Rozdział 1318 min. lektury

Dwudziestego grudnia tego roku zimy chłód przywitał Pałac. Była to również data urodzin Królowej Xi Rei.

Rong Wang nie skupiał uwagi na tej wielkiej uroczystości, która stanowiła część tradycji Królestwa. Generalny zarządca Pałacu Cesarskiego zadowalająco wszystko zorganizował. Pałac przyozdobiony był w jaskrawe lampiony i kwiaty, a pełne życia jedwabne transparenty ozdabiały ściany, odnowiono również delikatne parawany. Przez całą długość holu zapalono świece. Ich gorący płomień oznaczał życzenia długiego życia i wiecznej młodości dla Królowej.

Urzędnicy i imperialna szlachta przynieśli w darze wiele rzadkich i interesujących przedmiotów, które zostały zebrane i dostarczone do Jej Wysokości.

W ciągu całego roku Królowa nie wychodziła na zewnątrz ze swych kwater. Tylko w czasie jej urodzin, ubrana w najwspanialszy ceremonialny strój, z koroną na głowie siadała na swym tronie pośrodku sali Imperialnej, położonej w samym centrum Pałacu i podejmowała setkę oddających jej cześć oficjeli.

Co roku w czasie urodzin Królowej, to Książę prowadził gości przed jej oblicze. Jednakże dziś, ten, na którego tak wyczekiwali, wciąż pozostawał w swych kwaterach, cały rozwścieczony.

– Co? Powiedziałeś, że mam matkę?

Zaraz po zażyciu kąpieli, Książę został nagle zmuszony do ubrania niezliczonej ilości ekstrawaganckich szat. Nowina, która uderzyła w niego tak nagle, całkowicie zaskoczyła Feng Minga.

– Mam aktualnie matkę, Królową? – powiedział z niedowierzaniem.

– Co w tym dziwnego? Wszyscy mamy rodziców i, pomimo iż Król pozostaje w śpiączce przez niezliczone lata, Królowa zawsze wywiązuje się ze swych obowiązków wewnątrz Pałacowego Haremu. Jej Wysokość raduje jej spokój i rzadko przebywa poza granicami swych komnat.

Feng Ming wpatrywał się intensywnie w Regenta, pokazując swe niezadowolenie. Chodził tam i z powrotem, dalej sprzeczając się i wyklinając wszechogarniające go nieszczęścia.

– Dlaczego mówisz mi o tym dopiero teraz? To zbyt poważna sprawa, a ty tak nieoczekiwanie przyprowadzasz tu stu urzędników, by towarzyszyli mi w odbyciu formalnej wizyty u mojej ‘matki’? Mój Boże! Ona wyczuje, że coś jest nie tak!

Feng Ming odwrócił się do Rong Wanga i zdenerwowany, mocno i stanowczo chwycił mężczyznę.

– Matka i dziecko czują się instynktownie, ona mnie przejrzy!

– Wiem, dlatego mówię ci to teraz. To będzie test z twoich dwumiesięcznych nauk i zweryfikuje to, czego się nauczyłeś. Opanowałeś dworską etykietę, więc zachowywanie się jak Książę nie powinno być dla ciebie trudne. Aby ukryć twą prawdziwą tożsamość przed ludźmi, musisz być w stanie oszukać wpierw Królową. Jeśli nie jesteś w stanie przekonać kobiety, która większość swego czasu spędza ukryta wewnątrz Pałacu, to w przyszłości, gdy będziesz podróżował, aby reprezentować kraj jako dyplomatyczny wysłannik, natychmiast odkryją, że jesteś oszustem.

Feng Ming był jak zacięta płyta i powtórzył dziwne słowa, które usłyszał.

– W przyszłości będę podróżował za granicę?

– Jesteś Koronowanym Księciem, to oczywiste, że jest wiele rzeczy, które będziesz musiał zrobić, wliczając w to podróże dyplomatyczne, aby ustabilizować więzi z innymi krajami.

