Rozdział 13027 min. lektury

Lu Dan nie potrafił zrozumieć nienawiści kryjącej się w oczach Jun Ting. Wiedział o Lin Yinie i martwił się, że emocje targające dziewczyną, mogą zakłócić i tak złą sytuację. Spojrzał na nią stanowczo i powiedział:

– Obawy 13. Asystenta Wojskowego są uzasadnione. Zamiast sprowadzać tutaj chorych, może poprosimy Króla Xi Rei, aby sam udał się do miejsca, w którym przebywają? Jeśli to, co powiedział Książę Ming, jest prawdą, to Król Xi Rei nie powinien bać się ospy.

Feng Ming wstał i roześmiał się głośno.

– Doradca dobrze to sobie przemyślał. Pozwól jednak, że coś ci powiem, jeśli Rong Tian nie będzie w zasięgu mojego wzroku, natychmiast się zabiję. Czy to Król Dong Fan, czy tysiące waszych żołnierzy, wszyscy zginą razem ze mną. – Przekręcił nadgarstek i przyłożył niezrównany miecz do swojej szyi.

Rong Tian spokojnie wstał i się przeciągnął. Reszta ludzi Xi Rei również stanęła za nim. Strażnicy i żołnierze Dong Fan poderwali się na równe nogi w stanie najwyższej gotowości, wpatrując się uważnie w swoich wrogów. Wystarczy jedno nieodpowiednie słowo, a krew znów popłynie jak rzeka.

Feng Ming stał bez ruchu na wysokiej platformie. Lekko opuścił miecz i powiedział spokojnym głosem:

– Co Doradca o tym myśli?

Widząc go w takim stanie, Lu Dan wiedział, że nie będzie umiał go przekonać ani do niczego zmusić, odpowiedział więc bez wahania:

– To oczywiste, że Lu Dan wierzy w słowa Księcia Minga.

Feng Ming skinął głową i spojrzał w stronę żołnierzy, z wdziękiem pytając:

– 5. Generale, czy jako osoba reprezentująca armię Dong Fan możesz wyrazić swoją opinię?

Mężczyzna zawahał się. Jego rodzice, żona, dzieci i krewni nadal przebywali w Dong Fan. Jeśli nie uda się zatrzymać szalejącej ospy, nie tylko zginą jego żołnierze, ale również jego rodzina będzie zgubiona. Nie mógł stracić tej szansy. Otworzył usta, by odpowiedzieć, gdy nagle przerwał mu głośny śmiech Jun Ting.

– Oprócz mojego ojca nikt nie może reprezentować armii Dong Fan.

– W takim razie dlaczego nie widzimy tu Naczelnego Dowódcy Jun? – Zapytał Feng Ming z niewinnym uśmiechem.

Twarze wszystkich żołnierzy nagle spoważniały. Jun Ting pobladła, chrząknęła i odwróciła głowę, by uniknąć wzroku Feng Minga.

Lu Dan westchnął i odpowiedział za nią:

– Naczelny Dowódca jest chory.

Feng Ming milczał. Jeśli to prawda, to Chang Yen również nie uniknął tego samego losu. Ten generał Dong Fan jako jedyny traktował Feng Minga bardzo uprzejmie, więc Feng Ming poczuł lekki smutek.

Jun Ting powiedziała nagle zirytowana:

– Gdyby nie lekkomyślność generała Xie Guanga przy sprowadzeniu więźniów Bei Qi do obozu wojskowego i rozmieszczeniu ich między koszarami, armia Dong Fan nie znalazłaby się w tej sytuacji.

Lie Er potajemnie mrugnął do Rong Hu. Doprowadzenie do schwytania dużej liczby zarażonych ludzi z Bei Qi miało pierwotnie zapewnić przedostanie się zarazy do Dong Fan. Nieoczekiwanie Xie Guang rozprowadził po koszarach więźniów roznoszących chorobę i nieświadomie wyświadczył tym Xi Rei wielką przysługę.

Co więcej, większość generałów i oficerów była obecna podczas przesłuchiwania więźniów, więc rozprzestrzenianie się choroby wśród żołnierzy było czymś nieuniknionym. Sytuacja jeszcze bardziej wymknęła się spod kontroli, czyniąc ogromne spustoszenie wśród armii Dong Fan.

Feng Ming nie mógł winić Rong Tiana. W sytuacji, w której nie ma się przewagi liczebnej, jedyny sposób na łatwe zwycięstwo, to sprawienie, by wroga było mniej. Najważniejsze w tym było jednak to, że nawet jeśli armia Dong Fan została zdziesiątkowana, nikt nawet nie podejrzewał Feng Minga.

