Rozdział 5424 min. lektury

Feng Ming powstrzymał Lie Er gestem dłoni, uśmiechnął się do Mao Guang i zapytał:

– Księżniczko, słyszałaś kiedykolwiek opowieść o ostatniej linii obrony?

– Co masz na myśli? – odpowiedziała łagodnie.

Feng Ming był w stanie zaobserwować, jak na twarzy dziewczyny odmalowało się zaciekawienie.

Więc czas na przedstawienie, pomyślał.

Spokojnie podszedł do miejsca gdzie światło słoneczne przedzierało się przez małe okno znajdujące się wysoko przy suficie celi.

Kiwnął głową i wziął głęboki oddech, zanim na nowo zaczął mówić.

– W przeszłości żył wielki Generał, który był skłonny poprowadzić armię do bitwy na śmierć i życie. Wojsko nieprzyjaciela było liczne i budziło trwogę, a jego własna armia była przy żołnierzach wroga nieporównywalnie słabsza. Tuż przed bitwą Generał zdecydował się rozbić obóz i przenocować swych ludzi przy rzece. Wszyscy jego doradcy ostrzegali go przed tym planem, który według ich opinii doprowadzi tylko do ostatecznego unicestwienia. Pozostawanie przy rzece, odcinało im drogę ucieczki. Mężczyźni prosili swego dowódcę o zmianę decyzji, jednak Generał pozostawał nieugięty. Księżniczko, czy uważasz, że jego upór był właściwy?

– To zbyt ryzykowne.

– Rzeczywiście było to ryzykowne, ale ostatecznie wygrał on tę bitwę. – Feng Ming gwałtownie odwrócił się w jej kierunku, a jego oczy pojaśniały, kiedy patrzył wprost na Miao Guang.

– Księżniczko, czy chcesz wiedzieć, w jaki sposób wygrał? – droczył się z nią.

Miao Guang zastanowiła się przez chwilę:

– Ponieważ nie było drogi ucieczki, więc żołnierze mogli tylko z całych sił walczyć i atakować wroga, aby ocalić swe życie?

Feng Ming nagle klasnął w dłonie i przytaknął.

– Masz rację! Mogli tylko walczyć mając za swymi plecami rzekę, co zmusiło ich do największego wysiłku i poświęcenia. Ta sytuacja zwiększyła ich odwagę i desperację, aby ostatecznie wywalczyć swoje zwycięstwo. Przegrana oznaczała śmierć, więc dlaczego nie mieli pokazać swym wrogom dobrej walki, aż do samego końca? Czy dla tych zdesperowanych żołnierzy istniało większe pragnienie niż zwycięstwo?

Feng Ming przypomniał sobie znanych mówców, których widział w telewizji. Starał się imitować ich wpadający w ucho styl mówienia, postawę i mimikę, tworząc wokół siebie atmosferę tajemniczości. Spojrzał Księżniczce prosto w oczy i powoli dodał:

– To była historia o „walce na śmierć” z przeszłości. Księżniczka powinna ją dobrze zapamiętać, aby przekazać ją potem Ruo Yanowi.

– Dlaczego mam o tym mówić memu bratu?

– To Ruo Yan zmusił nas by walczyć plecami do rzeki. Chcę, aby był on świadomy tego, że nawet jeśli nie pozostawi nam żadnej drogi ucieczki, to każda jego prowokacja spotka się z naszym natychmiastowym sprzeciwem. Ruo Yan wierzył, że może kontrolować Xi Rei trując mnie, jednak nigdy nie spodziewał się, że postawi swą własną siostrę i siebie samego na linii ognia. Jego plan przedostania się na nasze zimie został udaremniony i gdyby nie uciekł chwilę wcześniej, Generał Tong ściąłby mu głowę. Gdyby Król Rong nie cenił życia swych podwładnych, wówczas nigdy nie doszłoby do tej wymiany zakładników i twego powrotu do domu, a ty Księżniczko spędziłabyś resztę swego życia w tej więziennej celi – zaznaczył dobitnie. – Księżniczko, kiedy wrócisz do Li, przekaż swemu Królewskiemu Bratu, aby po raz kolejny nie próbował atakować Xi Rei. – Feng Ming ostrzegł, po czym dodał chłodno: – Nie powinnaś również tracić swej energii, aby poróżnić mnie i Króla Ronga. Strategia Rong Tiana jest wyjątkowa i bardzo zaawansowana. To prawdziwa sztuka wojenna, aby znaleźć wyjście, gdy sytuacja wydaje się bez wyjścia. Gdybym był na jego miejscu, zrobiłbym to samo.