Rong Wang ustawił chłopaka przed sobą, zanim sięgnął, by pomóc Księciu w rozprostowaniu jego delikatnych szat. Widział, że Feng Ming czuje się niespokojny, więc delikatnie powiedział:

– Nie bój się, Królowa jest spokojną osobą. Praktycznie ona i An He niezbyt często się ze sobą widywali. Rozluźnij się, a ona niczego się po twym zachowaniu nie domyśli. Poza tym będę tam z tobą.

Feng Ming poczuł, jak ciężar w jego sercu zelżał, jednakże wzbudziło to w nim podejrzenia.

– Jak to możliwe, że Książę i Królowa nie spotykali się zbyt często? Czyż nie są matką i synem?

Rong Wang zawahał się, zanim odpowiedział:

– Takie są zwyczaje wewnątrz Pałacu, szybko się do nich przyzwyczaisz. W każdym razie Książę był rozczarowujący, co sprawiło, że Królowa nie była z niego dumna i zbyt mu życzliwa.

Mimo iż Rong Tian mówi o poprzednim Księciu, Feng Ming nadal odnajdywał w tym zniewagę i spojrzał groźnie na mężczyznę, okazując swe niezadowolenie.

Regent uśmiechnął się, rozbawiony reakcją chłopaka.

– To poprzedni Książę był bezwartościowy, ty jesteś całkowitym jego przeciwieństwem. – Dłonie Rong Tiana przeniosły się w dół i zaczęły głaskać smukłą talię mężczyzny.

Feng Ming roześmiał się w odpowiedzi na pieszczoty.

Para pozostawała wewnątrz komnat Księcia przez dłuższy czas, powodując w służbie czekającej na zewnątrz ogromne zdenerwowanie. W końcu, kiedy się pojawili, powódź westchnień wylała się ze wszystkich zebranych. Para pomaszerowała dalej w kierunku dziedzińca, aby powitać Królową.

Gdy dotarli do granicznych ścian wewnętrznego Pałacu, muzyka i odgłosy uroczystości rozległy się w powietrzu.

Feng Ming wiedział, że nadeszła pora jego wyzwania i że nie będzie to łatwe.

Nagle zatrzymał się przed samym wejściem na dziedziniec, gdzie czekali jego poddani. Jego ręka trzęsła się, kiedy złapał za rękaw Rong Tiana, całkowicie gniotąc materiał w mocnym uścisku.

Rong Wang był świadkiem, jak kolor odpływa z twarzy Feng Minga i strach okrywa całe jego oblicze. Zaczął w sekrecie czuć się winny, że nie uprzedził o tym chłopaka już kilka dni wcześniej. Jednakże nadarzająca się okazja jest znakomitą szansą, by zahartować Księcia, aby mógł stanąć na własnych nogach.

Nie widząc lepszego rozwiązania, Regent sięgnął po przytrzymującą go dłoń i gwałtownym szarpnięciem odepchnął ją, po czym pochylił się i podniósł swój głos:

– Przybył Koronowany Książę!

Natychmiast nieznacznie się wycofał, aby stanąć w niewielkiej odległości za Feng Mingiem, pozostawiając go z przodu samego.

Nagle wielkie wrota otworzyły się szeroko. Wszyscy urzędnicy już od wczesnych godzin porannych czekali gorliwie na przewodnictwo Jego Wysokości. Byli starannie ustawieni i każdy z nich jednocześnie pokłonił się, witając swego Koronowanego Księcia.

– Wasza Wysokość!

Feng Ming zacisnął zęby. To, czego naprawdę pragnął w tej chwili, to odwrócić się, chwycić Rong Wanga i dać mu porządne lanie.
Jednakże wiedział, że nie był to odpowiedni moment. Stanął prosto, wypinając swą pierś do przodu, po czym machnął ręką i ciepłym basem, który był trenowany przez ostatnie dwa miesiące, powiedział do dworzan:

– Wszyscy ministrowie i urzędnicy mogą powstać i podążyć za mną, aby oddać hołd naszej Królowej.