Lu Dan przerwał ciszę:

– W takim razie co Książę Ming proponuje?

– Oczywiście chcę udowodnić wszystkim, że nie kłamię. – Feng Ming uśmiechnął się niedbale. – Proszę, żeby Doradca oraz 5. Generał otworzyli przejście i pozwolili nam opuścić pałac. Udamy się do koszar, gdzie trzymacie chorych. Potem znowu możemy usiąść i spokojnie o wszystkim porozmawiać.

Jun Ting sprzeciwiła się natychmiast.

– Powiedziałam już, jeśli nie udowodnisz na moich oczach, że możesz wyleczyć zarazę w Dong Fan, to nawet nie marz o tym, że opuścisz pałac żywym!

Lie Er zaśmiał się dziwnie.

– Więc rozkaż przyprowadzić tu chorych, a my ci to udowodnimy.

– Nie! – krzyknął Lu Dan. – W pałacu przebywa nasz Wielki Król. Jak możesz ryzykować wprowadzenie chorego do pałacu?

– Czy Król Xi Rei i kilku twoich ludzi może pójść z nami do koszar i zobaczyć chorych żołnierzy? – powiedział nagle 5. Generał, szukając rozwiązania patowej sytuacji.

– Ani jedna osoba nie może opuścić pałacu! – Jun Ting krzyknęła donośnie wskazując palcem na Rong Tiana i pozostałych. – Ci ludzie to elita żołnierzy Xi Rei, wszyscy są silni i nie boją się śmierci. W pałacu mogą walczyć z nami mimo patowej sytuacji. Jeśli wypuścimy ich na obrzeża miasta, obawiam się, że już nie będziemy w stanie ich powstrzymać. Jeśli pozwolimy im uciec, to w przyszłości sprowadzi to wielką katastrofę na Dong Fan.

– Nie rozdzielę moich ludzi – powiedział chłodno Rong Tian. – Jeśli chcesz, bym poszedł, to tylko razem z nimi. To nie podlega negocjacjom.

– Lepiej wszyscy się dogadajcie, przyprowadźcie tu chorych lub zaprowadźcie nas do koszar. Tak czy inaczej, Książę Ming szczerze stara się udowodnić, że jest w stanie pomóc w leczeniu tej zarazy – dodał Lie Er.

– Jeśli chcecie walczyć, również się nie boimy – głębokim głosem zawtórował mu stojący obok Rong Hu.

– Jun Zhao! – Jun Ting wskazała na swojego człowieka w tłumie. – Na mój rozkaz natychmiast przyprowadź tu kilku chorych żołnierzy.

Jun Zhao był strażnikiem rodziny Jun, więc naturalnie posłuchał Jun Ting. Właśnie gdy miał już odejść, dwóch powierników na lekki gest Lu Dana powstrzymało go, przykładając mu miecz do szyi.

Jun Ting spojrzała mu w oczy i powiedziała ze złością:

– Lu Dan, czy ignorujesz życie i śmierć dziesiątek tysięcy żołnierzy w naszych koszarach?

Lu Dan nie spuścił wzroku i spojrzał twardo.

– Czy 13. Asystent Wojskowy nie dba o życie naszego Wielkiego Króla?

– Nonsens! – Dziewczyna nie ustępowała. – Wielki Król to tylko jedna osoba z całej rodziny królewskiej, wybrana do rządzenia królestwem. Dopóki przeżyje choć jedna osoba z rodziny królewskiej, nie musimy się obawiać, kto będzie następcą tronu. Żołnierze giną w dużej ilości, jeśli nie ma żołnierzy, którzy chronią rodzinę królewską, jak Dong Fan oprze się inwazji wrogów?

Jeden z powierników Lu Dana odpowiedział za niego:

– 13. Asystencie Wojskowy, to, co powiedziałaś, nie jest poprawne. Doradca nigdy nie twierdził, że nie pomoże żołnierzom Dong Fan. Chce tylko pozwolić ludziom z Xi Rei odwiedzić koszary, aby dostarczyli nam dowodów. Nie chce, aby zaraza rozprzestrzeniła się w pałacu. 13. Asystent Wojskowy jest córką Naczelnego Dowódcy, jednak w tak krytycznym momencie z powodu śmierci swojego kochanka żywi dziwną urazę do Księcia Minga. Naprawdę nierozsądne jest uniemożliwianie Księciu Mingowi opuszczenia pałacu.

Ton mężczyzny był drażniący, ujawniając dwuznaczność wypowiedzi. Żołnierze w białych hełmach wokół niego zachichotali lekko. Jun Ting aż drżała ze złości, jej bystre oczy skierowały się w stronę 5. Generała.

