Rozdział 3716 min. lektury

Pałac Imperialny Fan Jia tworzyło kilka wspaniałych i charakterystycznych czerwonych budynków, których fasady były odważnie udekorowane, aby pokazać majestat Króla.

Feng Ming został wprowadzony przez Generała Tonga i Mistrza Xia do głównego pałacowego wejścia. Lie Er ze względu na swój niski status służącego musiał pozostać na zewnątrz w karecie.

Tego ranka śnieżyca w końcu ustała. Ogromna ścieżka prowadząca do Pałacu wewnętrznego została całkowicie oczyszczona i było widać, że to służba uprzątnęła każdą odrobinę śniegu.

Gui Sen czekał już na przybycie Feng Minga, stojąc w głównym holu. Gdy tylko zobaczył, że przybyła delegacja, niemalże podbiegł, aby przywitać się z Księciem.

– Koronowany Książę, znów się spotykamy.

Na twarzy Gui Sena pojawił się promienny uśmiech. W jego zachowaniu nie było ani odrobiny urazy, która mogłaby wynikać ze wczorajszej obrazy, jakiej doświadczył od towarzyszy Feng Minga. Mężczyzna natychmiast chwycił za dłoń Księcia i obniżając swój głos, powiedział:

– Mówiąc prawdę, nasz Wielki Król przez ostatnie kilka dni nie czuje się najlepiej. Dziś Jego Wysokość udzieli audiencji Tobie, Koronowany Książę i wygląda na to, że decyzja o tak szybkim spotkaniu została podjęta po namowach Trzeciej Księżniczki. Książę musisz być ostrożny przy tej kobiecie. Zważywszy na to, że zaaranżowała również spotkanie Króla z Ruo Yanem i Mistrzem Dongiem.

Feng Ming przez chwilę poczuł się zaskoczony.

Wręcz nie mógł uwierzyć, że Gui Sen może być taki podstępny. To było oczywiste, że współpracuje z Ruo Yanem, a teraz odgrywa najlepszego przyjaciela, aby sprowokować nieufność pomiędzy nim a Trzecią Księżniczką.

Co za nikczemny człowiek.

Feng Ming natychmiast odwrócił od niego wzrok, a kąciki jego ust delikatnie się uniosły. Ściszając swój głos, odpowiedział:

– Dziękuję, Pierwszy Książęcy Małżonku, za twe ostrzeżenia. Jednakże wczoraj podczas naszej wizyty w mieście, słyszeliśmy, jak ludzie rozmawiali ze sobą na ulicy o stanie zdrowia Króla. Wygląda na to, że podejrzewają, iż nie choroba niszczy jego ciało, lecz został on otruty. Wasza Wysokość, powinieneś być bardziej ostrożny, spożywając własne posiłki.

Feng Ming chciał tylko zażartować, jednak wyglądało na to, że trafił w czuły punkt Gui Sena. Wszystkie kolory natychmiast odpłynęły z twarzy mężczyzny. Odpłynął gdzieś na moment myślami, zanim znów się opanował i bardzo szczerze zapytał:

– Książę, gdzie usłyszałeś takie informacje?

– Wszyscy w mieście o tym mówią! – Feng Ming zachowywał się nadal niewinnie i zdecydował się udawać do samego końca: – Pierwszy Książęcy Małżonku, z pewnością i do ciebie musiały dotrzeć te plotki?

– Tak… tak… – To było oczywiste, że Gui Sen coś ukrywa. Jego twarz zmieniła się, jakby rzeczywiście o niczym nie wiedział. Szybko zacisnął swe dłonie w pięści i oddając lekki pokłon Księciu, powiedział:

– Gui Sen ma wiele spraw wagi państwowej, którymi musi się zająć, dlatego bardzo przepraszam, iż nie będę mógł dłużej towarzyszyć Koronowanemu Księciu. Proszę, poczekaj tu, Wasza Wysokość, a Król Fan Jia z pewnością za chwilę udzieli ci audiencji.

