Posłowie autorki II6 min. lektury

W końcu skończyłam edytowanie.

To ważne zadanie zajęło mi tak długo, że powinnam trzy razy wykrzyczeć tę wiadomość i wstawić wykrzyknik po każdym słowie. Pomimo tego, udało mi się przekazać to w tak spokojny sposób.

Pierwsza wersja miała 520 tys. słów, a zedytowana 570 tys. To dla mnie ogromne przedsięwzięcie. Pisanie i poprawianie zajęło kilka dobrych miesięcy. Nie jestem w stanie ocenić, co było trudniejsze i z czym dłużej się zmagałam, lecz w obu dało się znaleźć chwile błogości pośród bólu.

Podczas serializacji ze względu na prawdziwe życie i presję dodawania jednego rozdziału dziennie, musiałam wiele scen opisać pobieżnie, choć pierwotnie chciałam bardziej rozwinąć pewne wątki. Było także wiele szczegółów i niedociągnięć, których nie miałam czasu poprawić. Teraz w końcu napisałam wszystko, co mi w duszy grało, dodając fabułę i sceny rywalizacji, których od początku pragnęłam. Na przykład pocałunek, który wydarzył się podczas łowów w poprzednim życiu WWX (pominęłam go, bo nie miałam sił kombinować, jak będą wyglądać tak duże zawody), stopniowa wrogość NMJ i JGY, LWJ odwiedzający WWX na Kopcach Pogrzebowych czy bitwa trupów podczas obecnego życia WWX (nie miałam cierpliwości opisywać scen walki). Całkiem zapomniałam o wyjaśnieniu przeszłości Lan Sizhuiego…

Momenty, przy których się rozleniwiłam, zostały wypełnione w trakcie edycji. W skrócie ta nowa wersja w moim sercu jest bliższa temu, co chciałam osiągnąć. Innymi słowy, dla mnie to jest „oryginalne” MDZS.

Wiem, że wiele ludzi przeczytało starszą wersję i wiele scen wywarło na nich zbyt silne wrażenie, by mogli tak szybko o nich zapomnieć. Do tego spodziewam się wielu wątpliwości, lecz tych nasłuchałam się już podczas pierwotnej serializacji.

Właściwie były ze mną od początku. Wiem, że nie da się wszystkich zadowolić, więc zdecydowałam zadowolić samą siebie. Gdy wspominam tę historię, to przynajmniej wiem, że napisałam to, co chciałam napisać i nie będę niczego żałowała.

Podobno ponad pisania posłowia trzeba powspominać, więc też trochę to uczynię. Gdy zaczęłam planować fabułę, byłam na ostatnim roku studiów. Każdej nocy wychodziłam na spacer po boisku, słuchając muzyki, martwiąc się cholerną pracą dyplomową i niekontrolowanie wymyślając sceny.

Tym, co skłoniło mnie do napisania takiej historii, była niewyraźna scena, która pojawiła się w mojej głowie – ciemny las, deszczowa noc, ubrana w czerń blada postać z zakrwawioną twarzą roztrzaskała coś w dłoni na pół z chłodną miną. Flet albo strzałę.

Nie pamiętam, skąd się to wzięło. Nie było w tym ani grama logiki. Nie wiedziałam, kim jest ani dlaczego ma taką minę, lecz owładnęło mną jakieś niewyjaśnione uczucie i się zainteresowałam. Zaczęłam myśleć, jaką byłby osobą, przez co przeszedł i co go czekało, próbując stworzyć szczegółową fabułę bez dziur, ubrać wszystko w słowa i spróbować przedstawić to innym.

Najpierw były emocje, potem postać, a na końcu opowieść. W procesie transformacji, ekspresji i przekazu energia naturalnie się wytraciła, jednak dałam z siebie wszystko.

Jest wiele rzeczy, których musiałam się po omacku nauczyć.

Wymyślanie i pisanie scen z chemią i sporami (znanych także jako flirtowanie i walczenie) było naprawdę niezwykłym przeżyciem. Te pierwsze zawierały przemyt Uśmiechu Cesarza, przepisywanie tekstów siedząc naprzeciwko siebie w młodości, miasto Caiyi (tak, uwielbiam wszystkie sceny z ich szkolnych lat), gryząca bliskość w jaskini Xuanwu, a także wszystkie chwile z silnym szefem Hanguangiem-jun i jego szaloną, ale pełną pasji, uciekającą żoną (???). Te drugie to na przykład pani Yu sprzeciwiająca się Wang Lingjian, postacie z miasta Yi odgrywające „ty mnie dźgniesz, a ja dźgnę jego”, Jiang Cheng atakujący naszą parę w sali przodków Przystani Lotosów za bycie bezwstydnymi gejami (ej!) i tak dalej…

Te sceny z MDZS przyniosły mi największą radość. Do niczego nie można jej porównać.

Dla mnie MDZS jest zdecydowanie niezwykle ważną historią. Początkowo nie wiedziałam, że aż tyle ludzi się na nią natknie. Dzięki temu doświadczyłam wielu rzeczy i poznałam wspaniałe osoby. Wszystko związane z MDZS było prawdziwą karuzelą emocji. Przez jakiś czas czułam się, jakby właśnie opuściła szpital psychiatryczny. To opowieść eksperymentalna, więc znajduje się w niej wiele niedojrzałych fragmentów. Nawet jeśli bardzo starałam się coś zmienić, to w wielu miejscach baza została już ustanowiona i ciężko było mi to zedytować wystarczająco, by mnie usatysfakcjonowało. Gdy teraz o tym myślę, był to jedynie kolejny etap mojego rozwoju.

Jednak nie chcę już drugi raz tak pisać i edytować. Nie nadaje się to do stylu czytania powieści online, ale również sprawia mi niewyobrażalne tortury… Od teraz najpierw skończę pisać i edytować przed publikacją.

W pierwszym okresie serializacji, kiedy starałam się do tego przyzwyczaić, pisałam z dużą dozą niepokoju i ostrożności, ale im więcej znaków wklepywałam, tym głębsze więzi odczuwałam z bohaterami opowieści. Byłam przemęczona i często zastanawiałam się, dlaczego jeszcze nie skończyłam, lecz kiedy w końcu mi się to udało, wcisnęłam kilka razy klawisz enter i wyklikałam napis „koniec”, to nie chciałam się jeszcze rozstawać z tą powieścią.

Choć wiedziałam, że to tylko koniec głównej historii i jeszcze będą dodatki, to i tak było mi smutno.

W dniu, gdy skończyłam pisać, zdecydowałam, że ostatnim zdaniem będzie fragment wiersza – Melodia ustaje i nikogo wokół nie widać; rzeka przepływa pod zielonymi szczytami gór. Ostatecznie z tego zrezygnowałam. Choć wiersz jest naprawdę piękny, wyszukany i pełen głębi, to nie był zakończeniem, na które miałam nadzieję. Mimo wszystko za dużo w nim samotności i melancholii.

Pragnęłam bardziej czegoś jak: melodia WangXian trwa i trwa; pieśń cichnie, lecz postacie pozostają.

Zgiełk ucichnie, lecz my będziemy trwać.

Mo Xiang Tong Xiu, 12.08.2016