– Jesteś generałem wojskowym. Dziś zniszczono salę narad wojskowych, a wstydu nie pomszczono. Chcesz pozwolić, by winni tego wrogowie opuścili pałac, nie ponosząc konsekwencji?

5. Generał zastanowił się przez chwilę. Ze względu na Naczelnego Dowódcę nie było mu łatwo przeciwstawić się Jun Ting, którą szanował. Szczerze jednak odpowiedział:

– 13. Asystencie Wojskowy, jeśli zaraza będzie się dalej rozprzestrzeniać, nasze Dong Fan zostanie zniszczone. W porównaniu z tym sala narad wojskowych nie jest warta zachodu. Ze względu na życie moich żołnierzy i ludzi z Dong Fan, lepiej pozwolić im wszystkim iść do koszar. Jeśli Książę Ming nie kłamie i można powstrzymać szalejącą zarazę, to uważam, że bogowie naprawdę okazali miłosierdzie Dong Fan.

Wiele osób potajemnie kiwało głową.

Jun Ting pozostała niewzruszona i powiedziała głębokim głosem:

– Kiedy mój ojciec zachorował, kazał mi tymczasowo objąć stanowisko naczelnego dowódcy. Nie słuchasz moich rozkazów, planujesz zdradę?

Lu Dan nigdy nie postrzegał Jun Ting jako ważnej osoby; uśmiechnął się chłodno i rozkazał swoim ludziom:

– Kto ośmieli się zrobić fałszywy ruch, zabić natychmiast!

Ludzie Lu Dana odpowiedzieli jednym głosem:

– Tak!

Niewidzialna struna stawała się coraz bardziej napięta w powietrzu.

Północny wiatr wiał przenikliwie, sprawiając, że gęsty dym stopniowo się rozwiał, a słońce z uśmiechem wpatrywało się w ziemię. Krew spływająca po śniegu zastygła.

Oślepiające światło słońca odbijało się od ostrzy mieczy.

Rong Tian wyglądał na zadowolonego i stał ramię w ramię z Feng Mingiem. Za nimi byli Lie Er o przenikliwych oczach i Rong Hu, który emanował potężnymi morderczymi zamiarami, w otoczeniu żołnierzy Xi Rei, który przeżyli starcie.

W martwej ciszy nagle zabrzęczały kopyta konia, odgłos był charakterystyczny, jakby jeździec pospieszał zwierzę w panice.

Młody człowiek na koniu ubrany był w mundur wojskowy przybocznego strażnika rodziny Jun. Nagle zobaczył przed sobą niezwykle dziwną i napiętą sytuację. Nie miał czasu, by wyrazić swoje zdziwienie i spytał ochryple:

– Gdzie jest 13. Asystent Wojskowy?

– Jest tam na platformie. – Ktoś wskazał mu drogę.

Mężczyzna natychmiast odwrócił się i poprowadził konia, przez szyk gotowych do walki ludzi Lu Dana, a następnie wszedł między żołnierzy, powalając po drodze kilku z nich. Kiedy w końcu zobaczył, że Jun Ting została uwięziona przez ludzi Rong Tiana, zatrzymał konia i zsiadł szybko.

Kiedy Jun Ting zobaczyła nadchodzącego strażnika, wiedziała, że coś jest nie tak. Wyraz na jej twarzy zmienił się gwałtownie:

– Co się stało?

– Naczelny Dowódca… – Mężczyzna nie potrafił nic więcej powiedzieć. Padł na kolana, drżąc na całym ciele z bólu przeszywającego duszę.

 Przez chwilę wszystkich ogarnęła martwa cisza.

  – Ojcze! – Przenikliwy krzyk Jun Ting przeciął nagle czyste niebo. 

– Wasza Ekscelencjo… – Oczy Jun Zhao były ociężałe. Upadł na poplamioną krwią ziemię, spojrzał w bezkresne niebo i zawołał ze smutkiem: – Naczelny dowódco!

Kiedy armia Dong Fan doznała największego ciosu w historii, najsilniejszy duchowy filar wojska, odszedł.

Czy to moja wina? Feng Ming spojrzał na krew rozlaną po ziemi i ludzi, którzy klęczeli i płakali. Nie mógł powstrzymać smutku, który narastał w jego sercu. Na swej dłoni poczuł ciepło. Okazało się, że Rong Tian w milczeniu trzymał jego rękę i lekko ją pocierał.

Lu Dan i jego białe hełmy stali na obrzeżach z ciężkim wyrazem twarzy.

Jun Qing umarł, los pozostałych generałów Dong Fan nie był znany, zginęła też duża liczba żołnierzy. Można powiedzieć, że siła wojsk Dong Fana została zniszczona prawie w połowie. Nawet gdyby pozbyli się ludzi Xi Rei, nie byliby w stanie obronić się przed Bei Qi, gdyby ci ponownie wykorzystali okazję do ataku.

