Mo Dao Zu Shi

Rozdział 10 – Arogancja V20 min. lektury

Głowa Wen Ninga była odrobinę opuszczona, a jego ramiona zwisały luźno, jakby był marionetką czekającą na rozkazy pana.

Miał bladą i delikatną twarz. W melancholiczny sposób mógł być uważany za przystojnego. Jednak jego oczy nie miały źrenic, tylko zamglone białka, a czarne popękane linie ciągnęły się od jego szyi aż po twarz, więc melancholia zamieniała się w przerażającą ponurość. Jego rękawy i rąbek szaty były podarte, odsłaniając blade ręce, przyozdobione czarnymi kajdanami i łańcuchami. To one tworzyły ten brzękot, kiedy ciągnął je po ziemi. Jak przestawał się poruszać, znowu zapadała cisza.

Łatwo było zgadnąć, dlaczego wszyscy kultywatorzy byli przerażeni na śmierć. Wei Wuxian wcale nie był od nich spokojniejszy. Właściwie, to burza szalejąca w jego piersi już w pełni go pochłonęła.

To nie tak, że Wen Ninga nie powinno być akurat tutaj, ale w ogóle na tym świecie. Został spopielony jeszcze przed oblężeniem Kopców Pogrzebowych.

Słysząc, jak wszyscy wołają imię trupa, miecz Jin Linga, który pierwotnie był skierowany w stronę pożerającej dusze bogini, mimowolnie obrócił się w innym kierunku. Widząc, że chłopak się rozproszył, posąg wyciągnął ramię i go chwycił.

Kiedy Wei Wuxian zobaczył, jak podnosi Jin Linga do swoich otwartych ust, to nie miał czasu na zaskoczenie. Trzęsącymi się dłońmi podniósł flet, co spowodowało, że grane przez niego dźwięki też drżały. A do tego instrument został wykonany na szybko, więc wydawana przez niego melodia mogła być opisana tylko jako szorstka i nieprzyjemna. Po dwóch nutach Wen Ning ruszył.

W mgnieniu oka pojawił się przed boginią i uderzył ją bokiem dłoni. Szyja posągu trzasnęła i choć jej ciało się nie poruszyło, to siła ciosu wykręciła jej głowę w tył. Przód kamiennej twarzy był teraz skierowany w tę samą stronę, co plecy, ale nadal się uśmiechała. Wen Ning uderzył ponownie i prawa ręka, w której trzymała Jin Linga, została odłamana.

Pochyliła się, by spojrzeć na złamaną kończynę. Zamiast przekręcić głowę w odpowiednim kierunku, obróciła całe ciało, stojąc teraz plecami do Wen Ninga. Wei Wuxian nie śmiał się rozluźnić. Wziął głęboki dech i nakazał Upiornemu Generałowi walczyć. Jednak wkrótce doznał jeszcze większego szoku.

Trupy niskiego poziomu nie potrafiły myśleć i wymagały rozkazów. Zaś potężne okrutne trupy przeważnie były szalone lub nieprzytomne. Jednak Wen Ning był inny – został stworzony przez Wei Wuxiana, więc bez wahania można było go nazwać najsilniejszym okrutnym trupem istniejącym obecnie na świecie. Jedynym, który był zdolny do myślenia. Był jak człowiek, z wyjątkiem tego, że nie bał się ran, ognia, trucizny i pozostałych rzeczy, których obawiali się żywi.

Ale teraz Wen Ning wyraźnie nie był przytomny!

Wei Wuxian czuł się zszokowany i niepewny, kiedy z tłumu dobiegły go spanikowane krzyki. Używając jednocześnie rąk i nóg, Wen Ning przyszpilił boginię do ziemi. Po chwili podniósł leżący z boku kamień, który był większy od człowieka i zaczął nim walić w posąg z ogromną siłą. Każde uderzenie było głośne jak trzask pioruna, nieustając, dopóki bogini nie została rozwalona na części!