Księżniczka zmarszczyła brwi i wyszeptała:

– Znaleźć wyjście, gdy sytuacja wydaje się bez wyjścia?

– Sztuka wojenna Xi Rei nigdy nie została ujawniona osobom z zewnątrz. To, iż Księżniczka nie wie, co kryje się za tymi słowami, nie jest niczym zadziwiającym. – Feng Ming zaśmiał się szyderczo, po czym przesadnie dalej kontynuował. – Prawdę mówiąc, naukowa wiedza jaką posiada Rong Tian nie ma sobie równych w świecie. Napisał ponad trzysta teorii, a wśród nich znajduje się ponad sto osiem strategii wojskowych. Ta, o której wspomniałem „znaleźć wyjście z sytuacji bez wyjścia” ma numer sto siódmy i nie jest niczym nadzwyczajnym w porównaniu do reszty.

– Sto osiem strategii wojennych? – Oczy Miao Guang pojaśniały. Jeśli Rong Tian był rzeczywiście tak potężny to wyglądało na to, że jej brat naprawdę go nie docenia. Nieliczenie się z wrogiem najprawdopodobniej doprowadzi do całkowitej porażki. Musi jak najszybciej zaraportować swemu bratu o tym wszystkim, czego się tu dowiedziała. Jednak wciąż była nieco sceptyczna słysząc słowa Feng Minga.

– Jeśli strategie wojenne Rong Tiana są rzeczywiście tak wysoko zaawansowane, dlaczego nie wykonał jeszcze żadnego ruchu, aby zdobyć wszystkie jedenaście Królestw?

– Myślisz, że wszyscy są jak twój brat, lubiący bawić się ludzkim życiem?

Pomimo iż wiedział o wielkich planach Rong Tiana, by pewnego dnia przejąć całkowitą kontrolę nad światem, to wciąż stawiał tego mężczyznę na piedestale, mówiąc o nim jako o człowieku pełnym litości, a z Ruo Yana tworząc ambitnego i chciwego wilka.

Feng Ming spojrzał na dziewczynę i kontynuował:

– Księżniczka nadal nie wierzy, że strategie Rong Tiana są czymś, czego należy się bać?

Lekki uśmiech pojawił się na jej ustach, kiedy odwróciła swą twarz, aby nie patrzeć na niego.

– Książę Ming może mówić cokolwiek zechce.

– Hmm, nie ma znaczenia czy wierzysz mym słowom, czy też nie. – powiedział Feng Ming. – Jedną z podstawowych zasad wojny jest oszacować i sprawdzić siły swego wroga, zanim jeszcze ruszysz do boju. Na tym polega dowodzenie armią, a moralność bitwy będzie osądzona przez późniejsze pokolenia. – Książę uśmiechnął się pewny siebie i dalej chełpił się przed Miao Guang wiedzą, jaką posiadał o legendarnym Zhu Ge Liang¹. – Dla dowódcy, zdolność przewidzenia zwycięstwa lub porażki w bitwie, to czynnik, który musi kontrolować. Po pierwsze, która ze stron ma silniejszego i bardziej zdolnego przywódcę? Po drugie, spośród wysokiej rangi oficerów wojskowych, którzy są najbardziej utalentowani i rozsądni? Po trzecie, wśród oficjeli dworskich i doradców, która ze stron posiada bardziej inteligentne wsparcie? Po czwarte, która ze stron ma lepsze zaopatrzenie? Po piąte, która z armii ma najlepiej wyszkolonych żołnierzy? Szóste, która ze stron jest bardziej zdyscyplinowana i odporna na warunki wojenne? Po siódme, które z dwóch walczących państw posiada szybsze i mocniejsze konie? Po ósme, to forteca, więc która z armii ma silniejszą, a która słabszą pozycję? Dziewięć, która ze stron ma lepszą strategię i sprytniejsze taktyczne podstępy w rezerwie? Dziesięć, która z walczących stron ma bardziej bojaźliwych sąsiadów za swymi granicami? Jedenaste, która ze stron, jest zamożniejsza? Dwunaste, które z walczących państw ma bardziej ustabilizowaną politykę wewnętrzną i lepsze warunki życia zwykłych obywateli? Po tym jak porównamy siłę i słabości tych dwóch walczących państw, każdy będzie w stanie osądzić, która z armii ma większe szanse na zwycięstwo.