Rong Tian powiedział wprost:

– Doradca wyraźnie widzi, jak wygląda obecna sytuacja. Dong Fan pogrąża się w chaosie. Królestwo, które straciło siły obronne, będzie nieudolne w ochronie twojego Wielkiego Króla, nawet jeśli schwytasz Feng Minga żywcem lub mnie zabijesz.

Lu Dan spuścił głowę, myśląc przez dłuższy czas. Na początku plan polegał na zwabieniu Feng Minga do Dong Fan. Kto by pomyślał, że wynik będzie taki katastrofalny? Czy to możliwe, że to on spowodował upadek Dong Fan? Był silny, ale nie mógł znieść bólu w sercu. Jego spojrzenie jak ostre ostrze noża przeszło przez tłum i wylądowało na przystojnej twarzy Feng Minga.

– Książę Ming… – Lu Dan przeszedł samotnie przez pusty obszar między żołnierzami Dong Fan, dochodząc do kręgu Xi Rei, zatrzymał się i dodał: – Porozmawiajmy na osobności.

Wyraz jego twarzy był niezwykle poważny.

Feng Ming spojrzał na Rong Tiana. Mężczyzna zastanowił się przez chwilę, skinął głową i powiedział:

– W porządku Doradco. Proszę, podejdź tutaj.

W kręgu obronnym pojawiła się mała luka. Po wejściu Lu Dana natychmiast ją zamknięto.

Rong Tian, Feng Ming i Lu Dan w trójkę udali się do mniej zatłoczonego rogu wysokiej, kamiennej platformy.

– Musi być jakiś sposób. – powiedział cicho Lu Dan. – Jeśli nie ma sposobu, po co król Xi Rei chciałby w ogóle ze mną negocjować?

Rong Tian patrzył przez chwilę na Lu Dana i westchnął szczerze:

– Doradca jest naprawdę inteligentną osobą. Ma dużo odwagi i potrafi znakomicie planować. Jak Rong Tian może nie podziwiać twoich wysiłków? –
Wydawało się, że oboje osiągnęli pewne początkowe porozumienie.

– Król Xi Rei niezwykle mi pochlebia – powiedział uroczyście Lu Dan. – Chociaż mam w zanadrzu wiele intryg, ostatecznie sprowadziłeś wielką katastrofę na Dong Fan. Wyraźnie widać, że wszystko jest zaplanowane przez Bogów, a Książę Ming ma ich przychylność. Moje warunki są bardzo proste. Dong Fan podda się ochronie Xi Rei, a mój Wielki Król nadal będzie korzystał ze wszystkich praw, jakie miał w przeszłości. Każdy, kto ośmieli się nie podporządkować rozkazom mojego Wielkiego Król, zostanie usunięty. Liczę, że Król Xi Rei wymyśli sposób, aby pobyć się wrogów.

Feng Ming zmarszczył brwi.

– Co Doradca próbuje powiedzieć? Czy możesz wyjaśnić to w taki sposób, żeby było łatwiej zrozumieć?

 Rong Tian odpowiedział mu cicho:

– Doradca miał na myśli to, że Dong Fan wkrótce stanie się terytorium wasalnym Xi Rei.

– Co?! – wrzasnął z niedowierzaniem Feng Ming.

 Czy obecnie nie są uwięzieni w pałacu, walcząc o życie? Dlaczego Lu Dan miałby teraz przysięgać im wierność?

Czy to możliwe, że śmierć Jun Qinga uczyniła go irracjonalnym?

– Jakie ma inne opcje? – Rong Tian uśmiechnął się, patrząc spokojnie na Feng Minga. – Głównym celem Doradcy jest ochrona króla Dong Fan. Poza nim tylko ty i ja mamy prawdziwą moc, aby zagwarantować królowi bezpieczeństwo. Jeśli królestwo nie zostanie nam przekazane, to Jun Ting, która cię nienawidzi, wkrótce przejmie kontrolę nad armią. Jeśli tak się stanie, to gdy tylko sytuacja się ustabilizuje, natychmiast zlikwiduje osobę, która nosi przy sobie ten sam niezrównany miecz co ty. Poza tym armia już od dawna postrzega Doradcę jako wroga, nawet jeśli wojsko nie będzie w przyszłości kontrolowane przez Jun Ting, to inni generałowie nie będą lojalni wobec króla ze względu na powiązania między nim a Doradcą. Tego właśnie Doradca obawia się najbardziej.

