Rozdział 41 – Trawy IX30 min. lektury

Uśmiech Xiao Xingchena zamarł.

Imię „Xue Yang” przyprawiło go o zbyt wielki szok. Zawsze był blady, ale teraz cała krew odpłynęła z jego twarzy. Jego usta były w odcieniu różu zabarwionym bielą. Jakby nie był pewny, Xiao Xingchen zapytał cicho:

– …Xue Yang? A-Qing, gdzie słyszałaś to imię?

– Xue Yang to ta osoba, która z nami jest! To ten drań!

– Ta osoba, która z nami jest? Która z nami jest… – wyjąkał zagubiony i potrząsnął głową, jakby mu się w niej kręciło. – Skąd wiesz?

– Słyszałam, jak kogoś zabijał!

– Kogoś zabijał? Kogo?

– Kobietę! Bardzo młodą. Chyba miała ze sobą miecz, a on też ze sobą jakiś ukrywał. Słyszałam, jak walczyli. Byli bardzo głośni. Ona nazywała go „Xue Yang” i powiedziała „że zgładził świątynię”, „zabił wielu ludzi” i że powinien zostać „sprawiedliwie ukarany”. Na niebiosa, zwariował! Cały czas się z nami ukrywał i nawet nie wiem, co planuje!

Dziewczyna nie spała całą noc, wymyślając kłamstwa. Nie mogła powiedzieć daozhangowi, że zabijał żywych ludzi, myśląc, że to trupy. Nie mogła mu też powiedzieć, że własnymi rękoma zabił Song Lana. To było wobec niego niesprawiedliwe, ale bez względu na wszystko nie mógł się dowiedzieć o śmierci daozhanga Songa. Byłoby najlepiej, gdyby Xiao Xingchen uciekł jak najdalej, gdy tylko poznał jego tożsamość!

Jednak ciężko było mu to zaakceptować. A do tego wszystko brzmiało dość absurdalnie, więc Xiao Xingchen nie był w stanie w to uwierzyć.

– Ale jego głos brzmi inaczej i…

A-Qing była tak sfrustrowana, że nie przestawała uderzać laską o ziemię.

– Specjalnie zmienił głos! Boi się, że go rozpoznasz! – Nagle wpadła na pomysł. – Och, no tak! Ma dziewięć palców. Daozhang, wiedziałeś? Czy Xue Yang miał dziewięć palców? Na pewno go wcześniej widziałeś, prawda?

Xiao Xingchen się zachwiał, prawie upadając na ziemię. Dziewczyna natychmiast zaprowadziła go do stołu, przy którym oboje powoli usiedli. Po chwili mężczyzna znowu się odezwał:

– Ale A-Qing, skąd wiesz, że ma dziewięć palców? Dotykałaś jego dłoni? Jeśli naprawdę jest Xue Yangiem, to czy pozwoliłby ci dotknąć swojej lewej dłoni, byś to odkryła?

A-Qing zacisnęła zęby.

– …Daozhang! Powiem ci prawdę. Nie jestem ślepa. Widzę! Nie dotykałam jego dłoni, ale je widziałam!

Każdy kolejny szok był gorszy od poprzedniego.

– Co powiedziałaś? Widzisz?

Choć A-Qing się bała, to nie mogła dłużej ukrywać prawdy. Przepraszała bez końca.

– Przepraszam, daozhang! Nie skłamałam specjalnie! Bałam się, że kiedy dowiesz się prawdy, to mnie wygonisz! Ale proszę, na razie mnie nie obwiniaj. Ucieknijmy razem. Wróci, jak tylko skończy kupować jedzenie!

Nagle zamknęła usta. Bandaże, którymi zakryte były oczy Xiao Xingchena pierwotnie miały biały kolor. Jednak teraz pojawiły się na nich dwie czerwone plamy. Krew się rozprzestrzeniała, aż w końcu wyciekła, spływając z pustych oczodołów.

– Daozhang, krwawisz! – krzyknęła A-Qing.

Xiao Xingchen wyglądał, jakby dopiero co zauważył. Z cichym okrzykiem sięgnął do swojej twarzy. Kiedy zabrał dłoń, była cała pokryta lepką cieczą. Drżącymi rękami dziewczyna próbowała pomóc mu ją zetrzeć. Ale im bardziej się starała, tym więcej ściekało krwi. Xiao Xingchen uniósł dłoń.

– Nic mi nie jest… Nic mi nie jest.

Pierwotnie jego rana krwawiła, gdy wzbierały w nim emocje, ale dawno się to nie zdarzyło. Wei Wuxian nawet myślał, że już się zagoiła, ale dzisiaj znowu zaczęła krwawić.

– Ale… Ale jeśli to naprawdę Xue Yang, to dlaczego tak się zachowuje? Dlaczego nie zabił mnie na początku, a nawet tyle lat trwał u mojego boku? Dlaczego to miałby być Xue Yang? – wymamrotał mężczyzna.