Ostatnie dwa miesiące treningu Rong Tiana zaowocowały w tym momencie. Słowa, które opuszczały usta Feng Minga, naprawdę brzmiały, jakby był on wielkim liderem.

Jego poddani jednogłośnie odpowiedzieli:

– Tak jest, Wasza Wysokość.

Feng Ming podniósł swą głowę, wypiął dumnie pierś i ruszył do przodu, by poprowadzić ludzi w kierunku bramy. Jego duże, brązowe oczy błyszczały pod spojrzeniami zewsząd go otaczającymi.

Wnętrze kwater królowej zostało znakomicie zaprojektowane. Było piękne i spokojne, a przestronny korytarz prowadził do wielkiej, centralnej sali.

Królowa oczywiście czekała na swych gości.

Patrząc na poważną atmosferę i respekt emitujący z dostojnych i dumnych oficjeli Xi Rei, podążających za nim, Feng Ming czuł się jak głupiec.

Boże! On nie tylko idzie tam, udając Koronowanego Księcia tego starożytnego kraju. Ma nawet śmiałość, by dumnie kroczyć na wprost swej matki, Królowej, aby pogratulować jej urodzin!

Rong Wang wyczuł, że Książę popada w oszołomienie, które było bardzo widoczne na twarzy młodego mężczyzny. Takie zachowanie było niestosowne, więc Regent, czym prędzej podszedł do chłopaka i wyszeptał:

– Wasza Wysokość, idź w kierunku centrum sali, wprost do Królowej, aby jej pogratulować.

Niski głos Regenta przestraszył Feng Minga. Jego oszołomienie było jednak krótkotrwałe, kiedy przypomniał sobie okrutne psikusy, jakie mężczyzna na nim praktykował. Spoglądając gniewnie w jego kierunku, wyprostował ciężką, srebrną koronę, która spoczywała na jego głowie i dumnie posuwał się naprzód.

Dostojnie doszedł do końca alei i wszedł do holu głównego wewnętrznego Pałacu.

Ubrana w wyborne szaty kobieta siedziała na środku sali. Otoczona była przez niezliczoną ilość pałacowych służących. Pomimo iż nie była tak piękna, jak Feng Ming sobie wyobrażał, to otaczała ją aura czystego wdzięku i szlachetności.

– An He życzy swej matce wszystkiego najlepszego z okazji jej urodzin!

Zgodnie z naukami Rong Wanga, po tym, jak serdecznie złożył swoje życzenia, ukląkł i ukłonił się lekko, okazując swój szacunek dla matki.

To Królowa Xi Rei! Och, nie! Jeśliby wiedziała, że podszywam się pod jej syna, to z pewnością nie byłoby to wtedy zabawne! – pomyślał Feng Ming.

Nie mógł powstrzymać swych oczu przed rzuceniem gniewnego spojrzenia na Rong Wanga, który miał stać za nim. Jednak kłopotliwego człowieka nie było w zasięgu jego wzroku.

W rzeczywistości Książę znajdował się tam sam. Był jedynym, który przeszedł przez wejście do sali i ukląkł przez Królową. Jego osoby towarzyszące, zamiast podążyć za nim do środka, ulokowały się na zewnątrz w schludnych rzędach i, klęcząc, czekały na swą kolej w oddaniu hołdu.

Feng Ming był tak zdeterminowany i skupiony się na swej grze, że nie zauważył, gdy Regent wstrzymał pochód tuż przed wejściem do sali. Nagle oblał go zimny pot.

Rong Wang, ty draniu! Znowu mnie oszukałeś!

Przerywając tę niezręczną ciszę, delikatny głos przemówił powyżej jego głowy.

– Moje dziecko, możesz wstać.

– Dziękuję, Wasza Wysokość. – Feng Ming powstał i podniósł swą głowę, przyglądając się Królowej. Wydawało się, że ona również robi to samo.

