Rozdział 248 min. lektury

Wczesnym rankiem następnego dnia, Feng Ming i jego świta szykowali się do wyjazdu. Chiu Lan i pozostałe dziewczęta wraz ze wschodem słońca weszły do jego komnat, aby pomóc mu w ubraniu się w szaty podróżne.

Wysłanie Koronowanego Księcia z misją dyplomatyczną miało poważne znaczenie. Oczywiście oznaczało to wiele uciążliwych przygotowań zgodnych z dworską etykietą. Wiele rzeczy trzeba było ze sobą zabrać, nie wspominając już o tych niezliczonych ilościach odzieży i osobistych ozdobach, które Feng Ming musiał nosić. Szaty wewnętrzne, wierzchni płaszcz, buty, ciepłe peleryny, jadeitowe wisiory, leki… Feng Minga stał jak drewniana kukła już przez ponad dwie godziny, a w tym czasie Chiu Lan i pozostałe służące gorączkowo dokonywały ostatnich poprawek w jego stroju.

– Gotowe. – Chiu Yue cofnęła się kilka kroków i patrzyła tak przez chwilę, zanim uśmiechnęła się i powiedziała: – Nie ma na tym świecie Koronowanego Księcia równie pięknego, jak nasz Książę Xi Rei.

Niestety Feng Ming nie był zachwycony komplementem. Ciężka złota korona, którą miał na sobie, przyprawiała go o ból głowy, a całe ciało było odrętwiałe. Wewnątrz pragnął, aby ktoś wyciągnął go z jego niedoli.

Myślami wracał z powrotem do ryzyka, jakie podjął, zgadzając się na podróż do Fan Jia. Jednak pomimo tego, iż był odrobinę przerażony, a możliwość zbliżającej się śmierć mocno go martwiła, to i tak Feng Ming nie potrafił się powstrzymać od uczucia lekkiego podekscytowania.

Chiu Xing, która przyzwyczaiła się już do usługiwania Koronowanemu Księciu w przeciągu tych paru miesięcy, wiedziała, że nie tylko charakter Feng Minga był znakomity, ale również był on bardzo przyjacielsko nastawiony do wszystkich wokół, stąd więc nie bojąc się konsekwencji, zachichotała i powiedziała:

– Naprawdę chciałabym, aby Jego Wysokość Rong Wang mógł cię teraz zobaczyć! Zastanawiam się, jakich pochwał by użył!

– Nie tylko Regent! Jest wielce prawdopodobne, że i Trzecia Księżniczka Fan Jia będzie oczarowana naszym Księciem, gdy tylko na niego spojrzy.

Pokojówki kontynuowały rozmowę, podczas gdy Feng Ming nadal pogrążony był w swych myślach.

– Ale dlaczego Jego Wysokość Rong Wang jeszcze nie przyszedł?

– Wczoraj przysłał wiadomość, że jest bardzo zajęty sprawami królestwa i nie może osobiście zobaczyć się z Księciem przed jego podróżą – odpowiedziała Chiu Lan.

– Nie wierzę w to! Nasz Koronowany Książę wyrusza z poselstwem zagranicznym, a Jego Wysokość Rong Wang nie chce przyjść? – wtrąciła Chiu Yue.

Feng Ming fuknął ze złością, kiedy te dwa słowa, Rong Wang, zostały wypowiedziane.

Nagle na zewnątrz książęcych kwater, usłyszał odgłos zbliżających się w pośpiechu kroków, które sprawiły, że jego serce zaczęło mocniej bić.

Kroki nagle zwolniły, a przez drzwi korytarza prowadzących do jego komnat weszły dwie osoby, głośno anonsując swe przybycie.

– Pozdrawiam Waszą Wysokość, Koronowanego Księcia!

– Najniższe ukłony dla Waszej Wysokości!

Jego nadzieje zgasły. Przybyłymi gośćmi okazali się Generał Tong i Mistrz Xia Guan. Oboje ubrani byli równie imponująco. Wydawało się, że i oni musieli przejść przez podobne trudności, aby przywdziać okazjonalny strój.

– Och, to tylko wy dwaj… – Powiedział Feng Ming zrezygnowany. Nie był w stanie zmusić się, aby docenić ich wymyślne stroje. Widząc, że wśród nich nie ma Rong Wanga, jego twarz pociemniała i powróciło przygnębienie.

Generał Tong skłonił się nisko i przemówił:

– Rong Wang wydał nam rozkaz, abyśmy oboje towarzyszyli Jego Wysokości w tej podróży. Twój pokorny sługa przygotował pięć tysięcy elitarnych żołnierzy, którzy będą cię eskortować i chronić Waszą Wysokość. Generał Tong jest przekonany, że Koronowany Książę będzie miał bezpieczną i przyjemną podróż.