Spośród sterty białych kamieni wyturlała się kula wielkości pięści, wydzielając śnieżnobiałe światło. To rdzeń, który zebrał się w posągu po tym, jak bogini pożarła dusze dziesięciu albo i więcej osób. Jeśli ktoś by go wziął i ostrożnie się z nim obszedł, to dusze osób, które niedawno je straciły, mogły zostać przywrócone. Jednak nikt nie pokwapił się go podnieść. Wszystkie ostrza, które jeszcze chwilę temu były skierowane w stronę bogini, zmieniły cel.

Otoczyć go! – wykrzyknął z całych sił jeden z kultywatorów. Niektórzy zgodzili się z wahaniem, ale większość była niezdecydowana, powoli się cofając. Chłopak wykrzyknął ponownie: – Kultywatorzy, musimy zablokować mu drogę ucieczki! To Wen Ning!

Te słowa przekonały tłum. Czym był zwykły pożerający dusze potwór w porównaniu z Upiornym Generałem? Choć nie wiadomo było, dlaczego się pojawił, to zabicie nawet tysiąca zjaw żywiących się duszami było niczym przy złapaniu jednego Wen Ninga. W końcu to najbardziej posłuszny pies Patriarchy Yiling, który bez szmeru gryzł ludzi na prawo i lewo. Jeśli go złapią, to na pewno staną się sławni w świecie kultywacyjnym i odniosą sukces! Pierwotnie wybrali się na górę Dafan, by walczyć z potworami, zjawami i duchami, co wzbogaciłoby ich doświadczenie. Po pełnych entuzjazmu krzykach słychać było, że niektórzy są zainteresowani. Jednak starsi kultywatorzy widzieli na własne oczy, jak dziki był kiedyś Wen Ning, więc nie kwapili się do zaatakowania go.

Czego się boicie? To nie tak, że jest wśród nas teraz Patriarcha Yiling! – wykrzyknął ponownie podburzacz.

Po chwili zastanowienia te słowa zabrzmiały sensownie. Czego było się bać? Mistrz Wen Ninga był już w kawałkach!

Po tym stwierdzeniu krąg mieczy otaczający Wen Ninga nagle się powiększył. Upiorny Generał machnął ramieniem i żelazne łańcuchy przeleciały ze świstem, uderzając w miecze i wykrzywiając ostrza w bok. Później od razu zrobił krok do przodu i chwycił za szyję osobę stojącą najbliżej niego. Z lekkim szarpnięciem uniósł ją do góry. Widząc sytuację, Wei Wuxian zorientował się, że dźwięki jego fletu były zbyt pospieszne i nagłe, przez co obudziła się w nim zabójcza intencja. By ją stłumić, natychmiast się uspokoił i zagrał inną melodię.

Ten utwór naturalnie przyszedł mu na myśl. Był zrelaksowany i spokojny, kontrastując z poprzednim dziwnym i przeszywającym uszy dźwiękiem. Słysząc go, Wen Ning zamarł i powoli obrócił się w stronę, z której dochodziła melodia. Wei Wuxian stał bez ruchu, wpatrując się w jego pozbawione źrenic oczy.

Po chwili Wen Ning rozluźnił uścisk, rzucając kultywatora na ziemię. Opuścił ramiona i powoli podszedł do Wei Wuxiana.

Jego głowa była pochylona, kiedy ciągnął za sobą ogromną ilość łańcuchów, przez co wyglądał na przygnębionego. Wei Wuxian cofał się, grając na flecie i wiodąc go za sobą. Przeszli tak kawałek i weszli do lasu, kiedy mężczyzna poczuł chłodny zapach drzewa sandałowego.

Jego plecy natychmiast się z kimś zderzyły. Grana na flecie melodia zamilkła, gdy ktoś złapał go za rękę. Och, nie – pomyślał Wei Wuxian i się odwrócił. Jego spojrzenie zderzyło się z oczami Lan Wangjiego. Były jasne, prawie wydzielając z siebie realny chłód.

Ta sytuacja nie wyglądała obiecująco. Lan Wangji na własne oczy zobaczył, jak fletem kontrolował trupy.