Wcześniej, kiedy wychodził ze swych Książęcych Kwater, natychmiast zaczynał przeszukiwać pamięć w poszukiwaniu słów zapisanych przez Zhu Ge Liang, teraz był w stanie wyrecytować wszystkie dwanaście elementów. Stojąc przed Księżniczką widział, jak twarz Miao Guang pokwaśniała. Patrzyła na niego bardzo poważnie, całkowicie skoncentrowana na jego słowach, a Feng Ming czuł w swej piersi radość z tego powodu.

Prosty, praktyczny i tak systematyczny sposób myślenia był czymś niezwykle rzadkim w taktyce wojennej tejże ery. Jeśli Król Rong rzeczywiście stworzył i podsumował tak mocny militarny system prawny, który uregulował i zastosował na swej armii, wtedy jego wiedza i możliwości nie miałyby sobie równych.

Miao Guang zaczęła myśleć, że jeśli Królestwo Li przystąpiło by naprawdę do wojny z Xi Rei, konsekwencje byłyby katastrofalne. Myślała się jeszcze przez kilka sekund, po czym odpowiedziała:

– Te fakty są jasne i nadzwyczaj łatwe do zrozumienia, jednak to tylko nieistotne i błahe rzeczy. Jeśli Książę Ming dowiedzie tak potężnej siły Rong Tiana i rozwieje moje wątpliwości, Miao Guang jest chętna reprezentować Li i w imieniu mego Królewskiego Brata podpisać się pod pokojem między naszymi krajami. Podczas panowania Króla Ronga, Li nie zainicjuje wojny z Xi Rei i nie wyśle wojsk do waszych granic.

Feng Ming mógł prawie zobaczyć jej machający jak u psa ogon, za możliwość wysłuchania tej lekcji, jaką jej wyłożył. Odchrząknął i chłodno jej odpowiedział:

– Księżniczka chce mnie nakłonić, abym zdradził ci więcej naszych strategii wojennych? Księgi napisane przez Rong Tiana są zebrane i ukryte w sekretnym miejscu gdzieś w Pałacu i widziało je tylko kilkoro ludzi. Nawet ja przeczytałem zaledwie nieliczne fragmenty, więc nawet gdybym chciał ci powiedzieć, nie byłbym w stanie. Poza tym, dlaczego miałbym rozwiewać twe wątpliwości? Jeśli Ruo Yan naprawdę chce wszcząć wojnę z Xi Rei, więc niech weźmie swe wojsko i przyjdzie tutaj, nie boimy się. Mogę ci zagwarantować, że gdy tylko nastąpi ten dzień, będzie to również koniec dla Królestwa Li. – Ostatnie zdanie wypowiedział zdecydowanym i kategorycznym tonem, a twarz Miao Guang natychmiast pobladła.

Lie Er stał oniemiały. Nigdy nie spodziewał się, że Feng Ming jest w stanie zachować się w taki sposób.