– Oczywiście, że chciał cię zabić na początku! Widziałam jego oczy. Były podlejsze od podłych i straszniejsze od strasznych! Ale był ranny i nie mógł się ruszyć, więc potrzebował, by ktoś się nim zaopiekował. Nie znałam go. Gdybym wiedziała, że jest mordercą, to zadźgałabym go na śmierć, kiedy leżał w krzakach! Daozhang, ucieknijmy! Dobrze?

W głębi duszy Wei Wuxian westchnął.

To niemożliwe. Gdyby mu nie powiedziała, to dalej żyłby w ten sposób z Xue Yangiem. Teraz kiedy już wie, na pewno po prostu nie ucieknie, tylko go skonfrontuje. Ta sytuacja nie ma rozwiązania.

Tak jak się spodziewał, kiedy Xiao Xingchenowi udało się uspokoić, powiedział:

– A-Qing, uciekaj.

Jego głos był lekko zachrypnięty.

– Ja? Daozhang, ucieknijmy razem! – Dziewczyna brzmiała na przestraszoną.

Xiao Xingchen potrząsnął przecząco głową.

– Nie mogę iść. Muszę odkryć, co takiego planuje. Na pewno ma jakiś cel i przez ostatnie kilka lat próbował go osiągnąć, udając kogoś innego i pozostając u mojego boku. Jeśli zostawię go tu samego, to obawiam się, że mieszkańcy miasta Yi wpadną w jego ręce. Xue Yang zawsze taki był.

Tym razem łkanie A-Qing nie było udawane. Odrzuciła na bok bambusową laskę i uchwyciła się nogi Xiao Xingchena.

– Ja? Daozhang, jak mogę odejść sama? Chcę z tobą zostać. Jeśli nie uciekasz, to ja też nie. Jeśli stanie się najgorsze, to po prostu zostaniemy przez niego zamordowani. Jak odejdę, to i tak umrę z samotności. Wiem, że nie chcesz tego dla mnie, więc ucieknijmy razem!

Niestety, kiedy na jaw wyszedł jej sekret, taktyka zyskiwania sympatii już nie działała.

– A-Qing, widzisz i jesteś bardzo mądra. Wierzę, że czeka cię dobre życie. Nie wiesz, jak straszny jest Xue Yang. Nie możesz zostać i się do niego zbliżać.

Wei Wuxian nawet słyszał wewnętrzne krzyki dziewczyny: Wiem! Wiem, jaki jest straszny!

Ale nie mogła otworzyć ust i powiedzieć prawdy.

Nagle z zewnątrz dało się słyszeć serię rześkich kroków. Xue Yang wrócił!

Xiao Xingchen spojrzał zaalarmowany w górę, przybierając czujność z nocnych łowów.

– Kiedy wejdzie, to się nim zajmę, a ty wykorzystaj tę szansę, by uciec. Masz się mnie posłuchać! – wyszeptał, przyciągając ją do siebie.

A-Qing była tak przerażona, że mogła tylko przytaknąć z łzami zbierającymi się w jej oczach.

– Co robicie? Ja już wróciłem, a wy jeszcze nie poszliście? Jeśli nadal tam siedzicie, to otwórzcie zasuwę i mnie wpuśćcie. Padam z nóg.

Po samym tonie jego głosu można było uznać, że jest zwykłym chłopakiem z sąsiedztwa, wesołym braciszkiem. Kto by się spodziewał, że za drzwiami stoi zbrodniarz bez poczucia moralności, demon w ludzkiej skórze!

Choć drzwi nie były zamknięte, to zostały od środka przytkane. Jeśli zaraz ich nie otworzą, to Xue Yang z pewnością stanie się podejrzliwy, a kiedy wejdzie, będzie wyjątkowo czujny. A-Qing wytarła twarz.

– Niby od czego jesteś zmęczony?! Stąd jest tak blisko na targ, a ty już jesteś zmęczony?! Mnie trochę zeszło, bo sprawdzam, który strój jest lepszy. Co cię to obchodzi?!

– Ile ubrań w ogóle masz? Będziesz wyglądała tak samo, nawet jeśli się przebierzesz – wyśmiewał ją Xue Yang. – Chodź otworzyć drzwi.

– Hmph! Nie otworzę ich dla ciebie. Jak chcesz, to je wyważ – wypluła silnym tonem głosu, choć jej nogi się trzęsły.

– Zapamiętaj swoje słowa. Daozhang, napraw później drzwi i mnie za to nie wiń – zaśmiał się. Po swoich słowach kopniakiem natychmiast wyważył drzwi. Przekroczył wysoki próg i wszedł do środka. W jednej ręce niósł wypełniony warzywami kosz, a w drugiej szkarłatne jabłko. Jak tylko się w nie wgryzł, to spojrzał w dół, widząc Shuanghuę, która wbiła się w jego brzuch.

Kosz upadł na ziemię. Kapusta, marchewki, jabłka i gotowane na parze bułeczki wypadły na podłogę.

– A-Qing, uciekaj! – krzyknął niskim tonem głosu Xiao Xingchen.

Poruszając się jak najszybciej, A-Qing wybiegła przez drzwi do kostnicy. Od razu skierowała się na inną ścieżkę i ukradkiem wróciła. Schowała się w swojej kryjówce, której najczęściej używała i była z nią najlepiej obeznana, nawet wychylając głowę, by obserwować, co dzieje się w środku.