Kiedy ich oczy się spotkały, chłopak natychmiast odwrócił wzrok, czując się skrępowany. Nie ośmielił się mówić. Jego serce waliło niespokojnie, a jego myśli były nadmiernie przesadne. Był niepewny i szczerze obawiał się Królowej, czy ta nie wychwyci żadnych pomyłek jego fałszywej gry.

Byłoby dobrze, gdyby tylko był w stanie porozmawiać z nią, przecież była ona matką jego obecnego ciała.

Jednakże Feng Ming był zbyt przerażony, że mógłby się przejęzyczyć, więc zawstydzony wciąż stał, narażony na oceniające spojrzenia Królowej.

Na szczęście kobieta wydawała się nie poświęcać zbyt wielkiej uwagi swemu synowi, więc gdy przerwała milczenie, temat jej rozmowy był raczej nudny.

– Moje dziecko, czy pozostajesz w dobrym zdrowiu?

Feng Ming był sekretnie zdumiony, pałacowym zwyczajom. Te osoby widywały się raz na rok. Niemniej jednak byli matką i synem. Dlaczego nie ma żadnych emocji w jej spojrzeniu?

Skinął głową i odpowiedział posłusznie:

– An He pozostaje w dobrym zdrowiu. – Przypomniał sobie instrukcje Regenta i szybko dodał. – Dziękuję Waszej Wysokości za jej troskę.

– Czy często czytasz i się kształcisz?

To były rutynowe pytania, które wymagały rutynowych odpowiedzi, a jej głos był obojętny i zimny.

– Moje nauki idą dobrze.

Królowa zadała jeszcze kilka nieistotnych pytań, po czym w końcu powiedziała:

– Twój ojciec jest chory i niezdolny do rządzenia krajem. Upewnij się, aby pytać o rady i wskazówki Rong Wanga, tak będzie najlepiej.

Szukać u Regenta porad i wskazówek? To najlepsza droga, by poprowadzić Xi Rei do całkowitej i nieodwracalnej zguby.

Na szczęście dzisiaj mamy z Rong Wangiem te same cele. Moje serce życzy mu, by stał się legendarnym władcą, jeśli nie, to teraz jest najlepsza pora, aby upaść przed stopami Królowej, płakać i opowiedzieć jej o wszystkich przewinieniach tego mężczyzny.

Feng Ming przyjrzał się Jej Wysokości, potrząsnął swą głową sekretnie i zrezygnował z tego pomysłu. Widząc jej zimne jak lód spojrzenie i całkowitą obojętności względem Księcia, było oczywiste, iż nie będzie w stanie wycisnąć ani krzty litości od tej srogiej kobiety, ani z nią współpracować.

Wydawało się, że Xi Rei nie ma przeszłości, by się rozwinąć. Dla Feng Minga było lepsze, aby próbować rozszerzyć perspektywy Królestwa, jednocząc się z Regentem.

Ponownie podniósł swą głowę i odpowiedział pokornie:

– Tak, An He rozumie, że musi poszukiwać u Rong Wanga porad i wskazówek we wszystkich aspektach i nie podejmować żadnych własnych decyzji.

Wyraz twarzy Królowej zmienił się nieznacznie, można by nawet stwierdzić, że pojawił się na niej cień uśmiechu, kiedy skinęła swą głową.

– To jest właściwa droga. Gdzie jest Rong Wang? Przyślij go przed me oblicze, bym mogła go zobaczyć.

Co jest tu takiego miłego do oglądania? Feng Ming mruknął z goryczą.

Rong Wang, natychmiast wszedł do sali pewnym krokiem, w końcu stanął na wprost kobiety i ukłonił się nisko.

– Twój uniżony sługa, Rong Tian, przybył tu by złożyć swe uszanowanie Waszej Wysokości. Życzę ci szczęśliwego życia po wieczność.

Postawa, jaką przybrał, świadczyła o jego dobrych manierach. Eleganckie ruchy ciała, płynne gesty i wyraz jego przystojnej twarzy, były całkowicie nadzwyczajne.