Prezencja i siła od niego bijąca aż wstrząsnęła Księżniczką. Nie wierzyła, że Książę nie przeczytał osobiście wszystkich tych cennych ksiąg. Uśmiechała się powątpiewająco, jednak nadal milczała.

– To wszystko, co chciałem ci dziś powiedzieć. Księżniczka powinna wyciągnąć z tego wnioski i dobrze się sprawować. – Feng Ming zdecydował, że powinien szybko to zakończyć, przeczuwając, że sytuacja w każdej chwili może się zmienić. Dał sygnał Lie Er, podniósł wysoko głowę i spokojnie wyszedł z celi.

Po opuszczeniu tego niebezpiecznego miejsca, skierowali się prosto do Pałacu. Srogi wyraz zniknął z twarzy Feng Minga. Wydał z siebie głośny wrzask, po czym uśmiechnął się i spojrzał na służącego.

– Myślę, że dałem radę, teraz Ruo Yan zastanowi się dwa razy zanim samowolnie zaatakuje Xi Rei. Tak długo, jak będziemy w stanie trzymać go na dystans przez następnych kilka lat, Rong Tian zyska możliwość powiększenia swej militarnej siły. Xi Rei będzie przygotowane do przejęcia władzy nad całym światem. Och, omal kilka razy nie wybuchnąłem śmiechem, było ciężko się powstrzymywać, aż boli mnie od tego brzuch. – Położył swą dłoń na pasie szaty i zaczął rozmasowywać napięte i obolałe mięśnie.

Lie Er był oniemiały jeszcze przez krótką chwilę zanim wyjąkał:

– Księże Ming, jesteś przerażający!

– Przerażający?

– Taktyki wojenne Księcia Minga są naprawdę czymś, o czym dotąd nikt nie słyszał. Mając takie wsparcie przy boku naszego Wielkiego Króla z pewnością zdobędziemy cały świat! – Młodzieniec patrzył na Feng Minga z ogromnym podziwem. – Inteligencja Księcia Minga przyciąga uwagę naszych wrogów i z całą pewnością wyślą tu swych zabójców, aby cię wyeliminować. Lie Er pozostanie przy twym boku, aby cie chronić Książę.

Uczucie bycia uwielbianym było naprawdę czymś wspaniałym. Feng Ming podrapał się po głowie nieco zawstydzony.

– Tak naprawdę, te strategie wojskowe nie są moje…

Był w połowie zdania, kiedy niespodziewanie jakiś kształt wyłonił się na tyłach ogrodu i zmierzając w ich kierunku nieuchronnie przeszkodził w ich dalszej rozmowie.

– Książę Ming, byłeś tu przez cały czas? Wasza Wysokość, szukam cię już od dłuższej chwili. – To była jedna z osobistych służących Królowej, Xiang Fen. Szybko ukłoniła się zanim melodyjnym głosem powiedziała: – Królowa Wdowa prosi cię Książę, abyś ją odwiedził. Mówi, że minęło już kilka dni od kiedy cię ostatni raz widziała i chciałaby porozmawiać z Waszą Wysokością o kilku sprawach.

Feng Ming zamrugał niezwykle zdumiony, nie do końca wiedząc, co się do niego mówi.

Pomimo iż Królowa i Książę żyli w tym samym Pałacu, rzadko kiedy przecinali swe ścieżki. O czym Królowa chce ze mną rozmawiać?

Lie Er, jakby wyciągnął te myśli wprost z głowy Feng Minga i zapytał:

– W jakiej sprawie Królowa Wdowa życzy sobie widzieć się z Księciem Mingiem?

– Moja Pani otrzymała jako trybut wiele wspaniałych i rzadkich herbat. Królowa czuje się samotna, a ponieważ nasz Wielki Król jest ciągle zajęty sprawami państwowymi, życzy sobie ona, aby Książę Ming dotrzymał jej towarzystwa podczas picia porannej herbaty.