Lu Dan nie zmienił wyrazu twarzy i wpatrując się w Feng Minga, powiedział cicho:

– To dziwne, ale osobą, której najbardziej ufam, jest książę Ming. Na tym świecie, poza Wielkim Królem, nie ma nikogo innego, o kogo się martwię. Książę Ming musi dobrze opiekować się moim Wielkim Królem.

Feng Ming pomyślał: Tak naprawdę ufasz tylko niezrównanemu mieczowi. Przeze mnie Rong Tian nie odbierze życia twojemu Wielkiemu Królowi.

Jednak czułość Lu Dana była naprawdę niesamowita i nie mógł powstrzymać wzruszenia.

– Czy Doradca tego nie pożałuje? Przesądzić o losie królestwa w zamian za bezpieczeństwo jednej osoby? Nawet przez tysiące lat Doradca będzie nosił haniebne imię zdrajcy.

Rong Tian spojrzała na niego i delikatnie się uśmiechnął.

– Nie myślisz tak dalekosiężnie jak Doradca. Siła militarna Dong Fan jest już w złym stanie. Bez ogromnej potęgi militarnej Xi Rei, Bei Qi może zaatakować w każdej chwili, a gdyby Dong Fan znalazło się w ich rękach, los króla Dong Fan byłby jeszcze gorszy. Biorąc pod uwagę obecną sytuację Dong Fan, upadek królestwa jest nieunikniony, a Doradca stara się tylko zmniejszyć liczbę ofiar.

– To jest okrucieństwo w międzynarodowych sporach. Widać, że bez względu na to, jak wielkie masz umiejętności, nie możesz odwrócić losu w pojedynkę. – Feng Ming przeżuwał ostrożnie słowa.

Lu Dan milczał przez długi czas, w końcu słabo westchnął.

– Książę Ming wreszcie rozumie ogólny trend, o którym kiedyś wspomniałem. Dong Fan wpadło na płyciznę, wrogowie walczą o wejście na pokład. Jedyne, co mogę zrobić, to wybrać sternika godnego zaufania i oddać mu statek, mając nadzieję, że nie zostanie zniszczony, a ludzie na nim zachowają życie. Nie mam możliwości zadecydowania, do kogo ten statek będzie należał w przyszłości. – Jego oczy ledwo maskowały ból i tragiczny stan, kiedy dodał głębokim głosem: – Nie ma wiele czasu do stracenia, trzeba jeszcze przekonać armię. Proszę Króla Xi Rei o odpowiedź.

Rong Tian powiedział stanowczo:

– Obiecuję, że będę ciężko pracował, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się zarazy, a naród Dong Fan będę traktował życzliwie. Zapewnię również dobre życie Królowi Dong Fan i będę go chronił. Jednak władza królewska musi zostać mu odebrana, w przeciwnym razie jak można to uznać za posłuszeństwo?

– Nie. – Lu Dan potrząsnął głową. – Król od zawsze był najważniejszą osobą w Dong Fan. Uczynienie go zwykłym bogatym człowiekiem jest dla niego hańbą. Mogę ignorować pozostałych członków rodziny królewskiej, ale za życia Króla absolutnie musi on zajmować najwyższe stanowisko z absolutną władzą w ręku, tak, aby nie mógł być krzywdzony przez innych.

Feng Ming był oszołomiony. Nie mógł uwierzyć, że Lu Dan, który poświęcił tak wiele, wykorzeniając kapłanów, zajmując się wojskiem, wyczerpując przy tym całą swą energię umysłową i siły witalne, będąc na skraju swego życia, nadal pragnie tylko jednego, aby Król Dong Fan nie cierpiał z powodu żadnych krzywd.

Rong Tian zacisnął wąskie usta, pokazując silną wolę króla:

– Bogactwo można negocjować, ale władza Króla musi zostać cofnięta. Poza mną nikt nie może zagwarantować bezpieczeństwa Królowi Dong Fan po śmierci Doradcy. Doradca powinien to dobrze przemyśleć.

– Nie, nie mogę pozwolić, aby mój Wielki Król cierpiał. – Lu Dan zamknął oczy, ślad determinacji przemknął przez jego twarz. Po chwili otworzył powieki i spojrzał na Rong Tiana. – Jeśli Król Xi Rei się nie zgodzi, nikt z was nie opuści tego miejsca.

Feng Ming nie ugiął się pod groźbą.

– Doradca nie powinien zapominać, że nadal skrywamy tajemnicę leczenia ospy. Nawet gdyby Doradca wydał rozkaz, by nas zabić, armia może się na to nie zgodzić, bo chce ratować swych żołnierzy.

– Jeśli chodzi o Jun Ting, jest jeszcze młoda. W tym momencie może nie być w stanie dowodzić całą armią – powiedział spokojnie Rong Tian.