Mężczyzna natychmiast odszedł. Wyglądał, jakby się spieszył, by jak najszybciej przeprowadzić dochodzenie, kto rozsiewa takie plotki pośród pospólstwa Fan Jia.

Feng Ming zaśmiał się pod nosem. Gwardzista, który wszedł do środka, aby zaraportować przybycie Księcia, zdążył powrócić i od razu przekazał mu wiadomość:

– Nasz Król obecnie nie czuje się najlepiej i potrzebuje odpoczynku. Nie jest w stanie spotkać się z tak dużą liczbą odwiedzających. Udzieli audiencji tylko Księciu An He.

– Koronowany Książę ma wejść do komnaty sam? – Generał Tong był pierwszym, który wygłosił swe niezadowolenie i spojrzał na Urzędnika Xia, szukając potwierdzenia swej opinii. Złożył swe ręce, ukłonił się i uprzejmie odpowiedział posłańcowi:

– Prosz,ę zaraportuj swemu Królowi, że Generał Tong, zgodnie z rozkazami Jego Wysokości Króla Regenta Xi Rei, ma nigdy nawet na krok nie opuszczać boku Koronowanego Księcia. Z całym szacunkiem, ale czy istnieje możliwość, abym mógł towarzyszyć Księciu podczas audiencji z Królem Fan Jia?

Feng Ming spojrzał przelotnie na Generała. Jeśli rzeczywiście takie były rozkazy Rong Wanga, to dlaczego nie okazał takiego zaangażowania podczas poprzedniego spotkania i pozostawił go samego z Trzecią Księżniczką i Ruo Yanem?

Posłaniec szybko to rozważył. Musiał służyć pod bezpośrednimi rozkazami Króla, więc po chwili sumiennie odpowiedział:

– Jeśli tak wyglądają sprawy, proszę, byście tu zaczekali, pójdę do Króla po nowe rozkazy.

Mężczyzna znowu wyszedł, a gdy wrócił po niemalże pół godzinie, zwrócił się bezpośrednio do Feng Minga.

– Nasz Wielki Król, naprawdę nie czuje się dobrze i nie jest w stanie przyjąć tak wielu gości. Książę może przekroczyć próg komnaty sam lub poczekać kolejne dwa dni, aż Jego Wysokość poczuje się lepiej. Wtedy przyjmie on wszystkich gości w Sali Głównej.

Feng Ming pomyślał natychmiast:

Obawiam się, że za dwa dni nie będę miał tej okazji, bo Król Fan Jia będzie martwy.

Książę wiedział, że nie powinien tego dalej przeciągać. Pośpiesznie spojrzał w stronę Mistrza Xia i skinął do niego, aby mężczyzna szybko podjął decyzję, co dalej zrobić.

Starzec pogładził się po brodzie i łagodnie wymamrotał:

– Ponieważ nie mamy innego wyjścia, nasz Książę powinien sam złożyć wyrazy szacunku Jego Wysokości Królowi Fan Jia.

– Ale… – Wtrącił Generał Tong.

– Generale Tong, nie musimy się o nic martwić. Koronowany Książę jest rozsądny i odważny. To jest Pałac Imperialny, więc możemy być pewni, że nic mu się nie stanie.

Czoło Feng Minga całe okryło się potem. An Xun był również odważnym i inteligentnym człowiekiem, a stracił swoje życie, gdy Rong Tian w podobnym miejscu wbił w niego swój miecz i przeciął na pół jak arbuza.

Posłaniec pokłonił się Feng Mingowi:

– Zgodnie z rozkazami proszę Koronowanego Księcia, by poszedł za mną.

Feng Ming nadal nieco się wahał, lecz Xia Guan popchnął go lekko z tyłu, dodając odwagi, by się nie bał i ruszył za strażnikiem.

Przygryzając wargi, chłopak pomyślał o tym, że Mistrz Xia z pewnością zdążył rozważyć całą sytuację i wyglądał na pewnego siebie. Wszystko zostało perfekcyjnie przygotowane.