– To dobrze, że wszystko jest w najlepszym porządku. Minął już rok, odkąd widziałam cię po raz ostatni. Słyszałam, że miałeś do czynienia z wieloma zagranicznymi sprawami i że wszystkie zakończyły się sukcesem. Powinieneś być odpowiednio wynagrodzony.

Królowa obdarzyła go olśniewającym uśmiechem, sprawiając, że Feng Ming patrzył się na nich teraz z niedowierzaniem.

Naprawdę! Kto właściwie jest jej synem?

Królowa kontynuowała:

– Rong Wang, oto są dary, jakie urzędnicy przynieśli mi dzisiaj. Pomimo iż jesteś wciąż młody, to posiadasz wielkie doświadczenie. Obawiam się, że jestem już poza wiekiem, aby cieszyć się ich wartością. Przekazuję je wszystkie tobie, czerp z nich przyjemność.

Rong Wang uśmiechnął się i odpowiedział uprzejmie:

– Dziękuję, Wasza Wysokość, za twą hojną nagrodę. Rong Tian wybierze z nich tylko kilka, które będą przypominały o łasce i życzliwości Waszej Wysokości.

Dary, jakie przyniosła szlachta, urzędnicy i członkowie dworu, zostały bezzwłocznie usypane w stertę pośrodku głównej sali. Rong Tian obszedł ją dookoła i wstrzymując się przez krótką chwilę, szybko wybrał dwa przedmioty, po czym wrócił do Królowej, aby sprawdziła, co zostało wybrane.

Królowa skinęła głową, westchnęła i niechętnie ogłosiła.

– Jest już późno, proszę, byście wszyscy wyszli, chciałabym odpocząć.

– Tak!

Feng Ming wypuścił z siebie duże westchnienie ulgi, kiedy wraz z Rong Wangiem przekazał swe końcowe pozdrowienia dla Jej Wysokości. Kiedy już wychodzili, usłyszeli nagle, jak Królowa woła do nich:

– Poczekajcie chwilę…

Oboje w pośpiechu zawrócili i składając swe ramiona, czekali na jej rozkazy.

Po dłuższej chwili Królowa powiedziała:

– Odszukać tę pelerynę z norek i przekazać ją Regentowi.

Służące w pośpiechu zebrały masywne, ciężkie futro ze stosu prezentów i podały je Rong Wangowi, który z szacunkiem wyciągnął obie ręce, aby przyjąć ten pożegnalny podarunek.

Królowa wpatrywała się w Rong Tiana przez chwilę i powiedziała z dużym smutkiem w głosie:

– Rong Wang, słyszałam, że zajmujesz się bezustannie sprawami Xi Rei, nawet po nocach. Zimowe noce są przejmująco chłodne, a nosząc to futro, będzie ci cieplej.

– Dziękuję, Wasza Wysokość, za prezent świadczący o życzliwości.

Para nareszcie opuściła salę główną kwater królowej i wraz z urzędnikami wycofała się z centralnego Pałacu.

– To było dziwne, Królowa traktowała cię nadzwyczaj dobrze. Było tak, jakbyś to ty był jej prawdziwym synem.

Kiedy powrócili do komnat książęcych, Feng Ming był bardziej niż szczęśliwy, rozbierając się z ciężkiej ozdobnej peleryny, którą musiał nosić przez cały dzień.

Jego oczy przyglądały się Rong Tianowi z podejrzliwością.

– Nie opowiadaj bzdur. Twój status jest inny od mojego, takie słowa po tysiąckroć nie powinny nigdy opuścić twoich ust.

– Próbujesz znowu mnie zastraszyć? Te rzeczy, do których mnie dziś zmusiłeś! Nie rozliczyłem się jeszcze z Tobą za to! – Feng Ming parsknął i powiedział. – Ja jestem jej synem, dlaczego mi nic nie dała, a ty zostałeś wynagrodzony za to i za tamto?

