Rozdział 11 – Udoskonalenie I16 min. lektury

Rezydencja sekty Lan znajdowała się na odosobnionym zboczu górskim nieopodal miasta Gusu.

Mgła bez przerwy otaczała białe ściany i czarne dachy budynków, które rozciągały się wzdłuż malowniczego ogrodu przy nabrzeżnym pawilonie, wyglądając jak morze chmur w wymiarze nieśmiertelnych. O świcie pierwsze promienie słońca przebłysnęły przez mgliste fale, które dryfowały wzdłuż i wszerz, idealnie podkreślając nazwę tego miejsca – Zacisze Obłoków¹.

W tak spokojnym miejscu serce człowieka było jak stojąca woda. Przez powietrze wibrowały tylko echa dzwonów. Choć nie dało się tego porównać do jakiejś świątyni, to zimne góry nadal tworzyły samotną atmosferę zen.

Jednak spokój został nagle przerwany przez przeciągły wrzask, wywołując dreszcze u uczniów odbywających poranny trening lub czytających. Nie mogli się powstrzymać przed zerknięciem w stronę głównego wejścia, od którego nadszedł ten dźwięk.

Wei Wuxian płakał przed bramą, z całych sił trzymając się swojego osła.

– Przestań beczeć! Sam powiedziałeś, że lubisz Hanguanga-jun, więc dlaczego wrzeszczysz, kiedy cię ze sobą zabrał? – powiedział Lan Jingyi.

Wei Wuxian się skrzywił.

Po tamtej nocy na górze Dafan nie miał okazji przywołać Wen Ninga. Nie miał też jak sprawdzić, dlaczego Wen Ning nie był przytomny i skąd się tu wziął, zanim porwał go Lan Wangji.

W młodości przybył do sekty GusuLan na trzymiesięczne nauki razem z uczniami z innych sekt, więc doświadczył już nudnej i monotonnej atmosfery w Zaciszu Obłoków. Właściwie to nadal miał ciarki na samą myśl o prawie trzech tysiącach zasad wyrytych na Ścianie Dyscypliny. Kiedy ciągnięto go ku szczytowi góry, to znowu minął tę ścianę i zobaczył, że doszedł do nich kolejny tysiąc. Teraz było ich ponad cztery tysiące. Cztery tysiące!

– No już! Przestań hałasować. To zabronione w Zaciszu Obłoków – powiedział Lan Jingyi.

Ale on hałasował właśnie dlatego, że nie chciał wejść do Zacisza Obłoków!

Jeśli zawloką go do środka, to bardzo ciężko będzie mu się znowu wydostać. Kiedy przyszedł tu na nauki, każdy z uczniów dostał nefrytowy żeton. Tylko z nim mogli wchodzić i opuszczać Zacisze ze względu na otaczającą je barierę. Po ponad dziesięciu latach na pewno ochrona jeszcze bardziej się zacieśniła.

Lan Wangji stał bezruchu przed wejściem, ignorując jego wrzaski i patrząc na wszystko z obojętnym wyrazem twarzy. Kiedy Wei Wuxian trochę się uciszył, to przemówił:

– Niech płacze. A jak się zmęczy, zaciągnijcie go do środka.

Wei Wuxian przytulił osła i zapłakał jeszcze mocniej, opierając głowę o kark zwierzęcia.

Co za nieszczęście! Myślał, że uderzenie Zidianu rozjaśni wszelkie wątpliwości. Był wtedy z siebie bardzo zadowolony i podroczył się chwilę, rzucając Lan Wangjiemu kilka obrzydliwych komentarzy. Jednak kto by się spodziewał, że mężczyzna zachowa się inaczej niż zwykle? O co w tym wszystkim chodziło? Czy to możliwe, że po wielu latach nie tylko podwyższył się jego poziom kultywacji, ale jednocześnie stał się bardziej tolerancyjny?