Ponieważ jest on Koronowanym Księciem Xi Rei, to w sposób oczywisty powinien posiadać na tyle odwagi, aby móc samemu spotkać się z Królem Fan Jia. Zacisnął swe pięści, wypiął dumnie pierś do przodu i uniósł wysoko głowę, po czym zrobił krok do przodu.

Wnętrze Pałacu Imperialnego Fan Jia różniło się znacznie od mniejszych pałaców i rezydencji, które Feng Ming widział w tym kraju. Zamiast małych pasaży prowadzących do każdego z mniejszych budynków, tutaj znajdowała się ogromna i przestronna aleja. Dziedziniec wyglądał niemalże jak Klasyczne Ogrody Suzhou¹. Prawdopodobnie pałac Imperialny również został zbudowany zgodnie z matematyczną i niebiańską dokładnością. Było wręcz oczywistym, że architekci mają ogromny respekt dla naturalnych uwarunkowań terenu i otaczającego budynki krajobrazu.

Feng Ming wciąż podążał za gwardzistą, skręcając w prawo i w lewo poprzez kompleks splatających się ze sobą ścieżek. Trwało to chyba całą wieczność, zanim nareszcie dotarli do podnóża schodów, prowadzących bezpośrednio do Królewskiej komnaty.

Długie stopnie wykonane były z pięknego, wypolerowanego i białego jak jadeit kamienia. Droga ku górze przechodziła przez dwa kamienne głazy stojące po jej bokach. W chwili przekroczenia ich witał cię czarujący widok i ogarniające uczucie godności, elegancji i wielkiego kunsztu, z jakim zostało zaprojektowane wnętrze. Nawet we współczesnych czasach zdobyłaby najwyższą nagrodę w konkursie architektonicznym.

Podczas gdy Feng Ming nadal pozostawał zamyślony i tonął w zachwytach, z przeciwnej strony holu zaczęły nadchodzić dwie inne osoby.

Szły bardzo blisko siebie. Książę odwrócił się natychmiast, a na jego twarzy pojawiło się zmieszanie, ponieważ nie spodziewał się, że Król Fan Jia oprócz niego będzie miał jeszcze innych gości.

Gdy tylko mężczyźni podeszli bliżej, zdołał się im dokładniej przyjrzeć i zidentyfikować.

Krew natychmiast odpłynęła mu z twarzy, a z dumnej piersi uszło całe powietrze i wypełniło ją przerażenie.

Mężczyzną, który szedł przodem, był jeden z pałacowych gwardzistów, jednakże to osoba, która podążała za nim, była kimś, kto za pomocą jednego spojrzenia wzbudzał w Feng Mingu czysty strach. Ruo Yan.

– Książę An He, znów się spotykamy. – Król złożył swe ręce w tradycyjnym geście i lekko skłonił się w kierunku Feng Minga.

Ruo Yan zauważył Księcia już wcześniej i zdecydował się jak najszybciej dołączyć do niego tuż u podnóża schodów.

Już od samego początku Feng Ming chciał jak najszybciej załatwić sprawę audiencji. Nie spodziewał się, że przyjdzie mu stanąć twarzą w twarz z osobą, z którą najbardziej na świcie nie chciał się dziś spotkać. Zapragnął jak najszybciej schować się za plecami swego przewodnika albo rzucić się natychmiast do ucieczki w kierunku Królewskiej komnaty. Jednakże, kiedy przemyślał już swój następny ruch, to spokojny i opanowany Ruo Yan przesunął się celowo i stanął tak, aby zablokować przejście przez kamienne schody.

Feng Ming, nawet gdyby chciał, nigdy nie odważyłby się odepchnąć mężczyzny na bok, więc przełknął swój strach, podszedł do Ruo Yana i chłodno przemówił:

– Czy Król Li, przybył tu, aby również spotkać się z Królem Fan Jia?

Ruo Yan zmrużył oczy i dokładnie przyjrzał się Księciu przez moment, a ironiczny uśmiech pojawił się w kącikach jego ust:

– Słyszałem, że Król Fan Jia nie czuje się najlepiej. Oczywiście przyszedłem tu dziś, aby złożyć mu swoje uszanowanie. A co sprowadziło tu dziś Koronowanego Księcia?