Feng Ming wciąż odczuwał strach, jaki pozostał mu po okrutnej śmierci An Xuna, jednakże gdzieś głęboko w jego sercu tliła się sympatia dla Królowej, która cierpiała trwając w małżeństwie bez miłości. Ostatecznie wszystko, co zrobiła było dla dobra jej prawdziwego syna, a nawet trucizna którą wtedy mu podała była fałszywa.

Już od starożytnych czasów kobiety w Pałacu prawie zawsze były nieszczęśliwe, samotne i pozostawione samym sobie, aby w cierpieniu i zapomnieniu dożyć starości.

Kiwną głową i zwrócił się do Xiang Fen.

– Dobrze, pójdę z tobą.

– Książę Ming pozwól, że będę ci towarzyszył.

Xiang Fen, była najbardziej zaufaną służąca Królowej Wdowy, więc nie posiadając absolutnie żadnego respektu wobec Lie Er, spojrzała na niego i uśmiechając się odpowiedziała:

– Znakomita herbata Królowej nie została przygotowana dla ciebie, dlaczego chcesz iść? Książę Ming pozostanie w Pałacu Królewskim, czego się zatem obawiasz?

– Ale…

– Ale co? Wiesz o związku, jaki dzielą ze sobą nasz Wielki Król i Książę Ming. Król Rong jest synem Królowej, a Książę Ming jest… – Xiang Fen nie mogła powstrzymać się przed zachichotaniem, na myśl, że miała już powiedzieć „synową”. Zerknęła na Lie Er i szybko dokończyła. – Będą rozmawiać o sprawach prywatnych, zamierzasz podsłuchiwać?

Uszy Feng Minga w jednej chwili zrobiły się czerwone i natychmiast poddał się.

– Pojdę z tobą od razu, Lie Er możesz wrócić do Książęcych Komnat i zaczekać tam na mnie.

Służący doskonale wiedział, że Królowa przez wzgląd na Rong Tiana nie odważy się skrzywdzić Feng Minga, więc mógł czuć się spokojny. Kiwnął głową posłusznie, po czym się oddalił.

Feng Ming podążył za Xiang Fen, kierując się w stronę Kwater Królowej.

Przyjemny zapach kadzidła przywitał Księcia, gdy tylko przekroczył próg komnaty. Woń kwiatów była słodka i niezwykle relaksująca.

– Pozdrowienia dla Królowej Wdowy.

– Przyszedłeś, Książę Ming. – Kobieta uśmiechnęła się i skinęła w stronę Xiang Fen, by ta przyniosła krzesło i postawiła je blisko niej, po czym wskazała na nie i powiedziała: – Usiądź proszę.

– Dziękuję, Wasza Wysokość. – Feng Ming usiadł posłusznie.

– Xiang Fen, podaj Księciu filiżankę pachnącej herbaty, która została nam dana jako trybut.

– Dziekuję, Wasza Wysokość.

Dlaczego jest dziś taka pełna entuzjazmu? Wciąż pamiętam te dni, kiedy udawałem jej syna, nawet wtedy nie traktowała mnie tak miło.

Nieostrożność była cechą charakterystyczną dla Feng Minga, jednak już po chwili cały niepokój zniknął. Jego oczy zaczęły rozglądać się dookoła i spoczęły na niewielkim stosie robótek ręcznych i materiałach tuż przy Królowej. Kierowany ciekawością zapytał nagle:

– Wasza Wysokość, sama ozdabia swe nowe stroje?

– Mam już swoje lata, nie potrzebuję nowych szat. – Zauważywszy, że Feng Ming zainteresował się jej haftami, podniosła jeden z nich i trzymała teraz w ręce z czułością.

– To pas, który robię dla Króla. Pomimo to, że nie ma potrzeby, abym osobiście wykonywała jakikolwiek z elementów jego stroju, mam mnóstwo wolnego czasu, dlatego robię ten pas w nadziei, że będzie go nosił aż do późnej starości.

W tych słowach zawarta była cała matczyna miłość. Feng Ming, wychowywany w sierocińcu, słysząc je niezwykle się wzruszył. Poczuł, jakby przepaść pomiędzy nimi stopniowo się zamykała.