– Kręcą mnie faceci, więc obawiam się, że nie będę mógł się powstrzymać, kiedy otoczy mnie tylu przystojnych młodzieńców z waszej sekty – powiedział Wei Wuxian.

– Paniczu Mo, Hanguang-jun zabrał cię tutaj dla twojego dobra. Jeśli z nami nie pójdziesz, to lider sekty YunmengJiang nie odpuści. W ciągu ostatnich lat złapał wiele osób, które zabrał potem do Przystani Lotosów i nigdy ich już nie widziano. – Lan Sizhui starał się przemówić mu do rozsądku.

– Dokładnie. Widziałeś metody lidera sekty Jiang, prawda? Są bardzo okrutne… – powiedział Lan Jingyi, przerywając na chwilę, jakby sobie nagle przypomniał o zasadzie sekty zabraniającej obgadywania innych za ich plecami. Skrycie spojrzał na Lan Wangjiego, a kiedy zobaczył, że ten nie ma zamiaru go besztać, to odważnie wymamrotał: – To przez tę niezdrową modę, którą wykreował Patriarcha Yiling. Tak wiele osób go kopiuje i kultywuje w ten głupi sposób. Lider sekty YunmengJiang jest podejrzliwy wobec wszystkich, ale czy złapanie każdego z nich jest w ogóle możliwe? Spójrz na siebie i twoje umiejętności gry na flecie… Heh.

To heh powiedziało więcej, niż były w stanie opisać jakiekolwiek długie zdania. Wei Wuxian poczuł potrzebę obronienia swojego honoru.

– Cóż, możesz mi nie wierzyć, ale normalnie całkiem nieźle gram na flecie…

Zanim skończył mówić, przez bramę przeszło kilku ubranych na biało kultywatorów. Każdy z nich miał na sobie strój sekty Lan – fałdziste, proste szaty w kolorze śniegu. Mężczyzna stojący na czele był wysoki i szczupły. U jego pasa wisiały miecz i prosty flet zrobiony z białego żadu. Lan Wangji skłonił głowę w oznace szacunku, a nowo przybyły odwzajemnił gest. Spojrzał na Wei Wuxiana i się uśmiechnął.

– Wangji nigdy nie przyprowadza gości do domu. Kto to?

Kiedy stanął obok Lan Wangjiego, to wyglądali jak lustrzane odbicia. Jednak kolor oczu Lan Zhana był niezwykle jasny, jakby były z zabarwionego kryształu, a oczy drugiego mężczyzny miały delikatniejszy, ciemniejszy odcień.

To Lan Huan, lider sekty GusuLan – znany także jako Lan Xichen i Zewu-jun.

Każda sekta wychowywała zawsze ten sam rodzaj ludzi. GusuLan znane było z kształcenia wielu przystojnych mężczyzn, szczególnie Dwóch Nefrytów² z obecnego pokolenia klanu. Choć nie byli bliźniętami, to wyglądali do siebie bardzo podobnie, przez co ciężko było powiedzieć, który był wyższy rangą. Jednak choć z zewnątrz byli prawie identyczni, to ich osobowości znacznie się różniły. Lan Xichen był łagodny i życzliwy, a Lan Wangji odległy i srogi, trzymając wszystkich na dystans i będąc przeciwieństwem swojego sympatycznego brata. To dlatego zajmował drugie miejsce na liście najprzystojniejszych paniczy świata kultywacyjnego, a Lan Xichen pierwsze.

Lan Xichen udowodnił, że jest godny bycia liderem sekty. Pozostał niewzruszony nawet na widok przytulającego się do osła Wei Wuxiana. Z tego powodu mężczyzna w końcu puścił zwierzę i podszedł do niego z uśmiechem na twarzy. GusuLan kładło duży nacisk na szacunek względem starszych, więc jeśli nagada bzdur Lan Xichenowi, to na pewno wygonią go z Zacisza Obłoków. Jednak Lan Wangji spojrzał na niego, kiedy był gotowy pokazać na co go stać, a jego usta natychmiast zostały zalepione.