– Ja? An He przybył tu, aby również złożyć mu swe ukłony.

– Hm, hm. – Król Li wydal z siebie szyderczy odgłos i dalej zaczął się droczyć. – Ruo Yan odniósł wrażenie, że Książę, czyje się niespokojny przebywając w Fan Jia. Może to dlatego tak szybko chce zobaczyć Króla Fan Jia i poprosić o zgodę o przyspieszenie wyjazdu wraz z Trzecią Księżniczką.

Ten przebiegły mężczyzna wyraźnie prowokował Feng Minga, jednakże Książę łatwo przewidział jego podstęp. Nie był na tyle głupi, aby wpaść w tę pułapkę. Kiwnął głową i z chłodnym spokojem odpowiedział:

– Nie mylisz się Wasza Wysokość. An He rzeczywiście chce przyspieszyć swój wyjazd. Fan Jia ma piękne krajobrazy, jednakże Xi Rei pozostaje bez władcy. Przybyłem tu, aby eskortować mą Książęca Ciotkę, a teraz muszę jak najszybciej wracać, ponieważ przebywając tu, opóźniam przygotowania do ceremonii mojej koronacji. Jak widzisz, jest wręcz konieczne, abym wyruszył do Xi Rei najszybciej jak to możliwe.

Ruo Yan zaśmiał się, gdy tylko usłyszał to wytłumaczenie. Jego oczy, które utkwił w Feng Mingu, nagle niebezpiecznie błysnęły, budząc w Księciu strach.

Ich kontakt wzrokowy sprawił, że serce Księcia omal nie wyskoczyło z piersi, a jego instynkt samozachowawczy sprawił, że zareagował, cofając się o kilka kroków w tył.

Ruo Yan poczuł się zadowolony, widząc reakcję Feng Minga. Nagle skończył swą grę, jak gdyby coś właśnie przyszło mu do głowy.

– Och, zastanawiałem się właśnie, dlaczego Książę stoi jak posąg. Wygląda na to, że zablokowałem drogę Waszej Wysokości. Jednakże obaj przecież idziemy w tym samym kierunku…

Szyderczy uśmiech rozciągnął się na ustach Króla, a jego ton głosu brzmiał dwuznacznie. Odstąpił na bok i wykonując zapraszający gest ręką, powiedział:

– Książę, proszę, idź przodem.

– Nie, będzie lepiej, jeśli to Król Li pójdzie jako pierwszy.

– Książę, nalegam. – Ruo Yan był nadzwyczaj śmiały, nawet w obecności gwardzistów. Nagle wyciągnął dłonie i zuchwale chwycił za ramiona Feng Minga.

Ten niechciany dotyk sprawił, że Książę natychmiast wbiegł na pierwsze dwa stopnie, aby jak najszybciej przerwać ich cielesny kontakt.

– W takim razie pójdę pierwszy. – Szybko wymamrotał.

Ruo Yan stłumił śmiech i podążył zaraz za nim.

Dlaczego jest tu tak dużo schodów, wijących się ścieżek i zakrętów?

Feng Ming czuł się, jakby był śledzony przez głodnego tygrysa. Jego serce nie było w stanie się uspokoić i natychmiast zaczął przeklinać architekturę, a także wystrój Królewskich Komnat Wewnętrznych, nad którymi jeszcze chwilę temu tak się zachwycał, a które teraz stały się jego gehenną.

Nagle głos Ruo Yana przerwał jego rozmyślania.

– Książę, ta broń przy twym boku, czy to może „Niezrównany” miecz?

– Ach? – Głos Feng Minga lekko drżał, kiedy przytaknął i natychmiast odpowiedział: – Tak.

Nigdy bym się nie spodziewał, że rozpozna miecz, gdy tylko na niego spojrzy.