– Dobrze się bawiłeś? – zapytał chłodno Xiao Xingchen.

Xue Yang ponownie ugryzł trzymane w dłoni jabłko. Odpowiedział dopiero po tym, jak spokojnie przeżuł i przełknął owoc.

– Tak. Oczywiście, że dobrze się bawiłem.

Znowu używał swojego pierwotnego tonu głosu.

– Co chciałeś osiągnąć, zostając ze mną przez te wszystkie lata?

– Kto wie? Może po prostu byłem znudzony.

Xiao Xingchen wyjął Shuanghuę i był gotowy, by znowu zaatakować.

– Daozhangu Xiao Xingchenie, czy jesteś gotowy wysłuchać drugiej połowy historii, której nie skończyłem opowiadać?

– Nie.

Choć odmówił, to pochylił głowę lekko do przodu i zatrzymał ruch miecza.

– Cóż, i tak ci opowiem. Kiedy po jej usłyszeniu nadal powiesz, że to moja wina, to będziesz mógł zrobić, co zechcesz.

Od niechcenia wytarł ranę na brzuchu, naciskając ją, by za dużo nie krwawiła.

– Dziecko zobaczyło mężczyznę, który je wrobił, by zaniosło wiadomość. Było jednocześnie sfrustrowane i szczęśliwe. Rzuciło się w jego stronę, płacząc, i powiedziało: „zaniosłem list, ale słodycze zniknęły i zostałem pobity. Czy mogę dostać drugą porcję?”. Mężczyzna wyglądał, jakby został złapany przez swojego wroga i także pobity. Jego twarz była ranna. Widząc, jak brudne, małe dziecko uczepiło się jego nogi, nie mógł powstrzymać irytacji i natychmiast je kopnął. Wsiadł na powóz z zaprzężonym wołem i kazał powożącemu natychmiast ruszyć. Dziecko podniosło się z ziemi i zaczęło za nim biec. Naprawdę chciało zjeść porcję cukrowych przysmaków. W końcu go dogoniło i stając przed wozem, machało ramionami, by go zatrzymać. Mężczyzna był zirytowany jego płaczem. Wyrwał bat powożącego, uderzył nim w głowę dziecka i pchnął je na ziemię. – Zatrzymał się, po czym kolejne zdanie powiedział bardzo powoli: – A potem koła powozu przejechały po ręce dziecka palec po palcu.

Xiao Xingchen nie widział, ale Xue Yang i tak pokazał mu swoją lewą dłoń.

– Miało siedem lat! Kości w jego lewej dłoni zostały zmiażdżone, a jeden palec od razu zamienił się w krwawą miazgę. Ten mężczyzna był ojcem Chang Pinga. Daozhangu Xiao Xingchenie, byłeś taki słuszny, kiedy przyprowadziłeś mnie do Wieży Karpia! Potępiłeś mnie tylko ze względu na jakąś pogłoskę i zapytałeś, dlaczego wybiłem cały klan. Te palce nie były wasze, więc nie byliście w stanie czuć cudzego bólu?! Nie wiedzieliście, jak brzmiały przerażające wrzaski, kiedy dobywały się z waszych własnych ust?! Dlaczego nie zapytaliście go, dlaczego zdecydował się bez powodu uczynić ze mnie obiekt rozrywki?! Obecny Xue Yang został stworzony przez Chang Ci’ana! Klan YueyangChang tylko zbierał własne plony!

– Chang Ci’an w przeszłości złamał ci palec, więc w ramach zemsty też mogłeś po prostu mu go złamać. Gdybyś wziął sobie to bardzo do serca, to mogłeś złamać dwa albo nawet dziesięć! Sprawy by się tak nie potoczyły, nawet gdybyś odciął mu całe ramię. Dlaczego musiałeś zabijać cały klan? Nie mów, że jeden palec równał się ponad pięćdziesięciu ludzkim życiom! – powiedział Xiao Xingchen, jakby nie dowierzał.

Xue Yang zastanowił się przez chwilę, jakby uważał te pytania za dziwne.

– Oczywiście. To był mój palec, a życia należały do innych. To nie będzie sobie równe bez względu na to, ile osób zabiję. Jak ponad pięćdziesięciu mogłoby się równać jednemu z moich palców?

Twarz Xiao Xingchena bledła z każdym słowem.

– A co z innymi?! Dlaczego wybiłeś mieszkańców świątyni Baixue? Dlaczego oślepiłeś Song Zichena?! – krzyknął.

– A dlaczego mnie powstrzymywałeś? Dlaczego przeszkadzałeś w tym, co chciałem zrobić? Dlaczego stanąłeś w obronie pozostałości klanu Chang? Chciałeś pomóc Chang Ci’anowi? Czy Chang Pingowi? Hahaha, jak Chang Ping płakał z wdzięczności? I jak cię później błagał, byś mu nie pomagał? Daozhangu Xiao Xingchen, to wszystko od początku było z twojej winy. Nie powinieneś się wtrącać w sprawy innych ludzi. Kto ma rację, kto się myli, czy osoba z zewnątrz będzie w stanie zrozumieć? A może nie powinieneś był opuszczać w ogóle swojej góry. Twoja nauczycielka, Baoshan Sanren, była naprawdę mądra. Dlaczego jej nie posłuchałeś i grzecznie nie kultywowałeś wśród szczytów? Nie powinieneś był opuszczać domu, jeśli nie rozumiałeś, co dzieje się na świecie!