Mężczyzna jedną ręką trzymał Wei Wuxiana. Wen Ning stał nieruchomo jakieś sześć metrów od nich, powoli rozglądając się na boki, jakby szukał melodii, która nagle ucichła. Z głębi lasu rozchodziły się ludzkie głosy i widać było blask ognia. Wei Wuxian zastanowił się i prawie natychmiast podjął decyzję – co z tego, że Lan Wangji widział, jak to kiedyś robił? Na świecie były dziesiątki tysięcy ludzi potrafiących grać na flecie, a liczba osób, które imitowały metody Patriarchy Yiling, wystarczyłaby do założenia własnej sekty. Za żadne skarby nie przyzna się, kim jest!

Zignorował trzymającą go dłoń i uniósł instrument, by dalej grać. Tym razem tempo melodii było szybsze, jakby pospieszając lub besztając. Nie był w stanie równomiernie wdmuchiwać powietrza, więc każda nuta skrzypiała pod koniec tonu, brzmiąc ostro i piskliwie. Nagle ręka Lan Wangjiego się zacisnęła, prawie łamiąc jego nadgarstek. Palce Wei Wuxiana rozluźniły się z bólu, a bambusowy flet upadł na ziemię.

Na szczęście jego rozkaz był jasny. Wen Ning wycofał się szybko, znikając bez dźwięku w ciemnym i ponurym lesie. Wei Wuxian obawiał się, że Lan Wangji pobiegnie za trupem, więc odwzajemnił jego uścisk. Ale zaskakująco mężczyzna nawet nie spojrzał na Wen Ninga, wpatrując się przez cały czas w Wei Wuxiana. Stali twarzą w twarz, ściskając swoje ramiona i patrząc na siebie.

W tej samej chwili przybył Jiang Cheng.

Czekał cierpliwie w Stopach Buddy na rezultaty, ale zanim zdążył wypić filiżankę herbaty, przybiegł do niego jeden z adeptów, mówiąc mu o potężnej i okrutnej istocie z góry Dafan. Słysząc to, serce podskoczyło mu w piersi i natychmiast wrócił na szczyt.

A-Ling! – krzyknął.

Jin Ling jeszcze chwilę temu omal nie stracił duszy, ale teraz było z nim wszystko w porządku i pewnie stał na nogach.

Wujku!

Jiang Cheng wreszcie się uspokoił, widząc, że Jin Ling jest bezpieczny. Natychmiast go zbeształ:

Nie wziąłeś ze sobą rac sygnalizujących? Nie wiesz, że masz ich użyć, kiedy spotkasz coś takiego? Po co udajesz silnego? Chodź tutaj!

Jin Ling już i tak był zły, bo nie udało mu się złapać pożerającej dusze bogini.

Czy to nie ty kazałeś mi to złapać? I czy nie powiedziałeś, że jeśli mi się nie uda, to mam ci się nie pokazywać na oczy?

Jiang Cheng miał ochotę przywalić temu rozpieszczonemu bachorowi tak mocno, że wróciłby do brzucha matki. Jedak naprawdę tak powiedział, więc nie powinien się na nim za to wyżywać. Mógł tylko odwrócić się w stronę leżących na ziemi kultywatorów i zapytać sarkastycznie:

Co to takiego było, że was tak szybko pokonało?

Spośród uczniów w różnokolorowych ubraniach, kilku pochodziło z sekty YunmengJiang, ale się zakamuflowali. Jiang Cheng rozkazał im pomóc Jin Lingowi, gdyby chłopak wpadł w kłopoty. W końcu był odpowiedzialnym dorosłym.

Li-liderze sekty, to… To Wen Ning… – Jeden z obecnych kultywatorów nadal się nie pozbierał.

Coś powiedział? – Jiang Cheng pomyślał, że mu się przesłyszało.

Wen Ning wrócił!

W mgnieniu oka szok, obrzydzenie, złość i niedowierzanie pojawiły się na twarzy Jiang Chenga. Po dłuższej chwili przemówił gorzko:

To coś zostało dawno temu przy wszystkich spopielone, więc jak mógł wrócić?

To naprawdę Wen Ning! Nie mogliśmy się pomylić! Wzrok na pewno mnie nie oszukał! – Nagle wskazał w bok. – To on go przyzwał!