Zważywszy na to, że Ruo Yan odgadł, co to za miecz, to z pewnością zna również jego historię. Może nawet podejrzewać, że drugi z mieczy znajdował się w posiadaniu Regenta. Wystarczyłoby, że wydobyłby teraz swoją broń i zabił Feng Minga, to samo również spotkałoby Rong Wanga. Wówczas Xi Rei pogrążyłoby się w chaosie!

Ruo Yan ma ambicje, aby władać całym światem, czyżby taki scenariusz nie spełnił jego pragnień?

Im więcej Feng Ming o tym myślał, tym bardziej czuł się zdenerwowany, aż wszystkie włosy stanęły dęba na jego ciele. Pogrążony w zadumie zapomniał o zachowaniu ostrożności i patrzeniu pod nogi.

– ACH! – Jego stopa nagle pośliznęła się na stopniu, a całe ciało wygięło się do tyłu.

W jednej chwili para silnych dłoni stanowczo chwyciła za talię Feng Minga. Ciało Ruo Yana przysunęło się bliżej, dotykając pleców Księcia i zabezpieczając go przed upadkiem.

Król spojrzał na niego z góry. Wyglądało to tak, jakby chłopak sam chciał wpaść w ramiona mężczyzny.

– Książę, musisz bardziej uważać, te stopnie wykonane są z białego jadeitu, co więcej wcześniej padał tu śnieg, więc są wyjątkowo śliskie.

Ciepły oddech Ruo Yana łaskotał tył ucha Feng Minga, a atmosfera stawała się z każdą chwilą coraz bardziej zawstydzająca i dwuznaczna.

Twarz Księcia znajdowała się niebezpiecznie blisko mężczyzny, więc mógł od razu dostrzec zaborcze pragnienie płonące w tych strasznych oczach. To była najbardziej przerażająca z chwil.

– Wiem, że jest ślisko. – Wymruczał Feng Minga, kiedy bezskutecznie próbował się uwolnić.

Niestety praktyka w szermierce sprawiła, że uchwyt Ruo Yana był niezwykle potężny i mimo tego, iż bardzo delikatnie ściskał talię Księcia, to chłopak nie był w stanie wyrwać się i stanąć prosto.

Patrząc z boku na sytuację, wyglądało to tak, jakby Feng Ming celowo przechylał się w objęcia Króla. Ruo Yan wydawał się bardzo zadowolony i nie zamierzał odpuścić sobie tej okazji, więc nadal droczył się z Księciem:

– Wasza Wysokość, nie zamierzasz wstać?

Mężczyzna stawał się coraz bardziej zuchwały i kiedy mówił, przycisnął wargi do ucha Feng Minga. Swoją posturą blokował widok i był pewny, że w tym momencie podążający za nimi gwardziści nie są w stanie niczego dostrzec.

Korzystając z okazji, wystawił swój język i delikatnie polizał Księcia po uchu. Dzięki temu, że byli tak blisko siebie, wyszeptał głębokim głosem tak, aby tylko Feng Ming mógł to usłyszeć:

– Nie spodziewałem się, że Pałac Królewski Xi Rei kryje w sobie tak nadzwyczajne piękno. Z pewnością Król Regent zdążył już cię posmakować…

Feng Ming zadrżał, a gęsia skórka okryła całe jego ciało. Zawstydzony zarumienił się, zagryzł swe wargi i spojrzał rozwścieczony na Ruo Yana. Natychmiast zniżył swój głos i warknął:

– Puść mnie!

– Ha ha, w twoich oczach jest tyle pasji. Nie pasujesz do roli Koronowanego Księcia. Być może rola kochanka byłaby dla ciebie bardziej odpowiednia.

Nagle Ruo Yan przestał droczyć się z Księciem i w końcu delikatnie poluzował swój uścisk.

Kiedy te silne dłonie nareszcie go puściły, Feng Ming uciekł, wspinając się jak najwyżej po schodach, aby zwiększyć dystans między nimi. Odwrócił się jeszcze raz i przesłał mężczyźnie najbardziej mordercze ze swych spojrzeń, po czym wspiął się na ostatni ze schodów i w pośpiechu wszedł do prywatnych komnat Króla Fan Jia.