– To dlatego, że to ja jestem głową stanu. – Rong Wang zaśmiał się ponownie. Rozwinął piękny płaszcz z norek, którym został obdarowany i szybko owinął go wokół Feng Minga, zamykając go szczelnie wewnątrz fałd ciepłego i grubego materiału.

Delikatnie wyszeptał do rozczarowanego Księcia:

– To, co było nagrodą dla mnie, wcale nie oznacza, że nie może być również nagrodą dla ciebie.

Rong Tian sięgnął do swej kieszeni, by wydobyć dwa wybrane przez siebie przedmioty, które wybrał ze zdobyczy Królowej i położył je przed Feng Mingiem.

Było to pięknie wykonane małe lusterko, dekorowane we wspaniałe szczegółowe detale, oraz skromnie ozdobiony, schowany w pochwie sztylet.

Oczy Feng Minga natychmiast się rozjaśniały, kiedy zobaczył nóż. Zaskoczony wykrzyknął z radości. Jego ręka chwyciła za mały sztylet, po czym szybko wyciągnął go z pochwy. Ostrze było zimne, ostre i śmiercionośne. Sama zabawa tym nożem i trzymanie tak niebezpiecznej broni w swej ręce spowodowało, że Feng Ming zadrżał.

– Ten nóż jest niesamowity!

– Ten wspaniały nóż ma bardzo długą historię i jest ceniony jako skarb w Xi Rei. Byłoby dobrze, gdybyś trzymał go przy swym boku na wypadek kłopotów. Hahaha. Mam bardzo dobre oko. Te przedmioty wybrałem spośród darów Królowej, więc z pewnością są bardzo wyjątkowe.

Feng Ming spojrzał ponownie z namysłem na sztylet i z wdzięcznością umieścił go przy swym pasie.

– Nie widzę żadnej korzyści w wybraniu tego lusterka. No dobrze, biorąc pod uwagę twój wygląd, musisz być zauroczony swoim odbiciem. Mam rację?

– Mylisz się, to lustro jest dla ciebie.

– Jest dla mnie?

Rong Wang podniósł lusterko i triumfalnie zauważył z zadowolonym z siebie głosem.

– Nie mów mi, że nie zauważyłeś? Jego rączka jest wykonana ze szczerego złota. Jest cienka, gładka i bardziej pasuje, by użyć jej gdzieś w twoim ciele, aby powoli je otwierać bez obawy, że mogę cię zranić.

Feng Ming zamrugał z całkowitym niedowierzaniem. Widząc nikczemny uśmieszek, który odmalował się na ustach Regenta, w końcu zrozumiał.

Natychmiast odskoczył w bok, wyciągnął sztylet zza swego pasa i wrzasnął ostrzegawczo:

– Rong Tian, ośmieliłbyś się?!

– Dlaczego miałbym się nie ośmielić?

Regent nie odczuł żadnego strachu przed ostrym ostrzem trzymanym w ręku chłopaka i szybko przesunął się do przodu.

– Nie podchodź tutaj! – groził Książę.

– Wasza Wysokość, nie w ten sposób dzierży się sztylet. Haha. Wygląda na to, iż nie zostałeś odpowiednio przeszkolony w sztuce walki.

– Ty draniu! Odejdź! Wynoś się!… Ach! Puść mnie! Oddaj mi z powrotem nóż, powiedziałeś, że jest dla mnie!

– Po prostu pozwól mi dotknąć cię choć trochę w tamtym miejscu. Obiecuję, że to nie będzie bolało…

– Pomocy! Ktokolwiek! Niech ktoś mi pomoże…! Ratujcie Księcia! Ratujcie Księcia…! Argh… hmm…!! – Feng Ming zakrztusił się, gdy jego drapieżnik szykował się do śmiertelnego ataku.

Po usłyszeniu mrożących krew w żyłach krzyków Feng Minga wyszkolona służba i straż w pośpiechu wyszła. Bez śladu wahania udali się do wyjścia, upewniając się, że szczelinie zamknęli za sobą drzwi.

Wydawało się, że Pałac Xi Rei naprawdę był w całości kontrolowany przez Regenta.