Wei Wuxian nadal znajdował się w sytuacji patowej z Lan Wangjim. Natychmiast stali się głównym obiektem zainteresowania. Wypełniony błyskawicami wzrok Jiang Chenga także na nich spoczął. Po chwili usta mężczyzny wygięły się w chorym uśmiechu. Prawą ręką znowu zaczął nieświadomie gładzić pierścień.

No proszę. Więc wróciłeś? – powiedział miękko. Szarpnął ręką, w której nagle pojawił się bicz.

Był niezwykle wąski. Zgodnie ze swoim imieniem przypominał pręgę fioletowej błyskawicy, która skwierczała, jakby dopiero co została zdjęta z nieba pełnego chmur burzowych. Pewną ręką trzymał za uchwyt. Kiedy broń się rozwijała, to wyglądała, jakby wokół niej tańczyły błyski wyładowań elektrycznych.

Zanim Wei Wuxian się poruszył, Lan Wangji już ustawił przed sobą guqin. Z pewnym pociągnięciem stworzył dźwięk brzmiący jak kamień, który wpadając do wody, wywołał tysiąc fal. Drgania powietrza zderzyły się z Zidianem, powstrzymując go.

Jiang Cheng najwyraźniej zapomniał o swoich obietnicach, że nie będzie z nim pochopnie walczył i narażał się na niezadowolenie klanu Lan. Nocne niebo nad górą Dafan chwilami błyskało fioletowym światłem, a czasami było jasne jak dzień; w jednej sekundzie dało się słyszeć ogłuszający huk pioruna, a w następnej miękkie tony cytry. Pozostali szybko wycofali się na bezpieczną odległość i patrzyli w zachwycie. W końcu nieczęsto można było zobaczyć walczących ze sobą dwóch kultywatorów z prominentnych rodzin, więc wszyscy mieli nadzieję, że walka stanie się bardziej brutalna i zażarta. Niektórzy mieli nadzieję, że dzięki temu rozpadną się dobre stosunki między sektami, tworząc interesujący scenariusz. Wei Wuxian zaś poczekał na odpowiedni moment i nagle zaczął uciekać.

Wszyscy byli niezwykle zaskoczeni. Nie oberwał jeszcze z bicza tylko dlatego, że Lang Wangji go osłonił. Ucieczka w tym momencie jest jak szukanie śmierci!

Jiang Cheng od razu zauważył, że zwiał spod ochrony Lan Wangjiego i postanowił wykorzystać tę szansę. Z głośnym trzaskiem Zidian przeciął powietrze jak agresywny smok1, lądując na samym środku jego pleców. We Wuxian z impetem wyleciał w powietrze od siły ataku. Gdyby osioł nie stanął na jego drodze, to walnąłby prosto w drzewo. Lan Wangji i Jiang Cheng zatrzymali się natychmiast po uderzeniu, wyglądając na zszokowanych.

Wei Wuxian pomasował swój bok i wstał, podpierając się o zwierzę. Ukrył się za osłem i krzyknął wściekle:

Wspaniałe! Będąc w potężnym klanie naprawdę można wszystko, co? Możesz pobić, kogo chcesz! Tsk, tsk, tsk!

Jiang Cheng był jednocześnie wściekły i zszokowany.

Co się tutaj dzieje?!

Zidian miał jedną unikatową moc – jeśli uderzył w kogoś, kto przejął ciało innej osoby, to wyrzucał jego duszę na zewnątrz. Bez wyjątku. Ale Wei Wuxian nawet po bezpośrednim uderzeniu wciąż się porusza, a do tego pyskował. Jedynym wyjaśnieniem było to, że jego duch nie przejął tego ciała.

Oczywiście, że Zidian nie mógł wypchnąć mojej duszy. Nie przejąłem niczyjego ciała, zostało mi dane siłą! – pomyślał Wei Wuxian.

Oszołomienie było widoczne na twarzy Jiang Chenga, kiedy przygotowywał się do kolejnego ataku.

Liderze sekty Jiang, to powinno wystarczyć, prawda? To Zidian! – krzyknął nagle Lan Jingyi.

W przypadku magicznej broni o takim poziomie niemożliwe było, żeby pierwszy cios zawiódł, a drugi przyniósł efekty. Skoro nic nie wypadło, to nic nie wypadło; skoro nic nie przejęło ciała, to go nie przejmie w ciągu tej chwili. To zdanie unieruchomiło Jiang Chenga, który cenił sobie reputację ponad wszystko.