– Czy Książę Ming tak uważa? – Lu Dan odwrócił wzrok i spokojnie spojrzał na Feng Minga. – W tej chwili armia jest w rozsypce, jeśli dowiedzą się, że za rozprzestrzenianiem zarazy stoi Xi Rei, czy książę Ming nadal uważa, że będą myśleli o życiu chorych żołnierzy? Czy będziesz w stanie stłumić gniew wszystkich, którzy stracili naczelnego dowódcę?

Feng Ming i Rong Tian byli lekko zaskoczeni i szybko wymienili spojrzenia

– Nie masz dowodów – odparł Rong Tian.

– W jakiś sposób domyśliłem się, że król Xi Rei nie jest martwy, a nie miałem na to dowodów. Dopóki istnieje trochę wątpliwości, można rozeznać się w całej sytuacji. Czy Król Xi Rei zadecyduje teraz co robić?

– Czy Doradcy nie zależy na życiu Króla? – zapytał Rong Tian.

Lu Dan odpowiedział ze smutkiem:

– Jeśli nie mogę zagwarantować, że nie będzie poniżany, to najlepiej pozwolić mu umrzeć razem ze mną.

Feng Ming poczuł się trochę zasmucony i ścisnął mocno dłoń Rong Tiana.

Rong Tian milczał. Jeżeli sprawa ma być rozwiązana bezpiecznie, Lu Dan musi mieć wystarczająco dużo czasu na przekonanie armii Dong Fan.

– Dobrze, obiecuję ci. – Rong Tian zacisnął zęby i z determinacją w oczach dodał: – Dopóki Król Dong Fan żyje, będzie się cieszył wszystkimi przywilejami, jakie posiada teraz, ale po jego śmierci inni członkowie rodziny królewskiej nie mogą odziedziczyć królewskiego tronu, a Dong Fan oficjalnie stanie się częścią Xi Rei.

Lu Dan spojrzał na Rong Tiana i po krótkiej chwili uśmiechnął się lekko.

– Król Xi Rei nie wycofa się ze obietnicy złożonej mi w obecności Księcia Minga.

Lu Dan wyciągnął swoją cienką dłoń. Po trzech uściskach obietnica została zatwierdzona.

– Doradco, proszę zaczekać. – Feng Ming zawołał do Lu Dana, zrobił krok do przodu i zapytał cicho: – Wcześniej powiedziałeś, że moje zdrowie jest słabe i aby mnie uratować, niezbędna jest energia życiowa Doradcy…

– Wielki Król nosił już niezrównany miecz, czy Książę Ming nadal wątpi w szczerość Lu Dana? – Głos Lu Dana był spokojny. – Czy po siedmiu dniach nieprzytomności Książę Ming nie odczuwa znacznej poprawy swego zdrowia? Ta krwawa bitwa przed chwilą… Gdyby Książę Ming był taki jak wcześniej, już byś nie żył. – Patrząc na Feng Minga w dziwny sposób, wycofał się z kręgu obronnego Xi Rei i wrócił do swojego obozu.

Feng Ming był zaskoczony, a jego oczy podążały za cieniem mężczyzny. Próbował zrozumieć ukryte znaczenie słów Lu Dana.

 Rong Tian stanął obok niego i uśmiechnął się pocieszająco.

– Ta osoba jest naprawdę geniuszem. Król Dong Fan nie wie, jakie ma szczęście, że go spotkał.

– Nie cieszmy się za wcześnie.– Feng Ming był nieco zaniepokojony. – Lu Dan nie jest jedną osobą, która decyduje o losie Dong Fan. Zobaczmy czy uda mu się przekonać wojsko.

– Po co  przekonywać wojsko? – Rong Tian spojrzał na niego czule. – Twoja niezorientowana twarz jest zbyt urocza. Dzięki umiejętnościom Lu Dana konfrontacja z armią, która właśnie straciła naczelnego dowódcę Jun Qinga, nie jest czymś trudnym.

Po rozmowie Lu Dan wrócił do czekających na niego żołnierzy. Ze łzami w oczach powiedział głębokim głosem do 5. Generała:

– W tej chwili Dong Fan walczy z szalejącą plagą a jedyną osobą, która wie, jak ją leczyć, jest Książę Ming. Naczelnego Dowódcy Jun nie ma już z nami, a 13. Asystent Wojskowy traktuje Księcia Minga wrogo. Aby los Dong Fan nie był przesądzony 5. Generał musi potraktować priorytetowo życie wielu tysięcy żołnierzy, a może wolisz priorytetowo traktować interesy rodziny Jun?