To więcej, niż Xiao Xingchen był w stanie znieść.

Słysząc to, w oczach Xue Yanga pojawiło się coś, czego dawno nie było w nich widać – chęć mordu. Zaśmiał się gorzko.

– Xiao Xingchen, dlatego cię nienawidzę. Najbardziej nie znoszę ludzi, którzy jak ty mówią, że są sprawiedliwi i myślą, że są cnotliwy, a tak naprawdę są głupimi, naiwnymi idiotami, którzy uważają, że świat jest lepszy, bo zrobili coś dobrego! Sądzisz, że jestem obrzydliwy? Dobrze. Myślisz, że obchodzi mnie opinia innych? Czy naprawdę masz prawo za takiego mnie uważać?

– Co masz na myśli? – Xiao Xingchen się zawahał.

Serca A-Qing i Wei Wuxiana prawie wyskoczyły im z piersi.

– Ostatnio nie wychodziliśmy na łowy, by zabijać żywe trupy, prawda? Ale kilka lat temu zabijaliśmy parę co kilka dni, pamiętasz? – powiedział czule Xue Yang.

– Dlaczego teraz o tym wspominasz? – Xiao Xingchen poruszył ustami, jakby czuł się trochę niepewnie.

– Bez powodu. Po prostu to wielka szkoda, że jesteś ślepy. Wydłubałeś sobie oczy, więc nie mogłeś zobaczyć zabitych przez siebie żywych trupów. Były takie przestraszone i cierpiące, kiedy przeszywałeś mieczem ich serca. Niektóre nawet klęczały, płakały i błagały, byś pozwolił przeżyć dzieciom i starszym z ich rodzin. Gdybym nie odciął ich języków, to na pewno wrzeszczeliby: „daozhang, oszczędź nas”.

Całe ciało Xiao Xingchena zaczęło drżeć.

– Oszukałeś mnie. Chciałeś mnie oszukać – wydusił z siebie po długiej chwili.

– Tak, oszukałem cię. Cały czas cię oszukiwałem. Kto by pomyślał, że wierzyłeś mi, kiedy cię oszukiwałem, ale nie teraz, kiedy mówię prawdę?

– Cicho bądź, cicho bądź! – krzyknął Xiao Xingchen, atakując mieczem.

Xue Yang docisnął mocniej ranę na brzuchu. Pstrykając palcami lewej ręki, spokojnie się wycofał. Na jego twarzy nie było już ani odrobiny człowieczeństwa. Jego oczy jarzyły się zielonym światłem. Razem z kłami, które było widać, gdy się uśmiechał, wyglądał jak prawdziwy potwór.

– Dobrze! Będę cicho! Jeśli nadal mi nie wierzysz, to wymień kilka ciosów z tym, który stoi za tobą. Niech ci powie, czy cię oszukuję, czy nie! – krzyknął chłopak.

Zamachnięcie się mieczem wywołało ruch powietrza. Xiao Xingchen naturalnie zablokował cios Shuanghuą. Kiedy dwa ostrza się zderzyły, jego mina natychmiast zrzedła.

A raczej można powiedzieć, że jego całe ciało natychmiast zamieniło się w kamienny posąg przedstawiający wrak człowieka.

– Czy to ty, Zichen? – zapytał ostrożnie Xiao Xingchen.

Nie uzyskał odpowiedzi.

Za nim stał trup Song Lana. Wyglądał, jakby patrzył na Xiao Xingchena, ale jego oczy były pozbawione źrenic. Trzymał miecz, który zderzył się z Shuanghuą.

Z pewnością wielokrotnie uczyli się od siebie nawzajem sztuki miecza. Już po jednym ciosie Xiao Xingchen powinien być w stanie powiedzieć, kim jest jego przeciwnik. Jednak mężczyzna wyglądał na niepewnego. Odwrócił się powoli i sięgnął drżącą dłonią, dotykając ostrze miecza Song Lana.

Song Lan się nie poruszył. Xiao Xingchen przesunął dłoń w stronę rękojeści. W końcu, pociągnięcie po pociągnięciu prześledził palcami napis Fuxue, który został wyryty na mieczu.

Jego mina zbladła jeszcze bardziej.

Prawie odrętwiały dotykał ostrza Fuxue, nie zauważając nawet, że się zranił. Drżał tak mocno, że jego głos brzmiał, jakby rozsypał się na milion kawałków.

– Zichen… Daozhangu Song… Daozhangu Song… Czy to ty…?

Song Lan spojrzał na niego bez słowa.