Lan Wangji odwrócił się do niego plecami i kontynuował swoją grzeczną rozmowę z Lan Xichenem.

– Bracie, znowu idziesz odwiedzić Lianfanga-zun?

Lan Xichen przytaknął.

– Muszę wynegocjować warunki na następną konferencję dyskusyjną w Wieży Karpia.

Wei Wuxian nie mógł otworzyć ust, więc z kwaśną miną wrócił do osła.

Liangfang-zun to obecny lider sekty LanlingJin – Jin Guangyao, jedyny bękart Jin Guangshana, który został przyjęty do rodziny. To najmłodszy wuj Jin Linga, będący bratem przyrodnim jego ojca, a także Mo Xuanyu. Jednak choć obaj byli synami z nieprawego łoża, to ich sytuacje diametralnie się od siebie różniły. Kiedy Mo Xuanyu mieszkał w wiosce Mo, śpiąc na ziemi i jedząc resztki, Jin Guangyao siedział na najwyższym piedestale w świecie kultywacyjnym, przyzywając wiatry i kontrolując deszcze. Kiedy chciał porozmawiać z Lan Xichenem albo zorganizować konferencję dyskusyjną, to mógł zrobić to tak, jak mu się tylko zamarzyło. Ale nic dziwnego, że liderzy sekt Lan i Jin świetnie się ze sobą dogadywali – w końcu byli zaprzysiężonymi braćmi.

– Wujek wziął i przebadał to, co przyniosłeś z wioski Mo – powiedział Lan Xichen.

Słysząc słowa „wioska Mo”, Wei Wuxian natychmiast skupił na nich swoją uwagę. Niespodziewanie poczuł, jak jego usta się rozkleiły. Lan Xichen zdjął z niego zaklęcie, po czym powiedział do Lan Wangjiego:

– Rzadko zapraszasz kogoś do domu i jesteś w tak dobrym nastroju. Powinieneś traktować gości z szacunkiem, a nie w ten sposób.

W dobrym nastroju? Wei Wuxian uważnie przyjrzał się twarzy Lan Wangjiego. Skąd wiedział, że to jest dobry nastrój?!

– Zawleczcie go do środka – wymruczał Lan Wangji, kiedy jego brat odszedł.

No i naprawdę został zaciągnięty siłą. A kiedyś obiecywał sobie, że jego noga już nigdy tu nie stanie.

W przyszłości sektę Lan odwiedzali jedynie dystyngowani kultywatorzy, więc nikt nigdy nie widział gościa takiego, jak on. Adepci zaraz go otoczyli, zainteresowani tym nowym obrotem spraw. Gdyby zasady sekty nie były takie surowe, to ich przemarszowi towarzyszyłyby wybuchy śmiechu.

– Hanguang-jun, gdzie powinniśmy go zaciągnąć? – zapytał Lan Jingyi.

– Do jingshi³ – odpowiedział Lan Wangji.

– Do jingshi?!

Wei Wuxian nie miał pojęcia, o co chodzi. Pozostali patrzyli się po sobie, bojąc się wydać jakikolwiek dźwięk.

To sypialnia i gabinet HanGuang-Juna, do której nigdy nikogo nie zapraszał!

Meble w jingshi były niezwykle proste, pozbawione zbędnych dekoracji. Na parawanie namalowane zostały płynące chmury, unosząc się i zmieniając kształt dzięki wspaniałym pociągnięciom pędzla, które je stworzyły. Tuż przed nim stał stolik na guqin. Na stojącym w kącie trójnogim stołku znajdowała się zrobiona z białego jadeitu podstawka do kadzidła, z której unosił się miękki dym, wypełniający cały pokój chłodnym zapachem drzewa sandałowego.