5. Generał milczał przez chwilę, spojrzał na Jun Ting, która wciąż przetrzymywana była przez ludzi z Xi Lei i zniżył głos:

– Chcesz uniemożliwić 13. Asystentowi Wojskowemu objęcie stanowiska naczelnego dowódcy?

Stanowisko naczelnego dowódcy od zawsze było dziedziczone przez rodzinę Jun. Ta tradycja była przekazywana już od setek lat.

 – Tak. – Lu Dan potwierdził. – Losy wielu osób zależą teraz od decyzji 5. Generała. To, czy zostaniesz zbawcą Dong Fan, czy psem posłusznym rodzinie Jun, zależy teraz od ciebie.

Oczy generała spojrzały na Jun Ting, która właśnie usłyszała o śmierci swojego ojca. Lojalność wobec rodziny Jun była głęboko zakorzeniona w sercu każdego żołnierza, ale widząc, jak wielu jego elitarnych podwładnych poległo jeden po drugim, jak miał nie odczuwać bólu?

– Co chcesz, żebym zrobił? – Mężczyzna wyciskał zmrożone słowa spomiędzy zębów.

Głos Lu Dana był miękki jak melodia, której mieli słuchać bogowie:

– Uwięź tymczasowo Jun Ting. Poproś księcia Minga o sekret uleczenia ospy, potem możesz ją uwolnić. Jeśli chodzi o stanowisko naczelnego dowódcy, to uważam, że Jun Ting nie jest obecnie najlepszym kandydatem.

5. Generał jest wybitnym wojskowym, dowodził żołnierzami przez wiele lat i ma wszelkie kwalifikacje, aby zostać następcą Naczelnego Dowódcy Jun Qinga.

Twarz 5. Generała była bez wyrazu, gdy odpowiedział uroczyście:

– Tymczasowo zamknę Jun Ting, ale stanowisko naczelnego dowódcy jest czymś, czego nie można łatwo ustalić. W Dong Fan jest wciąż kilku generałów, którzy wciąż żyją. Stanowisko naczelnego dowódcy może zostać ustalone później.

– To nawet lepiej. – Lu Dan cofnął się i stanął cicho z boku.    

 Głos Rong Tiana zabrzmiał we właściwym czasie:

– Więc wojna, czy porozumienie? Jaką decyzję podjęliście?

Jun Ting płakała z bólu, lecz słysząc te słowa, nagle podniosła wzrok i wysyczała przez zęby.

– To wojna!

Pamiętała słowa Lin Yina, który żywił urazę do Feng Minga i Królowej Wdowy za ujawnienie miejsca zasadzki Bei Qi. Powiedział jej kiedyś, że Feng Ming jest złowrogą osobą. Kiedy pojawił się po raz pierwszy, zniszczył święty staw i w przyszłości sprowadzi więcej nieszczęść na Dong Fan. Teraz straciła Lin Yina oraz ojca, a tysiące żołnierzy zginęło. Za wszystko obwiniała Feng Minga.

– Wstrzymać się! – krzyknął 5. Generał. – W tej chwili walka jest bezużyteczna. Najważniejszą rzeczą jest powstrzymanie rozprzestrzeniania się ospy. Proszę Księcia Minga o uwolnienie 13. Asystenta Wojskowego i udowodnienie swej szczerości.

Feng Ming wiedział, że Lu Dan włożył wiele wysiłku w przekonanie 5 Generała. Potrafił dostosować się do obecnej sytuacji, więc szybko skinął głową i odparł:

– Nie mamy złych intencji wobec 13. Asystenta Wojskowego, a Rong Tian wkradł się do pałacu Dong Fan, bo chciał mnie ratować. Jeśli 5. Generał jest również szczery, to nie tylko uwolnimy Jun Ting, ale także wyślemy naszych dziesięciu elitarnych żołnierzy, aby poszli razem z tobą do koszar, gdzie przebywają chorzy. Udowodnimy tym samym, że naprawdę wiemy, jak chronić ludzi przed zarażeniem się ospą.

Żołnierze Dong Fan byli oszołomieni, choć to rzeczywiście było najlepsze rozwiązanie.

Lu Dan skorzystał z okazji, by powiedzieć:

– Zróbmy to, niech książę Ming najpierw uwolni 13. Asystenta Wojskowego i wyśle swych ludzi do koszar, by nam udowodnić, że mówi prawdę. Jeśli chodzi o Księcia Ming i Króla Xi Rei, mogą oni tymczasowo przenieść się do pałacu i pozostać w kwaterze Księcia Ming. Tam możecie czekać na wieści.

–  W porządku.

Lie Er wyjął sztylet i przeciął linę krepującą Jun Ting. Kiedy uwolniła ręce, natychmiast sięgnęła w stronę Lie Er, próbując chwycić za broń.