– Zgodnie z poleceniem otrzymanym od Rong Wanga, urzędnik Xia będzie tuż przy boku Jego Wysokości, aby dbać o twoje zdrowie. Oczywiście zapas medycznych ziół i eliksirów zostanie przygotowany i zabrany w tę podróż, by zapobiec wszelkim ewentualnym problemom…

Feng Ming znosił ich tłumaczenia, dopóki nie skończyli i wówczas zapytał:

– Gdzie jest Rong Wang?

– Rong Wang jest zajęty sprawami wagi państwowej, dlatego nie mógł być tu osobiście. Rozkazał więc nam, twym uniżonym sługom, aby w jego imieniu złożyć Jego Wysokości Koronowanemu Księciu wyrazy szacunku. Oczywiście…

– Oczywiście co…? – naciskał poirytowany Feng Ming.

Generał Tong sięgnął do tyłu, skąd wyciągnął miecz i z szacunkiem chwycił go w obie swe dłonie, po czym zaoferował broń Księciu, czystym głosem dodając:

– Jego Wysokość Regent przekazuje ten wspaniały miecz do twojej dyspozycji.

Na twarzy Feng Minga pojawiło się wzburzenie, kiedy zobaczył ten pożegnalny prezent.

– Hmm! I co niby mam zrobić z tym starym mieczem? – Im więcej o tym myślał, tym bardziej stawał się poirytowany. Odwrócił się w kierunku Chiu Lan i poinstruował ją:

– Zabierz stąd ten gryzak dla psów!

Chiu Lan zakryła swoje usta i starając się nie śmieć, wyszeptała:

– Jego Książęca Wysokość, proszę, nie nazywaj tego przedmiotu „gryzakiem dla psów”.

Ktoś zachichotał za plecami Feng Minga. Słysząc to nagłe rozbawienie, Książę szybko rozważył to, co przed chwilą powiedział, a jego twarz z zażenowania cała zrobiła się czerwona.

Chiu Xing podeszła do swego pana jeszcze bliżej i cicho zapytała:

– Jeśli Wasza Wysokość życzy sobie zobaczyć Rong Wanga, czy powinnam wysłać posłańca z prośbą o jego przybycie?

– Kto chce go widzieć? Nikt nie ma pozwolenia, aby gdziekolwiek chodzić!

Generał Tong starał się ze wszystkich sił, by zachować swą dostojność. Jego ręce nie zmieniły pozycji, wciąż uporczywie trzymając miecz i cierpliwie czekał, aż Książę przyjmie ten dar.

W przeciwieństwie do tego twardego człowieka, urzędnik Xia wciąż się uśmiechał. W końcu odzyskał swą poważną postawę i widząc, że czas ucieka, przejął na siebie obowiązek przekazania miecza.

– Czy Wasza Książęca Wysokość, zna pochodzenie tego miecza? – zapytał, próbując kusić ciekawość Księcia.

W końcu Feng Ming przyjrzał się przez dłuższą chwilę kłopotliwemu przedmiotowi, zwracając uwagę na jego smukłe ostrze i rękojeść, w której osadzony był duży ciemny klejnot. Miecz wyglądał tak przeciętnie, iż trudno byłoby rozpoznać w nim cenny eksponat.

Wtem przypomniał sobie historię Jeleń i kocioł, w której Wei Xiao Bao posiadał sztylet, którym mógł wytapiać żelazo z każdej broni, z którą miał kontakt.

W duchu pomyślał: Może Regent celowo poszukał podobnego, cennego miecza, używając przy tym tysięcy spisków, aby dać mi taki skarb. Hnn, nawet jeśli zaoferował mi taki rodzaj miecza, to i tak mu nie wybaczę.

– No więc jakie jest pochodzenie tego miecza? – zapytał i z ciekawością przyjrzał się broni, wyciągając miecz z pochwy.

Metal w ogóle nie miał połysku. Feng Ming przez chwilę bawił się nim w swej dłoni, po czym odwracając się, z całej siły uderzył nim w stół. Podniósł miecz i zaczął oceniać szkody. Na powierzchni mebla nie znalazł ani jednego śladu. Nie tak wyobrażał sobie cięcie ostrzem miecza. Teraz był jeszcze bardziej zawiedziony. Odrzucił broń na stół i zmarszczył swe brwi.

– To z pewnością popsuty miecz!

– Wasza Wysokość nie powinien tak szybko się złościć. Urzędnik Xia natychmiast wyjaśni ci pochodzenie tego cennego skarbu.

Stary mężczyzna ukłonił się nisko przed Feng Mingiem. Używając swych obu dłoni sięgnął po miecz, który Książę odrzucił na bok i z poważnym wyrazem twarzy powiedział:

– To ostrze nazwane jest „Niezrównanym”. Jest jedną z trzech najwspanialszych broni i największych skarbów Xi Rei. Ten miecz nie jest ostry, nie jest również zachwycający i zjawiskowy, a jeśli ktoś chciałby go użyć do zabicia wroga, to byłoby znacznie lepiej posłużyć się zamiast niego kuchennym nożem. Nie mniej jednak wciąż nazywany jest najwspanialszą bronią. Czy Wasza Wysokość jest w stanie zgadnąć dlaczego…?