Dwie przerażające plamy krwi przesiąknęły przez bandaże, którymi owinięte zostały oczy Xiao Xingchena i ciągle się powiększały. Chciał sięgnąć i dotknąć osobę, która dzierżyła ten miecz, ale za bardzo się bał, na przemian wyciągając i zabierając ramiona. Fale rozrywającego bólu przeszyły pierś A-Qing. Razem z Wei Wuxianem mieli problemy ze złapaniem oddechu. Dusili się lekko, a łzy lały się z ich oczu.

Xiao Xingchen stał w miejscu, nie wiedząc, co zrobić.

– Co się stało…? Powiedz coś… – Całkiem się załamał. – Czy ktoś może coś powiedzieć?!

– Czy muszę ci mówić, kto był zabitym wczoraj przez ciebie żywym trupem? – powiedział Xue Yang.

Brzęk.

Shuanghua upadła na ziemię.

Xue Yang wybuchnął śmiechem.

Xiao Xingchen stał odrętwiały przed Song Lanem. Obejmując głowę ramionami, wył, jakby ktoś rozrywał mu pierś.

Jego wróg śmiał się tak bardzo, że aż łzy pociekły mu z kącików oczu.

– Co się stało?! Jesteś tak wzruszony na widok starego przyjaciela, że aż się poryczałeś! Chcesz go przytulić?!

A-Qing mocno zacisnęła usta, żeby nie było słychać jej łkania. Wewnątrz kostnicy Xue Yang chodził z jednej strony na drugą, klnąc tonem wypełnionym jednocześnie złością i ekstazą.

– Ratowanie świata! Co za kpina! Nawet siebie nie potrafisz uratować!

Wei Wuxian poczuł ostry ból w głowie. Tym razem nie pochodził z duszy A-Qing.

Załamany Xiao Xingchen klęczał na ziemi przy stopach Song Lana. Zwinął się w małą, słabą kulę, mając nadzieję, że zniknie z tego świata. Jego śnieżnobiałe szaty pokryte były krwią i kurzem.

– Nic nie mogłeś zrobić, okrutnie zawiodłeś! Tylko siebie możesz winić, bo sam się o to prosiłeś! – krzyknął Xue Yang.

W tej chwili Wei Wuxian zobaczył w Xiao Xingchenie siebie.

Siebie, który okropnie zawiódł, stojąc cały we krwi. Który nie mógł nic zrobić poza przyjmowaniem w milczeniu krytyki i oskarżeń, nie mając nadziei, mogąc tylko płakać z rozpaczy!

Białe bandaże już w całości zabarwiły się szkarłatem. Twarz mężczyzny także była pokryta krwią. Nie mając oczu, którymi mógłby płakać, mógł tylko wylewać krwawe łzy. Będąc oszukiwanym przez lata, uznał wroga za przyjaciela, a jego dobroć została zdeptana. Myślał, że pozbywa się duchów, ale jego dłonie pokryte były krwią niewinnych. Zabił nawet swojego najbliższego przyjaciela!

– Puść mnie, proszę – wyjęczał w cierpieniu.

– Czy przed chwilą nie chciałeś mnie zadźgać swoim mieczem? Dlaczego teraz błagasz, bym cię puścił?

Dobrze wiedział, że mając za ochroniarza zwłoki Song Lana, Xiao Xingchen nie skieruje już w jego stronę miecza. Ba, nie będzie nawet w stanie go podnieść.

Znowu wygrał. To porażające zwycięstwo.

Nagle Xiao Xingchen chwycił leżącą na ziemi Shuanghuę. Odwracając miecz, przyłożył ostry koniec do swojej szyi. W ciemnych oczach Xue Yanga odbił się jasny rozbłysk srebra. Uchwyt mężczyzny się poluźnił, a szkarłatna krew spłynęła po ostrzu.

Słysząc wyraźny dźwięk przedmiotu uderzającego o ziemię, Xue Yang się zatrzymał, a śmiech zamarł mu w gardle.

Po chwili ciszy podszedł do leżących bez ruchu zwłok Xiao Xingchena. Spojrzał w dół przekrwionymi oczami, a jego wykręcone końcówki ust powoli opadły. Wei Wuxian nie wiedział, czy coś mu się przywidziało, ale brzeg oczu Xue Yanga wydawał się zaczerwieniony.

– Zmusiłeś mnie do tego! – wymamrotał przez zaciśnięte zęby. Zaśmiał się ponuro i powiedział do siebie: – Martwy jest lepszy! Tylko tacy się słuchają.

Xue Yang sprawdził oddech Xiao Xingchena i ścisnął jego przegub, tak jakby myślał, że nie jest wystarczająco martwy, wystarczająco sztywny. Wstał, poszedł do sypialni i wyniósł z niej miskę wody. Używając czystego ręcznika, wytarł całą krew z twarzy mężczyzny. Zamienił nawet stare bandaże na nowe, ostrożnie je zawijając.

Narysował na ziemi szyk, przygotował potrzebne materiały i na środku położył Xiao Xingchena. Dopiero wtedy sobie przypomniał, by zająć się też własną raną.

Od razu się rozpogodził, myśląc pewnie, że niedługo znowu się spotkają. Zebrał z ziemi porozrzucane warzywa i owoce, ponownie układając je w koszyku. W przypływie rzadkiej staranności nawet posprzątał dom, a w trumnie A-Qing położył świeżą warstwę słomy. Na koniec wyjął cukierek, który zeszłej nocy dostał od Xiao Xingchena.