Królowa podała niedokończony pas Księciu, aby bliżej mu się przyjrzał.

– Jest naprawdę piękny. Królowa naprawdę obdarza Rong Tiana miłością.

Gdyby żyła moja matka, również by mnie chroniła i dbała o mnie. Prawdopodobnie i ona poświęciłaby dobro swoje i innych, aby zabezpieczyć moją przyszłość.

Myśląc teraz o tym wszystkim Feng Ming poczuł, że wybacza Królowej i rozumie skąd brały się jej motywy, gdy zdecydowała się pozwolić An Xunowi, aby go wyeliminował.

– To dobrze, że Księciu Mingowi tak bardzo się on podoba. Zrobiłam również jeden dla ciebie. – Kobieta zaśmiała się

Xiang Fen przyniosła zielony pas i podała go młodemu mężczyźnie.

Widać było jak zręcznie i dokładnie został wykonany. Był naprawdę piękny.

– Królowo, to… – Kiedy dorastał, nikt nigdy nie dał mu ubrania własnoręcznie przez siebie zrobionego. W sierocińcu nosił tylko używaną odzież, taką, którą ludzie oddawali jako datki. Teraz, kiedy trzymał w swej dłoni ten misternie wykonany pas, poczuł w sercu ciepło, a jego oczy stały się szkliste.

– Fakt, że traktuję Księcia Minga w ten sposób musi być dla ciebie zaskoczeniem. Na pewno zastanawiasz się, jakie są me intencje – powiedziała swobodnie. – Książę, musisz wiedzieć, że Rong Tian zagroził zerwać ze mną nasze matczyno-synowskie kontakty, jeśli cię nie zaakceptuję i nie będę traktowała z należytym szacunkiem.

– Słucham? – Feng Ming był zaskoczony.

Nikły uśmiech pojawił się na twarzy Królowej.

– Książę Ming wygląda na zaskoczonego, ja również byłam. Jakże on mógł w ten sposób potraktować swą matkę, która tyle dla niego poświęciła? Groził mi tak już nie jeden raz. Pierwszy był tuż po śmierci An Xuna, kiedy Książę Ming był nieprzytomny. Za drugim razem zrobił to, kiedy rozmawiałam z nim, aby rozważył małżeństwo.

Feng Ming poczuł się jeszcze bardziej poruszony, tym razem nie za sprawą Królowej, lecz Rong Tiana, który zawsze poświęcał się i zachowywał milczenie we wszystkich sprawach.

Kobieta odstawił filiżankę herbaty, którą trzymała w dłoni i uważnie przyglądając się Feng Mingowi, głęboko westchnęła.

– Ach, Książę Ming jest naprawdę nadzwyczajnie piękny. Zdobyłeś miłość mego syna i jest ona tak silna, że Rong Tian jest nawet gotowy wyrzec się dla niej własnej matki. Gdybym była okrutna, powinnam wykorzystać tę okazję, aby cię zabić, a konsekwencjami zająć się w późniejszym czasie.

Przez ciało Feng Minga przeszły dreszcze i natychmiast przebiegł wzrokiem dookoła wypatrując niebezpieczeństwa.

Dostrzegając zmianę w jego zachowaniu, Królowa Wdowa cicho zaśmiała się i wyszeptała:

– Mogę zapewnić Księcia Minga, że nie zamierzam działać przeciw rozkazom Rong Tiana. Dla jego dobra nie skrzywdzę cię, Książę. Wezwałam cię dziś do siebie, ponieważ mam prośbę.

Ich rozmowa w końcu przeszła do sedna. Feng Ming szybko skupił się na prawdziwym powodzie tego spotkania.

– Czego Królowa Wdowa ode mnie potrzebuje?

– Chciałabym, aby Książę Ming doradził Rong Tianowi w pewnej sprawie. Życzyłabym sobie, abyś nakłonił go do poszukania odpowiedniej kandydatki, którą uczyniłby Królową Xi Rei.