Lan Wangji poszedł omówić ze swoim wujem coś ważnego, podczas gdy Wei Wuxian został wepchnięty do środka. Jednak jak tylko mężczyzna zniknął z horyzontu, on także opuścił pomieszczenie. Spacerując po Zaciszu Obłoków, potwierdził, że nie wydostanie się stąd bez nefrytowego żetonu. Nawet gdyby próbował się wspiąć po białych murach, to natychmiast zostałby zmieciony przez barierę, co z pewnością przykułoby uwagę pobliskich strażników.

Mógł jedynie wrócić do jingshi.

Nigdy tak naprawdę o nic się nie martwił, bez względu na to, co mu się przytrafiło. Obszedł jingshi ze splecionymi z tyłu rękoma, wierząc, że prędzej czy później rozwiązanie samo się objawi. Odświeżający zapach drzewa sandałowego był chłodny i czysty. Choć nie przywoływał żadnych sentymentów, to na swój sposób ściskał za serce. Nie mając nic do roboty, zaczął myśleć o czymkolwiek – czy Lan Zhan lubił ten zapach? Jego ubrania na pewno nim przesiąkały, kiedy ćwiczył tu grę na guqinie lub medytował.

Przez te myśli nie mógł się powstrzymać przed przysunięciem się bliżej do kadzidła. Z tego powodu zauważył, że znajdująca się pod jego stopą deska znacznie różniła się od pozostałych. Z ciekawości Wei Wuxian schylił się i zaczął ją ostukiwać. W poprzednim życiu wykopał wiele dołów, rozgrzebał wiele grobów i znalazł wiele dziur w ziemi. Po chwili udało mu się unieść dziwną deskę.

Znalezienie tajemnej kryjówki w pokoju Lan Wangjiego wystarczyło, by go zaskoczyć. Choć to nic w porównaniu szokiem, którego doznał po zobaczeniu zawartości schowka.

Po odsunięciu deski delikatny aromat wypełnił powietrze. Gdy zmieszał się z kadzidłem, był prawie niezauważalny. W malutkiej, kwadratowej piwniczce znajdowało się siedem albo osiem czarnych słoi.

Lan Wangji jak nic się zmienił – zaczął nawet ukrywać alkohol!

Alkohol był zakazany w Zaciszu Obłoków. Z tego powodu pobili się podczas swojego pierwszego spotkania, a Lan Wangji rozlał słój Uśmiechu Cesarza, który Wei Wuxian przyniósł z miasta Gusu.

Po powrocie do Yunmeng już nigdy więcej nie wypił Uśmiechu Cesarza, robionego wyłączeni przez ekspertów z Gusu. Myślał o tym przez całe życie, wiecznie obiecując sobie, żeby przyjechać się go napić, gdy tylko nadarzy się okazja. Jednak żadna się nie pojawiła. Ale ukryty tutaj był właśnie ten trunek – nawet nie musiał go próbować, bo już po zapachu czuł, że to właśnie Uśmiech Cesarza. Nigdy nawet nie pomyślał, że znajdzie tajemny barek w pokoju osoby tak skrupulatnej i niepijącej jak Lan Wangji. Karma naprawdę zaszalała podczas tej reinkarnacji.

Zachwycając się sytuacją, Wei Wuxian zdążył już wypić jeden słój. Miał dużą tolerancję i kochał pić. Kiedy doszedł do wniosku, że Lan Wangji nadal był mu winny słój Uśmiechu Cesarza i nadeszła pora na zebranie długu z odsetkami, to opróżnił kolejną flaszkę. Zaczynał się robić lekko podpity, kiedy nagle do głowy przyszła mu pewna myśl. Jak ciężko było zdobyć nefrytowy żeton? W Zaciszu Obłoków znajdowało się zimne źródło dla kultywatorów. Podobno można w nim było uspokoić swoje serce, rozjaśnić umysł, ugasić wewnętrzny płomień i takie tam. Przed wejściem do wody trzeba było się rozebrać. A gdzie można było schować żeton, będąc nago? Trzymanie go w ustach zdecydowanie nie wchodziło w rachubę.