Jednak kto inny mógłby przyzwać i kontrolować Wen Ninga, jeśli nie Wei Wuxian? Jiang Cheng nie był w stanie tego zaakceptować nawet po dokładnym przemyśleniu. Wskazał biczem na Wei Wuxiana i łypnął.

Kim do licha jesteś?

Wtrącający się w nie swoje sprawy obserwator zakaszlał i dodał swoje trzy grosze do rozmowy:

Liderze sekty Jiang, nie zwracasz uwagi na takie rzeczy, więc możesz nie wiedzieć. Mo Xuanyu jest uczniem w sekcie LanlingJin… Ahem, był uczniem w sekcie LanlingJin. Jego moce duchowe nie były zbyt silne, nie przykładał się do nauki i jeszcze to… Zaczepił rówieśnika, więc wyrzucono go z sekty. Słyszałem też, że mu odbiło? Osobiście uważam, że prawdopodobnie jest zły, że nie może kultywować za pomocą poprawnej metody, więc wkroczył na złą ścieżkę. Patriarcha Yiling niekoniecznie… przejął jego ciało.

To? Czyli co? – zapytał Jiang Cheng.

To… W sensie to…

Skłonność do obcinania rękawów2! – Ktoś nie mógł się powstrzymać przed skomentowaniem.

Brwi Jiang Chenga drgnęły. Gapił się na Wei Wuxiana z jeszcze większym obrzydzeniem niż uprzednio. Każdy miał coś więcej do powiedzenia na ten temat, ale nikt nie śmiał tego zrobić przy liderze YunmengJiang.

Choć był zniesławiony, to nikt nie mógł zaprzeczyć, że zanim Patriarcha Yiling zdradził sektę YunmengJiang, był młodzieńcem znanym ze swojej urody i bycia wspaniałym kultywatorem wyszkolonym w sześciu sztukach3. Zajmował czwarte miejsce w rankingu paniczy świata kultywacyjnego i często opisywano go jako żwawego i wesołego. Lider sekty Jiang był piąty, więc nikt wolał o tym nie wspominać w obawie przed jego złością. Wei Ying to frywolna i rozwiązła osoba, która lubiła spędzać czas z ładnymi dziewczynami. Nikt nie wiedział, ile kobiet omamił swoimi wdziękami, ale nigdy nie słyszano, by pociągali go także mężczyźni. Nawet gdyby chciał ukraść ciało i się zemścić… Na pewno nie wybrałby ciała szalonego obcinacza rękawów, który jeździł na ośle, jedząc owoce i malując twarz na wzór ducha wisielca!

To nie on, nieważne jak na to spojrzeć… Na flecie też okropnie zagrał… Brzmiało o wiele gorzej, więc to na pewno tylko ślepa imitacja.

Podczas Kampanii Zestrzelenia Słońca Patriarcha Yiling stał na polu bitwy i grał na flecie całą noc, kontrolując duchowych żołnierzy, jakby byli żywą armią. Starł na proch wszystkie przeszkody. Bóg, człowiek, duch – pokonał wszystkich, którzy przed nim stanęli. Grana przez niego na flecie melodia brzmiała jak skomponowana przez Nieśmiertelnego, w ogóle nie można jej było porównać do okropnych jęków, które wydobywały się z instrumentu porzuconego syna z klanu Jin. Okrutne było porównywanie ich w ten sposób, bez względu na to, jak okropny był charakter Wei Wuxiana.

Sami spróbujcie zagrać coś po kilkunastu latach bez ćwiczeń i to na bezużytecznym flecie w kilka sekund zrobionym z bambusa. Uklęknę przed wami, jeśli to będzie brzmiało przyjemnie! – pomyślał oburzony Wei Wuxian.

Jeszcze chwilę temu Jiang Cheng był pewny, że ta osoba to Wei Wuxian i cała krew w jego ciele zaczęła się burzyć. Jednak Zidian wyraźnie mówił mu, że to nie on. Bicz na pewno by go nie oszukał ani nie popełnił błędu, więc szybko się uspokoił.