Mimo że Lie Er wyglądał na delikatną osobę, nadal był jednym z dwóch strażników obok Rong Tiana, jak więc Jun Ting mogła w ogóle mieć z nim szansę? Jej nadgarstek został schwytany, a ostrze sztyletu przystawione do jej gardła. Dziewczyna, widząc, że nie może skrzywdzić Lie Er, wyrwała się i skierowała w stronę stojącego w odległości pięciu kroków Feng Minga.

– Książę Ming, bądź ostrożny!

– 13. Asystencie…

W powietrzu rozległy się ostrzegawcze wołania.

Silny cień przeleciał z boku, uniemożliwiając atak i zepchnął ją z platformy. Rong Hu popatrzył na nią z góry, mówiąc gniewnie:

– 13. Asystencie Wojskowy, nie bądź impulsywna.…

Kilku żołnierzy rzuciło się do przodu, aby ją wesprzeć.

Feng Ming był zaskoczony szaleńczym zachowaniem Jun Ting i mocniej wtulił się Rong Tiana. Lie Er poklepał Rong Hu po ramieniu i zaśmiał się cicho:

– Śmiałeś uderzyć kobietę. Poczekaj, aż powiem o tym Chiu Lan.

– Jeśli odważysz się zasiać niezgodę między mną a Chiu Lan, znajdę Yong Yi, aby ci się odpłacić – odpowiedział mu lekko Rong Hu.

Lie Er parsknął dwa razy i nic nie mówiąc, posłusznie zawrócił i stanął przy boku Feng Minga.

Jun Ting z trudem wstała i krzyknęła do otaczających ją żołnierzy:

– Nie musicie się o mnie martwić, chcę, aby ci ludzie, którzy obrażają Dong Fan, zapłacili za to swoim życiem!

Feng Ming spojrzał na nią niewinnie.

Rong Tian milczał i w duchu pomyślał: Kobiety mają silny instynkt. Ta dziewczyna nieświadomie wyczuła spisek. Jeśli tak jest, Jun Ting należy się pozbyć, zanim wymknie się spod kontroli.

Spojrzał na Lu Dana stojącego w tłumie. Lu Dan zrozumiał jego zmartwienie i lekko skinął głową w odpowiedzi.

Rong Tian westchnął głośno.

– Co się dzieje? – cicho zapytał Feng Ming, opierając się lekko o niego.

– Nic. To tylko żal, że Xi Rei jest tak duże, a nie można w nim znaleźć ani jednej tak utalentowanej osoby jak Lu Dan.

Dwie lub trzy osoby otrzymały sygnał od 5. Generała, aby zatrzymać Jun Ting przed tworzeniem kolejnych kłopotów.

– 13. Asystent Wojskowy nie myśli o priorytetach. Zachowanie 13. Asystenta Wojskowego jest nadmiernie emocjonalne i przepełnione żalem. Twój stan psychiczny jest niestabilny, w takiej sytuacji lepiej pozostawić tę sprawę nam.

Jun Ting widząc, że jest otoczona przez własnych żołnierzy, stała się bardziej czujna. Wpatrując się w 5. Generała, powiedziała groźnie:

– Ośmielasz się być tak nierozsądny w stosunku do mnie?

Mężczyzna rozejrzał się, zacisnął zęby i odparł:

– Nie. Po prostu 13. Asystent Wojskowy Jun jest zbyt podekscytowana. Proszę, abyś odpoczęła przez chwilę i się uspokoiła.

Dziewczyna rozejrzała się dookoła, tak jakby chciała spojrzeć w twarz każdego żołnierza i zadrwiła:

– Chcesz zdradzić armię? Czy wszyscy nie widzicie, jakie ten zdrajca podejmuje działania? Prochy mego ojca nie uspokoiły się jeszcze, a już godność rodziny Jun zniknęła?!

Po krzyku jej oczy wypełniły się łzami.

W chwili ciszy wszystkie oddziały wojskowe, lojalne wobec rodziny Jun, zwróciły się w stronę 5. Generała.

Mężczyzna spojrzał na nich oraz kilku powierników wokół siebie i uśmiechnął się smutno.

– Jeśli uważacie, że działania 13. Asystenta Wojskowego są słuszne, a zapobieganie rozprzestrzenianiu się ospy i ratowanie naszych żołnierzy i obywateli Dong Fan nie jest priorytetem, to wyciągnij miecze i zabijcie mnie.

Powoli zbliżający się tłum nagle przestał się poruszać.

Nawet czołowi strażnicy, którzy należeli do rodziny wojskowej Jun, nie mogli spojrzeć prosto w oczy Jun Ting.