Już miał go włożyć do ust, kiedy się zastanowił. Powstrzymując się, znowu go schował. Jedną ręką z nudów podtrzymując policzek, czekał, aż Xiao Xingchen wstanie.

Ale to się nie zdarzyło.

Niebo ciemniało, a razem z nim wyraz twarzy Xue Yanga. Z irytacją stukał palcami o blat.

Kiedy całkiem zapadł zmrok, kopnął stół i przeklął. Wstając, na pół ukląkł przy ciele Xiao Xingchena, sprawdzając szyk i namalowane inkantacje. Po wielokrotnym obejrzeniu wszystkiego czuł, że wszystko się zgadza. Jednak, marszcząc przez chwilę brwi, i tak wszystko starł, po czym narysował od nowa.

Tym razem usiadł na ziemi, cierpliwie wpatrując się w Xiao Xingchena. Czekał przez chwilę. Nogi A-Qing przeszły już przez trzy fazy odrętwienia. Teraz obie bolały, jakby wgryzały się w nie tysiące mrówek. Jej oczy spuchły od płaczu, a wzrok był lekko rozmazany.

Po kolejnych dwóch godzinach czekania Xue Yang w końcu odkrył, że sytuacja wymknęła się spod kontroli.

Położył dłoń na czole Xiao Xingchena, zamykając oczy, by sobie ułatwić. Chwilę później natychmiast je otworzył.

Wei Wuxian wiedział. Prawdopodobnie wykrył tylko kilka fragmentów roztrzaskanej duszy. Duszy, która została tak mocno zniszczona, że nigdy nie mogła zostać użyta do stworzenia okrutnego trupa.

Wyglądało na to, że Xue Yang nigdy nie spodziewał się takiego obrotu sprawy. Na jego twarzy, która wiecznie była uśmiechnięta, po raz pierwszy pojawiła się pustka.

Bezmyślnie przyłożył dłonie do rany na szyi Xiao Xingchena, choć było już za późno. Cała krew zdążyła już wycieknąć, a twarz mężczyzny była bielsza od papieru. Duże plamy ciemnoczerwonej krwi zaschły na jego szyi. Opatrzenie rany teraz nic nie da.

Xiao Xingchen zmarł. Całkiem.

Nawet jego dusza się rozpadła.

Dziecko z historii Xue Yanga, które płakało, bo nie mogło zjeść paru przekąsek, za bardzo się różniło od jego obecnego „ja”. Połączenie ich było prawie niemożliwe. Jednak obecnie Wei Wuxianowi w końcu udało się wyłapać na jego twarzy kilka śladów tamtego ignoranckiego, skołowanego chłopca.

Czerwone żyły natychmiast pojawiły się na oczach Xue Yanga. Wstał nagle. Zaciskając obie ręce w pięści, rzucał się po kostnicy. Kopał i rozwalał, głośno niszcząc dom, który przed chwilą posprzątał.

Właśnie w tej chwili wyraz jego twarzy i wydawane przez niego dźwięki były bardziej szalone niż wszystkie jego przeszłe zachowania.

Znowu się uspokoił, kiedy wszystko zniszczył.

– Xiao Xingchen – zawołał niskim głosem, kucając. – Jeśli nie wstaniesz, rozkażę twojemu przyjacielowi Song Lanowi mordować ludzi. Zabiję wszystkich w mieście Yi i zrobię z nich żywe trupy. Tak długo tu mieszkałeś. Czy na pewno cię to nie obchodzi? Uduszę tę małą ślepą A-Qing i zostawię jej zwłoki w polu na pożarcie psom.

A-Qing bezdźwięcznie zadrżała.

– Xiao Xingchen! – wrzasnął nagle Xue Yang, nie otrzymawszy odpowiedzi.

Szarpnął Xiao Xingchena za poły szaty i choć nic to nie dało, potrząsnął kilka razy, patrząc na jego pozbawioną życia twarz.

Nagle ciągnąc go za ramię, zarzucił sobie jego ciało na plecy i zaczął nieść w kierunku drzwi.

– Sakiewka więżąca ducha, sakiewka więżąca ducha. Racja, sakiewka więżąca ducha. Potrzebuję sakiewkę więżącą ducha, sakiewkę więżącą ducha, sakiewkę więżącą ducha… – mamrotał pod nosem, jakby całkiem postradał zmysły.

Kiedy był daleko, A-Qing w końcu się poruszyła.

Nie mogąc utrzymać równowagi, przewróciła się na ziemię i dopiero po chwili znowu stanęła na nogi. Udało się jej zrobić kilka kroków naprzód. Jej mięśnie się rozciągały, a odrętwienie wycofywało, więc szła coraz szybciej i szybciej, aż w końcu zerwała się do biegu.

Kiedy miasto Yi było daleko za nią, tłumiony w głębi płacz wreszcie się z niej wyrwał.

– Daozhang! Daozhang! Aaach, daozhang!

Pokazywane wspomnienie nagle się zmieniło.