To nic nie znaczy. Muszę znaleźć wymówkę, by go ze sobą zabrać i użyć każdej możliwej metody na wyciągnięcie z niego informacji. To niemożliwe, że nic nie wyzna albo nie zrobi czegoś, co go wyda. Zresztą już robiłem takie rzeczy w przeszłości. Po dokładnym przemyśleniu wszystkiego machnął dłonią. Jego uczniowie zrozumieli i natychmiast się zbliżyli.

Wei Wuxian razem z osłem szybko skoczył za Lan Wangjiego i, trzymając dłoń na piersi, oznajmił:

Ach! Co mi chcecie zrobić?

Lan Wangji spojrzał się na niego wymownie, znosząc jego niezwykle nieuprzejme, głośne i przesadzone zachowanie.

Drugi mistrzu Lan, czy naprawdę mi to utrudniasz? – powiedział Jiang Cheng, widząc, że nie ma jak przejść.

Wszyscy kultywatorzy wiedzieli, że Jiang Cheng jak szalony poszukiwał Wei Wuxiana. Wolał złapać złą osobę, niż przepuścić jakąkolwiek szansę, więc zabierał do Yunmeng na tortury wszystkich, którzy wydawali się nosić w sobie duszę Patriarchy Yiling. Ciężko było go wtedy powstrzymać.

Liderze sekty Jiang, dowody są oczywiste. Ciało Mo Xuanyu nie zostało przejęte. Dlaczego miałbyś sprawiać kłopoty tak nieważnej osobie?

No to dlaczego drugi mistrz Lan robi aż tyle, by ochronić kogoś tak nieważnego? – odparł chłodno Jiang Cheng.

Nagle Wei Wuxian wydał z siebie kilka salw stłumionego śmiechu.

Liderze sekty Jiang, umm, będę czuł się naprawdę niezręcznie, jeśli będziesz mi się tak narzucał.

Brwi Jiang Chenga znowu drgnęły. Instynkt mu podpowiedział, że ta osoba na pewno nie powie nic, co by go zadowoliło.

Dziękuję za twój entuzjazm. Jednak trochę nie trafiłeś. Choć pociągają mnie mężczyźni, to nie wszyscy. Nie pójdę za każdym, który mi pomacha. Na przykład nie jestem zainteresowany takimi, jak ty.

Wei Wuxian specjalnie próbował go obrzydzić. Jiang Cheng zawsze nienawidził być pokonany poprzez porównywanie z innymi, nawet jeśli to porównanie było bezsensowne. Jeśli ktoś powiedział, że nie jest tak dobry, jak inni, to się wściekał i myślał tylko o pokonaniu tej osoby. Zgodnie z oczekiwaniami twarz Jiang Chenga pociemniała.

Naprawdę? No to czy mogę wiedzieć jacy ci się podobają?

Jacy? Cóż, niezmiernie pociągają mnie mężczyźni tacy jak Hanguang-jun – odpowiedział Wei Wuxian.

Lan Wangji na pewno nie będzie tolerował tak frywolnego i głupiego żartu. Jeśli go to obrzydzi, to na pewno zachowa dystans. Obrzydzenie dwóch osób naraz jest jak upieczenie dwóch pieczeni na jednym ogniu!

Jednak po tych słowach Lan Wangji odwrócił się do niego. Jego twarz była bez wyrazu.

Zapamiętaj swoje słowa.

Hmm? – Wei Wuxian nie wiedział, o co mu chodzi.

Zabiorę go ze sobą do sekty GusuLan – powiedział Lan Wangji w grzeczny, ale zdecydowany sposób.

…Hę?


1. W tekście pierwotnym użyto znaków 毒龙 (dú lóng), co dosłownie oznacza „agresywny smok”, jednak w rzeczywistości jest to buddyjski termin oznaczający nagę. Naga to mityczna istota, która w połowie jest człowiekiem, a w połowie wężem. Brahma przeniósł je do zaświatów i pozwolił im gryźć tylko tych, którzy byli naprawdę źli lub mieli wkrótce umrzeć.