– Królową? – Feng Ming nie był psychicznie gotowy do tej sytuacji, więc przez krótką chwilę siedział oniemiały. Tak szybko przeszli do tego nieuniknionego tematu. Mężczyzna zmusił się do uśmiechu i odpowiedział – Czy nie byłoby lepiej, gdyby Królowa Wdowa porozmawiała o tym bezpośrednio z Rong Tianem?

– Jeśli chodzi o tę sprawę, tylko Książę Ming jest w stanie wpłynąć na stanowisko Rong Tiana. Nikt inny nie posiada takiej mocy, wliczając w to również mnie. – Królowa gorzko się zaśmiał. – Oczywiście Książę rozumie prawdziwy powód kryjący się za tym.

Feng Ming powoli przytaknął, po czym wypuścił z siebie długie westchnienie.

– Tak. Rozumiem.

Kobieta chwyciła dłonie Feng Minga i objęła je swoimi.

– Książę Ming, wiem że nie jesteś chętny, aby się nim dzielić. Po tym, kiedy już urodzi się dziecko Króla, Rong Tian nie będzie musiał nigdy więcej dzielić łoża z Królową. Rozumiem, że uważasz mego syna za twego życiowego partnera. Prawdę mówiąc, poprzedni Król był również w podobnej sytuacji i on też posiadał męskiego kochanka.

– Ojciec Rong Tiana? – zapytał Feng Ming z ciekawością.

– Każdy w Pałacu był świadomy faktu, że pomiędzy mną a Królem nie ma miłości. Osobą, która kochał Król nie byłam ja, ale stary Książę Rong.

– Stary Książę Rong? – Feng Ming omal nie wrzasnął.

– Zgadza się. – Wzrok Królowej utkwił gdzieś w oddali, kiedy wspomnienia z przeszłości zalały jej umysł. Niespiesznie zaczęła tłumaczyć. – To właśnie za namową Księcia Ronga, Król uległ i poślubił mnie czyniąc ze mnie Królową. Po narodzinach Rong Tiana, Król nigdy więcej nie dzielił ze mną łoża. Dlatego właśnie, kiedy Xi Rei nawiedził tak wielki kryzys, to wiedziałam, że mogę powierzyć mego syna Księciu Rong, ponieważ on nigdy nie skrzywdziłby Królewskiego dziecka z krwi i ciała.

Prawdopodobnie jej bezduszna odmowa dla uczuć An Xuna nie była z powodu miłości do Króla, lecz dla dobra jej syna i lojalności, jaką odczuwała względem Królewskiej Rodziny Xi Rei.

Dla kobiety, która tyle poświęciła dla państwa i rodziny panującej, było czymś oczywistym, iż nie chciała, aby ten wielki ród zakończył się na Rong Tianie.

– Chciałabym o coś zapytać Księcia Minga. Skoro Rong Tian jest Królem Xi Rei, czyż jego powinnością nie jest spłodzenie następcy tronu?

– Tak.

– Czy aby spłodzić następcę, nie powinien się najpierw ożenić?

– Tak, to prawda.

– Z wyjątkiem Księcia Minga, kto inny może sprawić, aby Rong Tian wyraził zgodę na małżeństwo?

Feng Ming zawahał się.

– …Zgaduję, że nikt.

– Dlatego Książę Ming… – Królowa wypowiedziała powoli każde słowo, patrząc z powagą na młodego mężczyznę. – Czy Książę będzie chętny, aby przekonać Rong Tiana, jak ważne jest kontynuowanie linii naszego rodu i doradzić mu małżeństwo?

Mam osobiście doradzić swemu kochankowi, aby ożenił się z kobietą? Źrenice Feng Miga nagle się zwęziły, dreszcz przeszedł wzdłuż jego kręgosłupa, a całe ciało w jednaj chwili zesztywniało. Jedyne, co wciąż się teraz w nim poruszało, to pędzące myśli w jego głowie. Małżeństwo oznaczało, że musiałby pchnąć Rong Tiana w objęcia kogoś innego. Gdyby jednak nie doszło do niego, sława i osiągnięcia Rong Tiana nie zostałyby przekazane dalszym pokoleniom.