A-Qing prawdopodobnie uciekała już od kilku miesięcy. Teraz szła przez nieznajome miasto, trzymając w dłoni laskę i znowu udając ślepą.

– Przepraszam, czy w okolicy są jakieś silne sekty? – pytała każdego, kto podszedł w jej stronę. – Przepraszam, czy w okolicy są jacyś naprawdę potężni ludzie? Tacy, którzy kultywują.

Szuka kogoś, kto pomoże jej pomścić Xiao Xingchena – pomyślał Wei Wuxian.

Niestety nikt nie wziął jej pytania na poważnie. Przeważnie odchodzili po kilku wymówionych bez przekonania zdaniach. A-Qing nie była zniechęcona. Pytała niestrudzenie, nawet jeśli wielokrotnie była odganiania. Widząc, że tutaj nie uzyska żadnych odpowiedzi, odeszła wąską ścieżką.

Szła przez cały dzień. Zmęczona ciągnęła swoje ciężkie nogi do strumienia. Złożyła dłonie i napiła się kilku łyków wody, kojąc suche gardło. W odbiciu zobaczyła włożoną we włosy drewnianą spinkę i po nią sięgnęła.

Patrząc na spinkę, wygięła usta, chcąc znowu się rozpłakać. Zaburczało jej w brzuchu, więc wyjęła zza poły małą, białą sakiewkę. To była ta, którą ukradła Xiao Xingchenowi. Wyjęła z niej małego cukierka i ostrożnie go polizała. Jak czubek jej języka posmakował słodyczy, schowała go z powrotem.

To ostatni cukierek, który dostała od Xiao Xingchena.

A-Qing spojrzała w dół i znowu schowała sakiewkę. Rozglądając się, nagle odkryła cień drugiej osoby odbijający się w tafli strumienia.

Xue Yang uśmiechał się do niej szeroko.

Z krzykiem zaskoczenia, dziewczyna natychmiast się odsunęła.

Od jakiegoś czasu Xue Yang stał za nią. Trzymając w ręce Shuanghuę, rozłożył ręce w mimice przytulenia.

– A-Qing, dlaczego uciekasz? Tak dawno się nie widzieliśmy. Na pewno za mną tęsknisz, prawda? – powiedział szczęśliwie.

– Pomocy! – wrzasnęła dziewczyna

Jednak byli na rzadko uczęszczanej górskiej ścieżce. Nikt nie przyjdzie jej na pomoc.

– Przypadkiem na ciebie wpadłem, kiedy wypytywałaś wszystkich w mieście, a ja skończyłem załatwiać swoje sprawy w Yueyang. Cóż za wspaniały zbieg losu. Skoro o tym mowa, twoja gra aktorska jest wspaniała. Nawet mnie tak długo udało ci się oszukać. Dobra robota.

A-Qing wiedziała, że tym razem nie uniknie śmierci. Po pierwotnym szoku, myśląc, że tak czy tak umrze, pomyślała, że dlaczego nie miałaby umrzeć, klnąc do woli? Nabierając znowu śmiałości, wstała i wypluła z siebie:

– Ty bydlaku! Niewdzięczny łajdak! Jesteś gorszy od bękarta! Twoi rodzice musieli się pieprzyć w chlewie, by urodzić takiego sukinsyna! Jesteś zarazkiem, który wyrósł, żrąc gówno!

Często grasując po targach, usłyszała wiele przekleństw i kłótni. Teraz wyrzucała z siebie wszystkie bluźnierstwa, jakie przyszły jej na myśl. Xue Yang tylko się uśmiechał i słuchał.

– Dobra w tym jesteś, prawda? Dlaczego nie zachowywałaś się tak chamsko przy Xiao Xingchenie? Masz więcej?

– Pieprz się, bezwstydny śmieciu! I jeszcze śmiesz wspominać daozhanga i trzymać jego miecz! Czy zasługujesz, by go dzierżyć? Kalasz jego rzeczy! – kontynuowała dziewczyna.

Xue Yang podniósł Shuanghuę lewą dłonią.

– Och, o to ci chodzi? Teraz jest mój. Myślałaś, że twój daozhang jest niewinny? Po tym będzie także moim…

– Ty kupo gówna! Chyba śnisz! Nie masz prawa nazywać daozhanga nieczystym! Jesteś tylko bajorem plwociny! Daozhang musiał być najbardziej pechowym facetem na świecie, że cię spotkał! Tylko ty jesteś brudny! Tylko ty jesteś obrzydliwym bajorem plwociny!

Mina Xue Yanga w końcu pociemniała.

Od dawna chodząc jak na szpilkach, poczuła dziwną ulgę, kiedy ten moment w końcu nastał.

– Skoro tak bardzo lubisz udawać ślepą, to może naprawdę taką zostaniesz? – powiedział chłodno Xue Yang. Machnął ręką, sypiąc jej po oczach jakiś proszek. Wszystko, co widziała, natychmiast stało się krwisto czerwone, a potem całkiem czarne.

A-Qing wydała z siebie mrożący krew w żyłach wrzask, czując okropny ból w oczach. Przez mgłę znowu usłyszała głos Xue Yanga.