2. Obcinanie rękawów, obcinacz rękawów – inna nazwa homoseksualizmu, wywodząca się z historii antycznego cesarza Ai z dynastii Han. Ponoć pewnego ranka cesarz musiał wstać, lecz jego ukochany spał na rękawie cesarskiej szaty. Nie chciał go budzić, więc obciął rękaw.

3. Sześć sztuk – podstawa edukacji w antycznych Chinach. Obejmowały muzykę, łucznictwo, kaligrafię, matematykę, tradycje i powożenie.

Tłumaczenie: Ashi

Tom I
Rozdział 1
Rozdział 2
Rozdział 3
Rozdział 4
Rozdział 5
Rozdział 6
Rozdział 7
Rozdział 8
Rozdział 9
Rozdział 10
Rozdział 11
Rozdział 12
Rozdział 13
Rozdział 14
Rozdział 15
Rozdział 16
Rozdział 17
Rozdział 18
Rozdział 19
Rozdział 20
Rozdział 21
Rozdział 22
Rozdział 23
Rozdział 24
Rozdział 25
Rozdział 26
Rozdział 27
Rozdział 28
Rozdział 29
Rozdział 30
Rozdział 31
Rozdział 32
Rozdział 33
Rozdział 34
Rozdział 35
Rozdział 36

Tom II
Rozdział 37
Rozdział 38
Rozdział 39
Rozdział 40
Rozdział 41
Rozdział 42
Rozdział 43
Rozdział 44
Rozdział 45
Rozdział 46
Rozdział 47
Rozdział 48
Rozdział 49
Rozdział 50
Rozdział 51
Rozdział 52
Rozdział 53
Rozdział 54
Rozdział 55
Rozdział 56
Rozdział 57

Tom III
Rozdział 58
Rozdział 59
Rozdział 60
Rozdział 61
Rozdział 62
Rozdział 63
Rozdział 64
Rozdział 65
Rozdział 66
Rozdział 67
Rozdział 68
Rozdział 69
Rozdział 70
Rozdział 71
Rozdział 72
Rozdział 73
Rozdział 74
Rozdział 75
Rozdział 76
Rozdział 77
Rozdział 78
Rozdział 79
Rozdział 80
Rozdział 81
Rozdział 82
Rozdział 83

Tom IV
Rozdział 84
Rozdział 85
Rozdział 86
Rozdział 87
Rozdział 88
Rozdział 89
Rozdział 90
Rozdział 91
Rozdział 92
Rozdział 93
Rozdział 94
Rozdział 95
Rozdział 96
Rozdział 97
Rozdział 98
Rozdział 99
Rozdział 100
Rozdział 101
Rozdział 102
Rozdział 103
Rozdział 104
Rozdział 105
Rozdział 106
Rozdział 107
Rozdział 108
Rozdział 109
Rozdział 110
Rozdział 111
Rozdział 112
Rozdział 113
Posłowie autorki I
Posłowie autorki II

Dodatki
Ekstra 1
Ekstra 2
Ekstra 3
Ekstra 4
Ekstra 5
Ekstra 6

11 Comments

  1. Śmieciuszek baraluszek

    „jacy? Cóż, niezmiernie pociągają mnie mężczyźni tacy jak HanGuang-jun ”
    „no to zabiorę go do gusu”
    I tu właśnie kurde smiechłam
    Lan Zhan gejuszek, a co jak brać to brać nie powstrzymuj się :WeiMądruś:

    Odpowiedz
  2. Śmieciuszek baraluszek

    „jacy? Cóż, niezmiernie pociągają mnie mężczyźni tacy jak HanGuang-jun ”
    „no to zabiorę go do gusu”
    I tu właśnie kurde smiechłam
    Lan Zhan gejuszek a co jak brać to brać nie powstrzymuj się :WeiMądruś:

    Odpowiedz
    1. Anonim

      Jin Cheng: Naprawdę? No to mogę zapytać, jacy ci się podobają?
      Wei Wuxian: Jacy? Cóż, niezmiernie pociągają mnie mężczyźni tacy jak HanGuang-Jun.

      Ja: ahh to mój ulubiony tekst :zachwyt2: <33

      PS. Dzięki za tłumaczenie ❤❤❤❤ :ekscytacja:

      Odpowiedz

Skomentuj Anonim Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.