Co wtedy stałoby się z Xi Rei?

Uprzejmy wyraz twarzy Królowej Wdowy, wydawał się wręcz błagać, gdy jeszcze raz delikatnie poprosiła:

– Książę Ming, czy mógłbyś dla spuścizny Rong Tiana przekonać go do małżeństwa?

Herosi powinni być zapamiętani, a ludzie przez wieki powinni ich czcić. Muszą pozostawić po sobie spadkobierców, aby przedłużyć ich spuściznę.

Rong Tian był naprawdę prawdziwym herosem.

Serce Feng Minga zastygło i stało się niczym bryła żelaza.

Delikatnie poruszył swym zesztywniałym karkiem i w końcu westchnął:

– W tej sprawie, proszę Królową, aby dała mi kilka dni na odpowiedź… Chciałbym o tym pomyśleć.

Odstawił swoją filiżankę herbaty i skłonił się.

Kobieta przyglądała się młodemu mężczyźnie przez moment.

– Książę Ming powinien rozważnie to przemyśleć, a ja poczekam na odpowiedź Waszej Wysokości. Jednakże, niezależnie od tego czy Książę zaakceptuje tę prośbę czy też nie, proszę abyś nie wspominał o tej rozmowie Rong Tianowi. Pomimo tego, iż chcę dla niego jak najlepiej, on może postrzegać to w inny sposób i znienawidzić mnie za to. Ach, to takie trudne być matką.

– Nie martw się, Wasza Wysokość, nie powiem Rong Tianowi o tej rozmowie – zapewnił ją i przycisnął do piersi pas, który Królowa własnoręcznie zrobiła dla niego.

Nagle podniósł głowę i napotkał wzrok władczyni pełen niepokoju o swego syna. Poczuł się przytłoczony, nie wiedząc, jakich słów użyć, aby ją pocieszyć, jednak niechcący powiedział cicho pod nosem:

– Ubranie jest szyte przez ręce kochającej matki, a jej syn, który umiłował podróże, ceni jej pracę. Coraz ciaśniejsze są ściegi, „obawiam się, że może się spóźnić, spóźnić z powrotem”. Jedną dziesiątą metra matczynego serca odpłaca się co najmniej przez trzy lata. Rozumiem intencje Królowej Wdowy, wzruszające są więzi rodzicielskiej miłości.

Wziął pas i włożył go za szatę na klatce piersiowej, odwrócił się w stronę Królowej i wymusił na sobie uśmiech, po czym wyszedł z komnaty.

Kobieta patrzyła za nim jeszcze przez chwilę i wyszeptała poemat, który od niego usłyszała.

– Ubranie jest szyte przez ręce kochającej matki, a jej syn, który umiłował podróże, ceni jej pracę…

Xiang Fen podeszła do Królowej, spojrzała w kierunku wychodzącego Feng Minga i ściszonym głosem zapytała:

– Zazwyczaj nie ma w nim nic wyjątkowego, ale z pewnością nasz Wielki Król posiada wyjątkowy gust. Książę Ming naprawdę potrafi budzić szacunek i jest wyjątkowo zagadkowy. Czy Wasza Wysokość uważa, że zgodzi się na twą prośbę?

– Niestety zawsze musi istnieć ktoś, kto będzie cierpiał w milczeniu – odpowiedziała smutno Królowa. – Z pewnością się zgodzi. Chociaż wydaje się, że jest szczery i niewinny, to jest bardziej rozsądny w porównaniu do starego Księcia Ronga z tamtego czasu. Moja intuicja mówi mi, że zrobiłam właściwy ruch.

– Jeśli tak jest, Królowa może w końcu odetchnąć z ulgą.

– To prawda. – Kobieta uśmiechnęła się. – Posiadając kogoś takiego jak on przy boku mego syna mogę się w końcu uspokoić.