Ostry dźwięk dzwonka rozbrzmiał, jak gdyby znajdował się tuż przy Wei Wuxianie, jednak on wciąż był zagłębiony w emocjach A-Qing, nie mogąc powrócić do swoich zmysłów. Kręciło mu się w głowie.

– Nie ma reakcji? Co jeśli postradał zmysły?! – Lan Jingyi pomachał mu ręką przed oczami.

– Mówiłem, że Empatia jest niebezpieczna! – powiedział Jin Ling.

– To dlatego, że się rozmarzyłeś i nie zadzwoniłeś w odpowiednim momencie.

– Ja… – Mina Jin Linga zamarła.

Na szczęście Wei Wuxian w końcu się ocknął, wstając i opierając się o trumnę. A-Qing, która opuściła jego ciało, także się wsparła. Chłopcy otoczyli go jak stado szczeniaczków, przekrzykując się nawzajem.

– Ocknął się, ocknął!

– Uff, nie oszalał.

– Czy on od początku nie był szalony?

– Nie pleć bzdur!

– Nie hałasujcie tak. Głowa mnie boli – powiedział Wei Wuxian, kiedy otoczył go gwar.

Wszyscy natychmiast ucichli. Wei Wuxian spojrzał w dół, sięgnął w głąb trumny i lekko rozchylił poły szaty Xiao Xingchena. Tak jak się spodziewał, na szyi mężczyzny znajdowała się cienka, lecz śmiertelna rana.

Mężczyzna westchnął cicho i odwrócił się do A-Qing.

– Dzięki za kłopot.

Duch dziewczyny był ślepy, ale ona nie była wolna i ostrożna jak inni niewidomi, bo naprawdę oślepła dopiero na chwilę przed śmiercią. Wcześniej zawsze była szybką i żwawą panną.

Przez te wszystkie lata ukrywała się samotnie wśród mgły miasta Yi, ukrycie działając przeciwko Xue Yangowi, strasząc ludzi, którzy weszli do miasta, ostrzegając ich i wyprowadzając na zewnątrz. Ile musiała mieć w sobie odwagi i poświęcenia, by móc coś takiego robić?

Stojąc przy krawędzi trumny, A-Qing złożyła dłonie i kilka razy zasalutowała Wei Wuxianowi. Potem, używając bambusowej laski jak miecza, pokazała gest „zabić, zabić, zabić”, który tak bardzo lubiła.

– Nie martw się – odpowiedział jej Wei Wuxian i odwrócił się do uczniów. – Zostańcie tutaj. Żywe trupy nie będą w stanie tu wejść. Niedługo wrócę.

– Co takiego widziałeś w trakcie Empatii? – zapytał Lan Jingyi, nie mogąc się powstrzymać.

– To zbyt długa historia. Opowiem wam później.

– Nie możesz jej podsumować? Nie pozostawiaj nas w takiej niewiedzy! – oburzył się Jin Ling.

– W skrócie: Xue Yang musi umrzeć.

Pośród rozpościerającej się wszechobecnej mgły, A-Qing prowadziła go stuknięciami laski. Szli w pośpiechu i szybko wrócili do miejsca, w którym odbywała się walka.

Lan Wangji i Xue Yang wyszli już na dwór. Rozbłyski Bichenu i Jiangzaia się zderzyły – to był moment krytyczny ich walki. Bichen był spokojny i się nie spieszył, zyskując przewagę, a Jiangzai atakował jak wściekły pies, jakoś dotrzymując mu kroku. Jednak Lan Wangji nie widział zbyt dobrze przez tę mgłę, a Xue Yang po tylu latach mieszkania w Yi odnalazłby się nawet z zamkniętymi oczami, dlatego ich szanse były wyrównane. Dźwięki guqinu czasami rozbrzemiewały między szczękiem broni, powstrzymując grupy żywych trupów przed podejściem. Wei Wuxian już miał wyjąć flet, kiedy dwie ciemne postacie tuż przed nim uderzyły o ziemię, jakby były dwoma żelaznymi pagodami. Wen Ning przyciskał Song Lana do ziemi. Oba trupy trzymały się nawzajem za szyje, a ich stawy głośno trzaskały.

– Przytrzymaj go! – rozkazał Wei Wuxian.

Pochylił się i szybko znalazł końce dwóch gwoździ, które były wbite w głowę Song Lana. Od razu mu ulżyło. Gwoździe były o wiele cieńsze i wykonane z innego materiału od tych, których użyto na Wen Ningu. Przywrócenie świadomości Song Lanowi nie powinno być zbyt trudne. Natychmiast złapał za ich końce i powoli zaczął je wyciągać. Song Lan zawarczał i wytrzeszczył oczy, czując dziwne obiekty poruszające się w jego głowie. Wen Ning przytrzymał go mocniej, powstrzymując przed ucieczką. Kiedy gwoździe zostały wyjęte, to natychmiast upadł na ziemię i przestał się ruszać, jak marionetka, której podcięto sznurki.

Nagle z oddali Wei Wuxiana dobiegł wściekły ryk:

– Oddawaj to!