w ten sposób zamierzasz traktować Koronowanego Księcia? Wynoś się stąd natychmiast!

Rezultat nie był trudny do przewidzenia, oczywiście nawet te krzyki nie nakłoniły Regenta do opuszczenia książęcych kwater.

Feng Ming, po tym, jak został nastraszony opowieściami Rong Tiana, posłusznie usiadł i podniósł pędzel, aby zacząć ćwiczenia w naśladowaniu pisma oryginalnego Księcia.

Rozumiał, że jeśli ktokolwiek odkryje, że jest oszustem, to z pewnością doprowadzi go to do śmierci. Już nigdy nie śmie przeciwstawić się Regentowi, tylko podda się i zacznie uczyć wszystkich tych rzeczy, których Książę musi się nauczyć.

Przez dwa kolejne miesiące Rong Wang nie chciał, aby Feng Ming uczestniczył w posiedzeniach rządu, odrzucał też wszelkie prośby urzędników i codziennie pomagał Księciu w jego nauce.

Dla Feng Minga tych dwóch miesięcy cierpienia nie można było opisać żadnymi słowami, ale podstawowa wiedza o Xi Rei i innych krajach sprawiała, że świat po drugiej stronie stawał się wyraźniejszy.

Nawet jego brzydkie umiejętności kaligrafii, które do tej pory mogły spowodować u dorosłego człowieka śmiech, formowały się w artystyczne pociągnięcia pędzlem.