Wei Wuxian klasnął i dopił swój łup. Nie znalazł miejsca, w którym mógłby wyrzucić puste słoje, więc wypełnił je czystą wodą i zamknął, upychając z powrotem w piwniczce i odkładając deskę na miejsce. Skończywszy, udał się na poszukiwania żetonu.

Choć Zacisze Obłoków zostało spalone przed Kampanią Zestrzelenia Słońca, to po odbudowie prawie niczym się nie różniło. Przeszedł wijącymi się ścieżkami z pamięci i szybko znalazł zimne źródło, które znajdowało się w cichym i skrytym miejscu.

Uczeń, któremu przydzielono pilnowanie źródła, stał dość daleko. Kobiety zamieszkiwały inną część Zacisza i tutaj nie przychodziły. Zresztą nikt z sekty Lan nie przyszedłby tutaj, by zuchwale patrzeć, jak się kąpią inni, więc ochrona nie była rygorystyczna, co znacznie ułatwiło sprawę Wei Wuxianowi. I tak przypadkiem na szczycie białych kamieni, znajdujących się za skrzyżowanymi ze sobą źdźbłami trzcinnika, leżał zestaw białych ubrań – czyli ktoś już tu był.

Ubrania były złożone tak dokładnie, że od samego patrzenia włosy stawały dęba. Wyglądały jak śnieżnobiały kawałek tofu – nawet wstążka na czoło została złożona bez żadnych fałdek. Wei Wuxian prawie był niechętny do zaburzenia tego ładu, kiedy zaczął szukać nefrytowego żetonu. Chwilę później przeszedł przez kępy trzcinnika, przesuwając wzrokiem po tafli i natychmiast się zatrzymał.

Woda była lodowata. W przeciwieństwie do gorącego źródła z tego nie unosiła się żadna para, która utrudniała widoczność, więc mógł dokładnie przyjrzeć się plecom stojącej w nim osoby.

Ta postać była dość wysoka, o jasnej karnacji i czarnych włosach, które zostały zebrane z jednej strony. Linie wyznaczające jej talię i plecy były gładkie i pełne gracji, ale jednocześnie bardzo silne. Mówiąc prościej – był piękny.

Jednak Wei Wuxian zdecydowanie nie gapił się na niego zszokowany dlatego, że widział kąpiącą się piękność. Bez względu na urodę, nigdy nie pociągałby go mężczyzna. Naprawdę, nie mógł odwrócić wzroku przez to, co było na jego plecach.

Czyli tuziny krzyżujących się blizn.

To były blizny spowodowane batem dyscyplinującym. W każdej sekcie znajdował się rodzaj bata, którym karano uczniów za popełnione wykroczenia. Po torturze ślady pozostawały na zawsze. Choć Wei Wuxian nigdy nie oberwał z czegoś takiego, to Jiang Cheng już tak. Upokarzający ślad nie zbladł ani trochę nawet po wielu wypełnionych desperacją próbach zmazania go. Dlatego Wei Wuxian nigdy nie pomyliłby tego rodzaju blizny z niczym innym.

Przeważnie jedno czy dwa uderzenia bata były wystarczającą karą, by zapamiętać ją do końca życia i nigdy nie popełnić ponownie tego samego błędu. Na plecach tej osoby było przynajmniej trzydzieści blizn. Jak okropną zbrodnię popełnił, że ukarano go aż tyloma smagnięciami bata? Skoro to było aż tak straszne, to dlaczego go nie zabili?

W tej chwili mężczyzna się odwrócił. Pod obojczykiem w pobliżu jego serca znajdowało się wypalone piętno. Na jego widok szok Wei Wuxiana osiągnął najwyższy poziom.